ตอนที่30 ที่ตาย

“ทำไมการันต์ถึงได้ไหวตัวเร็วขนาดนั้น ทั้งที่เราเองก็เพิ่งจะรู้เรื่องไม่ถึงวัน”

ขึ้นรถได้ไอเซย่าก็หันมาคุยกับมาเทโอด้วยความฉงนใจ

“ภาคภูมิ”

เป็นมเหศักดิ์ที่ให้ความกระจ่างกับสองหนุ่ม หากเขาไม่ไว้ใจคนอื่นมากเกินไปคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น มาเทโอได้ยินเช่นนั้นก็เอาแต่นั่งเงียบลำดับเหตุการณ์เท่าที่สังเกตมาก็คิดว่ามเหศักดิ์น่าจะเดาอะไรไม่ผิด เพราะครั้งที่มารตีและตฤณภพหายตัวไปเขาก็เห็นการันต์และภาคภูมิสุงสิงกันอยู่บ่อยๆ ทั้งที่งานก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกัน และหากครั้งนี้ภรรยาของเขาจะต้องเป็นอะไรไปเขาไม่เอาคนพวกนั้นไว้แน่

“พาฉันมาทำอะไรที่นี่”

มินตราถูกกชกรลากออกมาจากรถตู้มานั่งที่ริมหน้าผาสูง ตอนนี้ฟ้ามืดครึ้มไร้ดวงดาวมีเพียงแสงไฟจากหน้ารถตู้คันที่พาเธอมาเท่านั้น มินตรามองซ้ายมองขวาแอบมีแววตาไหวระริก หัวใจเต้นถี่รัวเพราะความกลัวคืบคลานเข้ามาในใจมากพอสมควร

“รอตาแกมาเซ็นยกทุกอย่างให้ฉันไง”

“พวกคุณใช่ไหมที่เป็นคนตามฆ่าพ่อกับแม่ฉัน”

“ฉลาดนี่ เห็นตรงนั้นไหม พี่ฉันฆ่าพ่อแม่แกแล้วโยนลงน้ำไปตรงนั้น อยากไปอยู่กับพวกมันไหมล่ะ เดี๋ยวถ้าตาแกเซ็นทุกอย่างให้พวกฉันแล้วจะช่วยสงเคราะห์ให้”

แม้ตอนนั้นกชกรจะยังเป็นเด็กวัยรุ่นแต่เธอก็ยังจำภาพที่พี่ชายตัวเองยิงมารตีและตฤณภพจนตกหน้าผาไปได้ ภาพนั้นไม่ได้ทำให้เธอสลดแม้แต่น้อยกลับทำให้เธอมั่นใจว่าสมบัติทุกอย่างของมเหศักดิ์จะตกเป็นของเธอและพี่ชาย ไม่คิดว่าวันนี้หลานในไส้ของมเหศักดิ์จะโผล่หน้ามาขวางทางสำเร็จของพวกเธออีกจนได้

“เลว คุณตาชุบเลี้ยงพวกคุณมาอย่างดีทำแบบนี้กับเค้าได้ยังไง”

มินตราไม่เคยคิดโมโหใครเท่ากับสองพี่น้องนี้เลย ไม่รู้ว่าจิตใจคนพวกนี้ทำด้วยอะไรทำผิดแล้วยังใช้ชีวิตลอยหน้าลอยตาอยู่ได้ตั้งนาน ทั้งยังไม่คิดสำนึกมาทำผิดเป็นครั้งที่สองอีก

เพี๊ยะ

มินตราหน้าหันไปตามแรงฟาดของฝ่ามือกชกร

“เงียบปากซะทีน่ารำคาญ ถ้าไม่ติดว่าแกจะต้องเป็นตัวประกัน ฉันได้ปาดคอแกทิ้งลงเหวไปแล้ว อีมารหัวใจ”

กชกรเอ่ยเน้นเขี้ยวเน้นฟันสะใจที่ได้ทำร้ายมินตรา เพราะหมั่นไส้มินตราตั้งแต่ที่รู้ว่าจะมาเป็นเจ้าสาวของมาเทโอแล้ว

“แค้นมากใช่ไหมที่ฉันได้พี่เรียวไป ผู้หญิงจิตใจต่ำทรามอย่างคุณสมควรแล้วล่ะที่ไม่มีใครเอา”

“อีปากหมา” ปึก

กชกรวาดด้ามปืนฟาดไปที่หัวของมินตราจนเธอสลบฟุบลงไปกับพื้น การันต์เห็นท่าไม่ดีจึงรีบลงมาจากรถกระชากตัวของกชกรเอาไว้ขณะที่กำลังจะยกเท้ากระทืบคนที่นอนสลบ

“พอแล้วเดี๋ยวมันก็ตายหรอก”

“หึ้ย”

เขาตวาดน้องสาวลั่น ไม่ได้คิดสงสารมินตราแม้แต่น้อยแต่กลัวว่าหากตัวประกันเป็นอะไรไปเขาจะไม่มีข้อต่อรองในสิ่งที่อยากจะได้ อุตส่าห์ลงทุนลงแรงมาไม่รู้กี่ปีเพื่อที่จะได้ทุกอย่างของมเหศักดิ์ เขาไม่ปล่อยให้โทสะของน้องสาวมาทำลายสิ่งที่เขาต้องการง่ายๆ แน่

“คุณตา”

เกือบจะเข้ารุ่งสางกว่ารถตู้คันหรูของมเหศักดิ์จะแล่นมาถึงจุดนัดพบ มินตราตัวอ่อนปวกเปียกใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด เมื่อเห็นคนเป็นตามาช่วยก็หมายจะรีบวิ่งเข้าไปหาแต่ก็ถูกการันต์รั้งเอาไว้

“พวกแกมันคนเนรคุณ”

มเหศักดิ์เห็นสภาพหลานสาวหัวใจก็แทบหล่นไปอยู่ตาตุ่ม เขาจ้องมองหน้าของการันต์สลับกับกชกรด้วยแววตาผิดหวังปนความโกรธแค้น

“ผมจะไม่ตอบโต้ รีบเซ็นซะไม่งั้นหลานคุณพ่อได้ตายแน่ คุณภาคภูมิเอาเอกสารมา”

“หึ่”

มเหศักดิ์กัดฟันกรอดเมื่อเห็นภาคภูมิเดินถือซองเอกสารมาจากในรถ

“คุณตาอย่าเซ็นนะคะ ยังไงพวกมันก็จะฆ่าเราอยู่ดี”

มินตรารีบตะโกนบอกกับมเหศักดิ์เพราะรู้ว่ายังไงการันต์ก็ไม่ปล่อยเธอและมเหศักดิ์ไปง่ายๆ แน่ คนที่ชั่วโดยสันดานที่แก้ไม่ได้ต้องทำทุกอย่างเพื่อเก็บหลักฐานแน่นอน

“ฟื้นได้ก็ปากดีเลยนะ” ปึก

กชกรหันกลับหลังเอาปืนฟาดหน้ามินตราจนสลบไปอีกรอบ

“มะลิ”

มเหศักดิ์เห็นเช่นนั้นก็แทบใจจะขาด สองขารีบสาวเท้าก้าวหมายจะไปหลานสาวแต่เขาก็ถูกภาคภูมิถือปืนจ่อยืนขวางหน้าเอาไว้ก่อน

“มะลิ”

มาเทโอที่แอบซุ่มอยู่ไม่ใกลไม่ไกลกับไอเซย่าเห็นภาพนั้นก็ใจเสียไม่ต่างจากมเหศักดิ์ เขาแทบจะพุ่งตัวออกไปจัดการกับคนที่ทำกับคนรักแต่ก็ต้องชะงักเพราะถูกไอเซย่าดึงเอาไว้

“เดี๋ยว”

ไอเซย่าเห็นว่าช่วงนี้ทุกคนยังไม่เผลอ รอให้คนพวกนั้นใจจดใจจ่ออยู่กับเอกสารที่มเหศักดิ์เซ็นก่อนตอนนั้นถึงจะเล่นงานพวกคนชั่วได้ง่ายเพราะเขามีกันแค่สองคนทำอะไรต้องรอบคอบ

“อยากได้อะไรก็เอาไปอย่ามายุ่งกับหลานฉัน”

มเหศักดิ์รีบแกะเอกสารมาเซ็นและยื่นให้กับภาคภูมิ

“ฮ่าๆๆๆ ก็แค่นั้น นี่ รู้ไหมว่าฉันพาพวกแกมาที่นี่ทำไม ก็เพราะว่าฉันก็พาม่านกับไอ้ภพมายิงทิ้งหน้าผาตรงนี้เหมือนกัน”

การันต์ได้ทุกสิ่งทุกอย่างมาอยู่ในมือก็หัวเราะร่วน แต่เขาก็ยังไม่ปล่อยมินตราง่ายๆ ขณะที่ดูความเรียบร้อยของลายเซ็นก็ไม่พ้นพล่ามถึงวีรกรรมที่เขาได้ทำให้มเหศักดิ์ได้เจ็บใจเล่น จนมเหศักดิ์ควักปืนหมายจะยิงไปที่การันต์

“สารเลว ฉันไม่น่าชุบเลี้ยงคนอย่างแกเลย”

ภาคภูมิที่เห็นเช่นนั้นก็ยกปืนเตรียมจะลั่นไกใส่มเหศักดิ์

ปั้ง ปั้ง “อ้า อึก”

เสียงปืนของไอเซย่าที่ยิงมายังภาคภูมิเพื่อปกป้องมเหศักดิ์ดังสนั่น จนมินตราเริ่มจะรู้สึกตัวอีกครั้ง ภาพตรงหน้าที่เธอเห็นตอนนี้คือภาคภูมินั้นล้มลงไปนอนกองกับพื้น

ปั้ง และเสียงปืนก็ดังสนั่นขึ้นอีกสองสามครั้งเป็นการต่อสู้ของกชกรและมเหศักดิ์ ไม่กี่วินาทีตาของเธอและกชกรล้มลงไปกองกับพื้นตามๆ กัน หลังจากนั้นเธอก็รู้สึกว่ากำลังตกจากที่สูงและสติของเธอก็ดับวูบลงไปอีกครั้ง

“มะลิ..”

มาเทโอตะโกนลั่นหลังจากที่เขาเลือกจะยิงไปที่หัวไหล่การันต์เพื่อจะให้ชายหนุ่มปล่อยภรรยาตน แต่การันต์กลับดึงร่างของมินตรากระโดดลงเหวไปด้วยเสียอย่างนั้น

“ม่ายยยย..”

มาเทโอฟุบลงไปกับพื้นหูดับหัวใจเต้นรัวทำอะไรไม่ถูก อยากให้ภาพเมื่อครู่เป็นเพียงแค่ความฝัน แต่สติก็ยังรับรู้ว่ามันคือความจริง เขาได้ทำร้ายคนรักของตัวเองกับมือ หากไม่ลั่นไกใส่การันต์เมื่อครู่มินตราคงไม่ตกลงไปแบบนั้น

เหตุการณ์เลวร้ายครั้งนี้ทำให้มเหศักดิ์ถูกยิงที่หน้าท้องแต่ไม่ถูกจุดสำคัญ กชกรและภาคภูมิเสียชีวิตคาที่ ส่วนมินตราและการันต์ยังไม่มีใครให้คำตอบได้ว่าทั้งสองจะมีชีวิตอยู่หรือเสียชีวิตเพราะเจ้าหน้าที่ยังไม่เจอทั้งสอง

มาโอยังมีอาการช็อกรู้สึกบีบหัวใจไม่หายเมื่อต้องนึกถึงเหตุการณ์เลวร้ายที่ผ่านมา ร่วมอาทิตย์แล้วเขายังคงช่วยเจ้าหน้าที่ค้นหามินตราไม่พักไม่ผ่อน หลายครั้งมีคนเตือนให้ถอดใจแต่เขาไม่เคยมีความคิดแบบนั้นอยู่ในหัวสักนิด

วันเวลาพ้นผ่านานร่วมอาทิตย์ มเหศักดิ์รักษาตัวแทบจะหายดีแต่หมอยังต้องให้อยู่โรงพยาบาลเพราะถึงแม้แผลของเขาจะดีขึ้นมากแต่หัวใจของมเหศักดิ์ยังคงเต้นผิดปกติ

“เป็นยังไงบ้างเหม”

โทชิโระให้เคนชิพามาเยี่ยมมเหศักดิ์ที่โรงพยาบาลตั้งแต่ช่วงเช้า คราแรกก็ใจชื้นว่าอาการบาดเจ็บของมเหศักดิ์ดีขึ้นมากแล้วแต่ยังสงสัยว่าทำไมถึงยังไมได้ออกจากโรงพยาบาล จนสืบสาวราวเรื่องจากหมอก็ได้รู้ว่าเพื่อนตนมีอาการโรคหัวใจกำเริบ

“ดีขึ้นมากแล้ว ไม่เห็นจะต้องลำบากมาเยี่ยมฉันเลย แกก็ยังไม่หายเต็มร้อยไม่ใช่หรือไง”

“ฉันก็ไมได้เป็นอะไรมากแล้ว อยากมาดูว่าจะมีเพื่อนแก่ไปด้วยกันหรือเปล่าน่ะสิ เป็นโรคอะไรก็น่าจะบอกกันบ้าง”

“คนอย่างฉันมันไม่ตายง่ายๆ อยู่แล้ว แล้วเรียวล่ะเป็นยังไงบ้าง”

“ไม่ได้เป็นอันกินอันนอน เอาแต่ช่วยเจ้าหน้าที่ตามหาหนูมะลิ”

เมื่อนึกถึงลูกชายคนเดียวของเขาโทชิโระนั่งถอนหายใจอ่อน ตอนนี้มาเทโอยังไม่กลับบ้านกลับช่องเอาแต่ออกทะเลตามหามินตราไม่เว้นว่างจนเขาติดต่อไม่ได้ ดีที่ไอเซย่าคอยส่งข่าวมาบอกเรื่อยๆ เขาจึงไม่ได้เป็นห่วงอะไรมากนัก

“ฉันยังมีความหวังไม่แพ้เรียว ตราบใดที่เจ้าหน้าที่ยังไม่เจอศพใครยังไงฉันก็มีหวังว่าจะเจอมะลิตัวเป็นๆ”

หากตอนนี้เขายังดีๆ คงเลือกที่จะทำอย่างมาเทโอ และยังภาวนาในใจให้สวรรค์เห็นใจคนแก่อย่างเขาได้เจอตัวหลานสาวเร็วๆ เพราะคงทนความเจ็บปวดจากการสูญเสียอีกต่อไปไม่ไหวแน่