ตอนที่21 พ่อแท้ๆ

“อ อ้ะ อืมม”

มาเทโอตวัดฉกชิมธารน้ำที่ไหลทะลักครู่ใหญ่ สาวเจ้าครางเสียงหวานอยู่ไม่นิ่ง ไม่นานนักคนตัวโตที่กำลังหื่นกระหายก็ยกอุ้มเธอมานั่งพิงหลังที่โซฟาข้างตุ๊กตาหมีตัวโต

มาเทโอสอดแขนคล้องขาพับคนตัวเล็กขึ้นคุกเข่ากับโซฟา เขาก้มจูบริมฝีปากบางพร้อมบดสอดใส่แท่งร้อนปูดเป่งก่อนจะสาวสะโพกด้วยลีลาเร่าร้อน

“อื้ออ อื้อ อื้อ”

มือเรียวกอดรัดเอวหนาแน่น เสียงหวานร้องครางในลำคอเป็นจังหวะที่แท่งร้อนกระแทกสวนเข้ามาในร่องสวาทระงม

“อื้ม อื้ออ”

มาเทโอหายใจหอบถี่อารมณ์วาบหวามเสียวซ่านเริ่มประทุหนักขึ้นเรื่อยๆ จนเผลอกระแทกคนตัวเล็กจนตัวโยน ด้วยเสียงครางหวานระบายความกระสันทำเขาควบคุมอารมณ์ดิบเถื่อนเอาไว้ไม่ไหว

“พ พี่เรียว มะลิจุก”

สาวเจ้าผละจูบหันหน้าหนีส่ายหัวหน้าเหยเก เอ่ยเสียงกระเส่าร้องขอให้คนตัวโตลดจังหวะลง แต่เหมือนเสียงร้องขอของเธอไม่ได้เป็นผลเลยสักนิด

“อ่า อ้า อ้าสส”

มาเทโอยังรัวสาวสะโพกกระแทกแท่งร้อนไม่มีผ่อน ใบหน้าเชิดแหงนหน้าอ้าปากครางระบายความเสียวกระสันเสียงดังลั่น

เพี๊ยะ “มะลิ จุก”

เมื่อเห็นว่าเขาไม่คิดผ่อนปรนจังหวะ มินตราจึงต้องยกมือเรียวฟาดไปที่ต้นแขนชายหนุ่ม ให้เขารับฟังคำประท้วงของเธอบ้าง

“คุณมันน่าฟัดจนผมไม่อยากจะหยุดเข้าใจไหม”

มาเทโอเริ่มได้สติก็รวบอุ้มมินตรามานอนที่เตียง ก่ายกระซิบข้างหูสาวเจ้าเสียงกระเส่าและเริ่มขย่มคนตัวเล็กเรียกเสียงครางหวานให้เกิดขึ้นอีกรอบ มาเทโอหาความสุขจากเรือนร่างสาวเจ้าครั้งแล้วครั้งเล่า พลิกหน้าพลิกหลังเธออยู่หลายหน บทสวาทของมาเฟียหนุ่มใช้เวลาเนิ่นนานเสียจนมินตราสลบเหมือดคาเตียง เห็นดังนั้นได้มาเทโอถึงได้ฤกษ์หยุดการกระทำทั้งที่ยังรู้สึกขัดใจเพราะยังไม่เต็มอิ่มเท่าไร วันนี้เขายอมปล่อยให้หญิงสาวได้พักผ่อนก่อน เพราะพรุ่งนี้เขามีเวลาอยู่กับเธอทั้งวัน

“ผมเห็นรถเรียวอยู่ในโรงจอด แล้วเจ้าตัวอยู่ไหน”

ไอเซย่าเดินถือเอกสารสรุปการประชุมเข้ามาในบ้านมาเทโอช่วงหัวค่ำ เขาเห็นรถมาเทโอจอดในโรงจอดรถแล้วแต่แปลกใจที่ไม่ยักจะเห็นเพื่อนตนอยู่ในห้องทำงาน หรือห้องนั่งเล่น พอเห็นเคนชิเดินเข้ามาจึงเอ่ยถามหามาเทโอกับชายหนุ่ม

“อุ้มคุณมะลิขึ้นไปที่ห้องตั้งแต่กลางวันแล้วก็ไม่ลงมาอีกเลยครับ”

เคนชิอมยิ้มกรุ้มกริ่ม เขาตอบแค่นี้คิดว่าไอเซย่าน่าจะเข้าใจ

“อืม โอเค”

ไอเซย่ารับรู้ดังนั้นจึงเดินหันหลังออกจากบ้านไป เห็นทีเอกสารสรุปการประชุมคงต้องให้มาเทโออ่านทีเดียวในวันจันทร์ นึกถึงคำพูดของมาเทโอที่เอ่ยว่าไม่ได้แคร์มินตราเขาก็รู้สึกขบขัน เพราะการที่เพื่อนตนไม่เป็นอันทำงานวันนี้ คงไม่พ้นนึกถึงแต่คนตัวเล็กจนต้องรีบกลับมากกอยู่ในห้อง

“อืม พี่เรียวคะ”

มินตรารีบถอยหนีมาเทโอเพราะเขาเริ่มเข้ามากอดซุกไซร์ดอมดมเนื้อนวลของเธอขณะที่กำลังรีบใส่เสื้อผ้า เพราะเมื่อเช้าได้รับสายจากมเหศักดิ์ว่าให้เธอและมาเทโอไปทานข้าวเช้าด้วยกันที่บ้าน

“ถ้าวันนี้ไม่มีธุระคุณถูกผมจับกดอยู่กับเตียงทั้งวันแน่ หื่ม” ฟอดด

มินตรารู้สึกขนลุกขนชันเมื่อชายหนุ่มมาก่ายกระซิบข้างหูอย่างเน้นเขี้ยวเน้นฟัน ชายหนุ่มใช้จมูกโด่งกดหอมแก้มนวลขณะเดียวกันก็เลื่อนมือหนาจากเอวมาขยำอกอิ่มเธอเล่น

“เร็วๆ ล่ะผมจะไปรอข้างล่าง กลัวอยู่ต่อจะอดใจไม่ไหว”

มาเทโอกัดฟันกลืนน้ำลายข่มอารมณ์ก่อนจะปล่อยหญิงสาวที่กำลังแต่งตัวให้เป็นอิสระ หากใกล้เธอนานกว่านี้เป็นอันได้ยกเลิกนัดกับพ่อของเขาแน่

“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณพ่อ”

มินตราลงจากรถตู่คันหรูเห็นมเหศักดิ์ยืนเอามือไพ่หลังรออยู่หน้าบ้านได้ เธอก็รีบสาวเท้าแจ้นนำหน้ามาเทโอเอ่ยทักทายพ่อสามีหน้าระรื่น

“อืม ไปข้างในกันเถอะ มีใครบางคนรออยู่”

มเหศักดิ์ยกมือลูบหัวลูกสะใภ้ตัวเล็กด้วยสายตาเอ็นดู ก่อนจะเปรยสายตาไปหามาเทโอที่เดินตามหลังมินตรามาติดๆ ให้ตามเข้าไปด้านใน

“ครับ”

สองสามีภรรยามีสีหน้าแปลกใจพอสมควรเพราะมเหศักดิ์ไมได้บอกมาก่อนว่ามีใครกำลังรออยู่ มินตราเดินตามมเหศักดิ์มาถึงโถงนั่งเล่นด้านในก็รู้สึกสุดตากับใครบางคนที่กำลังยืนรอต้อนรับพวกเธอ ผู้ชายคนตรงหน้ามินตราพอจะเดาได้ว่าเขาน่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับมเหศักดิ์ ที่น่าแปลกใจจนมินตราละสายตาจับจ้องเขาไม่ได้ก็เพราะรูปร่างหน้าตาคนตรงหน้าคล้ายกับมาเทโอมาก เพียงแค่ไม่มีผมสีน้ำตาลและตาสีนิลเท่านั้น

“นี่โทชิโระพ่อแท้ๆ ของแกเรียว”

“คุณพ่อ สวัสดีค่ะ”

มินตราเริ่มเปิดปากยิ้มกว้างรีบยกมือสวัสดีผู้ใหญ่ตรงหน้าด้วยท่าทีนอบน้อม และแล้วความแครงใจของเธอก็ได้หายไปหลังจากมเหศักดิ์แนะนำผู้ชายคนที่ยืนยิ้มอยู่ก่อนหน้าให้รับรู้ว่าเขาเป็นใคร สาวเจ้ายังไม่ทันได้หันมายินดีกับมาเทโอที่เขาได้เจอพ่อจริงๆ เสียที ชายหนุ่มก็หันหลังเดินดุ่มหนีออกไปแล้ว

“เรียว”

มาเทโอหน้าชาวาบขอบตาเริ่มร้อนผ่าว เดินดุ่มหันหลังอย่างไม่สนใจเสียงทัดทานของมเหศักดิ์ ใครอยากจะเจอคนๆ นี้กัน คำนี้กึกก้องอยู่ในโสตประสาทของชายหนุ่มอยู่ทุกวินาที หลังจากได้รับรู้ว่าคนที่มเหศักดิ์โทรเรียกให้เขามาเจอคือพ่อแท้ๆ ของเขา ชายหนุ่มสับสนอึดอัดจุกอยู่ในอกจนพูดอะไรไม่ออก เขาไม่ได้คิดยินดีกับการที่พ่อของตนได้กลับมาเจอเลยสักนิด เพราะคนเป็นพ่อคือตราบาปที่ทำให้เขามีปมในใจ แถมกลับมาก็เหมือนยิ่งมาย้ำให้เขาได้เจ็บปวดหัวใจมากขึ้นไปอีก หากอยากจะทิ้งเขาไปก็ควรจะไปให้ไกลไม่ต้องกลับมาเลยเสียจะดีกว่า

“จะไปไหนคะพี่เรียว”

มินตราจ้องมองผู้ใหญ่ทั้งสองสลับกับคนเป็นสามีอย่างหน้าเสีย ก่อนจะเลือกวิ่งตามหลังมาเทโอไปติดๆ แม้จะพอเข้าใจว่าชายหนุ่มขุ่นเคืองคนเป็นพ่ออยู่ไม่น้อย แต่ก็ไม่ควรทำเสียมารยาทกับพ่อตัวเองแบบนี้ หากเป็นเธอได้รู้ว่าเจอพ่อกับแม่แท้ๆ ป่านนี้ได้โผเข้าไปกอดร้องห่มร้องให้ด้วยความปิติไปแล้ว

“กลับ”

มาเทโอเห็นมินตราวิ่งเข้ามาประชิดตัวได้ก็ดึงข้อมือหญิงสาวให้เดินตามตัวโยน แต่ไม่ทันได้ก้าวออกไปจากหน้าบ้านมเหศักดิ์ก็เดินมาขวางหน้าเขาเอาไว้ก่อน

“อย่าเสียมารยาทเรียว”

“พ่อผมมีคนเดียว คือคุณพ่อครับ ถ้าเป็นคนอื่นผมไม่นับ”

มาเทโอไม่ยอมสบสายตามเหศักดิ์เขาตั้งใจเอ่ยให้ใครบางคนได้ยิน จะได้รู้ตัวว่าเขาไม่ได้ยินดีกับการกลับมาของพ่อตนเลยสักนิด

“ฉันเข้าใจว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาแกคิดไม่ดีกับพ่อแท้ๆ มาโดยตลอด แต่วันนี้ฉันอยากให้แกฟังพ่อแกอธิบายทุกอย่างก่อน”

“พ่อขอโทษที่ต้องเอาลูกมาฝากกับเหม เพราะเหมเป็นเพื่อนคนเดียวที่พ่อไว้ใจที่สุด”

โทชิโระเข้ามายืนข้างมเหศักดิ์เสียงของเขาสั่นเครือแผ่วเบา ด้วยดูท่าทีของลูกชายออกว่ามีความโกรธเคืองเขามากแค่ไหน

“มีเหตุผลอะไรมากกว่าไร้ความรับผิดชอบล่ะครับ ผมคิดว่าพ่อจริงๆ ผมตายไปตั้งนานแล้ว และผมก็อยากให้เป็นอย่างที่คิดด้วย”

ชายหนุ่มเอ่ยเต็มปากเต็มคำโดยที่ไม่ได้มีท่าทีเกรงใจกับคนที่เป็นพ่อแท้ๆ แม้แต่น้อย ภาพความโอหังของมาเทโอทำพ่อทั้งสองของเขามีแววตาที่ผิดหวังไปตามๆ กัน โทชิโระผิดหวังที่คิดว่าลูกจะยินดีที่เห็นหน้าตนมากกว่านี้ ส่วนมเหศักดิ์ก็ผิดหวังกับตัวเองที่เลี้ยงมาเทโอมาให้เป็นคนแข็งกร้าวกับผู้ใหญ่ที่ควรเคารพได้ขนาดนี้

“เรียว”

สิ้นเสียงแข็งกร้าวของมาเทโอมเหศักดิ์ก็ตวาดลั่น เขาไม่อยากให้มาเทโอพูดเช่นนี้กับพ่อตัวเองขณะที่ยังไม่รู้เรื่องราวตื้นลึกหนาบางจนหมด โทชิโระยื่นมือแตะย่ามเหศักดิ์ที่กำลังมีท่าทีโมโหจนทำให้สถานการณ์ตอนนี้เริ่มตึงเครียด

“คุณพ่อ!”

เสียงมนตราร้องลั่นเพราะไม่กี่วินาทีที่สิ้นเสียงเหศักดิ์ โทชิโระก็เริ่มหน้ามืดอ่อนแรงจนมเหศักดิ์และมินตราต้องเข้ามาช่วยกันพยุงเอาไว้

“เป็นอะไร คำพูดแค่ไม่กี่คำของผมมันแทงใจดำหรือไง”

มาเทโอมองโทชิโระด้วยสายตาที่ไม่มีความสงสารแม้แต่น้อย ทั้งยังรีบดึงข้อมือภรรยาตัวเล็กให้กลับไปด้วยกัน แต่สาวเจ้าก็สะบัดมือของเขาออกในทันทีที่ชายหนุ่มมาแตะเนื้อต้องตัว เธอรู้สึกไม่ชอบใจที่มาเทโอพูดจาไม่เคารพคนเป็นพ่อและไม่มีน้ำใจกับคนที่จะเป็นลมเลยสักนิด

“ปล่อยค่ะ”

“ไม่กลับอยู่ต่อไปละกัน”

ดวงตาคมตวัดมองค้อนคนตัวเล็ก เขาหันหลังเดินดุ่มออกจากบ้านของมเหศักดิ์ไปโดยที่ไม่คิดจะหันกลับมมามองอีก มเหศักดิ์ได้แต่ยืนมองตามหลังมาเทโอนิ่งเงียบด้วยสายตาเหนื่อยใจหลังจากที่เหล่าบอดี้การ์ดมาพาตัวของโทชิโระไปนั่งพัก รู้แก่ใจว่ามาเทโอมีความขุ่นเคืองพ่อแท้ๆ แต่เขาก็ไม่คิดว่าจะมากมายเช่นนี้