ตอนที่18 ไม่ไหว

มาเทโอปิดไฟห้องเหลือเพียงแสงสีส้มสลัวของโคมไฟข้างหัวเตียง และทิ้งตัวลงนอนกอดหญิงสาวจากทางด้านหลัง จมูกโด่งไล่สูดดมกลิ่นหอมบนเรือนผมของหญิงสาว กลิ่นหอมอ่อนๆ ของเธอทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายได้เป็นอย่างดี ไม่กี่วินาทีที่ได้สัมผัสคนตัวเล็กนุ่มนิ่มภาพคืนนั้นก็หวนกลับมาอีกครั้ง และตอนนี้เขาก็เริ่มมีอารมณ์ความเป็นชายพลุ่งพล่านขึ้นมากะทันหัน

“อาการคุณดีขึ้นหรือยัง”

เขาเอ่ยกระซิบข้างใบหูขาวเสียงกระเส่า

“ค่ะ มะลิหายดีแล้วค่ะ”

สาวเจ้าหันหน้ามามองมาเทโอผงกหัวหงึกหงัก เธอเริ่มเบิกตาตกใจที่จู่ๆ มือหนาของเขาก็ค่อยๆ เลื่อนสอดดึงชั้นในตัวจิ๋วของเธอผ่านขาเรียวเหวี่ยงทิ้งไปข้างเตียง

“คือ รออาทิตย์หน้าได้ไหมคะ”

มินตราเริ่มถดตัวหนีมาเทโอเพราะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ช่วงล่างของเธอตอนนี้ยังไม่หายเจ็บดีหากต้องมารับแรงกระแทกจากคนตัวโตคิดว่าเธอคงจะรับไม่ไหวแน่

“ผมไม่ไหว ขอไม่รอนะ”

มาเทโอไม่ได้สนคำร้องขอของคนตัวเล็กเขาวาดขาคร่อมหญิงสาวกดข้อมือสองข้างของเธอเอาไว้กับเตียงนุ่มและเริ่มบดจูบริมฝีปากบางมูมมาม ยิ่งใกล้เธอมากเท่าไรอารมณ์สวาทของเขาก็พลุ่งพล่านประทุเร็วขึ้นเท่านั้น มินตราไม่ได้มีท่าทีขัดขืนซ้ำยังรู้สึกพอใจกับรสจูบของชายหนุ่มไม่น้อย แต่คิ้วเรียวที่ขมวดแสดงความกังวลก็เพราะกลัวว่าจะต้องเจ็บจนเป็นไข้เหมือนตอนที่นอนกับชายหนุ่มครั้งก่อน

“ไม่ต้องกลัว มันจะดีกว่าครั้งที่แล้ว”

เมื่อผละออกจากริมฝีปากบางได้มาเทโอก็เลื่อนจูบหน้าผากมน พูดกล่อมให้หญิงสาวคลายกังวลก่อนจะรีบถอดเสื้อผ้าของเขาและเธอจนเหลือตัวเปลือยเปล่ากันใต้ผ้าห่มทั้งคู่ ดวงตาคมปรือเยิ้มลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อได้เห็นสองเต้างามชูชันหลอกล่อสายตา เขานึกถึงความนุ่มนิ่มของมันขึ้นมาได้มือหนาก็คว้าหมับบดขยำสลับกับการดูดดึงขบเม้มมูมมามอย่างคนหิวกระหาย

“อือ อืมม”

มินตราเริ่มขบเม้มริมฝีปากมือไม้ปัดป่ายหาที่จับจนไปจิกเอาไว้กับผ้าปูเตียง ดวงตากลมโตปรือหยาดเยิ้มแอ่นอกเร่าเมื่อความเสียวซ่านเริ่มคืบคลานเข้ามาในร่างกาย

“อ อ้ะ”

ริมฝีปากบางอ้ากว้างเมื่อเม็ดทับทิมสีหวานกลางกลีบกุหลาบงามถูกบดคลึงด้วยนิ้วโป้งของชายหนุ่ม

“อืม”

มาเทโอบดจูบส่งลิ้นร้ายตวัดเข้าโพลงปากเล็กระรัว ขณะที่นิ้วกลางทำหน้าที่เรียกธารน้ำแห่งความสุขโดยการสอดใส่ชักเข้าออกอยู่ในร่องสวาทครั้งแล้วครั้งเล่า จากคราแรกที่คนตัวเล็กยังมีความรู้สึกเจ็บผ่านไปไม่นานนักความสุขจากความวาบหวามก็ทำให้เธอลืมความเจ็บไป

“พร้อมหรือยัง”

มาเทโอผละจากริมฝีปากบางอีกรอบ จ้องมองใบหน้าหวานด้วยสายตาหยาดเยิ้ม ก่อนจะถามความพร้อมของหญิงสาว

“ค่ะ”

ใบหน้าหวานที่กำลังเงยมองเขาด้วยสายตาปรือเยิ้มพยักหน้ารับได้ มาเทโอก็รีบแทรกขาทั้งสองกลางขาเรียวสอดใส่เจ้ามังกรหัวปูดเป่งเบียดเข้าร่องสวาทคราเดียวจนสุด

“อื้ออ..อืมม”

มินตราส่งเสียงร้องในลำคอหลับตาปี๋ ความรู้สึกจุกเจ็บแล่นเข้ามาในร่างกายอีกครั้ง แม้นจะเจ็บน้อยกว่าครั้งก่อนหน้าแต่ก็ถือว่าเจ็บมากอยู่ดี

“อึก อ่าสส”

มาเทโอกัดขบฟันจนขึ้นสันกรามเพราะเจ้ามังกรยักษ์ของเขาถูกตอดรัดจนรู้สึกปวดหนึบ ใจอยากสาวสะโพกเข้าออกระรัวแต่ก็ยังทำตามอารมณ์ไม่ได้ด้วยรู้ว่าตอนนี้คนใต้ร่างอารมณ์วาบหวามกำลังจะหายไปเพราะกำลังรู้สึกเจ็บ เขารีบก้มจูบปากคนตัวเล็กอีกครั้งมือหนาข้างซ้ายทำหน้าที่บดขยำอกอิ่มเรียกอารมณ์สวาทของหญิงสาวขึ้นมาอีกรอบ ไม่นานนักก็เริ่มขยับสะโพกด้วยจังหวะนุ่มนวลจนเริ่มเรียกเสียงครางหวานของมินตราออกมาได้

“อื้อ อ่ะ อ้ะ”

มือเรียวไล่จิกฝังเล็บทั่วแผ่นหลังกว้างระบายความเสียวซ่านขณะที่ชายหนุ่มเริ่มอัดกระแทกมังกรยักษ์เข้ามาในตัวของเธอพร้อมกับดูดดึงยอดอกอิ่มสลับข้างกันไปมา

“อื้อ อ อ๊ะ อ๊าย”

ตอนนี้มาเทโอกำลังเร่งจังหวะกระแทกใส่เธอเร็วขึ้น จนคนตัวเล็กแอ่นอกเร่าเสียวกระสันจนแทบกลั้นเสียงร้องไม่ไหว

“อ่าสส อึก อืมม”

“อ้ะ อ๊ายย พ พี่เรียว จ จุก อื้ออ”

มาเทโอชันตัวนั่งหลังตรงมือหนาทั้งสองยกสะโพกมนขึ้นอัดกระแทกถี่รัว ยิ่งเห็นอกอิ่มทั้งสองเด้งขึ้นลงตามแรงกระแทกความเสียวกระสันของเขาก็เพิ่มเป็นทวีคูณ ร่อนสะโพกแกร่งรัวกระแทกร่องสวาทจนสาวเจ้าร้องครางไม่ได้ศัพท์ แรงกระแทกทำธารน้ำรักซ่านกระเด็นเต็มหน้าขาของเขาและเธอ เหงื่อหยดน้อยไหลซิกเต็มตัวคนตัวโตแต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกเหนื่อยแม้แต่นิดเดียว ยิ่งเห็นสาวเจ้ามีความสุขจนครางเสียงหวานแอ่นตัวเร่าเขาก็ยิ่งอยากกระแทกเธออยู่แบบนี้ไม่อยากหยุด

มาเทโอมอบบทรักให้มินตราจวบครึ่งค่อนคืนจนสาวเจ้าสลบเหมือดจึงจำต้องตัดใจดึงเจ้ามังกรยักษ์ออกจากตัวของเธอ แต่นั่นก็ใช่ว่าเขาจะหมดอารมณ์ง่ายๆ ยิ่งนอนข้างคนตัวเล็กที่ตัวเปล่าเปลือย อารมณ์ของเขาก็ประทุขึ้นมาได้แทบจะตลอดเวลาจนต้องเข้าไปจัดการตัวเองด้วยมือในห้องน้ำรู้ตัวเองเลยว่าตัวเองเริ่มติดการได้สัมผัสเนื้อตัวของมินตราเข้าแล้ว

“สร้อยอะไร ผมเห็นคุณใส่ติดตัวแทบจะตลอดเวลาเลย”

มาเทโอเอ่ยถามหญิงสาวขณะที่นั่งทานข้าวเช้าด้วยกัน เพราะเป็นอีกครั้งแล้วที่เห็นมินตราหยิบสร้อยที่มีจี้รูปหงส์มาใส่ อีกทั้งเขาเองยังรู้สึกคุ้นกับสร้อยเส้นนี้แปลกๆ แต่ก็จำไม่ได้ว่าเคยเห็นมันที่ไหน

“ของคุณแม่มะลิค่ะ ตั้งแต่จำความได้มะลิไม่เคยเห็นหน้าพ่อกับแม่ สร้อยนี้เป็นตัวแทนของท่านค่ะ”

“แม่คุณก็อยู่บ้านไม่ใช่เหรอ”

มาเทโอเริ่มวางช้อนส้อมละจากการทานอาหารเพื่อที่จะคุยกับหญิงสาวจริงจังถึงเรื่องแม่ของเธอ

“มะลิเป็นลูกบุญธรรมค่ะ มะลิไม่เคยเห็นแม่กับพ่อหรอกค่ะ แม้แต่รูปก็ไม่มี”

“รู้หรือเปล่าว่าพวกเค้าไปไหน”

สาวเจ้าอมยิ้มส่ายหัว

“คุณย่าเล่าให้ฟังว่า พ่อแม่ของมะลิเอามาฝากเอาไว้ แล้วก็หายไปค่ะ พวกท่านไม่ได้อยากทำแบบนี้ แต่มะลิก็ไม่เคยรู้เหตุผลจริงๆ เหมือนกันว่าฝากมะลิไว้กับคุณย่าทำไม”

มินตราว่าจะคุยกับมาเทโอถึงเรื่องพ่อกับแม่ของเธอก่อนหน้าที่จะแต่งงานแล้วแต่ก็ไม่ได้มีจังหวะจะได้คุย วันนี้เขาเอ่ยถามมาเธอก็ถือโอกาสบอกเขาเสียเลย

“ไม่มีเหตุผลอะไรหรอก นอกจากว่าไร้ความรับผิดชอบ”

มาเทโอเอ่ยเสียงแข็ง คิดว่าพ่อแม่ของหญิงสาวก็ไม่มีความรับผิดชอบไม่ต่างจากพ่อของเขาเลย

“พี่เรียวไม่มีสิทธิ์ว่าพ่อกับแม่มะลินะคะ มะลิเชื่อว่าพวกท่านมีเหตุผลที่ต้องทำแบบนี้ ขอโทษเดี๋ยวนี้เลย”

มินตราเริ่มยิ้มไม่ออก เธอละมือจากการทานอาหารเงยหน้ามองจ้องคนตรงข้ามด้วยสีหน้าไม่พอใจ เรื่องอื่นมินตราพอจะยอมเขาได้แทบทุกเรื่อง แต่การที่เขามาดูถูกพ่อแม่เธอโดยที่ไม่เคยรู้จักกันเธอยอมไม่ได้

“ผมไม่ขอโทษ”

มาเทโอจ้องหน้ามินตราเขม็ง เขาไม่คิดว่าหญิงสาวจะแสดงกิริยาและน้ำเสียงเช่นนี้ใส่เพียงแค่เขาพูดความจริง

“ผมเข้าใจดีว่าที่ผมต้องกลายมาเป็นลูกบุญธรรมของคุณพ่อ เพราะพ่อผมไม่มีความรับผิดชอบ ทำให้ผมเกิดมาก็ไม่มีปัญญาเลี้ยง เหมือนกันกับพ่อแม่คุณนั่นแหละ”

“พ่อพี่เรียวบอกเหรอคะ ว่าเค้าไม่มีปัญญาเลี้ยง”

“ไม่ต้องบอกก็รู้”

“คิดบวกสิคะ เค้าอาจจะมีเหตุจำเป็นก็ได้”

“ไม่ แล้วก็เงียบปากซะ”

มาเทโอลุกขึ้นพรวดตวาดใส่มินตราลั่น จนเหล่าบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านนอกต้องรีบวิ่งมาข้างใน แต่มาเทโอก็ปัดมือให้พวกเขาออกไป ตอนนี้มินตราไม่ได้มีท่าทีเกรงกลัวชายหนุ่มสักนิดเพราะโมโหไม่หายที่เขายังไม่ขอโทษเรื่องที่ว่าพ่อกับแม่ของเธอ

“พี่เรียวยังไม่ขอโทษมะลิเลยนะคะ”

มินตราลุกยืนขึ้นเงยหน้าจ้องมาเทโอไม่วางตา ไม่มีสลดเกรงกลัวกับคำสั่งของเขาหากชายหนุ่มไม่ขอโทษพ่อกับแม่ของเธอ เธอก็จะไม่หายโกรธเขาง่ายๆ

“ไม่ขอโทษ ถ้าพูดมากอีกจะขังไว้ในบ้านไม่ให้ออกไปไหนอีกเลย”

มาเทโอเริ่มฟึดฟัดเพราะครั้งนี้ดูจะควบคุมหญิงสาวได้ยาก สิ้นคำประกาศิตของคนไม่มีเหตุผลมินตราก็เริ่มสงบปากสงบคำแต่ก็ไม่วายตวัดมองค้อนชายหนุ่มและเดินหนีเขาออกไปจากโต๊ะอาหารเพราะทานอะไรไม่ลงแล้ว