ตอนที่19 ขอโทษ

มาเทโอที่เตรียมตัวออกไปข้างนอก เขายืนชั่งใจวนไปวนมาหน้าบ้านอยู่หลายนาที ก่อนจะเดินกลับเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น

“วันนี้ผมน่าจะกลับดึก คุณนอนก่อนได้เลยไม่ต้องรอผม”

มินตรายังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้หูทวนลมขณะที่มาเทโอมายืนพูดด้วยตรงหน้า เธอหยิบมือถือขึ้นมาเลื่อนไปมาไม่ยอมพูดยอมจาโต้ตอบกับอีกฝ่าย พฤติกรรมของหญิงสาวที่ทำเหมือนมาเทโอเป็นธาตุอากาศเริ่มที่จะทำให้มาเฟียหนุ่มอารมณ์เสียขึ้นมาอีกรอบ

“ไม่มีปากหรือไง ถามทำไมไม่ตอบ”

เขากระชากข้อมือมินตราให้เธอเลิกจ้องแต่มือถือ

“ไม่กล้าพูดเดี๋ยวถูกขังค่ะ”

เสียงที่เคยหวานตอนนี้เอ่ยแข็งกร้าว ดวงตากลมโตมองค้อนคนเอาแต่ใจ แทนที่เขาจะเข้ามาขอโทษเธอกลับมาทำพฤติกรรมแย่ใส่อีกครั้งใครเค้าจะอยากคุยกับคนพาลกัน

“ประชดเหรอ”

มินตราสะบัดข้อมือออกจากมือของชายหนุ่ม เธอรีบสาวเท้าเดินหนีมาเทโออีกรอบ ครั้งนี้เธอเลือกที่จะเดินขึ้นบันไดกลับไปที่ห้องหากมีใครตามไปจะได้เข้าไปหาเธอไม่ได้ มาเทโอยืนเท้าเอวถอนหายใจเฮือกใหญ่ และรีบเดินออกไปขึ้นรถด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยจะดีเท่าไรนัก เขาต้องปล่อยหญิงสาวไปก่อนเพราะมีงานสำคัญในช่วงเช้านี้

“โมเดลลิ่งส่งเด็กใหม่มาให้นาย”

ไอเซย่าเดินเข้ายื่นไอแพดตรงหน้ามาเทโอขณะที่ชายหนุ่มกำลังตราวเอกสารบัญชีของผับหรูดูความเรียบร้อยก่อนจะถึงวันประชุมใหญ่วันพรุ่งนี้ อันที่จริงไอเซย่าไม่ได้อยากให้มาเทโอดูเท่าไรเพราะตอนนี้เพื่อนตนมีมินตราอยู่ที่บ้านทั้งคน แต่ทำไปเพื่ออยากที่จะแน่ใจอะไรบางอย่างที่คิดเอาไว้เท่านั้น

“ฉันไม่มีอารมณ์ นายช่วยบอกกับโมเดลลิ่งทุกที่ว่าถ้าฉันไม่เอ่ยปากถามหาคนก็ไม่ต้องส่งมา”

มาเทโอไม่ได้สนใจจะเงยหน้ามองหน้าจอแม้แต่น้อย

“อืม”

ไอเซย่าหันหลังเดินอมยิ้มกรุ้มกริ่มกลับมานั่งทำงานที่โต๊ะของตัวเอง แน่ใจแล้วว่าจะออกแบบแปลนบ้านให้กับมาเทโอแบบไหน คงจะให้เป็นหลังเล็กๆ อย่างที่เพื่อนตนต้องการมาได้ เพราะบ้านหลังนั้นอาจจะต้องมีสักสามห้องนอนสองห้องน้ำ รวมถึงห้องนั่งเล่นที่เป็นโถงกว้างๆ เพื่อเหมาะแก่การที่จะเลี้ยงเด็กทารกสักสองสามคนด้วย

ในเวลาที่ห้างสรรพสินค้าใหญ่ใกล้จะปิด รถในลานจอดรถก็แทบจะไมเหลือสักคัน แต่สองหนุ่มอย่างมาเทโอและไอเซย่ายังคงเดินถือตุ๊กตาหมีตัวโตกันคนละตัวอยู่ในลานจอดรถ

“นายซื้อตุ๊กตาตัวใหญ่นี่มาทำอะไร”

ไอเซย่าไม่รู้ว่าทำไมมาเทโอต้องลำบากมาหอบหิ้วด้วยตัวเองทั้งที่ร้านตุ๊กตาก็มีบริการส่งให้ถึงบ้านเพียงแค่โทรสั่ง

“ให้เด็กขี้งอน”

มาเทโอที่เดินอุ้มตุ๊กตาหมีสีขาวหันไปกลับหลังไปบอกกับไปเซย่าที่กำลังเดินแบกตุ๊กตาหมีสีชมพูพาดบ่าตามหลังเขามาติดๆ

“มะลิเหรอ งอนอะไรนาย”

“แค่ความเห็นเรื่องการเคารพพ่อแม่ไม่ตรงกันนิดหน่อย”

พูดถึงเรื่องนี้ขึ้น มาเทโอก็มีน้ำเสียงเหนื่อยใจ

“อ๋อ พอจะเข้าใจ ดูนายจะแคร์เธอมากเหมือนกันนี่”

“ก็ ไม่ได้แคร์ขนาดนั้น ถ้าทะเลาะกับคนที่ต้องอยู่ด้วยกันทุกวันมันอึดอัด แค่เรื่องงานก็ปวดหัวพอแล้ว”

ไอเซย่าชำเลืองมองหน้าเพื่อนขณะช่วยกันยัดเจ้าตุ๊กตาตัวโตลงหลังรถ เขาอมยิ้มอ่อนเมื่อรู้ว่าปากกับใจของเพื่อนไม่ได้ตรงกันเท่าไร รู้ดีว่ามาเทโอไม่ใช่คนง้อคนยิ่งเป็นเรื่องผู้หญิงยิ่งรู้ดีว่ามาเทโอไมได้ใส่ใจเท่าไร แต่ครั้งนี้กลับไม่ใช่ เขาจะรอดูซิว่าต่อไปสัญญาข้อตกลงที่มาเทโอทำเอาไว้จะถูกฉีกทิ้งเมื่อไร

มินตรารู้สึกสงสัยตั้งแต่มาเทโอกลับมาแล้วว่าเขาแบกตุ๊กตาหมีตัวใหญ่สีขาวกับชมพูมาด้วยทำไม เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเดินเข้าห้องน้ำไปพักใหญ่ เธอจึงเดินเข้ามาสำรวจเจ้าตุ๊กตาที่แสนน่ารักสองตัวที่วางอยู่บนโซฟาใหญ่มุมห้อง ขนาดของเจ้าตุ๊กตาหมีทั้งสองเท่ากับตุ๊กตาของเธอไม่มีผิดเพี้ยน แถมยังดูใหม่เอี่ยมและน่ารักจนเธออดยิ้มให้พวกมันไม่ได้ แอบคิดในใจว่ามาเทโออาจจะซื้อมาเพื่อขอโทษเธอ แต่คิดไปคิดมาก็ไม่น่าจะใช่เพราะตอนที่เขาเดินเข้าห้องมาพร้อมเจ้าหมีสองตัวนี้ ไม่เห็นเขาจะพูดจาหรือมองหน้าเธอแม้แต่นิดเดียวทั้งที่เธอยังนั่งรอเขาไม่ยอมหลับ ที่นั่งรอไม่ใช่เพื่อรอต้อนรับแต่รอคำขอโทษจากเขาต่างหาก

“ยังไม่นอนอีกเหรอ”

มาเทโอเอ่ยทักคนตัวเล็กในชุดนอนเดรสสีหวานที่กำลังยืนชื่นชมตุ๊กตาหมีทั้งสอง สาวเจ้าสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงชายหนุ่ม มินตราหันมายืนหน้าบึ้งใส่คนที่พันผ้าขนหนูผืนเดียวออกจากห้องน้ำ และรีบเดินปรี่กลับมานั่งที่เตียงไม่พูดไม่จาอะไรกับเขา อาการตกใจจนหน้าถอดสีของมินตราเมื่อครู่ทำมาเทโอรู้สึกขบขันไม่น้อย แต่พยายามกลั้นยิ้มเอาไว้ พอจะมองออกว่าหญิงสาวน่าจะชอบเจ้าหมีสองตัวที่เขาซื้อมาพอสมควร ไม่อย่างนั้นคงไม่ไปแอบยืนสำรวจจนไม่รู้ว่าเขาออกมาจากห้องน้ำตอนไหน

“มายุ่งอะไรคะ”

มินตรารีบเข้ามาผลักมือของชายหนุ่มขณะที่เขากำลังจะยื่นมือมาจับตุ๊กตาที่เธอนอนกอดอยู่ทุกวัน ทั้งยังจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาระแวงไม่รู้ว่าเขาจะแกล้งอะไรเธออีกหรือเปล่าที่เห็นเธอไม่ยอมคุยด้วยดีๆ

“หมีสองตัวนี้เป็นพ่อกับแม่คุณใช่ไหม”

มาเทโออุ้มยกคนตัวเล็กไว้ปลายเตียงและเข้ามาคุกเข่ากลางเตียงตรงหน้าตุ๊กตาของรักของหวงของมินตรา พฤติกรรมของชายหนุ่มทำสาวเจ้าเดาไม่ออกว่าเขากำลังจะทำอะไรกันแน่

“ทำไมคะ”

หญิงสาวรีบพุ่งตัวเข้ามานั่งพิงหัวเตียงเอามือโอบกอดตุ๊กตาแสนรักของเธอเอาไว้ ดวงตากลมโตมองจ้องมาเทโอด้วยสายตาฉงนหนักขึ้นเรื่อยๆ

“คุณพ่อคุณแม่มะลิครับ ผมขอโทษ”

มาเทโอนั่งคุกเข่าค้อมหัวเล็กน้อย และเอ่ยคำที่มาตราอยากจะได้ยินออกมา หญิงสาวได้ยินเช่นนั้นก็โล่งใจและค่อยๆ เปรยยิ้มออก

“โอเคยัง”

มินตราพยักหน้าให้อภัยชายหนุ่มได้อย่างไม่คิดติดใจอะไร แค่คำขอโทษคำนี้คำเดียวหากออกมาจากปากเขาตั้งแต่เมื่อเช้าก็ไม่ต้องขุ่นเคืองใจกันไปทั้งวันแบบนี้

“โอเคละนะ นี่ผมซื้อเพื่อนมาให้พ่อกับแม่คุณด้วย”

มาเทโอหันไปยังเจ้าตุ๊กตาสองตัวที่ตั้งอยู่บนโซฟา

“มะลิคิดเอาไว้แล้วว่าพี่เรียวน่าจะซื้อมาง้อมะลิ แต่เห็นว่ากลับมาไม่ได้พูดอะไรเลยไม่แน่ใจ”

“ไม่ได้ซื้อมาง้อ ซื้อมาเป็นเพื่อนพ่อกับแม่คุณเท่านั้น”

มาเทโอรีบส่ายหัวตอบอึกอักไม่สบสายตาหญิงสาว แค่นี้มินตราก็รู้แล้วว่าที่เธอคิดมันถูก เข้าใจว่ามาเฟียอย่างเขาคงต้องวางมาดแต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจจะเค้นให้ได้คำตอบที่อยากได้ แค่เขายอมพูดคำว่าขอโทษกับผู้หญิงที่เป็นแค่ภรรยาตามข้อตกลงอย่างเธอก็ดีแค่ไหนแล้ว

“ไม่ให้เป็นเพื่อนได้ไหมคะ ให้เป็นมะลิกับพี่เรียวแล้วกันค่ะ มะลิเป็นสีชมพูนะคะ ถ้าพี่เรียวทำให้มะลิไม่พอใจมะลิจะปาดคอหมีสีขาวตัวนั้น”

มินตราชี้ไปที่เข้าหมีสีขาวด้วยท่าทีขบขัน พอจะเอ่ยหยอกเย้าเล่นกับเขาได้เพราะอารมณ์ตอนนี้ดีขึ้นกว่าที่เป็นทั้งวันมาก

“อืม..แล้วแต่ หายโกรธแล้วกอดได้ใช่ไหม”

“ก็กอดแล้วนี้คะ”

สาวเจ้าพยักหน้าหงึกหงักอมยิ้มอ่อน จะให้เธอพูดปฏิเสธคงไม่ทัน เพราะชายหนุ่มเล่นรวบกอดเธอตั้งแต่ก่อนพูดขออนุญาตแล้ว

มาเทโอรวบกระชับกอดคนตัวเล็กไว้บนตัก แขนแกร่งประคองโอบหัวไหล่มน ฟอดดด ฟอดดด.. ก้มหน้ากดจมูกสูดกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่พวงแก้มนวลฟอดใหญ่ ก่อนจะใช้ริมฝีปากหนาบดจูบปากเรียวเล็กอย่างนุ่มนวล แขนเรียวทั้งสองโอบคล้องคอชายหนุ่มเอาไว้แน่นขณะที่รู้ว่าเขากำลังเลื่อนมืออีกข้างบดขยำอกอิ่มเล้าโลมเรียกอารมณ์วาบหวามให้เธอ

“อึก อื้อ”

คิ้วเรียวบางเริ่มขมวด เสียงครางอ่อนของเธอพึมพำอยู่ในลำคอเพราะริมฝีปากบางยังไม่ถูกปลดปล่อยให้เป็นอิสระ สาวเจ้าเริ่มกดจิกเล็บเท้าเมื่อมือหนาที่บดขยำอยู่ที่อกอิ่มเลื่อนมาสอดใส่ใต้เดรสสีหวานดึงชั้นในตัวจิ๋วของเธอออกก่อนจะใช้นิ้วโป้งวนคลึงเม็ดทับทิมสีหวานเบามือ