ตอนที่23 รู้สึกผิด

มินตราเห็นมาเทโอเข้าห้องนอนมาในช่วงกลางดึกหญิงสาวที่ตาสว่างโล่รีบล้มตัวฟุบกอดตุ๊กตาหมีหลับตา เพื่อที่จะได้ไม่เห็นชายหนุ่มเพราะยังรู้สึกเคืองคำพูดของเขาไม่หาย มาเทโอเปรยสายตามองผ่านคนตัวเล็กอย่างไม่ใส่ใจ แม้จะรู้ว่าเธอรีบล้มตัวนอนหนีหน้าเขา ดีแล้วที่เธอเลือกจะหลับไปจะได้ไม่มาพล่ามเรื่องพ่อให้เขาได้ขุ่นเคืองใจอีก

มาเทโออาบน้ำเสร็จก็พันผ้าขนหนูปิดช่วงล่างหมิ่นเหม่เข้ามาสวมกอดหญิงสาวที่นอนกอดตุ๊กตาหมี เขากรอกตาอย่างไม่สบอารมณ์ เพราะยังไม่ทันจะดึงตัวสาวเจ้ามากระชับกอดดีๆ เธอก็ขืนตัวหนีไปกอดตุ๊กตาหมีเช่นเดิม

“ผมให้โอกาสคุณพูดแค่ครั้งเดียว”

มินตราได้ยินเช่นนั้นก็หูผึ่งลืมตากว้างผุดลุกนั่งเปรยยิ้มร่าให้คนที่นอนอารมณ์เสียยกมือก่ายหน้าผากอยู่ข้างๆ

“มานอนพูดตรงนี้”

มาเทโอวาดแขนอีกข้างพาดยาวให้หญิงสาวได้ล้มตัวนอน มินตรารีบเลื่อนตัวนอนฟุบเทินหัวกับแขนแกร่ง คิดมาตั้งนานว่าจะทำอย่างไรให้มาเทโอรับฟังเธอ จนวางใจไม่อยากจะคิดแต่เขากลับมาขอให้เธอพูดให้ฟังง่ายๆเสียอย่างนั้น และมีหรือเธอจะปล่อยให้โอกาสดีๆเช่นนี้หลุดลอยไป หวังว่าคำพูดของเธอจะทำให้มาเทโอเข้าใจโทชิโระได้ไม่มากก็น้อย

“ที่พ่อพี่เรียวทิ้งไปก็เพราะว่าเค้าต้องการให้พี่เรียวปลอดภัย”

แค่ประโยคแรกที่มินตราเอ่ยขึ้นก็ทำให้มาเทโอเริ่มขมวดคิ้วมีแววตาแปลกใจ

“ตอนนั้นพ่อพี่เรียวต้องเผชิญหน้ากับอันตรายทุกอย่างรอบตัวจากคนในครอบครัวที่อยากจะได้สมบัติของพ่อพี่ เค้าเสียแม่พี่ไปเพราะศัตรูที่มองไม่เห็น ที่ต้องเอาพี่เรียวมาฝากไว้กับคุณพ่อเพราะยอมเสียพี่เรียวไปอีกคนไม่ได้ พ่อพี่เรียวเพิ่งจะกลับมาตอนนี้เพราะเค้ามั่นใจแล้วว่าไม่มีใครกล้ามาทำร้ายครอบครัวพี่เรียวอีก เค้ามาที่นี่มาเพื่อมอบกิจการทั้งหมดให้พี่เรียว เค้าเสียสละขนาดนี้พี่เรียวหายโกรธเค้าเถอะนะคะ”

หลังจากที่เธอพูดจบไปครู่หนึ่งมินตราก็เงยหน้ามองมาเทโอ เพราะเห็นว่าเขายังเอาแต่เงียบไม่ยอมพูดอะไร

“แล้วทำไมเค้าไม่เคยถามผมว่าผมอยากจะอยู่เผชิญอันตรายด้วยหรือเปล่า สิ่งที่เค้าทำเค้าคิดเองว่าเป็นสิ่งที่ดีต่อตัวผม สิ่งที่เค้าทำมันทำให้ผมมีปมตั้งแต่เด็ก ต้องถูกล้อว่าลูกพ่อทิ้งมันน่าเจ็บใจแค่ไหนคุณจะรู้อะไร”

“มะลิก็เคยถูกล้อเหมือนกันมันอยู่ที่ว่าเราจะเก็บมาใส่ใจหรือเปล่าเท่านั้นเอง พี่เรียวอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้ลำบาก มีคุณพ่อที่คอยปกป้องเลี้ยงดูมาอย่างดี ที่พี่เรียวมีทิฐิกับพ่อพี่เรียวทุกวันนี้ก็เกิดจากที่พี่เก็บคำพูดคนอื่นมาใส่ใจเองมากกว่า”

มินตราเห็นว่าโทชิโระไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งมาเทโอ แต่เขาทำไปเพราะเหตุจำเป็น หากไม่ใช่เหตุผลนี้เธอไม่มาช่วยพูดให้ปากเปียกปากแฉะแบบนี้แน่นอน

“ถ้าพ่อผมบอกสักคำว่าเกิดอะไรขึ้น ผมจะเลือกอยู่เคียงข้างเค้าไม่ไปไหน ถ้าจะตายก็ให้มันตายไป ดีกว่าต้องเสียใจมาโดยตลอดเพราะคิดว่าเป็นคนที่พ่อไม่ต้องการ”

มาเทโอพลิกตัวหันหลังให้มินตรา รู้สึกว่าเรื่องของพ่อกำลังทำให้เขาอ่อนแอ และภาพความอ่อนแอของตัวเองก็ไม่ได้อยากให้ใครเห็นสักเท่าไร

“ลองคิดกลับกันสิคะคิดว่าถ้าพี่เรียวเป็นพ่อของพี่ วันที่ต้องปกป้องคนที่รักสุดหัวใจพี่เรียวจะทำยังไงคะ จะให้เค้าอยู่กับตัวเองเผชิญอันตรายรอบด้าน หรือว่าจะให้เค้าไปอยู่ในที่ปลอดภัย”

พูดจบมินตราก็รับรู้ได้ว่าตัวของชายหนุ่มกำลังสั่นเทา เธอเลือกที่จะกอดมาเทโอซบใบหน้ากับแผ่นหลังของเขาเงียบๆ ไม่คิดจะพูดอะไรต่อเพราะสิ่งที่เธออยากจะพูดก็ได้พูดไปหมดแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่มาเทโอจะขจัดทิฐิในใจออกไปได้เมื่อไรก็เท่านั้นเอง

มินตราได้รับสายจากมเหศักดิ์ช่วงเช้าตรู่ว่าโทชิโระเข้าโรงพยาบาลด่วน เธอจึงต้องลากมาเทโอมาที่โรงพยาบาลด้วยกันกว่าจะถึงก็เข้าเวลาสาย เพราะกว่าจะคะยั้นคะยอให้มาเทโอมาด้วยกันก็ต้องขอร้องกันนานสองนาน เพราะมาเทโอคิดว่าโทชิโระแกล้งเรียกร้องความสนใจจากเขาเท่านั้น

“ตกลงคุณพ่อพี่เรียวเป็นอะไรคะ”

สาวเจ้าเดินนำหน้ามาเทโอมาหามเหศักดิ์ที่ยืนรออยู่หน้าห้องไอซียู มาเทโอเริ่มมีสีหน้าไม่ดีเมื่อเดินมาถึงหน้าห้องไอซียู คราแรกคิดว่าโทชิโระไม่ได้เป็นอะไรมากเสียอีก

“เนื้อร้ายในสมอง หมอบอกว่าตอนนี้ก้อนเนื้อโตเร็วมาก ถ้าไม่รีบผ่าตัดอวัยวะภายในก็จะค่อยๆหยุดทำงานไปทีละส่วน”

สิ้นเสียงมเหศักดิ์สองสามีภรรยาที่เพิ่งมาถึงก็พูดอะไรไม่ออก มาเทโอชาวาบไปทั้งตัวก่อนจะฟุบนั่งลงกับเก้าอี้หน้าเจื่อน

“อันที่จริงพ่อแกไม่อยากให้ฉันบอกเรื่องนี้กับแก ไม่อยากให้แกมาสงสาร”

มเหศักดิ์ทิ้งตัวลงนั่งข้างมาเทโอ เห็นทีเขาจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับโทชิโระไม่ได้อีกต่อไป

“แล้วทำไมเค้าไม่รักษาล่ะครับ”

มาเทโอเอ่ยเสียงสั่นน้ำตาคลอจนมินตราต้องเข้ามานั่งจับมือให้กำลังใจชายหนุ่ม

“โทชิกลัวว่าถ้าเข้ารับการผ่าตัดแล้วจะไม่ตื่นมาอีก เลยเลือกจะรอที่จะได้คุยปรับความเข้าใจกับแกก่อน”

น้ำตาลูกผู้ชายของมาเทโอไหลออกมาอย่างไม่คิดอาย เขาจุกอกพุดอะไรไม่ออก รู้สึกว่าตัวเองกำลังทำร้ายพ่อแท้ๆอย่างที่ไม่น่าให้อภัยทั้งที่พ่อตนเสียสละเพื่อตัวเองมาโดยตลอด

“ฉันเข้าใจทั้งแกแล้วก็โทชิ แต่ฉันก็อยากให้แกลดทิฐิลงบ้าง ฉันไม่อยากจะคิดในแง่ร้าย แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเวลาของพ่อแกจะเหลือเวลาอีกเท่าไร”

มเหศักดิ์ยกมือแตะบ่ามาเทโอเบาๆ รับรู้ได้ว่าตอนนี้มาเทโอรู้สึกอย่างไร เขาไม่ได้ขอให้ลูกชายคนนี้ขจัดความรู้สึกไม่ดีกับพ่อออกไปจนหมด เพราะรู้ว่ายังไงมาเทโอก็ทำไม่ได้ แต่เขาอยากให้มาเทโอทำตัวเป็นลูกชายที่ดีของโทชิโระในเวลานี้สักหน่อยก็ยังดี เพราะหากโชคร้ายโทชิโระก็จะไม่มีเวลาอยู่บนโลกนี้ได้นานนัก

“ถ้าผมได้พูดขอโทษคุณพ่อสักคำก็คงดี”

“หมอบอกว่าพรุ่งนี้พ่อพี่เรียวน่าจะฟื้น เราไปรอเฝ้าตั้งแต่เช้าเลยดีไหมคะ”

“ทำไมถึงหวังดีกับผม”

“ก็..เราเป็นสามีภรรยากันนี่คะถึงแม้ว่าจะไม่ได้รักกันจริงๆ แต่ยังไงเราก็อยู่ด้วยกันยาวๆอยู่แล้ว มะลิอยากเห็นคนที่มะลิอยู่ด้วยมีความสุขค่ะ”

มาเทโอนึกถึงคำพูดปลอบใจของมินตราเมื่อช่วงเย็น เขาก็รู้สึกว่าอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก นึกภาพไม่ออกเลยว่าหากตอนนี้ไม่มีหญิงสาวคอยปลอบใจอยู่ข้างๆเขาจะเครียดขนาดไหน

“ขอบคุณ”

ชายหนุ่มก้มพรมจูบพวงแก้มนวลของคนที่หลับตาพริ้มอยู่ข้างกาย รู้สึกขอบคุณความหวังดีของเธอจริงๆ ทั้งภาวนาในใจว่าให้วันพรุ่งนี้อย่าได้มีอะไรผิดคาดไปจากที่คิดเลย เขาอยากจะเอ่ยขอโทษคนเป็นพ่อ อยากให้พ่อนั้นรับรู้ว่าตอนนี้เขาเข้าใจทุกอย่างแล้วจริงๆ และหวังในใจเป็นอย่างยิ่งว่าพ่อของเขาจะได้รับการรักษาจนปลอดภัย หลังจากนี้จะได้มีเวลาที่จะอยู่ด้วยกันอย่างที่เขาเคยฝันไว้เสียที

มินตราและมาเทโอหลับพักผ่อนไปได้ไม่เท่าไรก็มีสายจากโรงพยาบาลว่าตอนนี้โทชิโระเริ่มอาการไม่ดี มาเทโอมาถึงโรงพยาบาลได้ก็นั่งกุมขมับหนึบน้ำตารื้นตลอดเวลา เพราะรู้ว่าเวลานี้หมอและพยาบาลกำลังช่วยกันปั๊มหัวใจให้พ่อของเขาฟื้นคืนกลับมา มินตราในตอนนี้ก็มีสีหน้าหดหู่ไม่ต่างไปจากทุกคน เธอเอาแต่กอดปลอบมาเทโอไว้ไม่ยอมปล่อยเพราะไม่เคยเห็นเขาน่าสงสารขนาดนี้มาก่อน

“คุณโทชิเป็นยังไงบ้างครับคุณพ่อ”

การันต์เข้ามาในโรงพยาบาลกลางดึกหลังจากได้ข่าวของโทชิโระจากคนสนิท

“หมอเริ่มเตรียมตัวผ่าตัดแล้ว ฉันว่าไม่น่ามีอะไรเป็นห่วง”

“แล้ว โอกาส...”

“ฉันเชื่อมือหมอ”

“ครับ เรียวล่ะครับ”

มเหศักดิ์หันหน้าไปที่มุมตึกที่มีสองสามีภรรยากอดกันกลมมาพักใหญ่

“ฉันพึ่งเคยเห็นเรียวใจเสียเอามากก็วันนี้”

มเหศักดิ์มองภาพนั้นด้วยสายตาหดหู่พอสมควร เพราะตั้งแต่รับมาเทโอมาเลี้ยงก็เพิ่งจะเคยเห็นลูกบุญธรรมตัวเองดูอ่อนแอมากๆก็วันนี้ เขาเองก็เป็นห่วงโทชิโระจนรู้สึกเครียดอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน เพราะอยากให้โทชิโระนั้นปลอดภัยและได้กลับมามีเวลาอยู่กับลูกของตนได้อย่างที่หวังเสียที เขาไม่อยากให้เกิดการสูญเสียอะไรในชีวิตอีก เพราะหากมันเกิดขึ้นเขาคงเจ็บปวดหัวใจไม่น้อยไปกว่าใครเหมือนกัน