ตอนที่25 คุณชอบผมจริงๆ

“เมื่อกี้มะลิขอโทษนะคะ”

ทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ได้มินตราก็รีบเอ่ยขอโทษมาเทโอเสียงอ่อน สีหน้าของเธอตอนนี้ไม่สู้ดีนักเพราะรู้ตัวว่าทำเกินหน้าที่ของตัวเองอย่างที่ผู้หญิงคนเมื่อครู่บอก

“อืม”

มาเทโอไม่ได้ถือสาอะไรหญิงสาว แค่เธอทำให้มาริษาเลิกมายุ่มย่ามกับเขาแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

“ค่ะ แล้วคุณพ่อพี่เรียวเป็นยังไงบ้างคะ”

“การผ่าตัดผ่านไปด้วยดี แต่ต้องเฝ้าดูอาการตลอดเวลา”

“รู้แบบนี้ค่อยสบายใจขึ้นหน่อยค่ะ ต่อไปนี้จะได้ไม่ต้องเห็นพี่เรียวนั่งเศร้าอีก”

มาเทโอมองจ้องหญิงสาวที่ทำท่าทางโล่งใจ ริมฝีปากหนาเปรยยิ้มอ่อน ไม่รู้ว่าหญิงสาวห่วงอะไรเขานักหนาคิดไปคิดมาก็ไปสะดุดเมื่อนึกถึงคำพูดของไอเซย่า “ว่าไปคุณมะลิดูห่วงนายเป็นพิเศษแถมยังหวังดีกับนายมากด้วย ถ้าเธอเกิดรักนายขึ้นมาจะทำไง” ไม่แน่ความคิดของไอเซย่าอาจจะเป็นจริง และหากเป็นเช่นนั้นเขาเองก็คงจะรู้สึกดีไม่น้อย เพราะตั้งแต่ที่เขาเข้าใจคนเป็นพ่อ ความรู้สึกที่ไม่อยากมีครอบครัวไม่อยากผูกมัดกับใครก็หายไปโดยปริยาย และจะดีไม่น้อยหากได้ผู้หญิงที่คิดห่วงใยคนอื่นโดยไม่มีข้อแม้อย่างมินตรามาเป็นคู่ชีวิต

“เป็นอะไรหรือเปล่า ดูซึมๆ ไป”

มาเทโอเห็นมินตราดูไม่ค่อยจะร่าเริงตั้งแต่กลับมาจากร้านอาหารแล้ว แม้กระทั่งตอนนี้เธอก็ยังนั่งกอดตุ๊กตาหมีด้วยท่าทีเหม่อลอยไม่ขาด

ใครจะรู้ว่าที่มินตราเป็นแบบนี้ก็เพราะเธอเผลอใจไปชอบมาเทโอไปแล้วจริงๆ ตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้มารู้ตัวจริงๆ ก็เพราะเห็นตัวเองไม่พอใจเอามากๆ เมื่อเห็นว่าเขามีผู้หญิงมายุ่งด้วย

“มะลิแค่รู้สึกผิดที่ทำผิดข้อตกลงกับพี่เรียวค่ะ”

มินตราหันไปมองคนตัวโตในชุดนอนที่เข้ามานั่งข้างๆ สายตาละห้อย

“ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย คิดมากไปได้”

มาเทโอรวบคนตัวเล็กเข้ามากอด หากหญิงสาวรู้สึกดีกับเขาจริงอย่างที่ไอเซย่าพูด ตอนนี้เธอน่าจะไม่ได้รู้สึกไม่ดีเพราะเรื่องที่ทำผิดข้อตกลง แต่น่าจะไม่ชอบใจมากกว่าที่เห็นผู้หญิงคนอื่นมาเกาะแกะเขา

“คราวหน้ามะลิจะระวังนะคะ”

“ไม่ต้องหรอก อยากหึงอยากหวงผมยังไงก็ทำได้เลย”

“ป เปล่านะคะ”

คนตัวเล็กรีบเงยหน้าส่ายหัวไปมาพัลวัน ต้องรีบปฏิเสธแม้ในใจจะรู้สึกหึงหวงเขาจริงๆ

“คุณไม่คิดอะไรเกินเลยกับผมจริงๆ เหรอ”

มาเทโอกระชับกอดคนตัวเล็กแน่นขึ้น ก่อนจะก้มก่ายกระซิบข้างหูหญิงสาวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล จนคนที่ไม่รู้จะตอบอย่างไรได้แต่ก้มหน้างุดนั่งเงียบ

“ทำไมไม่ตอบล่ะ”

มาเทโอพยายามเชยคางให้หญิงสาวเงยหน้าสบตากับเขา แต่เธอก็เอาแต่หันหน้าหนี

“อย่าแกล้งมะลิสิคะ”

“อาการของคุณคิดว่าผมไม่รู้หรือไง ว่าคุณรู้สึกอะไรกับผม”

มินตรายังคงไม่ยอมปริปากพูดอะไร เอาแต่ก้มหน้าหลบสายตา แค่นี้มาเทโอก็พอจะรู้แล้วว่าหญิงสาวคิดเกินเลยกับเขาจริงๆ

“ไม่พูดแสดงว่าผมคิดถูก คุณชอบผมจริงๆ”

หัวใจของมินตราตอนนี้เต้นดังตึกตักระรัวจนมาเทโอรับรู้ได้ ชายหนุ่มเอาแต่กอดเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อย หากเธอไม่ยอมรับเขาก็จะรั้งกอดเธอเอาไว้แบบนี้ไม่ต้องหลับต้องนอน มินตราเริ่มรู้สึกอึดอัดเมื่อในห้องมีแต่ความเงียบ จนเธอต้องตัดสินใจพูดออกมา

“ก็แค่ชอบค่ะ แต่เดี๋ยวมะลิก็จัดการความรู้สึกตัวเองได้ไม่ต้องห่วงว่ามะลิจะวุ่นวายกับชีวิตของพี่เรียวนะคะ มะลิรู้ตัวดีว่าขอบเขตตัวเองมีแค่ไหน”

เอ่ยจบก็หลับตาถอนหายใจอ่อน คิดว่าไม่นานเธอคงถูกมาเทโอพล่ามถึงเรื่องข้อตกลงยาวแน่นอน

“อันที่จริง ผมก็ไม่เคยมีความรู้สึกพิเศษกับผู้หญิงคนไหนในเวลารวดเร็วเหมือนกัน แต่มันก็เกิดขึ้นไปแล้ว กับคนนี้” ฟอดด

คนถูกหอมแก้มฟอดใหญ่เบิกตากว้างมองหน้าชายหนุ่มด้วยสายตาตกใจและไม่คิดจะเชื่อหูตัวเอง

“พี่เรียว ชอบมะลิเหมือนกันเหรอคะ”

“ตั้งแต่รู้ว่าคุณพ่อกลับมา ได้ทบทวนทิฐิที่มีอยู่ในใจ ความรู้สึกที่ไม่อยากมีครอบครัวก็ไม่มีแล้ว ยิ่งมีคนมาคอยให้กำลังใจอยู่ใกล้ๆ ไม่ห่างคอยห่วงใยโดยที่ไม่หวังอะไร จะไม่ให้ผมมีใจให้คุณได้ยังไง”

“พี่เรียว”

มินตราอมยิ้มจนแก้มปริเขินตัวเกร็ง พวงแก้มเริ่มเห่อแดงเป็นลูกตำลึงดีใจจนพูดอะไรไม่ออก

“เราลองมาเริ่มต้นเป็นสามีภรรยากันจริงจังดีหรือเปล่า”

มินตราจ้องหน้าชายหนุ่มด้วยแววตาเป็นประกาย ก่อนจะรีบพยักหน้าหงึกหงักตกลงรับคำขอของมาเทโอ คราแรกคิดว่าจะถูกตำหนิจนถึงขั้นถูกตีตัวออกหาก แต่เปล่าเลย ตอนนี้มาเทโอดันมีคำพูดที่เธอนึกไม่ถึงออกมาจากปากเสียอย่างนั้น

“นี่แสดงว่า อ๊าย ดีใจด้วยน้า”

มินตราเข้ามาบอกข่าวดีกับพี่ทั้งสองในช่วงสายของวันต่อมา ณัฐพลและพอใจเข้ามาสวมกอดมินตราแสดงความดีใจที่น้องของพวกเธอได้กลายเป็นคนรักของมาเทโอจริงๆ เพราะเท่ากับว่าพวกเธอได้สลัดตราบาปที่ทำให้มินตราต้องตกอยู่ในสถานะภรรยาตามข้อตกลงได้แล้ว

“แบบนี้ก็บอกคุณย่ากับคุณแม่ได้อย่างสบายใจแล้วสิ”

“เรื่องนี้มะลิคุยกับพี่เรียวอยู่เหมือนกันค่ะ แต่อยากรอให้อาการคุณพ่อพี่เรียวดีขึ้นกว่านี้ก่อน”

“จริงสิ แล้วคุณโทชิโระเค้าเป็นยังไงบ้างล่ะ”

พอใจพอจะรู้มาบ้างว่าอาการของโทชิโระค่อนข้างหนักเลยรู้สึกเป็นห่วงอยู่พอสมควร

“ต้องรอให้ฟื้นก่อนค่ะ แล้วค่อยดูอาการกันอีกที”

“ว่าไปก็สงสารพี่เรียวเหมือนกันนะคะ กว่าจะได้เจอพ่อก็หลายสิบปีแถมเจอแล้วก็ยังมีเรื่องแบบนี้อีก”

มินตรานึกถึงเรื่องของมาเทโอและพ่อของเขาก็อดมีอาการหดหู่ขึ้นมาไม่ได้ ไม่รู้ว่าสองพ่อลูกไปทำเวรทำกรรมอะไรกันมาถึงได้มีเหตุพลัดพรากกัน พอกลับมาเจอกันก็ต้องมีเรื่องให้ใจเสียอีก

“เดี๋ยวคุณพ่อคุณเรียวเค้าก็หายน่าอย่ากังวลกันไปเลย แต่พี่บอกไว้ก่อนเลยนะชะนีน้อย ตอนนี้เราเป็นเมียถูกต้องตามกฎหมาย ถ้ามีผู้หญิงคนไหนมายุ่มย่ามกับผัวเราน่ะ บอกพี่ได้นะพร้อมตบค่ะ”

ณัฐพลเอ่ยปลอบชะนีตัวน้อยของเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนจะทิ้งท้ายยกไม้ยกมือเอ่ยหยอกเอิญเรียกความขบขันเพราะไม่อยากเห็นใครต้องทำหน้าเศร้า

“ฮ่าๆๆ”

มินตราและพอใจหัวเราะร่วนกับท่าทีของณัฐพล มินตรารู้สึกถึงความหวังดีของพี่ๆ ทั้งสองได้ทุกวินาทีว่าเป็นห่วงเธอแค่ไหน ความหวังดีของคนรอบข้างเธอนี่แหละที่ทำให้เธออยากจะช่วยบริษัทให้รอดพ้นวิกฤตโดยที่ไม่คิดอะไรมาก ตอนแรกก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองจะมีวันนี้วันที่เธอกับมาเทโอจะลงเอยกัน นี่สินะที่เค้าเรียกว่าพรหมลิขิต

วันเวลาพ้นผ่านนานร่วมอาทิตย์ตอนนี้โทชิโระรู้สึกตัวดีแล้ว เขามีอาการแทรกซ้อนเพียงแค่ดวงตายังมองไม่ชัดเท่านั้น แต่หมอก็การันตีว่าอีกไม่เกินสองเดือนโทชิโระจะกลับมามองเห็นปกติโดยที่ไม่ต้องทำอะไร ทุกคนดีใจกันมากโดยเฉพาะมาเทโอ เขาอยู่เฝ้าพ่อตนไม่ยอมห่างจนโทชิโระดีวันดีคืน เพราะการที่ลูกตนยอมให้อภัยเสมือนยาวิเศษที่รักษาอาการเจ็บป่วยของเขาได้เป็นอย่างดี

“พี่เรียวซื้อทั้งขนมทั้งผลไม้ไปทำไมเยอะแยะคะ”

เป็นครั้งแรกที่มินตราเห็นมาเทโอเดินเลือกซื้ออาหารเอง แถมซื้อไปเต็มไม้เต็มมือทั้งที่วันนี้เธอและเขาอยู่เฝ้าโทชิโระเพียงแค่สองคน

“ไปฝากคุณพ่อพี่ไง”

“คุณพ่อทานได้แต่อาหารอ่อนที่คุณหมอให้เท่านั้นนะคะ”

“อ๋อ พี่ลืมไป”

คนตัวโตที่กำลังเดินถือของหน้าระรื่นมาเก็บที่หลังรถเริ่มหน้าเจื่อน เพราะลืมไปว่าพ่อตนเพิ่งจะฟื้นได้เพียงสองวัน มินตราอมยิ้มขบขันสีหน้าของสามี รู้สึกว่าตั้งแต่มาเทโอได้พ่อของเขากลับมาจะเห่อน่าดู แต่นั่นก็เป็นเรื่องที่ดี เธอชอบมองเวลามาเทโอมีความสุขมากกว่าทุกข์