ตอนที่33 ความทรงจำขาดหาย

“พี่เรียว ฮือๆๆ”

“คุณมะลิ”

มินตราเข่าทรุดจนพรนับพันต้องรีบรวบมานั่งที่เก้าอี้ หญิงสาวเริ่มสะอื้นตัวโยนเมื่อรับรู้ความจริงว่ามาเทโออาการหนักและหมอกำลังช่วยชีวิตอยู่ในห้องผ่าตัด

“ทำไมคะ ทำไม ฮือๆๆ”

มินตราแทบจะไม่เหลือเรี่ยวแรง เธอตัวอ่อนปวกเปียกยิ่งรู้ว่ามาเทโอเป็นแบบนี้ก็เพราะมุ่งมั่นที่จะตามหาเธอก็ยิ่งรู้สึกแย่ ทั้งที่ได้กลับมาเจอกันแท้ๆ แต่กลับต้องมาเกิดเรื่องร้ายแบบนี้ขึ้น ตอนนี้โชคชะตากำลังเล่นตลกอะไรกับชีวิตของเธอกันแน่

“เมื่อไรพี่เรียวจะตื่นมาคุยกับมะลิคะ มะลิมีเรื่องจะคุยกับพี่เรียวตั้งเยอะเลย คุณพ่อเล่าให้มะลิฟังว่าตอนเด็กๆ พี่เรียวชอบหนีไปแอบบนต้นไม้ให้คุณพ่อตามหาเป็นว่าเล่น พี่เรียวดื้อเหมือนกันนะคะ พี่เรียวจำได้ไหมว่าเราจะไปพักผ่อนกันที่บ้านสวนของคุณย่ารีบๆ ตื่นมานะคะตอนนี้ผลไม้ที่สวนกำลังออกผลเยอะเลย เราจะได้ไปทานผลไม้สดๆ จากต้นเลยดีไหมคะ”

ร่วมครึ่งเดือนแล้วที่มินตรามานั่งคุยกับสามีที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงไม่มีเว้นว่าง หลังจากการผ่าตัดหมอบอกให้เธอสบายใจได้ว่าสามีของเธอยังไงก็ฟื้นคืนกลับมาเป็นคนปกติได้แน่นอน แต่เธอก็ยังไม่เป็นว่าเขาจะลืมตาตื่นหรือรู้สึกตัวบ้างเลย

“เฮ้อ”

สาวเจ้าก้มหน้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหลับตาขอพรจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ภาวนาให้มาเทโอฟื้นขึ้นมาเสียที หากเขาหลับนานกว่านี้คงจะเป็นเธอเองที่ไปนอนเป็นผักเพราะกินไม่ได้นอนไม่หลับมาร่วมครึ่งเดือนแล้ว

“พี่เรียว”

ดวงตากลมโตเริ่มถลึงเบิกกว้างหลังจากที่ลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นมือของมาเทโอขยับ มินตรารีบกดเรียกพยาบาลแจ้งให้ทราบว่าสามีของเธอรู้สึกตัวทันที

“หมอจะให้เราเข้าไปข้างในได้หรือยังคะ”

มินตราเดินวนไปวนมาพักใหญ่หน้าห้องของมาเทโอ เธอร้อนใจจนอยู่ไม่นิ่งเพราะเห็นว่าหมอและพยาบาลเข้าไปนานสองนานจนพ่อและแม่ของเธอมาถึงโรงพยาบาลแล้วหมอก็ไม่ยอมออกมาเสียที

“ใจเย็นๆ สิลูก อีกไม่นานก็จะได้พูดคุยกับพี่เค้าแล้ว”

มารตีรีบรวบตัวมินตราให้มานั่งด้วยกัน หากไม่ทำเช่นนี้ลูกเธอไม่ยอมหยุดเดินง่ายๆ แน่

มินตรานั่งปาดน้ำตาสะอื้นตัวสั่นอยู่ที่โซฟาในห้องพักฟื้นของมาเทโอ ดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยน้ำตาคลอทอดมองไปยังคนที่นอนหลับสนิท ในหัวของเธอยังมีเสียงของหมอหนุ่มดังกึกก้องไม่หาย

“ความทรงจำของคุณมาเทโอขาดหายไปครับ ผมไม่รู้ว่าขาดหายไปมากเท่าไรรู้เพียงว่าเค้าไม่รู้ว่าตัวเองแต่งงานมีคนรักแล้วครับ ถ้าเค้าตื่นมาอีกรอบผมจะเข้ามาตรวจอย่างละเอียดอีกทีครับ”

นี่คือคำตอบที่เธอได้รับจากหมอที่เข้าไปดูอาการมาเทโอนานสองนาน คราแรกคิดว่าหมอหนุ่มจะออกมาพูดข่าวดีกับเธอ แต่สิ่งที่เธอได้รับรู้คือสิ่งที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน ตอนนี้หัวใจของมินตราแทบจะสลายจากใจเสียที่คนรักบาดเจ็บเป็นตายเท่ากัน เวลาผ่านไปเหมือนจะดีขึ้นแต่กลับเหมือนเคราะห์ซ้ำกำซัด มีเรื่องให้เธอต้องหนักใจยิ่งกว่าเดิม

“ทานเยอะๆ เลยนะคะคุณมะลิ อีกเดี๋ยวคุณพอใจกับคุณมารตีจะเข้ามาหาค่ะ”

พรนับพันเทโจ๊กใส่ถ้วยยื่นวางตรงหน้าของมินตราโดยที่ไม่ได้ถามก่อนว่าเธอจะทานหรือไม่ ที่ทำเหมือนแกมบังคับก็เพราะรู้ว่าหญิงสาวไม่ค่อยจะมีอะไรตกถึงท้องเพราะเอาแต่เครียดกังวลเรื่องของมาเทโอ

“พรีม”

ไม่ทันที่พรนับพันจะแกะถุงโจ๊กของตัวเองลงถ้วยเสียงแหบพร่าของมาเทโอก็ส่งเสียงเรียกพรนับพันเสียก่อน สองสาวจึงรีบกรูกันเข้าไปยืนข้างเตียงของชายหนุ่ม

“พี่เรียวตื่นแล้วเหรอคะ หิวน้ำไหมคะเดี๋ยวมะลิเอาให้”

“คุณเป็นใคร?”

มินตราชะงักงันขณะที่กำลังจะเตรียมน้ำ เธอหน้าชาวาบกลืนน้ำลายอึกใหญ่มองหน้าพรนับพันด้วยสีหน้าไม่สู้ดี

“นี่คุณมะลิภรรยาคุณเรียวไงคะ”

พรนับพันรู้ว่าคำถามของมาเทโอไม่ได้เป็นที่ถูกใจมินตราเท่าไรนักจึงต้องรีบอธิบายให้ชายหนุ่มได้รับรู้ว่าผู้หญิงที่ยืนข้างๆ เธอคือภรรยาของเขา

“อ๋อ ที่หมอบอกผมเมื่อวาน”

มาเทโอเอ่ยเสียงอ่อนทั้งเหลือบมองไปยังมินตราอีกรอบด้วยแววตาที่เรียบเฉยว่างเปล่า มินตราเริ่มน้ำตารื้นเพราะไม่อาจสัมผัสถึงความดีใจที่มาเทโอได้เจอเธอเลยแม้แต่น้อย สายตาของเขาที่มองมายังเธอมีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น

“พี่เรียวจำมะลิไม่ได้จริงๆ เหรอคะ”

มาเทโอส่ายหัวช้าๆ เป็นคำตอบให้กับมินตรา จนหญิงสาวต้องรีบยกมือปาดน้ำตาลวกๆ

“เอ่อ คุยกันไปก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันขอตัวออกไปข้างนอกก่อน”

พรนับพันรู้ตัวดีว่าเวลานี้เธอควรจะเอาตัวเองออกไปข้างนอก เอ่ยขอนุญาตกับมาเทโอจบเธอก็รับหันหลังสาวเท้าออกไปทันที

“ให้แอลมาดูแลผมได้ไหมครับ พอดีผมไม่ชิน”

ยังไม่ทันที่มินตราจะพูดอะไรต่อมาเทโอก็โพล่งคำพูดชวนบีบหัวใจของมินตรา เขาพอจะรู้ว่าการที่เขาจำเธอไม่ได้สร้างความเจ็บปวดหัวใจให้มินตราไม่น้อย เขาจำไม่ได้แม้กระทั่งว่าเจอหรือรู้จักเธอตอนไหน จึงอึดอัดใจพอสมควรที่จะมีเธอมาดูแล

“ค่ะ เดี๋ยวมะลิโทรตามคุณแอลให้นะคะ”

มินตรารีบเดินออกไปจากห้องของมาเทโอ เพราะไม่อยากมาสะอื้นตัวโยนต่อหน้าชายหนุ่ม เธออยากเข้าไปกอดเขาใจจะขาด แต่พอจะเห็นแล้วว่าเขาอึดอัดแค่ไหนที่มีเธอนั้นอยู่ด้วย ไม่เข้าใจว่าฟ้าเล่นตลกอะไรกับเธอนักหนา ที่ให้มาเทโอจำทุกคนได้ยกเว้นเธอเท่านั้น

“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยคะ ทำไมชีวิตมะลิเหมือนจะได้อย่างเสียอย่างแบบนี้คะ”

มินตรานั่งร้องห่มร้องให้อยู่กับมารตีและพอใจ ท่าทีใจจะขาดของเธอสร้างความเจ็บปวดใจให้คนเป็นแม่และพี่สาวไม่น้อย

“เดี๋ยวมันก็ผ่านไปนะลูก”

มารตีทำได้แต่กอดปลอบลูกสาว หากจะให้ลูกเธอดีขึ้นได้เห็นทีจะมีเพียงแค่การรอให้มาเทโอความจำกลับคืนมาเท่านั้น

“อย่าคิดไปแบบนั้นเลยมะลิ ตอนนี้ทุกคนก็อยู่พร้อมหน้ากันแล้ว แค่คุณเรียวอาจจะป่วยนิดหน่อยอีกไม่นานก็หายเชื่อพี่ ถ้าไม่สบายใจก็ไปพักอยู่ที่บ้านสวนก่อนดีหรือเปล่า”

พอใจรู้ว่าการที่มินตราเห็นมาเทโอไม่เห็นตัวเองสำคัญเหมือนเมื่อก่อนจนสร้างความปวดใจให้มินตราไม่น้อย หากช่วงนี้มินตราเลือกที่จะปลีกตัวไปพักผ่อนและรับฟังข่าวของมาเทโออยู่ห่างๆ จะเป็นวิธีรักษาหัวใจของน้องเธอได้มากพอสมควร

“มะลิขอไปอยู่บ้านสวนสักอาทิตย์นะคะคุณแม่”

มินตราเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าตกลงกับพอใจและหันไปบอกคนเป็นแม่เสียงสะอื้น แม้อยากจะอยู่ใกล้มาเทโอใจจะขาด แต่ถ้าหากเธออยู่ใกล้ตาเขาแล้วทำให้ชายหนุ่มอึดอัดเธอก็ไม่อยากอยู่ให้เขาลำบากใจ