ตอนที่36 ตอนจบ

คนตัวเล็กหลับตาพริ้มแอ่นสะท้าน มือเรียวทั้งสองวาดจิกเกร็งอยู่กับหมอนนุ่ม ริมฝีปากบางขบเม้มไม่ยอมละ ขณะที่สามีตัวโตกำลังเล่นลิ้นอยู่กับยอดอกอิ่ม มาเทโอรู้สึกคุ้นกลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวของมินตรามากเป็นพิเศษ ภาพจำครั้งที่เคยนอนร่วมรักกันอยู่บนเตียงค่อยๆ หลั่งไหลมาเป็นระยะ จนเขาต้องหยุดการกระทำฟุบใบหน้าลงกับกลางอกอิ่ม

“พี่เรียวโอเคไหมคะ เราหยุดแค่นี้ดีไหม”

มินตราเริ่มลืมตามองคนเป็นสามีหลังจากรับรู้ได้ว่ามาเทโอหยุดการกระทำและกำลังถอนหายใจเหนื่อยอยู่บนตัวของเธอ

“ไม่”

มาเทโอสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้อารมณ์ค้างคาอยู่อย่างนี้แน่ เมื่อรู้สึกดีขึ้นกิจกรรมสวาทก็เริ่มดำเนินต่อ และครั้งนี้ดูจะร้อนแรงและดิบเถื่อนอยู่พอสมควร

ยิ่งได้ใกล้ชิดดอมดมกลิ่นหอมอ่อนๆ ได้สัมผัสผิวเนื้อเนียนนุ่มนิ่มเสมือนร่างกายของมินตราเป็นทั้งแม่เหล็กดึงดูดอารมณ์วาบหวามและเป็นทั้งเชื้อเพลิงเติมไฟสวาทให้กับเขาได้เป็นอย่างดี

มาเทโอไล่ละเลงลิ้นสัมผัสร่างกายคนตัวเล็กครู่ใหญ่ก่อนจะเริ่มสอดใส่มังกรหัวโปนอัดแน่นเข้าไปในร่องสวาทแล้วเริ่มบรรเลงเพลงรักด้วยลีลาเร่าร้อน ทำสาวเจ้าหัวสั่นหัวคลอนครางเสียงหวานแทบจะตลอดทั้งคืน

“หืม”

มินตราลืมตาตื่นมาในช่วงเช้าของอีกวัน เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยทั้งที่วันนี้เป็นวันหยุดของมาเทโอแล้วเขาออกไปไหนแต่เช้า คนตัวเล็กรีบลุกไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำก่อนจะเดินลงบันได้มาชั้นล่าง

“ขอบคุณมากที่ยอมตามมะลิกลับมาตามที่พี่ขอ”

“ครับ ผมรับปากว่ายังไงก็จะดูแลมะลิให้ดีครับ”

มินตราหยุดชะงักฝีเท้าแอบอยู่ที่กำแพงไม่ยอมเดินไปสุดบันได หลังจากได้ยินคำสนทนาของพ่อตัวเองและสามี คำพูดของพวกเขาทำให้เธอรับรู้ว่ามาเทโอไม่ได้ต้องการที่จะตามเธอกลับมาเองแต่เป็นเพราะพ่อของเธอขอร้อง

“อืม แล้วนี่ดีขึ้นมากแล้วใช่ไหม”

“ครับปกติทุกอย่างแล้วครับ”

“เห็นมะลิบอกว่าจะชวนเราไปบ้านสวนด้วยกันถ้าว่างก็รับปากมะลิหน่อยแล้วกันนะ”

“ครับพี่”

มินตราเริ่มน้ำตารื้นแต่พยายามกลั้นเอาไว้ เธอรีบวิ่งกลับเข้าไปที่ห้องนอนดังเดิมด้วยความรู้สึกที่ไม่ดีเอาเสียเลย เธอเข้าใจในสิ่งที่พ่อนั้นทำว่าคือการหวังดี แต่มันจะดีมากๆ หากมาเทโอเต็มใจตามเธอกลับมาเองไม่ใช่เพราะเกรงใจพ่อของเธอ

“มะลิ มะลิ”

มาเทโอเข้ามาปลุกมิตราในห้องนอนหลังจากปล่อยให้เธอพักผ่อนจนเข้าช่วงสายมากแล้ว

“อืม คะ”

คนตัวเล็กค่อยๆ พลิกตัวทำท่าทีขยี้หูขยี้ตาส่งเสียงงัวเงีย

“คุณพ่อคุณมาหาจนกลับไปแล้ว”

“อ๋อ มะลิตื่นสายเหรอคะเนี่ย เดี๋ยวมะลิไปหาคุณพ่อที่บ้านดีกว่าค่ะเผื่อเค้าอยากคุยกับมะลิ”

“เดี๋ยวผมไปส่ง”

“ไม่เป็นไรค่ะมะลิไปเองค่ะ เดี๋ยวไปหาคุณพ่อแล้วจะแวะไปหาพี่พอใจด้วย”

มินตราชันตัวนั่งส่ายหัวพัลวัน ทั้งห้ามชายหนุ่มเสียงแข็งจนเขามีอาการตกใจเล็กน้อยกันท่าทีของเธอ

“ก็ได้”

คนเป็นสามีอนุญาตได้เธอก็ฝืนยิ้มแหย ก่อนจะรีบลุกไปเตรียมตัว เธอจะให้เขาไปด้วยไม่ได้เพราะที่ที่เธอจะไปไม่ใช่ที่บอกกับเขา

หลังจากมินตราออกจากบ้านไปได้ มาเทโอก็มายืนจ้องตุ๊กตาหมีสีขาวและชมพูที่วางอยู่ตรงโซฟาจริงจังพักใหญ่ เสียงที่เขาเคยได้ยินยังคงดังก้องหู “ไม่ให้เป็นเพื่อนได้ไหมคะ ให้เป็นมะลิกับพี่เรียวแล้วกันค่ะ มะลิเป็นสีชมพูนะคะ ถ้าพี่เรียวทำให้มะลิไม่พอใจมะลิจะปาดคอหมีสีขาวตัวนั้น”

ใช่ ตอนนี้เขาจำทั้งเรื่องราวและความรู้สึกที่มีต่อมินตราได้ทั้งหมดแล้ว แต่ที่ยังไม่อยากบอกเธอเพราะอยากทำเซอร์ไพรซ์เท่านั้น คนตัวโตยืนอมยิ้มจนแก้มปรินึกถึงเรื่องเมื่อคืนเขาร่วมรักกับภรรยาตัวเล็ก ภาพต่างๆ ค่อยๆ ไหลมาแทบจะตลอดเวลาทั้งความรู้สึกรักหวงแหนก็กลับมาเต็มเปี่ยมเหมือนเดิมแล้วด้วย

“คุณย่าขา”

มินตราขับรถมาถึงบ้านสวนในช่วงบ่ายแก่ๆ ได้ก็วิ่งเข้าไปโผกอดพุดกรองที่นั่งเล่นอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าบ้าน

“จะมาทำไมไม่โทรบอกย่าก่อนล่ะลูก แล้วนี่มีใครรู้หรือเปล่าว่าเรามาคนเดียว”

“ไม่ค่ะ มะลิขอพักที่นี่เงียบๆ นะคะ”

คนตัวเล็กซุกใบหน้าอยู่กับอกอุ่นที่คุ้นเคย เสียงสะอื้นของเธอทำพุดกรองใจเสียพอสมควร พอจะเดาออกว่าคงไม่พ้นเรื่องของมาเทโอ

“ได้สิลูก หนูอยากอยู่ที่นี่นานเท่าไรก็ได้”

พุดกรองก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรให้เป็นการตอกย้ำใจของหลานสาวที่ช้ำมาแล้ว ทำได้แค่ปลอบประโลมเท่านั้น

หลังจากที่รอมินตรากลับบ้านมาทั้งวันแต่จวบจนฟ้ามืดแล้วเธอก็ยังไม่กลับ จนเขาต้องโทรไปตามกับตฤณภพและพอใจก็ได้คำตอบว่ามินตราไม่ได้ไปหาพวกเขาทั้งสองคน จึงทำให้มาเทโอพอจะรู้ว่ามินตราคงหนีหน้าเขาไปอีกแน่ และพยายามหาเหตุผลว่าเพราะอะไร จนนึกปถึงบทสนทนาของเขาและตฤณภพเมื่อช่วงเช้า เขาจึงรีบเปิดดูกล้องวงจรย้อนหลังจนได้เห็นว่ามินตราแอบฟังเขาคุยกับตฤณภพจริงๆ และที่หนีไปคงไม่พ้นน้อยใจที่คิดว่าเขาไม่ได้ต้องการเธอแน่นอน

หลังจากโทรไปปรึกษากับครอบครัวของภรรยาจนได้คำตอบตรงกันว่ามินตราน่าจะไปที่บ้านสวน ทำให้มาเทโอต้องรีบขับรถบึ่งไปที่บ้านสวนในเวลาหัวค่ำด้วยความร้อนใจ

มาเทโอมาถึงบ้านสวนหลังจากเลยช่วงกลางดึกไปเล็กน้อย เมื่อมาถึงพุดกรองก็รอเปิดประตูให้เรียบร้อย เพราะได้รับข่าวจากมารตีมาล่วงหน้าก่อนที่มาเทโอจะมาถึง

“รีบไปคุยกับเมียเราเถอะ”

พุดกรองเปรยสายตาไปยังห้องนอนห้องในสุดของบ้าน

“ครับคุณย่า”

เมื่อได้รับอนุญาตมาเทโอก็รีบสาวเท้าเปิดประตูเข้าไปหาภรรยาตัวเล็กทันที

“หนีมาอยู่ที่นี่นี่เอง ตัวแสบ”

เขายืนเท้าเอวมองคนที่หลับตาพริ้มอยู่บนเตียงเล็กภายใต้แสงสลัวของโคมไฟมุมห้อง เสียงของชายหนุ่มทำให้มินตราค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น เมื่อเห็นว่าเป็นใครก็รีบเบิกตากว้างชันตัวลุกนั่งขมวดคิ้วสงสัย

“พี่เรียว มาได้ยังไงคะ”

“หนีพี่มาทำไม”

มาเทโอรีบเข้าไปสวมกอดมินตราเอาไว้แน่น ทั้งเคืองเธอพอสมควรที่เลือกจะหนีเขามาไม่บอกไม่กล่าว

“อ๋อ คือ ไม่ได้หนีค่ะมะลิแค่คิดถึงที่นี่ก็เลยขับรถมาเลย”

สาวเจ้ายังคงปั้นหน้าตาใสแถไปเรื่อยทั้งที่ก็ไม่รู้ว่าสามีเธอจะเชื่อจริงๆ หรือเปล่า

“รู้ตัวใช่ไหมว่าตัวเองโกหกไม่เก่ง”

มินตราเริ่มก้มหน้างุด

“ได้ยินที่พี่คุยกับพ่อเราเมื่อเช้าใช่ไหม”

สาวเจ้าเลือกที่จะพยักหน้าเป็นคำตอบ และตอนนี้ก็เริ่มมีน้ำตาหยดแหมะลงมาที่แขนของมาเทโอ

“มะลิขออยู่ที่นี่สักพักนะคะ ไม่อยากทำให้พี่เรียวอึดอัด”

“ทนได้หรือไงถ้าต้องห่างพี่นานๆ”

ชายหนุ่มรวบกระชับกอดภรรยาตัวเล็กเอาไว้แน่นเมื่อรับรู้ว่าเธอกำลังสะอื้นเนื้อตัวสั่น

“ไม่รู้แต่จะอดทนค่ะ”

“พี่จำทุกอย่างได้แล้ว กลับบ้านเราเถอะนะ”

มินตราได้ยินเช่นนั้นก็รีบปาดน้ำตาเงยหน้ามองจ้องดวงตาของคนเป็นสามีเพื่อดูว่าเขาพูดจริงหรือเพื่อต้องการเพียงให้เธอกลับไปกับเขากันแน่

“จริงใช่ไหมคะ ไม่ได้พูดเพราะใครขอร้องนะคะ”

“จริงสิ จะยอมกลับไปกับพี่ไหม ถ้าไม่กลับก็ตายมันตรงนี้”

มาเทโอเอ่ยด้วยเสียงแข็งและแสร้งทำหน้าขึงขัง

“พี่เรียว”

มินตราฉีกยิ้มกว้าง เชื่อคำพูดของมาเทโอโดยไม่มีข้อกังขา เพราะคำว่า “ตายมันตรงนี้” เธอจำมันได้ขึ้นใจเพราะเป็นคำที่เธอตัดสินใจยอมเป็นผู้หญิงของเขาจนทำให้ได้มารักกันจริงๆ จนถึงตอนนี้

มินตราขี่หลังมาเทโอเดินเล่นในสวนหลังบ้านริมธารน้ำตกตั้งแต่ช่วงเช้า ตั้งแต่ตื่นมาเธอก็ยิ้มไม่ยอมหุบเพราะความสุขได้กลับคืนมาสูหัวใจของเธออย่างเต็มเปี่ยมจนแทบจะล้นแล้ว

“รู้ไหมคะว่ามะลิเกือบถอดใจแล้วนะคะ”

“ไม่ พี่ไม่ยอมเสียมะลิไปหรอก”

มาเทโอชะงักฝีเท้าเอี้ยวหน้าหันกลับไปมองภรรยาที่อยู่ข้างหลัง ทั้งเอ่ยเสียงดังฟังชัดว่าเขาจะไม่ยอมเสียมินตราไปง่ายๆ แน่

“ถ้ามะลิไม่ได้หนีมาแค่บ้านคุณย่า แต่หนีไปไกลสุดขอบโลกพี่เรียวจะตามหามะลิไหมคะ”

มินตรายังคงยิ้มหน้าระรื่นเอ่ยหยอกเอิญลองใจคนเป็นสามีอีกรอบ

“ไกลถึงขอบจักรวาลพี่ก็จะตาม พี่รักมะลิมากรู้ไหม”

“มะลิก็รักพี่เรียวที่สุดในโลกเลยค่ะ” ฟอดด

เมื่อได้คำตอบที่ตรงใจคนตัวเล็กก็ก้มหอมแก้มสากฟอดใหญ่ รู้สึกได้ว่าตัวเองกลับมาสำคัญกับคนเป็นสามีมากกว่าเดิมหลายเท่า

“เดี๋ยวก็จับฟัดตรงนี้ซะหรอก” ฟอดดด ฟอดดด

มาเทโอวางหญิงสาวลงจากหลัง ก่อนจะรวบเธอมากอดเอาไว้แน่นกดหอมพวงแก้มนวลฟอดใหญ่ครั้งแล้วครั้งเล่า

“ฮ่าๆๆ อย่านะคะ”

มินตราต้องรีบผละตัววิ่งหนี ด้วยกลัวว่าสามีของเธอจะทำอย่างที่พูดจริงๆ ไม่ทันได้วิ่งไปไกลตัวของเธอก็กลับมาอยู่ในอ้อมกอดของสามีตัวโตอีกครั้ง เพราะมาเทโอสัญญากับตัวเองเอาไว้แล้วว่าเขาจะไม่ปล่อยให้มินตราต้องห่างจากกายไปอีกเด็ดขาด

ความสัมพันธ์ของเขาและเธอหากต้องไปพูดให้ใครฟังคงจะเหมือนกับละครหนึ่งเรื่อง ที่ใครจะไปคิดว่าคนที่ไม่คิดมีครอบครัวและมองผู้หญิงเป็นแค่เครื่องระบายอารมณ์จะมาตกหลุมรักผู้หญิงที่แต่งงานตามสัญญาได้รวดเร็วเพียงนี้

แต่เขาก็ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงเป็นเช่นนั้น ความสวยน่ารักและจิตใจที่สวยไม่ต่างไปจากหน้าตาของเธอใครได้มาสัมผัสใกล้ชิดคงไม่วายตกหลุมรักได้ง่ายอย่างเขาแน่นอน

มาเทโอรู้สึกโชคดีเป็นที่สุดที่ได้ครอบครองเป็นเจ้าของมินตรา และเขาจะไม่ปล่อยให้ผู้หญิงที่งามทั้งกายและใจอย่างภรรยาตัวเล็กคนนี้หลุดมือไปเด็ดขาด

                                จบแล้วค่ะ

เป็นยังไงกันกันบ้างคะสำหรับคู่พี่เรียวกับหนูมะลิ มีอุปสรรคทำให้เสียน้ำตากันพอสมควรเลย

หากผิดพลาดประการใดต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ จะพัฒนาฝีมือการเขียนให้ดีขึ้นเรื่อยๆ ค่ะ