CHAPTER TWO

CHAPTER TWO

"Bipartite souls..." he said as he wiped his tears and forced a smile.

"Uh- I beg your pardon?" I asked literally covered in confusion.

He chuckled.

"Knew it. You won't believe."

"No. Of course I believe you. It's just that..."

"It's just that?" he said waiting for my answer.

"I never knew it exists." he smiled and nodded slowly. "But I heard of that." I said.

"And you didn't believe. Who would actually believe that thing."

"Uhm, dad, what exactly bipartite souls is?"

"What do you mean?"

"I heard about it but I absolutely have no idea about such."

He sighed.

"A silver string is believed to connect two persons with their hearts beating simultaneously." he started.

Hindi ko alam kung bakit pero biglang bumilis ang tibok ng puso ko.

"When a person is born, he'll start breathing but his heart won't start beating yet. His heart will just start beating when his soul bipartite was born. From that moment on, their hearts will start beating simultaneously. Since then, a silver string will start connecting them, invisibly. Doesn't matter how far you were from each other. Time will come they'll meet and with the moon watching them above, a nocturnal bird drops a feather between them. They'll look at each other's eyes, inch their gap and when their lips touched, the silver string shows up. And at that moment they'll know they were made for each other."

Beat. I think I wasn't blinking. I didn't even notice my jaw left dropped.

"That... is the story behind bipartite souls." sambit ni dad at halatang muling nagiging emosyonal.

I cleared my throat.

"Uh, I still don't quite understand."

"Hmm?"

"I mean, what's bad with it? Why are you dying for the search of cure?"

"This only works for certain people. A one in a thousand case."

"A-and?" I asked anticipating his answer.

"When your bipartite dies, there'll be two things. It's either your heart stops beating, or..." he then stopped and looked at me.

"Die?" I asked with my heart pounding hard.

"No." he said and I felt relief.

"You'll get paralyzed." he said as his tears flowed and fell to the ground.

I wasn't able to move for a minute. I was totally shaking.

So this explains why dad's paralyzed. He just got paralyzed when mom died. Damn! What took me so long to realize that? Naalala ko pa kung paano umiyak si dad gabi gabi. Hindi naging madali ang pagkawala ni mom. Halos mawala siya sa sarili niya. He won't talk to anyone even with the best psychiatrist.

It took him two years to recover. But of course he didn't heal. He'll never actually heal.

That is why he's dying to have the cure. He wants to end all his longing.

Isang patak pa ng luha ang kumawala sa mata ko bago tuluyang pumikit. Inabot na ako ng halos alas singko ng umaga bago nakatulog. Ilang oras din ang inubos ko sa pag iyak. Hindi na rin ako nakapag bihis at hanggang sa makatulog ay naka-uniform ako.

Kinabukasan, halos mag-umikot ako na parang trumpo sa kakamadali. Isang oras na akong late pero pinilit kong humabol. Sabi nga, mabuti nang late kesa absent.

Halos salpukin ko na lahat ng nakakasalubong ko. Wala na akong pakialam kung muka na akong bagong panganak na nanay na may sampung anak sa sobrang gulo ng hitsura ko. Pagpasok ko pa lang ng hospital ay hindi na muna ako nag time in at diretso na agad sa elevator. Tamang nag-hihintay ako na magbukas ang elevator nang lumapit si kuyang guard at sinabing hindi nag-ooperate mula kanina pa. Ibinuga ko na lang lahat ng inis ko at naglakad papuntang hagdan.

Kumakamot pa ako ng ulo at parang nagdadabog nang biglang may matanaw akong paparating. Isang bugso ng tao ang nakita kong pasalubong sa akin.

"Clear the pathway!" sigaw ng isang babaeng nurse.

"Ihanda ang ER!" sigaw pa nung doktor na isa. Sumunod naman yung mga staff na nakarinig.

"Tabi!" sigaw pa ng isang babae.

Hindi ako nakagalaw. Gulat ang bumalot sa akin at nanlumo sa nakita kong pasyente. Halos masira ang kinalalagyang hospital bed sa sobrang lakas ng panginginig niya. Nakapanlulumo ang mga bulang walang patid na lumalabas sa bibig ng lalakeng nakahiga. Hindi rin mailarawan ang tindi ng emosyong nadarama ng mga taong kasabay na tumatakbo. Halos hindi na makahinga ang isang matandang babae na nakasuot ng maluwag na damit at magkaibang tsinelas, halatang siya ang ina nito. Kasama pa nito ang ilang batang hindi na rin maawat sa pag iyak.

Sa tindi ng emosyon at pagkabigla ay wala na akong nagawa at pinanood na lamang sila. Nabalik lamang ako sa aking katinuan nang masagi ako ng doktor na halos mataranta na rin sa mga nagaganap. Bumagsak ako sa sahig at naiwang nakakalat ang gamit. Ilang minuto din ang lumipas bago ko napulot lahat ng papel na sumabog.

I was walking to the stairs with my belongings when someone talked from behind.

"I'll talk to you later. I'll just deal with the epileptic patient."

As I looked back, I saw Sir Lester. He gave me a sharp look and anger could be heard from his voice.

Hindi na ako nakapagsalita nang dali dali siyang umakyat. Hindi ko na maintindihan kung ano ba dapat kong maramdaman. Nag halo halo na lahat sa sistema ko.

Ilang sandali pa ay lunch time na. Umabot naman ako ng isa't kalahating oras sa pang-umaga pero wala na rin halos ginawa. May isang intern na daw ang gumawa nung dapat gagawin ko. Sa ngayon ay nakaupo ako sa isang karinderya sa labas ng hospital at nasa harap ko si Dhaeny.

"Idol mo ba ko cyst?" saad niya dahilan para magising ang diwa ko.

"Huh? Ba't naman kita magiging idol? Ano ka cheesedog?"sagot ko saka kumagat sa pork longganisa. "Gosh, kung ako nakapustiso natanggal na pati ngala-ngala ko" reklamo ko matapos kumagat.

Mahinang tumawa si Dhaeny.

"Wag ka maingay. Baka marinig ka nung tindera. Muka pa naman mataray tingnan mo, isang guhit lang yung kilay." sambit niya at tumawa.

"Shh nakatingin siya. So ano na nga? Ba't kita magiging idol?" saad ko habang nagpipigil ng tawa.

"Huh? Tingnan mo kaya sarili mo!"

"Why? What's wrong? Ang ganda ko pa rin." I said as I flipped my hair.

"Tss. Gaga muka kang nakuryente. May nagnakaw ba sa inyo kagabi at nakuha lahat ng suklay nyo? Sobrang gulo ng buhok mo dai!"

"Tss ka rin. Buhok mo nga parang may nakatagong jungle sa loob." I said mocking her and some people looked at us.

"Gaga. Di lang ako sanay. Yung buhok mo kase parang dinilaan ng baka, tapos ngayon parang binomba ng militar."

"Ano ba?! Late na kaya ako kanina. Saka ano naman kung muka akong matandang labandera na may sampung anak? Maganda naman ako."

Halos masamid si Dhaeny at maibuga ang iniinom niya sa mga sinabi ko.

"Maganda nga, losyang naman." I just gave her a teasing smile. "At laging napapagalitan" she said and laughed.

"Bwisit ka." I replied.

"Ay gurl, alam mo ba kanina grabe, nakakastress. Isinama pa ako ni Lester dun sa isang pasyente. Gosh nakakatakot pag epileptic yung patient."

"So, ikaw pala nai-assign. Narinig ko kase na kailangan ng isang intern sa ER kanina. Ikaw pala ang lucky one." saad ko at bahagyang natawa.

"Actually hindi dapat ako e. May isang intern daw na nalate. Pero siya dapat dun." sabi niya at pinanliitan ako ng mata.

"Oh? Ako lang ba ang late kanina?"

"Bakit? May sinabi ba ako?"

"Pero grabe talaga. Yung bumubula na yung bibig niya. Gosh nakakakilabo-" hindi niya natapos yung sasabihin niya nang ibagsak ko yung hawak kong tinidor.

"Gurl ambaboy mo. Kumakain ako diba?"

"Actually sinasadya ko" she replied and teased me with her looks.

I just rolled my eyes.

We were walking back to the hospital.

"Napagalitan ka na ba ng tiger today?" she asked as she opened a bottled water.

"Hmm? Hindi pa."

"Wow. Nadala ka na ata."

"Ikaw ba naman mapahiya. Pero teka gurl, may na-realize ako. Kanina kase habang umaakyat ako ng hagdan, nakita niya ako and nag-overtake siya. Nung nauna siya umakyat, na-realize ko na-" putol ko para mabitin siya.

"Na?" saad niya at hinihintay ang isasagot ko.

I just smiled.

"Na ano nga?" she said with a little louder voice.

"Na... ang ganda ng shape ng pwet niya." sambit ko at tumawa.

Tumawa rin si Dhaeny.

"Seriously? Sa dami ng mapapansin mo" tanong ni Dhaeny na tumatawa pa rin.

"Syempre. Paakyat kami e and nakatalikod siya. So pwet yung nakaagaw ng atensyon ko."

"Ambaboy mo."

"No. I just admire his butt."

"Gurl... Ang pangit pakinggan."

"Bahala ka. Ang cute kaya."

"Cute?"

"Like me." wika ko at ngumiti bago tuluyang unahan siya sa paglalakad.

Nang makarating kami ay makikitang may mga dumadating na pasyente at nagkalat ang mga nurse at medical staff. Nalaman din naming naayos na ang elevator ngunit hindi na kami nakipag siksikan.

Nang paakyat na kami ay walang ibang tao sa hagdan kundi kami ni Dhaeny. Hanggang sa dumating ang isa sa mga taong ayaw namin makita nang mga pagkakataong iyon. Si Sir Lester.

"You're in a hospital not in a park. Don't walk as if you're enjoying every moment." he said as he looked at us sharply.

He smirked and then just walked ahead.

"Yabang nito..." I murmured.

Nagkamot naman ng ulo si Dhaeny at halatang naiinis.

Ngunit napatingin si Dhaeny sakin at mukhang alam ko na ang nais niyang ipahiwatig.

"Gurl, ang ganda nga ng hubog…" bulong niya at sinundot ako sa tagiliran.

"Gaga tumahimik ka. Mamaya mo na ibuka bunganga mo." sambit ko at kinurot siya.

Maya maya ay nahulog ang hawak niyang panyo at nang limutin niya ito ay napatigil kami ni Dhaeny. Eksaktong nasa harapan namin siya nang limutin niya iyon. Halos matanggal ang balat ko sa tindi ng kurot ni Dhaeny.

Nang mapulot niya ay lumingon siya sa amin.

"Where do you think you're looking at?" he said and left.

Halos hindi kami nakapag salita. Para kaming nahiya na natatawa. Ewan.

Nang makaakyat ay tinawag ako ni Sir Lester.

"Miss Wright, follow me." he said with no emotion pero kinilabutan ako.

Wala na akong nagawa kundi sumunod sa kaniya. Lakad lang ako ng lakad hanggang sa bigla siyang tumigil at lumingon.

"As far as I remember, si miss Wright lang ang pinasusunod ko. So why are you here? Don't you have things to do?" he said as he looked at Dhaeny that's now shaking and bowing.

"S-sorry po sir. A-aka-"

"No more reasons. Malinaw na hindi ka marunong makinig. Off you go." he said and Dhaeny had nothing to do but to walk away.

I chuckled but I immediately stopped. Kinagat ko ang labi ko para pigilan ang tawa. Natatawa na naaawa ako kay Dhaeny. Malamang nag-aapoy na naman mata no’n sa galit.

Ilang sandali pa ay lumakad na muli kami ni Sir Lester. Habang paakyat ng hagdan ay bahagya akong natatawa sa tuwing magagawi ang aking paningin sa bandang pwet niya. Ilang minuto din akong nagpigil ng tawa hanggang sa marating namin ang seventh floor. Lumakad kami sa isang mahabang diretsong daan, lumiko sa kanan at lumiko sa kaliwa nang dalawang beses. Hanggang sa huminto kami sa tapat ng isang pintuan. Pintuang may nakasulat na, MR. LESTER HARVEY PARKINSON. Dinukot niya ang susi sa bulsa niya dahilan para mahulog ang ID niya. Pinulot ko ito at tinitigan ang picture niya.

"Pati ba naman na picture hindi marunong ngumiti..." bulong ko sa sarili ko.

Wari ko ay napalakas ito sapagkat napalingon siya sa akin dahilan para makita niya ang ID niya. Iniabot ko ito at ibinulsa din niya.

"Kilitiin ko kaya ‘to? Baka sakaling ako ang unang makapagpangiti sa kaniya." I murmured again. I chuckled and immediately covered my mouth.

He then opened the door and entered.

"Pumasok ka, hindi ka habilin." he said as he turned back.

Pagpasok ko ay halos bumagsak sa sahig ang panga ko. Sobrang linis….

"Akala ko mayabang lang to. Galit din pala siya sa mikrobyo." bulong ko uli sa sarili ko.

Naglinga linga ako at walang nakita na kahit anumang dumi. Lahat ay maayos na naipatas. Ang mga libro, sapatos, mga papeles o kahit pagkakapatong ng ballpen sa lamesa. Halos pwede na makapag salamin sa kintab ng sahig, at ang kurtina ay tila pinapalitan oras-oras.

"Tell me if you need a tissue." saad niya dahilan para magising ang diwa ko.

Hindi ko naunawaan ang sinabi niya pero natigilan na lang ako nang halos tumulo ang laway ko sa sobrang tagal nang nakabuka ng bibig ko.

"S-sorry sir. Ikaw naman. Joker ka pala." sambit ko at pakunwari pang hinampas siya.

Napatigil ako sa pagtawa nang magsink in sa akin ang mga ginagawa ko. Gosh, Cindy! He's your boss!

Napangiti na lang ako ng pilit at ibinaba ang kamay ko. Halos manigas na ako sa sobrang kahihiyan.

"Hindi kita pinapunta dito dahil kailangan ko ng clown. Maupo ka." saad niya at halatang may halong inis ang boses niya.

Pinagpagan niya ang parte ng braso niya na hinawakan ko bago nagpunta sa kaniyang upuan.

Ilang minuto na ang lumipas pero wala pa ring nagsasalita sa aming dalawa. Nakatingin lang siy sa akin at ako ay nakayuko.  Nang mag taas ako ng tingin sa kaniya ay hindi na siya nakatingin sa akin. Nag umpisa siyang magsulat. Walang maririnig sa kwarto kundi ang galaw ng kaniyang panulat at ang malakas na tibok ng puso ko dahil sa kaba. Pinagmasdan ko siya habang nagsusulat. Maganda ang kilay, singkit na mga mata, maayos na hubog ng panga at maitim na buhok. Napalunok ako at nagulat nang mag-echo ito sa sobrang katahimikan.

I cleared my throat.

"S-sir, a-ano po ba gagawin... natin?" tanong ko at halos manuyo ang lalamunan ko.

"Feeling impatient?" he said without looking at me and writes continuously.

Napayuko lamang ako at hindi nakapagsalita.

Ilang sandali pa ay tumigil siya sa pagsusulat at tumingin sa akin.

"Out of all the interns here..." panimula niya. "You... are the only one-" he said pointing at me.

Na maganda? Gosh, alam ko sir.

"Na laging napapagalitan." he continued.

Halos matunaw ako sa kahihiyan.

"I bet you know the reason why."

I nodded with understanding.

"O-opo. Natutulog po ako palagi." saad ko habang nakayuko.

"And?"

Huh? Anong and? You mean mayroon pang dahilan? Grr. Ano na naman iyan? And...? Ano po?" tanong ko.

Napangiti siya sarcastically. Gosh, first time ko nakita siya ngumiti. Sarcastic nga lang, pero atleast.

"So, hindi ka aware sa mga ginagawa mo?"

Umiling ako. Halos sumabog na ang d****b ko sa sobrang kaba.

"Well, hindi ko na iisa isahin dahil baka abutin pa tayo ng bukas." he said sarcastically.

"First, palagi ka natutulog." he started. "Next, sa ilang linggo mo nang pumapasok, bilang sa sampung daliri na pumasok ka nang maaga." he continued. I slightly slid down through my chair.

Napalunok ako.

"Kayo ni miss Scrimgeour, palagi kayong napapansing masyadong mapula ang mga labi. Na alam nyo naman na labag sa protocol." muli pa akong nag slide pababa. "Pumapasok na nang parang hindi nag suklay. Sa tingin mo maiinspire mabuhay yung patients kung mukang nakuryente ang nurse?" I slid down again. "Kapag dumadami ang patients, mas nauuna ka pa mag-panic kesa sa mga relatives." nagpadulas akong muli at unti unti na akong bumaba dahilan para magmukha akong nagtatago sa likod ng lamesa. "Want me to continue?" tanong niya.

"K-kayo po bahala." sagot ko.

"Pumasok ka kanina ng one hour late. Hindi ka nag time in. Humarang ka sa daanan ng bagong patients. Nag-uusap kayo ng kaibigan mo sa oras ng trabaho. At ngayon ay nagtatago ka sa likod ng lamesa habang kinakausap kita."

Nagulat ako sa huling sinabi niya.

"Miss Wright, what do you think you're doing?"

"Uhh, w-wala po. Y-yung upuan po kase, m-medyo madulas."

"Dagdag violation, nagsinungaling ka few seconds ago."

"No, hindi po. Madulas po talaga."

"And you still insist." he said as he wrote something again.

"Sir, maybe yung uniform ko ang dahila-"

"At sumasagot ka pa. Gusto mo talaga humaba listahan ng violations mo ano?"

Napayuko ako. Sobra nang kahihiyan ang nagawa ko. Nag buntong hininga ako at pumikit.

"H-hindi po."

"Good." he said and tore the piece of paper he'd been writing on kanina pa.

"Take this. Pagnilayan mo buong gabi ang mga violations mo. Mas madami pa sa ipinagbabawal ang nalabag mo." sambit niya at iniabot ang mahabang listahan sa isang papel.

"S-sir..." saad ko nang nanginginig.

"Yes?"

"M-makaka graduate pa po ba ako?" I asked. Sobrang hiyang hiya na ako sa mga pagkakataong ito.

"Of course!" Nakahinga ako ng maluwag at parang nabunutan ng isang malaking tinik sa d****b. "Not." tuloy niya. "Hindi ka makakagraduate kung ibabase sa performance mo since you started."

Napayuko muli ako.

"P-pero wala na po bang chance?"

"Kung ipagpapatuloy mo ang mga ginagawa mo, obviously wala. But! If you'll work harder makakabawi pa."

Hope aroused inside me.

"Opo. Papasok na po ako ng maaga. Hindi na po ako matutulog. Hindi na rin ako gagamit ng liptin-"

"No. That's not what I meant." putol niya sa akin. "You'll work extra time. You'll be working additional one hour after your regular work and one week will be added to the supposed last day of your training."

I was so shocked and didn't notice that my jaw dropped.

"K-kailan po magsisimula?"

"Gusto mo ba talaga pumasa?"

Tumango ako ng hindi mabilang na beses.

"Fine then start."