CHAPTER TWENTY FOUR

CHAPTER TWENTY FOUR

"Cindy... She's Elize... She's m-my soul bipartite."

Literal na biglang tumigil sa pagtibok ang puso ko at bumagsak ako sa sahig. Tila hindi tinanggap ng sistema ko ang mga sinabi ni papa.

"I kept hiding it for so long... but no one was fooled but me..." papa said as he started sobbing more.

"Pa..." I said as I wasn't able to identify what words I'm supposed to say.

"Cindy..."

"H-how come? Pa... Paano?" I asked, my mind still in nuisance.

"It's a really long story. A-ayoko na rin balikan."

"Pero-"

"Well... Let's just say..." he said obviously having trouble looking for the words to utter. "She's the reason why I always feel sad whenever I look at my hands."

"Huh...?" confusion swallowed me more.

"Everytime I look at my hands... I feel so empty thinking that her hands will always be the only one that fits these gaps. It just breaks me... that after all this time, I thought, I lost her because she left me... Turned out I was just too late." papa sobbed even more and seeing how wrecked he was broke me.

I felt my tears running down my cheeks and my heart pounding hard.

"Elize was the person I once had... but something ripped us apart. "No, we stayed through all odds but the universe never wanted us together. Funny... we succeeded against time but we failed staying 'til the end." sambit niya at sakastikong tumawa.

Tumayo ako at hinagod ang likuran ni papa.

"Why is everything so unfair?! Kung kailan pinili na namin ang isa't isa... saka kami pinaglayo ng tadhana." muling umagos ang panibagong yugto ng luha ni papa. "Think of how ironic it was, we were destined for each other but destiny itself made way to rip us apart. The world knew how I loved her, pero bakit ganoon? I was a fvcking single second ahead!" sigaw niya at puno iyon ng hinagpis.

"What do you mean?" I mumbled.

"Soonest as I left her wrecked, her life completely changed. It wasn't my absence that made her life miserable, but my wrong timing. I left a second earlier. Everyday iniisip ko, what if I stayed a second or a minute longer? Baka, nailigtas ko siya sa mga gagong rapist na iyon. B-baka, naiparamdam ko yung pagmamahal ko kahit sa huling sandali. O baka kahit makapagpaalam man lang ako sa kaniya for the last time. I was so stupid! That single second could have saved us and made us clear our minds, e'di sana that time pa lang alam na niyang siya ang pinili ko. That could have changed everything..."

Hindi ko na nagawang makapagsalita at iyak lamang ang naging tugon ko. Hindi ko na alam kung ano ang mararamdaman ko sa sobrang daming nangyayari.

"T-teka, pwede ba dun kayo sa labas? Ayaw ko ng malungkot dito." wika ni tita Elize at mas lalong lumakas ang hikbi ni papa.

Pinahid ko ang luha ko at pinilit ngumiti.

"Uh, tita Elize... may i-ipapakilala ako sa inyo ha?" hindi ko napigilan ang pagcrack ng boses ko. "Si papa po."

Tumalikod ako sa kanila at muling bumuhos ang luha ko. Ilang sandali lang ay iniwan namin ni ate Eva sa loob si papa. Kagaya ng napag usapan ay si papa na ang bahala sa pagkuha ng luha ni tita Elize na gagamitin ni papa para sa cure. Nakita ko ang sakit na nararamdaman niya kaya somehow ay masaya ako para sa kaniya. Hindi na rin naman siya kilala ni tita Elize kaya wala nang rason para maghirap pa siya sa paralysis.

Nagpaalam muna ako kay ate Eva na lalabas muna dahil pakiramdam ko ay nas-suffocate na ako. Iniwan ko naman siya para mabantayan pa rin si papa. Paglabas ko ay pumunta ako sa convenience store. Papasok na sana ako nang makita ang cashier na inaway ko last time. Hindi na ako pumasok dahil hanggang ngayon ay nahihiya pa rin ako.

Nagtungo ako sa isang kalapit na convenience store din. Hindi ko na sasabihin na mini stop yung pangalan pero nasabi ko na. Nang makarating ako sa tapat ng glass door ay literal na napatigil ako nang makita ang nakalagay. Hindi ko alam kung itutulak o hihilahin ko ang pinto dahil "PU" lamang ang nakalagay at putol na ang signage. Marami ang nakatingin sa akin kaya kahit hawak ko na ang metal bar ay hindi ko alam kung itutulak o hihilahin ko. Nahihiya na ako at pinagpapawisan na.

Akmang itutulak ko na ito nang makitang may isang lalaki ang papalabas na. Hinintay ko na lamang siya lumabas at pansin kong may karamihan ang dala niya. Nang itulak niya palabas ang pinto ay napaatras ako. Sa kung anong kagagahan ang pumasok sa isipan ko ay dali-dali akong sumiksik bago pa magsara ang pinto. Nasagi ko pa ang lalaking lumabas ngunit hindi ko na pinansin.  Nang makapasok ay nagbuntong hininga ako.

Naglakad ako palapit sa stack ng tubig dahil pakiramdam ko naiga ang lahat ng tubig sa akin kakaiyak. Bakit ba kasi napakadrama ng buhay ko?

Nakapila na ako sa counter nang mag-vibrate ang phone ko. Dinukot ko ito sa bulsa at nakitang si Yuki ang tumatawag.

"Cindy! Thank God you picked it up." bungad niya at ramdam ko ang tensyon sa boses niya.

"Why? Anong kailang-"

"Si bro! Harvey's awake!" he said cutting me off.

Sandaling natigilan ako kasabay ng tibok ng puso ko. Bumagsak ang panga ko at napatulala.

"Cindy! Ano? Can you come? Ikaw ang hinahanap niya." tuloy niya pa.

"Uh..." sambit ko at hindi ko mawari ang dapat kong sabihin.

I badly want to see him awake but the thought that he'd taken me for granted for so long gives hesitation. I could not deny that I'm still into him after knowing what he's been up to right from the start. That he was just using me. But I don't know, the care that grown through time's still here.

Still in great confusion I found myself rushing against the crowd and doesn't care getting smashed. With sweats running down my face I heaved a sigh before slowly twisted the doorknob.

Soon as I pushed the door I saw the familiar figure that hurt me yet I still long for. As my step echoed through the room, he turned his gaze and his eyes met mine. He smiled yet his eyes started forming tears. I smiled bitterly as my sight started getting blurry.

"It's good to see you Cindy, maiwan ko muna kayo." sambit ni Yuki at ngumiti bago lumabas.

Nang makalabas si Yuki ay dahan-dahan kong inihakbang ang mga paa ko papalapit kay Harvey.

"Tears in your eyes tell me how stupid I am." sambit niya at tuluyang pumatak ang luha niya.

"Harvey..." I uttered his name.

I used to call him by his name with nothing but love and the butterflies in my stomach, but now his name stabs me.

"Cindy... why are you here?" his voice cracked. "You are not supposed to be here. Knowing what I did to you... I don't deserve your affection. I know how big the pain I caused to you, and you know as well, but why are you here? Paano mo nagagawang lumapit sa taong dumurog sa'yo?" he started sobbing.

"One thing... because I was real." bumigat ang d****b ko. "When I told you I love you, I meant it. I don't care if you didn't do the same but simply because I love you brought me here. You can't just hate the one you once loved in a snap. I want to be mad at you pero heto ako, nakaupo sa tabi mo, accepting the fact that I can't. I slowly realizes... n-na ako pa rin ang talo."

"Sorry..." he said looking directly at my eyes and his tears fell. "I don't know what to say... I don't want to say anything for I feel so afraid to hurt you more."

"Harvey..."

"I ain't asking for your forgiveness... I want you to heal. It's fine if you'll be mad. It's fine kung lumayo ka. I've had enough." he then held my hand and kissed it. "Farewell my friend..."

"But how's my love for you?" tanong ko kasabay ng pagkadurog ko. "I still love you..."

"I think it's better to pretend that we are strangers again... that way, I won't be able to cause any pain."

My heart broke into tiny million pieces. I felt like I was drained. In no time I saw myself running faster than I ever did. I kept running but I didn't know where to go. I was so empty. My body's not even functioning well. Heartache kills me. There's so much happening.

Naalimpungatan ako ng maramdaman ang mga patak ng tubig na bumabagsak sa mukha ko. Ramdam ko ang pagkabasa ko ngunit hindi naman umuulan. Nang imulat ko ang mata ko at nagulat sa sumambulat sa akin. A freaking human d*ck!!!

Dali-dali akong bumangon at sumigaw. Sobrang bilis ng pangyayari at hindi ko alam kung ano ang sumunod na nangyari.

"Bastos ka! Hayop ka! Lumayo ka!!-" hindi ako maawat sa pagsigaw habang pinaghahampas ang lalaki sa harapan ko. "Bwisit ka! Mukha ba akong arinola! Hayop ka!"

Hindi rin matigil sa pag-awat sa akin ang lalaking hindi ko kilala. Dark gray hoody jacket, sweat pants, eyeglasses at messy hair.

"Wait miss, kalma! I didn't see you down there! Gabi na okay?! Paano kita makikita eh nasa gitna ka ng talahiban!" sambit ng matipunong boses niya.

"Mukha ba akong arinola?! Bwiset ka!"

"Normal sa aming guys ang umihi sa tabing kalsada hindi ba?! Ang hindi normal, yung babaeng natutulog sa talahiban!"

"Sira ulo ka pala e! Bakit hindi mo tiningnan kung may tao ro'n?!"

"Nasa gitna ka ng maraming talahib. Paanong maiisip kong tingnan pa iyon?!"

"I just saw your d*ck! Gosh sinira mo ang buhay ko! My ghad! First time!!"

Tumawa siyang mahina at kumalma ang paligid nang magningning ang mga mata niya.

"It's a good eye opener though. Isn’t it?” sambit niyang nakangisi.

"Bastos ka talaga!"

"No, I'm sorry okay. Swerte ka nga nakita mo iyon. Conservative kaya ako." he reasoned out.

"Swerte pa?! Naging arinola ang mukha ko, swerte? I-cremate kita ng buhay."

Hindi siya nagsalita at ngumiti.

"I'm sorry. Sincerely. I'm Grei though." saad niyang mahinahon at iniabot ang kamay niya.

Inirapan ko siya at hindi nakipagkamay.

"Ano ba kasing ginagawa mo ro'n at dun ka natutulog? Pulubi?"

"Sungalngalin kita e"

"So bakit nga?"

"Hindi ko alam. I was just running earlier... then I woke up here." naguguluhang usal ko.

He sighed. “Doesn't matter. Come, sabay na tayo palabas, walang ilaw dito."

"Seryoso ka ba? Gusto mong mangamoy ihi iyang kotse mo?"

"E'di magpalit ka. I have extra shirt there, you can use it."

Namalayan ko na lamang ang sarili ko na nakaupo sa sasakyan ng lalaking unang beses ko lamang nakita. Kanina pa kami umalis ngunit hindi kami nagsasalita. Panay rin ang paghaplos ko sa braso ko dahil pakiramdam ko ay katabi ko si elsa ng frozen.

"Uubusin pa ata ang gas ko." bulong niya ngunit alam kong sinadya niyang iparinig iyon sa akin.

"Bakit? Asan ba tayo?"

"Saan ba ang bahay mo?" tanong niya pabalik.

"Nasaan nga tayo? Drive ka ng drive hindi mo pala alam kung saan ako dadalhin."

"Ako na nga itong tumutulong, ako pa masama."

"Masama talaga! Ihian mo ba naman ako sa mukha."

"Fine, give me your address. Isara mo ang bibig mo at matulog ka. I'll just wake you up once we're there."

Sa halip na sumagot ay inirapan ko na lang siya at umidlip. Namalayan ko ang sarili kong nakaupo pa rin sa kotse niya. Nilingon ko siya at nakita kong nagc-cellphone siya at halatang bored.

"Kamag-anak pala nito si sleeping beaut- you're awake!" napabalikwas siya at umayos ng upo. Itinulak niya pataas ang salamin niya bago ngumiti.

"Hindi, tulog pa ako." sambit ko at pumikit.

Hindi siya sumagot at narinig ko ang mahinang tawa niya. Nang bigla niyang pindutin ang isang button sa harapan at isang kanta ang nag-play.

All day staring at the ceiling

Making friends with shadows on my wall

All night hearing voices telling me

That I should get some sleep

Because tomorrow might be good for something

I looked at him and I saw how he mouthed every lyrics with his eyes closed.

Hold on

Feeling like I'm headed for a breakdown

And I don't know why

Bahagya siyang nakatingala at kita ko ang bawat paggalaw ng adam's apple niya.

But I'm not crazy I'm just a little unwell

I know right now you can't tell

But stay awhile and maybe then you'll see a different side of me

He started nodding with the beat as he sang with his seductive husky voice. How could a man be this effortlessly attractive just by singing?

I'm not crazy I'm just a little impaired

I know right now you don't care

But soon enough you're gonna think of me

And how I used to be... me.

Ilang oras ang nakalipas ay iniisip ko pa rin si Grei. His hair, his looks, his voice, his smell. He's probably a perfect man.

Lumabas akong sandali at kumuha ng pagkain. Sa kwarto ako kumain dahil nag-aalangan pa rin ako magtagal sa labas dahil baka anytime ay dumating o makita ko si Liam.

Nang matapos kumain ay humiga na ako. Sandaling nagmuni-muni at nakareceive ako ng message mula kay ate Eva. Tulog na raw si papa at nasa isang hotel sila. Bigla akong binalot ng konsensiya. Nawala na sila sa isip ko dahil sa dami ng gumugulo sa akin. Sinend ko kay ate Eva ang address ko at sinabi ko sa kaniyang dito na sila tumuloy bukas.

Kinabukasan ay nadatnan kong nasa dining area sina papa at ate Eva kasama ni ate Nalyn at Jenifer. Matapos maayos ang mga gamit nila ay sinabi sa akin ni papang hindi pa niya iniinom ang cure para sa bipartite souls case niya. Kinakabahan pa rin daw siya at hindi pa handa sa mangyayari.

Alas kwatro ng hapon, ginising ako ng malalakas na hanging tumatama sa bintana. Isinasayaw nito ang mga mahahaba at puting tela at kita ko ang malakas na buhos ng ulan sa labas. Pinagkiskis ko ang dalawang palad ko pinipilit na gumawa ng init upang maibsan ang lamig.

Isinuot ko ang isang red sweater at isang pares ng gloves at umupo sa windowsill. Tumingin ako sa labas at nakita kung paano isinayaw ng malakas na hangin ang mga puno.

Ilang sandali ay bahagyang tumila ang ulan. Bumalik ako sa kama ko at nakita sa phone ang tatlong missed call mula sa unknown contact. Ilang minutong inisip ko kung sino iyon ngunit natuyot na ang utak ko ay hindi ko pa rin naisip.

Hinintay ko na lamang muli ang tawag at nang mag-ring ito ay dali-dali kong sinagot. Natigilan ako nang magsalita ang nasa kabilang linya.

My tears fell as I heard his husky yet modulated voice I never heard for a while.

"Cindy..."

"Liam..." I answered soon as he uttered my name.

"Let's cut our silver string...”