“หนูจ้ะ”
มารตีพอจะยกยิ้มออกเพราะหญิงสาวที่ลูกชายเธอช่วยเอาไว้เมื่ออาทิตย์ก่อนเริ่มรู้สึกตัวแล้ว
“โอ้ย”
มินตราพยายามลุกขึ้นแต่ก็รู้สึกปวดหัวและอ่อนเพลียเหลือเกิน
“อย่าเพิ่งลุกจะ ตอนนี้หนูมีแผลที่หัวอยู่อาจจะปวดๆ นิดหน่อยนะ พี่ภพคะหนูคนนี้ตื่นแล้วค่ะ”
“เหรอ”
ตฤณภพรีบเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับกะละมังน้ำและผ้าขนหนู เพราะจะได้เวลาที่ภรรยาของเขาต้องเช็ดตัวให้หญิงสาวที่บาดเจ็บ
“เป็นยังไงบ้างหนู แล้วเป็นยังไงมายังไงถึงได้ตกน้ำตกท่ามาได้ ดีที่ลูกชายลุงเห็นหนูลอยอยู่ใกล้ฝั่งเลยช่วยเอาไว้ได้”
มินตรามองจ้องผู้ใหญ่ทั้งสองสลับกันไปมา ก่อนจะมีน้ำตารื้นสะอื้นตัวสั่นเทา คนทั้งสองตรงหน้าเธอตอนนี้แม้พวกเขาจะดูมีอายุมากกว่าในภาพที่เธอเคยเห็น แต่ก็จำได้ว่าพวกเขาคือพ่อกับแม่ของเธอไม่ผิดไปจากที่คิดแน่
“เป็นอะไรไปจ้ะ”
มารตีมองอาการของหญิงสาวด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“คุณพ่อคุณแม่คะ มะลิเองค่ะ คุณพ่อคุณแม่ฝากมะลิไว้กับคุณย่าพุดกรองจำได้ใช่ไหมคะ”
“อ อะไรนะ”
คำพูดปนเสียงสะอื้นของหญิงสาวที่นอนเจ็บทำมารตีและตฤณภพตัวชาวาบ ทั้งสองจ้องหน้ากันโดยที่ไม่มีคำพูดใดๆ เอื้อนเอ่ยออกมาจากปาก มีเพียงน้ำตาที่ทะลักออกมาพรั่งพรูบ่งบอกถึงความดีใจสุดชีวิตเท่านั้น
“พี่ฟื้นพอดีเลย ผมเจอสร้อยเส้นนี้ตกอยู่บนเรือครับน่าจะเป็นของพี่ครับ”
เตมินทร์ชายหนุ่มวัย18ย่าง19เดินเข้ามาชูสร้อยคอที่มีจี้รูปหงส์ตรงหน้าของมินตรา มารตีและตฤณภพเห็นสร้อยในมือลูกชายตัวเองก็เริ่มน้ำตารื้นขึ้นมาอีกรอบ หลังจากร้องห่มร้องให้กอดกันกลมสามคนพ่อแม่ลูกมาพักใหญ่
“ร้องให้กันทำไมครับ”
“นี่เตมินทร์น้องชายของหนูไงลูก มินทร์นี่พี่มะลิพี่สาวลูก”
“ที่แม่บอกว่าฝากเธอไว้กับคนในกรุงเทพเหรอครับ”
“ใช่จะ”
“มันยังไงกันครับผมงงไปหมดแล้ว”
เมื่ออยู่กันพร้อมหน้าตฤณภพก็เป็นคนเล่าให้ลูกๆ ทั้งสองได้ฟังว่าชีวิตของเขาและมารตีมาถึงตอนนี้ได้มันเริ่มมาจากที่เขาแอบคบกับมารตีโดยที่ไม่ให้มเหศักดิ์รู้
ตอนนั้นตฤณภพเป็นแค่เด็กกำพร้าที่ถูกชุบเลี้ยงให้มาเป็นบอดี้การ์ดปกป้องมารตีตั้งแต่ช่วงวัยรุ่น ตอนนั้นมารตีมีคู่หมั้นเป็นนักการเมืองมีชาติตระกูลอยู่แล้ว
มารตีไม่ยอมบอกกับมเหศักดิ์ว่ารักตฤณภพเพราะกลัวว่ามเหศักดิ์จะฆ่าตฤณภพทิ้ง จนถึงวันที่มารตีต้องเข้าพิธีแต่งงาน ตฤณภพจึงเลือกที่จะเสี่ยงตายพามารตีหนี หลังจากนั้นก็ถูกตามล่าเอาชีวิตจนได้รับการช่วยเหลือจากพุดกรอง หลังจากนั้นชีวิตของพวกเขาก็อยู่กันอย่างสงบสุขเสมอมา
วันที่มารตีคลอดมินตราจู่ๆ คนของการันต์ก็ตามหาพวกเขาเจอ ตฤณภพกับมารตีจึงต้องฝากมินตราไว้กับพุดกรองและหนีตายกัน แต่สุดท้ายก็ถูกคนของมเหศักดิ์จับมายิงทิ้งที่หน้าผา ดีที่โชคช่วยพวกเขาสองคนได้รับการช่วยเหลือจากชาวประมงที่อาศัยอยู่ในเกาะเล็กๆ แห่งนี้ หลังจากนั้นจึงใช้ชีวิตเก็บตัวอยู่ที่นี่จนได้ลูกชายมาอีกคน และเก็บตัวเงียบกันอยู่ที่เกาะตลอดมา
จนวันนี้ได้มารู้ความจริงจากปากของมินตราว่าทุกอย่างเป็นฝีมือของการันต์ที่ทำนอกเหนือคำสั่งของมเหศักดิ์ เพราะต้องการกำจัดมารตีให้พ้นทางเพื่อต้องการสมบัติของมเหศักดิ์ จนเธอก็เกือบตายเพราะฝีมือการันต์เหมือนกัน
“คนเลวนี่มันก็เลวได้ใจจริงๆ ถ้าผมเจอมันจะอัดให้น่วมเลย”
เตมินทร์เอ่ยเน้นเขี้ยวเน้นฟัน เมื่อได้มารู้ถึงความอำมหิตของการันต์
“เค้าอาจจะตายไปแล้วก็ได้มินทร์”
“ดีที่วันนั้นผมได้เจอพี่แล้วช่วยเอาไว้ ถ้าไปเจอไอ้คนเลวคนนั้นแล้วช่วยเอาไว้คงเจ็บใจตัวเองแย่”
“เรื่องที่มันแล้วไปแล้วก็ให้แล้วไปเถอะ ทุกคนกลับไปหาคุณตากับมะลินะคะ คุณตาต้องดีใจมากแน่ๆ ที่คุณพ่อกับคุณแม่ยังมีชีวิตอยู่แถมยังมีหลานชายให้อีกคนด้วย”
มารตีและตฤณภพมองหน้ากันครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าให้กับมินตรา หากรู้ว่าข้างนอกปลอดภัยพวกเขาก็พร้อมจะกลับออกไป อีกอย่างก็อยากให้เตมินทร์ได้มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีกว่านี้ด้วย
หลังจากตกลงกันเรื่องที่จะกลับออกไปนอกเกาะได้มินตราก็พยายามติดต่อมาเทโอและไอเซย่าแต่ทำยังไงเธอก็ติดต่อไม่ได้ จนได้โทรไปหาพรนับพัน ทางปลายสายได้ยินเสียงเธอก็ดีใจเอามากๆ และบอกว่าจะรีบให้คนมารับที่เกาะให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
ทุกคนรีบเก็บข้าวของที่จำเป็นเพื่อที่จะเดินทางกลับในวันพรุ่งนี้ก่อนจะเดินออกมาเอ่ยลาคนในเกาะจนมาถึงบ้านท้ายเกาะของบัวผันและม่วง สองผัวเมียที่ได้ช่วยชีวิตพวกเขาเอาไว้คราแรกที่บาดเจ็บตกลงมาในทะเล
“แล้วฉันจะกลับมาเยี่ยมที่นี่บ่อยๆ นะจ้ะลุงม่วงป้าผัน”
มารตีเข้าไปสวมกอดผู้หญิงร่างท้วมเอาไว้แน่น เธอและตฤณภพเห็นสองสามีภรรยาเสมือนพ่อและแม่มาโดยตลอดที่ให้ชีวิตใหม่พวกเธอและยังคอยให้ที่พักพิงและการช่วยเหลือจนพวกเธอตั้งตัวได้ หากวันหน้ามีโอกาสเธอจะกลับมาตอบแทนบุญคุณสองสามีภรรยาแน่นอน
“ฉันก็ไม่ได้มีคำอวยพรอะไรนอกจากขอให้มีแต่โชคดี หลังจากนี้ก็หมดทุกข์หมดโศกเถอะนะ”
บัวผันยกมือลูบหัวมารตีเบาๆ ใจหายเหมือนกันที่เธอจะยกครอบครัวย้ายกลับออกไป แต่ก็ดีใจด้วยที่คนที่เธอเคยช่วยเหลือให้ความเอ็นดูจะได้ไปอยู่พร้อมน้าครอบครัวอย่างมีความสุขเสียที
“ผมไปก่อนนะครับปู่ ดูแลตัวเองดีๆ นะครับย่า ผมสัญญาว่าจะมาที่นี่บ่อยๆ แน่นอน”
เตมินทร์เข้ามาสวมกอดม่วงและบัวผัน เขารักที่นี่ไม่ได้อยากไปไหนแต่เมื่อพ่อกับแม่ของเขาเลือกที่จะย้ายออกไปเขาก็ขัดอะไรไม่ได้ หลังจากนี้คงทำได้แค่ไปมาหาสู่กับคนที่นี่บ่อยๆ เท่านั้น
“เออ ไปใช้ชีวิตให้มีความสุขเถอะไม่ต้องห่วงพวกข้า คิดถึงก็ค่อยมาหากัน”
ม่วงรับรู้มาว่าครอบครัวของมารตีเรียกได้ว่ามีฐานะ หากเข้าใจกันแล้วก็เป็นเรื่องดี คนที่เขารักเหมือนหลานแท้ๆ อย่างเตมินทร์ก็จะได้กลับไปรับการศึกษาดีๆ ด้วย เรื่องพลัดพรากจากกันเป็นเรื่องที่น่าใจหาย แต่เขาก็เห็นว่ามันเป็นเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้หากทุกคนมีแก่ใจคิดถึงเขาก็แวะเวียนมาให้เจอหน้าให้ได้ชื่นใจบ้างก็พอแล้ว
“นายจะไปไหน”
“ฉันจะไปตามหามะลิ ถอยไป”
มาเทโอผลักไปเซย่าไปให้พ้นทาง เพราะเขาต้องรีบขับรถไปที่ท่าเรือ
“ฉันว่านายยอมรับความจริงเถอะเรียว”
ไอเซย่าเอ่ยปรามคนที่สภาพไม่ต่างอะไรกับซากศพเพราะไม่ค่อยอยากจะยอมหลับยอมนอน เช้ามาก็ออกไปแล่นเรือตามหาคนรักในท้องทะเลกว้างกว่าจะกลับก็มืดค่ำบางวันก็เลยกลางดึก วันนี้ก็เป็นอีกวันที่มาเทโอไม่ถอดใจในการตามหามินตราง่ายๆ ตราบใดที่เขายังไม่เห็นศพของคนรักเขาก็ปักใจเชื่อว่ามินตรายังมีชีวิตอยู่
“ถ้าไม่อยากถูกต่อยปากแตกก็เงียบปากซะ”
มาเทโอตวัดค้อนส่งเสียงแข็งใส่ไอเซย่าก่อนจะเดินดุ่มไปที่รถ ไม่ใช่เขาไม่รู้ว่าแทบทุกคนลงความเห็นไปว่าอย่างไรมินตราก็ไม่มีชีวิตรอดเพราะหายไปหลายวันแล้ว แต่เขาไม่เคยหมดหวังแม้แต่น้อยยังคงเชื่อเสมอว่าคนรักของเขาจะกลับมาในสักวัน
ไอเซย่าได้แต่ยืนเท้าเอวมองตามหลังมาเทโอ ก่อนจะกลับเข้าบ้านมาหาอะไรทานในช่วงเช้า
“หึ่”
เขามองไปที่มือถือของมาเทโอที่วาวอยู่ข้างกระเป๋าเงินก็ได้แต่ส่ายหัว ท่าทางเพื่อนของเขาจะไม่เอาอะไรแล้วในชีวิต แม้กระทั่งมือถือและกระเป๋าเงินยังลืม เมื่อเข้าไปจับดูก็เห็นว่ามือถือน่าจะแบตหมดเขาคิดว่าจะชาร์จแบตให้มาเทโอเต็มก่อนถึงจะออกไปช่วยเจ้าหน้าที่พิเศษที่มเหศักดิ์จ้างมาให้ตามหามินตรา
“เราก็เป็นไปกับคนอื่นด้วย เห้อ”
เมื่อหยิบมือถือตัวเองจะโทรหาเหล่าเจ้าหน้าที่ว่ามาเทโอกำลังเดินทางออกไปคนเดียว ก็ต้องโมโหตัวเองที่เขาก็เอาแต่ทำงานจนลืมดูว่าแบตมือถือตัวเองหมดไปตอนไหน หลังจากชาร์จแบตไปได้ครู่ใหญ่ไอเซย่าก็เลือกที่จะเปิดครื่องของเขาและก็มีสายของเคนชิเข้ามาทันที
Rrrrrr “ว่าไงเคนชิ ห้ะ! โอเคเดี๋ยวฉันจะรีบไปรับคุณมะลิเอง”
และแล้วเขาก็นั่งทานข้าวเช้าต่อไม่ลงเมื่อรับรู้ว่ามินตราติดต่อให้ไปรับที่เกาะเล็กห่างไกลจากรัศมีการค้นหาพอสมควร เขาวางสายก็รีบหยิบกุญแจรถขับออกจากบ้านพักไปทันที
“นั่น เรียว”
เมื่อขับออกมายังถนนใหญ่ได้ไอเซย่าก็ตัวชาวาบหน้าถอดสีเมื่อเห็นว่าตรงหน้าที่มีคนมุงดูอยู่หลายคนและมีรถของโรงพยาบาลและเจ้าหน้าที่ตำรวจกำลังรายล้อมอยู่ในสถาณการณ์ และรถคันที่คว่ำยับเยินไม่ใช่ของใครที่ไหนเป็นของมาเทโอ เขาที่ทำอะไรไม่ถูกรีบหลับตาสูดลมหายใจตั้งสติและจอดรถรีบวิ่งเข้าไปหาเหล่าเจ้าหน้าที่ทันที
“โลกกลมเหมือนกันนะคะ มันเป็นเรื่องบังเอิญมากๆ ที่มะลิได้มาแต่งงานกับเรียว”มารตีออกมานั่งคุยกับตฤณภพที่หน้าบ้านกลางดึกหลังจากที่ลูกๆ ของพวกเธอหลับกันไปแล้ว“ฟ้าคงลิขิตมาแล้ว พี่ดีใจที่ลูกเราได้เรียวมาดูแล”“ม่านก็เหมือนกันค่ะ ม่านอยากให้ถึงเวลาที่เราได้กลับบ้านแย่แล้วค่ะ”“พี่ก็อยากกลับไปเห็นที่ที่เคยอยู่เหมือนกันว่าตอนนี้มีอะไรที่เปลี่ยนไปแล้วบ้าง อีกอย่างมินทร์จะได้เข้าเรียนมหาลัยด้วย”ตฤณภพผ่านอะไรมาจนถึงตอนนี้ก็เชื่อว่าทุกสิ่งทุกอย่างฟ้าได้กำหนดมาแล้ว แม้จะผ่านเรื่องราวร้ายๆ มามากมายแต่เขาก็ลืมมันไปได้เพราะคิดว่าต่อจากนี้คงจะมีแต่ความสุข“เราจะบอกกับพวกเค้าเลยไหมครับว่าเกิดอะไรขึ้น”เคนชิกระซิบถามไอเซย่าขณะที่กำลังล่องเรือไปยังเกาะพร้อมกับเจ้าหน้าที่ที่ชำนาญการภาคพื้นทะเลแห่งนี้“ให้พวกเค้ากลับไปถึงกรุงเทพก่อนจะดีกว่า”ไอเซย่าไม่อยากให้มินตราได้รับรู้จนกว่าจะกลับถึงกรุงเทพ เพราะหากรู้ว่าอาการบาดเจ็บจากอุบัติเหตุของมาเทโอเป็นตายเท่ากันทุกคนคงใจเสียกันนานแน่ ให้ไปรับรู้ด้วยตัวเองที่โรงพยาบาลเลยจะดีกว่า“ยินดีที่ได้เจอนะครับคุณภพคุณม่าน ผมแอลแล้วนี่ก็เคนชิ ผมเป็นคนสนิทของคุณเรียวครับ
“พี่เรียว ฮือๆๆ”“คุณมะลิ”มินตราเข่าทรุดจนพรนับพันต้องรีบรวบมานั่งที่เก้าอี้ หญิงสาวเริ่มสะอื้นตัวโยนเมื่อรับรู้ความจริงว่ามาเทโออาการหนักและหมอกำลังช่วยชีวิตอยู่ในห้องผ่าตัด“ทำไมคะ ทำไม ฮือๆๆ”มินตราแทบจะไม่เหลือเรี่ยวแรง เธอตัวอ่อนปวกเปียกยิ่งรู้ว่ามาเทโอเป็นแบบนี้ก็เพราะมุ่งมั่นที่จะตามหาเธอก็ยิ่งรู้สึกแย่ ทั้งที่ได้กลับมาเจอกันแท้ๆ แต่กลับต้องมาเกิดเรื่องร้ายแบบนี้ขึ้น ตอนนี้โชคชะตากำลังเล่นตลกอะไรกับชีวิตของเธอกันแน่“เมื่อไรพี่เรียวจะตื่นมาคุยกับมะลิคะ มะลิมีเรื่องจะคุยกับพี่เรียวตั้งเยอะเลย คุณพ่อเล่าให้มะลิฟังว่าตอนเด็กๆ พี่เรียวชอบหนีไปแอบบนต้นไม้ให้คุณพ่อตามหาเป็นว่าเล่น พี่เรียวดื้อเหมือนกันนะคะ พี่เรียวจำได้ไหมว่าเราจะไปพักผ่อนกันที่บ้านสวนของคุณย่ารีบๆ ตื่นมานะคะตอนนี้ผลไม้ที่สวนกำลังออกผลเยอะเลย เราจะได้ไปทานผลไม้สดๆ จากต้นเลยดีไหมคะ”ร่วมครึ่งเดือนแล้วที่มินตรามานั่งคุยกับสามีที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงไม่มีเว้นว่าง หลังจากการผ่าตัดหมอบอกให้เธอสบายใจได้ว่าสามีของเธอยังไงก็ฟื้นคืนกลับมาเป็นคนปกติได้แน่นอน แต่เธอก็ยังไม่เป็นว่าเขาจะลืมตาตื่นหรือรู้สึกตัวบ้างเลย“เฮ้อ”สาวเ
“ย่าไม่อยากเห็นหลานย่าอ่อนแอแบบนี้เลยลูก”พุดกรองนั่งกอดหลานตัวเล็กด้วยสีหน้าห่อเหี่ยวหัวใจ ทั้งที่ครอบครัวได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตามีความสุขแล้วก็ยังจะมามีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นอีกจนได้“มะลิไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ค่ะ แต่มันห้ามไม่ได้จริงๆ ค่ะ มะลิกลัวว่าพี่เรียวจะกลับมาจำมะลิไม่ได้”มินตราสะอึกสะอื้นซุกอยู่กับอกอุ่นของพุดกรอง“ย่าเชื่อว่าทุกอย่างจะต้องดีขึ้น หมอก็บอกเองไม่ใช่เหรอลูกว่าอาการของเรียวน่าจะเป็นแค่ชั่วคราวเท่านั้น เข้มแข็งเข้าไว้นะลูกนะ คนเราคู่กันแล้วไม่แคล้วกันหรอก มันอาจจะมีอุปสรรคเข้ามาบ้างถ้าผ่านไปได้ความรักของหนูกับเรียวก็จะมั่นคงขึ้น”“ค่ะคุณย่า”พุดกรองได้แต่นั่งลูบหัวทุยไล่ไปถึงหลังปลอบคนตัวเล็กที่สะอื้นตัวสั่นเทาด้วยความสงสารจับใจเวลาพ้นผ่านร่วมเดือนกว่าตอนนี้บาดแผลตามร่างกายของมาเทโอหายเป็นปกติ และกลับมาอยู่ที่บ้านได้เป็นเดือนแล้ว แต่ก็ยังไร้วี่แววการกลับมาของมินตราจนทุกคนต่างก็กังวลในความสัมพันธ์ของสองสามีภรรยาไปตามๆ กันเพราะฝ่ายภรรยาหากสามีไม่ตามกลับก็ไม่ยอมกลับ ส่วนคนเป็นสามีก็ปล่อยเอ้อระเหยเพราะจำภรรยาตัวเองไม่ได้เลยไม่ชินที่จะอยู่ด้วยกันและไม่คิดจะตามภรรยาตัว
“ฉันซื้อตุ๊กตาหมีจริงๆ เหรอ”มาเทโอเห็นไอเซย่าเข้ามาในห้องทำงานตอนเช้าได้ก็รีบเอ่ยถามถึงเรื่องตุ๊กตาหมีทันที เพราะยังไม่มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นว่าเขาจะไปคนไปซื้อของพวกนั้นด้วยตัวเอง“อืม นายรีบซื้อมาง้อคุณมะลิ ตอนนั้นฉันก็ไม่อยากจะเชื่อสายตาเหมือนกัน”ไอเซย่านึกไปถึงภาพตอนนั้นเขาก็อดมีท่าทีขบขันไม่ได้“แสดงว่าฉันใส่ใจเธอมากเลยล่ะสิ”“ที่สุด”มาเทโอนึกยังไงก็นึกภาพตัวเองไม่ออกว่าตอนนั้นมีความคิดความอ่านแบบไหนถึงได้เลือกที่จะทำตัวอ่อนโยนกับผู้หญิงได้ขนาดนั้น แต่ก็ต้องละการคิดเรื่องนี้ไปก่อนเพราะเขามีอีกเรื่องที่อยากรู้มากกว่า“เออแล้วนี่ตำรวจได้เบาะแสอะไรการันต์บ้างไหม”มาเทโอเห็นว่านี่ก็ผ่านงานศพของกชกรและภาคภูมิมาพักใหญ่แล้วแต่ตำรวจก็ยังตามหาการันต์ไม่เจอเลย เขากลัวว่าการันต์ยังจะมีชีวิตอยู่และหวนกลับมาทำร้ายพวกเขาได้อีก“ไม่ ฉันหวังว่ามันจะหายสาบสูญไปในทะเล”ไอเซย่าส่ายหัวและหวังว่าการันต์จะไม่มีโอกาสจะกลัยมาใช้ชีวิตได้อีก แต่ถึงกลับมาได้เขาก็ไม่ได้คิดกลัวเพราะการันต์มีหมายจับและไม่มีอำนาจอะไรในมือแล้ว“อ่อ อีกเรื่องที่ฉันจะถามนาย”“อะไร”“ถ้าฉันไปอยู่ญี่ปุ่นกับคุณพ่อนายจะไปด้วยหรือเปล่า
คนตัวเล็กหลับตาพริ้มแอ่นสะท้าน มือเรียวทั้งสองวาดจิกเกร็งอยู่กับหมอนนุ่ม ริมฝีปากบางขบเม้มไม่ยอมละ ขณะที่สามีตัวโตกำลังเล่นลิ้นอยู่กับยอดอกอิ่ม มาเทโอรู้สึกคุ้นกลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวของมินตรามากเป็นพิเศษ ภาพจำครั้งที่เคยนอนร่วมรักกันอยู่บนเตียงค่อยๆ หลั่งไหลมาเป็นระยะ จนเขาต้องหยุดการกระทำฟุบใบหน้าลงกับกลางอกอิ่ม“พี่เรียวโอเคไหมคะ เราหยุดแค่นี้ดีไหม”มินตราเริ่มลืมตามองคนเป็นสามีหลังจากรับรู้ได้ว่ามาเทโอหยุดการกระทำและกำลังถอนหายใจเหนื่อยอยู่บนตัวของเธอ“ไม่”มาเทโอสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้อารมณ์ค้างคาอยู่อย่างนี้แน่ เมื่อรู้สึกดีขึ้นกิจกรรมสวาทก็เริ่มดำเนินต่อ และครั้งนี้ดูจะร้อนแรงและดิบเถื่อนอยู่พอสมควรยิ่งได้ใกล้ชิดดอมดมกลิ่นหอมอ่อนๆ ได้สัมผัสผิวเนื้อเนียนนุ่มนิ่มเสมือนร่างกายของมินตราเป็นทั้งแม่เหล็กดึงดูดอารมณ์วาบหวามและเป็นทั้งเชื้อเพลิงเติมไฟสวาทให้กับเขาได้เป็นอย่างดีมาเทโอไล่ละเลงลิ้นสัมผัสร่างกายคนตัวเล็กครู่ใหญ่ก่อนจะเริ่มสอดใส่มังกรหัวโปนอัดแน่นเข้าไปในร่องสวาทแล้วเริ่มบรรเลงเพลงรักด้วยลีลาเร่าร้อน ทำสาวเจ้าหัวสั่นหัวคลอนครางเสียงหวานแทบจะตลอดทั
“อ อะไรนะคะ ถ้าพาน้ำฟ้ากลับมาไม่ได้จะสั่งปิดที่นี่เหรอคะ”พอใจหญิงสาวเจ้าของบริษัทรับจัดหาคู่เริ่มตกใจจนไปไม่เป็น เมื่อคนสนิทของมาเฟียหนุ่มมายื่นคำขาดถึงจุดจบของบริษัทหลังจากที่พวกเธอทำงานพลาด“ผมได้รับคำสั่งมาแบบนี้ครับ ทางที่ดีถ้าคุณพอใจรีบตามตัวคุณน้ำฟ้ากลับมาให้ได้ อีกทางที่ผมแนะนำก็คือหาผู้หญิงที่ยอมทำตามข้อตกลงของคุณเรียวได้มาแทนครับ”ไอเซย่าเอ่ยเสียงเรียบกับคนที่มีสีหน้าไม่สู้ดี ใครๆ ต่างก็รู้ว่าระดับมาเทโอไม่ได้พูดอะไรเล่นๆ เขาค่อนข้างเห็นใจหญิงสาวอยู่พอสมควรจึงเสนอทางออกให้พอใจนั้นพิจารณา“ข้อสองน่าจะทำได้นะคะ แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะหาใครเหมือนกันค่ะ”หลังจากที่รู้ข่าวว่าน้ำฟ้าเชิ่ดเงินของมาเทโอหนีไป พอใจก็คิดเอาไว้เหมือนกันว่าจะรับผิดชอบเงินที่มาเทโอเสียไป และหาผู้หญิงที่ทำตามข้อตกลงของชายหนุ่มได้มาแทนที่ แต่ตอนนี้ผู้หญิงที่สมัครเข้ามาในบริษัทหาคู่ของเธอก็จับคู่คนอื่นไปหมดแล้ว เลยไม่รู้ว่าจะหาใครมาแทน เพราะกว่าจะสกรีนนิสัยใจคอตรวจสอบประวัติให้ชัดเจน ใช้เวลาอย่างน้อยร่วมครึ่งเดือนเลยทีเดียว คงไม่ทันใจมาเฟียใจร้อนอย่างมาเทโอแน่“คุณเรียวให้เวลาหนึ่งวัน ไม่อย่างนั้นจะมาที่นี่ด้วยตั
สิ้นประโยคของหญิงสาว มาเทโอมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าจนมินตรารู้สึกประหม่า และเดาสายตาของเขาไม่ออกเลยว่าตอนนี้กำลังคิดอะไรอยู่“ได้ ผมตกลง อีกสามวันเจอกัน”น้ำเสียงทุ้มราบเรียบที่เอ่ยตอบได้ตรงตามความต้องการของมินตราได้ สาวเจ้าก็เปรยยิ้มร่าโล่งใจที่การเจรจาผ่านไปได้โดยง่ายกว่าที่คิด“ค่ะ ขอบคุณนะคะ อย่างงั้นมะลิขอตัวกลับเลยนะคะ”สาวเจ้ารีบลุกขึ้นเปรยยิ้มให้เขาอีกครั้งก้มหัวให้เขาเล็กน้อยก่อนจะกลับ นึกในใจใครว่ามาเทโอโหด เขาออกจะใจดีกว่าที่เธอคิดตั้งเยอะ ท่าทีน่าเอ็นดูของหญิงสาวทำมาเทโอยิ้มอ่อนมองตามหลังจนเธอลับตาไป นึกพอใจที่บริษัทหาคู่ส่งคนมาแทนที่คนเดิมแบบนี้ค่อยน่าคุยด้วยหน่อย ความน่ารักของเธอลดอาการโทสะของเขาลงได้เยอะเลยทีเดียว“แกว่าฉันจะไปหาผู้หญิงจากไหนทันอะตุ๊ด”พอใจกุมขมับหนึบเธอเสยผมจนแทบจะหลุดหมดหัวแล้วยังคิดไม่ออกเลยจะหาทางออกเรื่องนี้ยังไง ลำพังผู้หญิงถ้าหาได้ก็ต้องมาเสนอข้อตกลงของมาเทโอให้พวกเธอฟังว่าจะรับได้หรือไม่อีก“ถ้าฉันรู้ฉันหาแล้วย่ะ ไม่รอให้ชะนีอย่างแกมานั่งบ่นฉันปาวปาวแบบนี้หรอก”สภาพสีหน้าของณัฐพลไม่ได้แตกต่างไปจากพอใจเลย จะไปหาผู้หญิงจากไหนที่ยอมเป็นเมียออกหน้าขอ
“คุณกำลังเล่นตลกอะไรกับผมห้ะ”พอใจรีบรวบรวมความกล้าทำใจดีสู้เสือ ยังไงเธอก็จะปล่อยให้น้องสาวมาเป็นผู้หญิงของมาเทโอไม่ได้“คือมะลิไม่รู้ว่าคุณทำข้อตกลงอะไรไว้กับผู้หญิงคนก่อนหน้า เธอคิดว่าแค่เดทแล้วคบหาดูใจกันเฉยๆ เท่านั้น ให้เวลาฉันอีกนิดนะคะเดี๋ยวฉันจะรีบหาผู้หญิงที่ตรงตามความต้องการของคุณมาให้”“ไม่รอ มะลิตกลงกับผมเองว่าจะเอาตัวเองมาแทน ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงแล้ว”มาเทโอตวาดลั่น“แต่มะลิเข้าใจผิดนะคะคุณเรียว เธอจะมาเป็นเมียให้คุณไม่ได้หรอกค่ะ”พอใจเอ่ยเสียงสั่น“ไม่ได้ก็ตายมันตรงนี้”ว่าจบก็ดึงปืนกระบอกสั้นจ่อไปยังสองสาว จนเหล่าบอดี้การ์ดที่อยู่บริเวณนั้นต่างตกอกตกใจตามกันเป็นแถว แต่คนที่ตกใจกว่าเห็นจะเป็นสองสาว มินตราเริ่มกลัวจนน้ำตากตก เธอจะปล่อยให้ใครมาตายไม่ได้“โอเคค่ะ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง มะลิจะเป็นผู้หญิงของคุณ”สิ้นเสียงของมินตรา มาเทโอจึงลดปืนลงได้แต่ก็ยังไม่คลายอารมณ์โมโหอยู่ดี“มะลิ”“เรากลับกันเถอะนะคะ”พอใจมองหน้ามะลิอย่างตกใจ ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดต่อรองอะไรกับมาเทโอต่อ ก็ถูกมินตราดึงลากให้เดินตามออกไปจากที่นี่กะทันหัน“ถ้าสองคนนั้นมาที่นี่ในตอนที่ฉันไม่อนุญาติ โยนออกนอ
คนตัวเล็กหลับตาพริ้มแอ่นสะท้าน มือเรียวทั้งสองวาดจิกเกร็งอยู่กับหมอนนุ่ม ริมฝีปากบางขบเม้มไม่ยอมละ ขณะที่สามีตัวโตกำลังเล่นลิ้นอยู่กับยอดอกอิ่ม มาเทโอรู้สึกคุ้นกลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวของมินตรามากเป็นพิเศษ ภาพจำครั้งที่เคยนอนร่วมรักกันอยู่บนเตียงค่อยๆ หลั่งไหลมาเป็นระยะ จนเขาต้องหยุดการกระทำฟุบใบหน้าลงกับกลางอกอิ่ม“พี่เรียวโอเคไหมคะ เราหยุดแค่นี้ดีไหม”มินตราเริ่มลืมตามองคนเป็นสามีหลังจากรับรู้ได้ว่ามาเทโอหยุดการกระทำและกำลังถอนหายใจเหนื่อยอยู่บนตัวของเธอ“ไม่”มาเทโอสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้อารมณ์ค้างคาอยู่อย่างนี้แน่ เมื่อรู้สึกดีขึ้นกิจกรรมสวาทก็เริ่มดำเนินต่อ และครั้งนี้ดูจะร้อนแรงและดิบเถื่อนอยู่พอสมควรยิ่งได้ใกล้ชิดดอมดมกลิ่นหอมอ่อนๆ ได้สัมผัสผิวเนื้อเนียนนุ่มนิ่มเสมือนร่างกายของมินตราเป็นทั้งแม่เหล็กดึงดูดอารมณ์วาบหวามและเป็นทั้งเชื้อเพลิงเติมไฟสวาทให้กับเขาได้เป็นอย่างดีมาเทโอไล่ละเลงลิ้นสัมผัสร่างกายคนตัวเล็กครู่ใหญ่ก่อนจะเริ่มสอดใส่มังกรหัวโปนอัดแน่นเข้าไปในร่องสวาทแล้วเริ่มบรรเลงเพลงรักด้วยลีลาเร่าร้อน ทำสาวเจ้าหัวสั่นหัวคลอนครางเสียงหวานแทบจะตลอดทั
“ฉันซื้อตุ๊กตาหมีจริงๆ เหรอ”มาเทโอเห็นไอเซย่าเข้ามาในห้องทำงานตอนเช้าได้ก็รีบเอ่ยถามถึงเรื่องตุ๊กตาหมีทันที เพราะยังไม่มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นว่าเขาจะไปคนไปซื้อของพวกนั้นด้วยตัวเอง“อืม นายรีบซื้อมาง้อคุณมะลิ ตอนนั้นฉันก็ไม่อยากจะเชื่อสายตาเหมือนกัน”ไอเซย่านึกไปถึงภาพตอนนั้นเขาก็อดมีท่าทีขบขันไม่ได้“แสดงว่าฉันใส่ใจเธอมากเลยล่ะสิ”“ที่สุด”มาเทโอนึกยังไงก็นึกภาพตัวเองไม่ออกว่าตอนนั้นมีความคิดความอ่านแบบไหนถึงได้เลือกที่จะทำตัวอ่อนโยนกับผู้หญิงได้ขนาดนั้น แต่ก็ต้องละการคิดเรื่องนี้ไปก่อนเพราะเขามีอีกเรื่องที่อยากรู้มากกว่า“เออแล้วนี่ตำรวจได้เบาะแสอะไรการันต์บ้างไหม”มาเทโอเห็นว่านี่ก็ผ่านงานศพของกชกรและภาคภูมิมาพักใหญ่แล้วแต่ตำรวจก็ยังตามหาการันต์ไม่เจอเลย เขากลัวว่าการันต์ยังจะมีชีวิตอยู่และหวนกลับมาทำร้ายพวกเขาได้อีก“ไม่ ฉันหวังว่ามันจะหายสาบสูญไปในทะเล”ไอเซย่าส่ายหัวและหวังว่าการันต์จะไม่มีโอกาสจะกลัยมาใช้ชีวิตได้อีก แต่ถึงกลับมาได้เขาก็ไม่ได้คิดกลัวเพราะการันต์มีหมายจับและไม่มีอำนาจอะไรในมือแล้ว“อ่อ อีกเรื่องที่ฉันจะถามนาย”“อะไร”“ถ้าฉันไปอยู่ญี่ปุ่นกับคุณพ่อนายจะไปด้วยหรือเปล่า
“ย่าไม่อยากเห็นหลานย่าอ่อนแอแบบนี้เลยลูก”พุดกรองนั่งกอดหลานตัวเล็กด้วยสีหน้าห่อเหี่ยวหัวใจ ทั้งที่ครอบครัวได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตามีความสุขแล้วก็ยังจะมามีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นอีกจนได้“มะลิไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ค่ะ แต่มันห้ามไม่ได้จริงๆ ค่ะ มะลิกลัวว่าพี่เรียวจะกลับมาจำมะลิไม่ได้”มินตราสะอึกสะอื้นซุกอยู่กับอกอุ่นของพุดกรอง“ย่าเชื่อว่าทุกอย่างจะต้องดีขึ้น หมอก็บอกเองไม่ใช่เหรอลูกว่าอาการของเรียวน่าจะเป็นแค่ชั่วคราวเท่านั้น เข้มแข็งเข้าไว้นะลูกนะ คนเราคู่กันแล้วไม่แคล้วกันหรอก มันอาจจะมีอุปสรรคเข้ามาบ้างถ้าผ่านไปได้ความรักของหนูกับเรียวก็จะมั่นคงขึ้น”“ค่ะคุณย่า”พุดกรองได้แต่นั่งลูบหัวทุยไล่ไปถึงหลังปลอบคนตัวเล็กที่สะอื้นตัวสั่นเทาด้วยความสงสารจับใจเวลาพ้นผ่านร่วมเดือนกว่าตอนนี้บาดแผลตามร่างกายของมาเทโอหายเป็นปกติ และกลับมาอยู่ที่บ้านได้เป็นเดือนแล้ว แต่ก็ยังไร้วี่แววการกลับมาของมินตราจนทุกคนต่างก็กังวลในความสัมพันธ์ของสองสามีภรรยาไปตามๆ กันเพราะฝ่ายภรรยาหากสามีไม่ตามกลับก็ไม่ยอมกลับ ส่วนคนเป็นสามีก็ปล่อยเอ้อระเหยเพราะจำภรรยาตัวเองไม่ได้เลยไม่ชินที่จะอยู่ด้วยกันและไม่คิดจะตามภรรยาตัว
“พี่เรียว ฮือๆๆ”“คุณมะลิ”มินตราเข่าทรุดจนพรนับพันต้องรีบรวบมานั่งที่เก้าอี้ หญิงสาวเริ่มสะอื้นตัวโยนเมื่อรับรู้ความจริงว่ามาเทโออาการหนักและหมอกำลังช่วยชีวิตอยู่ในห้องผ่าตัด“ทำไมคะ ทำไม ฮือๆๆ”มินตราแทบจะไม่เหลือเรี่ยวแรง เธอตัวอ่อนปวกเปียกยิ่งรู้ว่ามาเทโอเป็นแบบนี้ก็เพราะมุ่งมั่นที่จะตามหาเธอก็ยิ่งรู้สึกแย่ ทั้งที่ได้กลับมาเจอกันแท้ๆ แต่กลับต้องมาเกิดเรื่องร้ายแบบนี้ขึ้น ตอนนี้โชคชะตากำลังเล่นตลกอะไรกับชีวิตของเธอกันแน่“เมื่อไรพี่เรียวจะตื่นมาคุยกับมะลิคะ มะลิมีเรื่องจะคุยกับพี่เรียวตั้งเยอะเลย คุณพ่อเล่าให้มะลิฟังว่าตอนเด็กๆ พี่เรียวชอบหนีไปแอบบนต้นไม้ให้คุณพ่อตามหาเป็นว่าเล่น พี่เรียวดื้อเหมือนกันนะคะ พี่เรียวจำได้ไหมว่าเราจะไปพักผ่อนกันที่บ้านสวนของคุณย่ารีบๆ ตื่นมานะคะตอนนี้ผลไม้ที่สวนกำลังออกผลเยอะเลย เราจะได้ไปทานผลไม้สดๆ จากต้นเลยดีไหมคะ”ร่วมครึ่งเดือนแล้วที่มินตรามานั่งคุยกับสามีที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงไม่มีเว้นว่าง หลังจากการผ่าตัดหมอบอกให้เธอสบายใจได้ว่าสามีของเธอยังไงก็ฟื้นคืนกลับมาเป็นคนปกติได้แน่นอน แต่เธอก็ยังไม่เป็นว่าเขาจะลืมตาตื่นหรือรู้สึกตัวบ้างเลย“เฮ้อ”สาวเ
“โลกกลมเหมือนกันนะคะ มันเป็นเรื่องบังเอิญมากๆ ที่มะลิได้มาแต่งงานกับเรียว”มารตีออกมานั่งคุยกับตฤณภพที่หน้าบ้านกลางดึกหลังจากที่ลูกๆ ของพวกเธอหลับกันไปแล้ว“ฟ้าคงลิขิตมาแล้ว พี่ดีใจที่ลูกเราได้เรียวมาดูแล”“ม่านก็เหมือนกันค่ะ ม่านอยากให้ถึงเวลาที่เราได้กลับบ้านแย่แล้วค่ะ”“พี่ก็อยากกลับไปเห็นที่ที่เคยอยู่เหมือนกันว่าตอนนี้มีอะไรที่เปลี่ยนไปแล้วบ้าง อีกอย่างมินทร์จะได้เข้าเรียนมหาลัยด้วย”ตฤณภพผ่านอะไรมาจนถึงตอนนี้ก็เชื่อว่าทุกสิ่งทุกอย่างฟ้าได้กำหนดมาแล้ว แม้จะผ่านเรื่องราวร้ายๆ มามากมายแต่เขาก็ลืมมันไปได้เพราะคิดว่าต่อจากนี้คงจะมีแต่ความสุข“เราจะบอกกับพวกเค้าเลยไหมครับว่าเกิดอะไรขึ้น”เคนชิกระซิบถามไอเซย่าขณะที่กำลังล่องเรือไปยังเกาะพร้อมกับเจ้าหน้าที่ที่ชำนาญการภาคพื้นทะเลแห่งนี้“ให้พวกเค้ากลับไปถึงกรุงเทพก่อนจะดีกว่า”ไอเซย่าไม่อยากให้มินตราได้รับรู้จนกว่าจะกลับถึงกรุงเทพ เพราะหากรู้ว่าอาการบาดเจ็บจากอุบัติเหตุของมาเทโอเป็นตายเท่ากันทุกคนคงใจเสียกันนานแน่ ให้ไปรับรู้ด้วยตัวเองที่โรงพยาบาลเลยจะดีกว่า“ยินดีที่ได้เจอนะครับคุณภพคุณม่าน ผมแอลแล้วนี่ก็เคนชิ ผมเป็นคนสนิทของคุณเรียวครับ
“หนูจ้ะ”มารตีพอจะยกยิ้มออกเพราะหญิงสาวที่ลูกชายเธอช่วยเอาไว้เมื่ออาทิตย์ก่อนเริ่มรู้สึกตัวแล้ว“โอ้ย”มินตราพยายามลุกขึ้นแต่ก็รู้สึกปวดหัวและอ่อนเพลียเหลือเกิน“อย่าเพิ่งลุกจะ ตอนนี้หนูมีแผลที่หัวอยู่อาจจะปวดๆ นิดหน่อยนะ พี่ภพคะหนูคนนี้ตื่นแล้วค่ะ”“เหรอ”ตฤณภพรีบเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับกะละมังน้ำและผ้าขนหนู เพราะจะได้เวลาที่ภรรยาของเขาต้องเช็ดตัวให้หญิงสาวที่บาดเจ็บ“เป็นยังไงบ้างหนู แล้วเป็นยังไงมายังไงถึงได้ตกน้ำตกท่ามาได้ ดีที่ลูกชายลุงเห็นหนูลอยอยู่ใกล้ฝั่งเลยช่วยเอาไว้ได้”มินตรามองจ้องผู้ใหญ่ทั้งสองสลับกันไปมา ก่อนจะมีน้ำตารื้นสะอื้นตัวสั่นเทา คนทั้งสองตรงหน้าเธอตอนนี้แม้พวกเขาจะดูมีอายุมากกว่าในภาพที่เธอเคยเห็น แต่ก็จำได้ว่าพวกเขาคือพ่อกับแม่ของเธอไม่ผิดไปจากที่คิดแน่“เป็นอะไรไปจ้ะ”มารตีมองอาการของหญิงสาวด้วยสีหน้าเป็นห่วง“คุณพ่อคุณแม่คะ มะลิเองค่ะ คุณพ่อคุณแม่ฝากมะลิไว้กับคุณย่าพุดกรองจำได้ใช่ไหมคะ”“อ อะไรนะ”คำพูดปนเสียงสะอื้นของหญิงสาวที่นอนเจ็บทำมารตีและตฤณภพตัวชาวาบ ทั้งสองจ้องหน้ากันโดยที่ไม่มีคำพูดใดๆ เอื้อนเอ่ยออกมาจากปาก มีเพียงน้ำตาที่ทะลักออกมาพรั่งพรูบ่งบอกถึง
“ทำไมการันต์ถึงได้ไหวตัวเร็วขนาดนั้น ทั้งที่เราเองก็เพิ่งจะรู้เรื่องไม่ถึงวัน”ขึ้นรถได้ไอเซย่าก็หันมาคุยกับมาเทโอด้วยความฉงนใจ“ภาคภูมิ”เป็นมเหศักดิ์ที่ให้ความกระจ่างกับสองหนุ่ม หากเขาไม่ไว้ใจคนอื่นมากเกินไปคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น มาเทโอได้ยินเช่นนั้นก็เอาแต่นั่งเงียบลำดับเหตุการณ์เท่าที่สังเกตมาก็คิดว่ามเหศักดิ์น่าจะเดาอะไรไม่ผิด เพราะครั้งที่มารตีและตฤณภพหายตัวไปเขาก็เห็นการันต์และภาคภูมิสุงสิงกันอยู่บ่อยๆ ทั้งที่งานก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกัน และหากครั้งนี้ภรรยาของเขาจะต้องเป็นอะไรไปเขาไม่เอาคนพวกนั้นไว้แน่“พาฉันมาทำอะไรที่นี่”มินตราถูกกชกรลากออกมาจากรถตู้มานั่งที่ริมหน้าผาสูง ตอนนี้ฟ้ามืดครึ้มไร้ดวงดาวมีเพียงแสงไฟจากหน้ารถตู้คันที่พาเธอมาเท่านั้น มินตรามองซ้ายมองขวาแอบมีแววตาไหวระริก หัวใจเต้นถี่รัวเพราะความกลัวคืบคลานเข้ามาในใจมากพอสมควร“รอตาแกมาเซ็นยกทุกอย่างให้ฉันไง”“พวกคุณใช่ไหมที่เป็นคนตามฆ่าพ่อกับแม่ฉัน”“ฉลาดนี่ เห็นตรงนั้นไหม พี่ฉันฆ่าพ่อแม่แกแล้วโยนลงน้ำไปตรงนั้น อยากไปอยู่กับพวกมันไหมล่ะ เดี๋ยวถ้าตาแกเซ็นทุกอย่างให้พวกฉันแล้วจะช่วยสงเคราะห์ให้”แม้ตอนนั้นกชกรจะยังเป็นเ
“คุณย่าไปคุยอะไรกับคุณเหมนานสองนานคะ ดูทั้งสองคนท่าทางไม่ดีเลยนะคะ”พอใจชะเง้อมองมเหศักดิ์และย่าของเธอผ่านหน้าต่างแทบจะตลอดเวลา แถมตอนนี้สองคนนั้นยังมีน้ำตากันทั้งคู่จนเธอต้องหันมาถามหาความเห็นจากคนเป็นแม่“อีกเดี๋ยวคงได้รู้เรื่องกันเองนั่นแหละ”ไพลินหันไปมองมินตราที่นั่งกอดกับมาเทโอไม่ยอมปล่อย ใบหน้าของลูกสาวคนเล็กเต็มไปด้วยคราบน้ำตาจนน่าสงสาร เธอไม่รู้เลยว่าหากมเหศักดิ์ได้รู้ว่ามินตราเป็นหลานแท้ๆ ของตัวเองจะยินดีที่จะรับมินตราเป็นคนในครอบครัวหรือจะจองล้างจองผลาญเหมือนกับตอนที่ทำกับมารตีและตฤณภพ ได้แต่ภาวนาในใจขอคุณพระคุณเจ้าว่าอย่างให้มีเรื่องร้ายอะไรเกิดขึ้นอีกเลยพุดกรองคุยกับมเหศักดิ์ได้พักใหญ่ก็พากันกลับเจ้ามาในบ้าน ทั้งสองมีคราบน้ำตากันทั้งคู่จนคนที่นั่งอยู่ด้านในต่างก็มีสีหน้าตกอกตกใจไปตามๆ กัน“มาหาตาของเราสิมะลิ”“คะ? “มินตรามองหน้ามาเทโอขณะเดียวกันกับเขาก็จับจ้องมาที่หน้าเธอด้วยความสังสัยเหมือนกัน ก่อนที่มินตราจะผละออกจากอกมาเทโอเดินเข้ามาหาพุดกรอง“คุณเหมเป็นพ่อแท้ๆ ของของมารตีแม่ของเรายังไงล่ะ”พุดกรองเข้ามาจับไหล่หลานสาวเอาไว้หลวมๆ ก่อนจะเปรยยิ้มและบอกความจริงให้มินตราไ
“พี่คุยกับคุณแม่แล้วก็คุณย่าแล้วนะ ตอนแรกก็เหมือนจะโกรธแต่พวกท่านบอกว่าถ้ารักกันจริงก็ให้ทางคุณเรียวพาผู้ใหญ่ไปบอกกล่าวสู่ขอให้เป็นเรื่องเป็นราว”พอใจรีบเข้ามาหามินตราหลังจากจัดการเจรจาเกริ่นกับทางย่าและแม่ของเธอเรื่องการแต่งงานของมินตรา กว่าจะคุยกันให้เข้าใจได้เล่นเอาสมองของเธอแทบจะไหลออกมาจากหู เพราะต้องสรรหาคำพูดชักแม่น้ำทั้งห้ามาให้แม่และย่าเธอหายเคืองใจมินตรา กว่าจะคุยกันจบปาไปเป็นชั่วโมงสองชั่วโมงอยู่เหมือนกัน“ขอบคุณพี่พอใจมากๆ เลยนะคะ”มินตราสวมกอดพอใจแน่น น้ำแทบรื้นเพราะความกังวลในใจหายไปก้อนใหญ่หลังจากที่รู้ว่าย่ากับแม่ไม่คิดโกรธเรื่องที่เธอแต่งงานโดยที่ไม่บอกไม่กล่าวแล้ว“หลังจากนี้จะได้หมดเรื่องอึดอัดใจสักที”พอใจรู้ว่าความฝันของน้องสาวคือการมีครอบครัวที่สมบูรณ์ เพื่อความสุขของมินตราเธอพร้อมจะช่วยเหลืออย่างไม่มีข้อแม้อยู่แล้ว ตอบแทนที่มินตราเลือกที่จะช่วยเหลือเธออย่างไม่มีข้อแม้เหมือนกันและแล้ววันนี้มินตราและมาเทโอก็ได้เดินทางมาที่บ้านสวนของพุดกรองที่จันทบุรี ส่วนไพลินและพอใจเดินทางล่วงหน้ามาตั้งแต่เมื่อวานแล้วเพื่อมาเตรียมตัวรับแขกผู้ใหญ่ฝ่ายมาเทโอกันในวันนี้“ผมต้องขอโท