CHAPTER ONE

CHAPTER ONE

CINDY’S P.O.V.

Naalimpungatan ako nang may biglang kumalabit sa akin.

"Ano ba? Can't you see I'm sleepi-"

Natigilan ako nang mapagtanto kung sino ang gumising sa akin. A guy on his late twenties with brown eyes, hair brushed up and a manly body.

"Mind your attitude miss. Besides, I am the worst nightmare of all the on job trainees here." he said in a calm yet warning voice.

Inayos ko ang sarili ko at nag buntong hininga.

"Y-yes Sir Lester." saad ko at huminga ng malalim sabay pilit na ngiti.

"Also, there ain't one person, staff or student, allowed sleeping at this hour. Maliban na lang kung pasyente ka. Ang tanong, gusto mo?" he said with an intimidating look.

"Uh, sorry sir. This will be the last time."

"It should be. I heard it a thousand times from you miss Wright."

Tumango na lang ako sabay yuko.

Akmang lalakad na palayo nang bigla siyang tumigil at lumingon sa akin.

"Don't you bother looking yourself at the mirror?" he said as he smirked and finally left.

Isa akong graduating nursing student at ito ang pangatlong linggo ko sa aking On Job Training. Hindi mabilang na sikmat at sermon na ang inabot ko kaya kung minsan ay napapaisip kung makakapasa nga ba talaga ako.

Hindi ko naman talaga ginusto mag nurse. Napilitan lang ako kase kailangan ni dad. My dad's paralyzed for five years na. Weeks after mamatay ng mother and twin sister ko sa isang plane crash, naparalyze na siya. Hindi ko alam kung bakit pero never niya in-open up ang issue ng pagkakaparalyzed niya. Minsan susubukan ko pero nagagalit lang siya.

I was just standing there, looking at Sir Lester when someone called me.

"Psst!”

Nagpalinga-linga ako pero wala.

"Psst!"

I wandered around my sight again but none showed up.

"Kita ko buhok mo gaga." saad ko na nagkukunwaring nakikita ko.

Then in an instant, a woman showed up from the back of a plant. Medyo petite na katawan, nerdy glasses, at makapal na kulot na buhok. Many says she's different but I reckon she's beautiful. Kita ang stress sa mukha niya at parang nainis siya kase nakita ko siya.

"Ano ba yan. Akala ko hindi mo ko makikita." angil niya habang kumakamot sa ulo.

"Sa laki ng buhok mo, parang pugad ng lawin, makikita ka kahit saan ka magtago." I said jokingly.

"Ayy, harsh naman. Wag ka nga dyan, ginalingan ko kaya magtago." she replied

"Hindi mo ko matataguan. Saka sa likod ka pa talaga ng halaman nagtago, lalo ka tuloy nagmukang pugad." sabi ko sabay tawa ng malakas."

"Yung buhok mo nga parang dinilaan ng baka. Sobrang bagsak cyst."

"Hoy! Mabuti nang bagsak kesa naman buhaghag. Sabog"

"Bagsak parang ikaw. Bakit ka ba kase tulog nang tulog?"

"Huh? Pano mo nalamang natulog ako?"

"Hello, may panis na laway ka pa kaya." she said and laughed.

Nagmamadali akong tumakbo papuntang restroom at naghagilap ng wet wipes sa bag ko. Sumunod naman ang gaga.

"Hay nako Valerie ano ba kase pinagkakaabalahan mo tuwing gabi at puyat na puyat ka lagi?"

"I don't answer with that name." I said as I turned my back.

"Cindy Valerie Wright. I hardly think mas maganda ang Valerie kaysa sa Cindy."

"Dhaeny Andrea Scrimgeour. Gusto mo tawagin kitang Andrea?"

" Hindi ka talaga nagpapatalo 'no? Ayoko nga ng Andrea, parang yung classmate natin nung senior high na bida bida. So ano nga Cindy? Ano ginagawa mo tuwing gabi?"

"Wala. Maaga nga ako natutulog e."

"Hmm. Talaga ba?"

I nodded and smiled weakly.

"Don't tell me napapanaginipan mo pa din yung accident." saad niya habang naglalagay ng liptint.

I smiled.

"Hey! Cindy that was five years ago. Ako nga limot ko na."

Awkwardness fell. She then stopped putting liptint and looked at me.

"But... of course I can't blame you. You lost your twin and your mom because of that. Now your dad's half body's paralyzed.”

Dhaeny's right. That was long time ago. I think I should forget about it and move on. But no, half of my life died with that plane crash.

Ilang linggo pagkatapos ng plane crash, napag-alamang hindi system malfunction ang dahilan, kundi isang sabotage. Weeks after ay nahuli din ang utak sa likod nito kasama ang limang kasabwat niya.

They were interrogated. Nang matapos ay diretso sa kulungan ang limang kasabwat subalit siya'y dinala sa mental hospital matapos mapag-alamang nakararanas ito ng kakaibang mental health problem. At hanggang ngayon after five years, walang sinuman ang dumalaw sa kaniya. Itinakwil siya kahit ng kaniyang sariling anak.

About naman dun sa issue ng hijacking, it's a whole different thing. Walang itong kinalaman sa pagka sabotage ng plane. It just happened that both demonic crimes took place in one plane. How unfortunate?

Si Dhaeny? We were on the same plane. We boarded the same unlucky plane. To be honest, I and Candice even made fun of her when she was in the lavatory. Right after the plane crash, when all the survivors were rescued, I saw her and she smiled at me. That's when I knew, she's a good person. Coincidence? Nah. I believe it's destiny. When my twin sister died, I had her as a new sister.

Naglalakad na kami pabalik at hindi ako halos nagsasalita. Nag-iintay na kami bumukas ang elevator nang kalabitin ako ni Dhaeny.

"Sorry..." saad niya at nag pout na parang nagpapaawa.

"Tss. Drama mo sipain kita e."

Ngunit biglang bumukas ang elevator at nanlaki ang mata ko ng makita ko ang mukha ni Sir Lester na naka smirk. Mukang narinig niya kung ano ang sinabi ko. Naka pamulsa pa ito at halatang naiinip na sa mabagal na elevator.

"You really can't control your attitude Ms. Wright huh? Pity." he said and started walking out the elevator.

Halos magtago na ko sa likod ni Dhaeny sa sobrang kahihiyan. Saka bakit ba nandito yan si Sir Lester? Akala ko ba tumaas na siya. Nagte-teleport ka ghorl?

"S-sorry sir." sambit ko sabay yuko. Napayuko din si Dhaeny at napahakbang papalapit sa'kin.

Nang marinig iyon ay napatigil siya at nagsalita, ngunit hindi lumingon.

"Kung susunod ka, kahit walang nakatingin, susunod ka. Sincerity always coexist with loyalty." he said in the most scariest voice I ever heard. Sobrang kalma pero nakakakilabot.

"O-opo."

Just then, he left. At naiwan kami ni Dhaeny na nakayuko. Walang gumagalaw sa aming dalawa nang biglang narinig namin na nagsara ang pinto ng elevator.

Sinubukan naming pindutin nang paulit ulit yung buttons pero hindi na nagbukas.

"Shit..." rinig kong bulong ni Dhaeny.

Napalingon siya sa akin at tumingin na wari'y nagkakaintindihan na kami sa tingin pa lamang.

"No choice. Bobo yung elevator eh." saad niya sabay ngiti. Halatang sinusubukan niyang pagaanin ang sitwasyon.

Ilang sandali lamang ay naglalakad na kami pataas ng hagdan.

"Bakit ba kase bigla nasulpot yun si Sir Lester?" tanong ko habang padabog na naglalakad.

"Oo nga. Saka napansin mo gurl? Halos pagtinginan na tayo ng lahat ng tao kanina dahil sa Lester na yun.”

"Sus! Kahit sino naman na pinapagalitan nun, napapahiya. Bakit ba kase ganun yon?"

"Ewan ko. Baka kase sobrang galing niya."

"Baka mayabang." sabi ko sabay mahinang tawa.

"No, balita ko magaling nga daw talaga siya. Five years pa lang siya graduate pero nag eexcel siya more than those who work here for ages."

"Edi wow. Mayabang pa din siya."

"Hindi naman mayabang. Mabagsik lang."

"Mabagsik?! Tiger?" I said as I bursted out laughing.

Tumawa rin siya at nagkatinginan kami. Napatigil kami sandali at sabay sumigaw ng

"WILD!"

Halos hindi kami maawat sa pagtawa dahil sa sinabi naming iyon. Dumagdag pa ang mga hirit

"Rawrr"

"Sana ol wild!"

Ilang oras na ang nakalipas ngunit iniisip ko pa rin ang napag usapan namin ni Dhaeny kanina. No, hindi si Lester. About dun sa plane crash. At speaking of which, nakatikim pa ko ng bagsik ni Sir Lester bago umuwi. Halos mapamura ako nang bigla biglang nag-preno yung jeepney driver. Halos madurog ako matapos madaganan ng mga taong katabi ko.

Ilang sandali lang ay nakarating na ako sa bahay. Nakapagtataka dahil walang anumang ingay ang maririnig. Hindi ko maisip kung bakit sobrang tahimik ng paligid. Normally, kapag uuwi ako nakapagluto na si papa at nakahain na. Pero ngayon, wala. May mga kalat pa sa sahig at halatang hindi nakapagwalis. Ahh, baka naman may surprise sila. Papakabahin muna ako tapos pag bukas ko ng ilaw magsisigawan sila ng happy birthday. Teka, hindi ko naman pala birthday.

Nagmamadaling hinanap ko si papa. Halos baliktarin ko na ang buong bahay para makita siya. Napuntahan ko na ang lahat ng kwarto, pati sa kusina, at kahit sa likod ng bahay ngunit wala si papa. Isang parte ng bahay na lamang ang maaari niyang puntahan. Pero, hindi. Hindi siya pupunta doon. Ilang taon na rin nang huli niyang buksan ang attic.

Aksidenteng nabuksan namin ni Candice yun noong eight years old kami. Nagalit pa nga si papa kase nakabasag si Candice ng flask. Science laboratory siya na ginawa ni papa katulong ni mama. Hindi naman nakakagulat na may ganon kami sa bahay dahil scientist si papa at si mama naman ay mahilig sa experiments.

Halos matumba na ako sa pagmamadali paakyat sa attic. At doon, hindi ako nagkamali. Nakita kong bukas ang ilaw at naiwang bukas ang pinto. Pagpasok ko sa loob ay hindi ko napigilang mapasigaw nang makita si papa na nakahiga sa isang tabi at nagkalat ang basag na flasks at kung ano anong liquids.

"Pa! A-anong ginagawa mo?!"

Tumingin lang siya sakin at mahinang tumawa.

"Asan ba si ate Eva?" tanong ko.

"Umuwi siya kaninang tanghali, kailangan daw siya ng anak niya."

"Well, I bet madami pang available na caregivers. Dapat naghire ka temporarily. O tumawag ka sakin." halos masigawan ko na si papa.

"Cindy I'm fine."

"Anong fine? Can't you see yourself? Basang basa ka na. What if may masamang effects yung chemicals sa balat mo? What if masugat ka sa mga bubog na yan? What if may lason pala yang mga yan? What if hindi agad ako nakauwi at anong nangyare sayo?"

"Cindy, I said I'm fine. And walang lason yung mga chemicals na iyan. Mixtures lang iyan ng water at some substances."

"Kahit na. Ilang oras ka na nakababad. Baka magkasakit ka!" I exclaimed.

"Three hours pa lang naman."

"What the- three hours?! Ano ba naman yan pa?!" saad ko habang kumakamot sa ulo. Nagmamadaling lumapit ako sa kaniya at tinulungan siya makabangon at isakay sa wheelchair.

Nilinis ko ang naiwang basag na piraso ng flasks at pagkatapos ay dinala na si papa sa kwarto. Habang humahanap ng damit na maisusuot niya ay hindi ko mapigilang isipin kung bakit niya binuksan ang lab after so many years.

"Ano bang naisip mo at nagpunta ka doon nang mag-isa?"

"That's the point. Mag-isa ako and wala si Eva kaya pwede ko ‘to buksan. Just wanted to know if I can still continue my unfinished experiment."

Napatigil ako.

"W-what do you mean?" I asked.

"The one I was doing with your mom."

"Dad! Stop it. I'm... hurting."

I could feel my tears were forming.

"No. I didn't mean to. Naisip ko lang, what if malaman ng mom mo na natapos ko na yung proposed project niya? Then I'll be able to give justice on their death. On us... me."

Tears could be seen in his eyes too.

"But, nahuli na yung nag-sabotage long before. Isn't it the justice you're looking for?”

"No, you don't get it.”

"Of course I do."

"You absolutely not. Hindi ko alam kung paano ko sasabihin but I'm sure this isn't the right time to. You'll know soon enough."

"Mom died as we were traveling to back from Switzerland. We went there dahil may rare chemical na gusto nyo makuha. You believed that will help you with that experiment. But turned out, that'll be our last moment. Fantastic." I said and smiled bitterly. "My mom and my twin sister died for a search for that damn rare chemical."

Hindi ko na napigilan ang mga luha ko. Parang bumibigat ang nararamdaman ko.

"Pero ano? The following year, yung friends mong scientists na nagpunta din sa Switzerland, what they've found out? Nothing. It wasn't able to help you at all with that goddamn experiment."

I could see him shaking. He's trying to stop his tears.

"S-sorry." he said and his voice cracked.

I walked to him and caressed his shoulder.

"It's okay. It's your profession, can't blame you though."

"Fine. I'll stop doing this. From now on, I'll stop looking for a thing to cure bip-" he stopped and looked down. Couldn't look directly at my eyes.

"Cure? That’s what you've been doing? Cure for what?"

"Nothing."

"Tell me. I insist."

"You'll know soon enough."

"Fine. But what exactly is the reason why you are dying for that cure?"

"Why ask a question you already know the answer?"

I smiled weakly as tears finally escaped my eyes.

"Si mom." I said and tears fell straight to the ground.

"She's always the reason behind everything I do."

Napatigil ako. Parang may mas lalong  kumurot sa puso ko. I looked at dad. He wasn't crying but the sorrow could be visibly seen.

"Before she died, pinilit niya ako na mabuhay. We knew we were both dying. With her last words, nakipag talo pa ako. I wanted to die with her but she insisted na kailangan ko mabuhay... para sa'yo.”

My heart skipped a beat. Parang sumisikip ang d****b ko. Parang nanunuyo ang lalamunan ko at hindi makapagsalita.

"I could've died with her. Actually that was what I wanted. I mean, what is the point of living if the reason why you do it has gone and left you behind."

I cleared my throat.

"B-but her memories linger on."

He chuckled but more tears were forming in his eyes.

"A misbelief from fairytales and stories. Sabi nila ok lang na mamatay yung mahal mo kase yung memories maiiwan. Damn! That is the fvcking point!"

Nagulat ako sa mga sinabi ni dad. Nagsimula na ring tumulo ang mga luha niya. Bihira niya ilabas ang pagka-miss kay mom pero sobrang sakit pag nakikita ko.

"If the person left and the memories stay, don't be happy. Those memories will be the one to stab you emotionally. Yun ang papatay sa'yo. Kaya yung mga natutuwa dahil sa naiwang memories, they're the foolish ones."

That made sense. Gosh, nanginginig na yung mga tuhod ko. Hindi na rin maawat ang mga luha ko.

"Those memories will cause you to long more. So if a person die, I really do wish I just forget everything about her. With that, I'll just get hurt once."

I wasn't moving. I was just looking at him and he looks dreadful. So stressed out. Kita sa mga mata niya ang sakit.

"You wanna know why I was paralyzed right?" tanong niya. Para akong nabuhusan ng malamig na tubig. After all this time, ngayon niya lang sasabihin kung bakit.

"Soon enough?" I said as I wiped my tears.

"I reckon this is the right time." he said as he smiled weakly.

Tumingin siya direkta sa mga mata ko and the next words I heard left my jaw dropped.

"Bipartite Souls..."