CHAPTER TWENTY TWO

CHAPTER TWENTY-TWO

"Cindy... I was wrong all along..."

Beat. Biglang bumilis ang tibok ng puso ko nang marinig ang sinabi ni papa. Napabalikwas naman ako at humingang malalim.

"Pa?"

"There's something I badly need to tell you and I want you here as soon as possible."

"This late hour?"

"Please Cindy, I assure you-"

"No more explanations Pa, I'll be on my way."

Halos takbuhin ko na ang distansiya mula sa bahay hanggang sa pinakamalapit na bus stop. Hindi na ako nag-aksaya ng oras na maghintay ng taxi dahil sobrang gabi na at wala na ring dadaan. Tahimik ang gabi at malamig rin ang simoy ng hangin.

Nagpalinga-linga ako at wala akong matanaw na kahit anong ilaw mula sa paparating sa sasakyan. Tanging mga private cars at mga iilang naglalakad na sibilyan. Umupo ako sa isang bench at ipinatong ang bag sa tabi ko. Wala na akong pakialam sa hitsura ko kahit mukha na akong inaantok na pagong.

Napabalikwas ako nang biglang may humintong isang kotse sa harap ko. Dahan-dahang bumaba ang salamin nito at nanlaki ang mga mata ko nang makita kung sino ang naroon.

"Hey there!"

"Lander? H-hi."

"What brings you down here?"

"W-wala."

"Paanong wala?" tawa niya.

"It's none of your business."

"Fine. Here's my coat by the way." saad niya sabay abot ng coat niya sa bintana.

"Huh?" naguguluhang tanong ko.

"I see you're shaking and freezing cold." aniya sabay ngiti.

"T-thanks..."

"Ibalik mo na lang when we meet again. Mahal iyan e. Galing pa sa Ukraine." saad niya sabay kamot sa ulo.

"Fine. Thanks." sagot ko.

Ngumiti naman siya bago muling itinaas ang bintana at umalis. Isinuot ko naman ang ibinigay niyang coat at amoy ko ang halimuyak ng pabango niyang tila pamilyar.

Ilang minuto pa akong naghintay saka pinalad na makasakay sa biyaheng papauwi sa probinsya. Saglit akong nakaidlip dahil na rin sa pagod. Bago sumikat ang araw ay nakarating na rin ako.

Huminga ako ng malalim, sinuklay ang buhok ko gamit ang mga daliri at saka kinakabahang kumatok. Sinalubong ako ng nakangiting si ate Eva at tila sabik na sabik. Hinila niya pa akong papasok bago niyakap.

"Salamat at nandito ka na." masayang panimula ni ate Eva.

"Uh, ano po ba yun-"

"Buntis ako, si kuya Adam ang ama." sambit niya.

"Ano?!"

"Gulat na gulat? Biro lang. Ang papa mo na ang bahala magsabi. Inabangan ka talaga namin kagabi pa."

Bago pa ako muling makapagsalita ay hinila na niya ako papataas ng hagdan at halos magkandatisod na ako sa sobrang pagmamadali ni ate Eva. Dire-diretsong kaming lumakad hanggang sa laboratory ni papa.

Nang buksan ko ang pinto ay sumambulat si papa at hindi maitago ang saya sa kaniyang mukha. Patakbo ko siyang sinalubong at niyakap.

"Remember what I told you? About the bipartite souls case?" tanong niya nang matapos ang aming pagyayakapan.

"Uh, alin do'n?"

"When one of the two bipartites dies, one will suffer right?"

"Yeah."

"No. I was actually wrong all along. It isn't about dying. Kung hindi, kapag nakalimutan na ng isa sa kanila ang isa."

"What?" litong tanong ko.

"Once a person with bipartite souls case forget everything about his soul bipartite who is considered as his other half, that's when their binding ends. Doon magsisimula ang paralysis o ang pagtigil ng tibok ng puso." paliwanag niya at tila binuhusan ako ng malamig na tubig na ramdam ko ang panginginig ng tuhod ko.

"Like... amnesia?"

"Exactly."

"Zach..." bulong ko sa sarili ko kasabay ng pagkadurog ng puso ko.

"What did you say?" tanong ni papa.

Umiling ako.

"I know someone Pa. He's now suffering from paralysis because his soul bipartite got into an accident and had amnesia." usal ko.

"That explains what I was saying earlier." sagot niya.

"So that's what happened to you and mom? When mom died, basically her brain stopped functioning so she forgot all about you."

Natigilan naman si papa.

"Sorry... Y-you could've told me everything over the phone. I can't see you hurting like that."

Nagbuntong hininga si papa.

"Don't be. Hindi lang iyon ang sasabihin ko."

"Anong ibig mong sabihin?"

"Like what I promised you..." panimula niya kasabay ng pamumuo ng luha sa mga mata niya.

Nagsimula naman bumilis ang tibok ng puso ko.

"I'll stay safe hanggang sa bumalik ka. I'm glad you fulfilled your promise too. You stayed safe until I found the cure."

Nanigas ang buong katawan ko at biglang tumulo ang nag-uunahan kong luha. Hindi ko na alam kung anong nararamdaman ko. Lumapit ako sa kaniya at niyakap siya. Hindi na rin siya maawat sa pag-iyak at hinagod ko ang likod niya.

"I'm so sorry. I've always doubted you. Even stopped from getting the cure. I knew it, you'll do well. And now, you have the cure. I'm so happy for you." saad ko kasabay ng pagtulo ng luha ko habang iniisip ang pagkawala ng alaala niya tungkol kay mom.

"Cindy...”

"Ang galing mo Pa!" saad ko sabay ngiti.

"That's what I always wanted to tell you. It's not me who discovered the cure. There's someone who discovered it and just told me about it."

"W-what- h-how? Pa... hindi ko maintindihan."

"I wasn't the one who figured out the cure, so I'm still a failure. Your mom and sister's death is still a waste. I'm so sorry." sambit niya at dinig ang pagsisisi niya.

I sighed heavily.

"I-if not you... then who?”

He looked directly at my eyes and his lips were trembling.

"It's your sister's soul bipartite. Lester Harvey Parkinson..."

~~~

1 handful of bhuljao glöma flower petal

1 flask of water from fountain of oblivion

3 silver feather from nocturnal bird

2 drops of my bipartite's tear

And I will just need 3 straight days and nights to finally finish it.

"You sure that'll work Harvey?" tanong ng isang lalaking nakasuot ng bilog na salamin at may makapal at maitim na buhok.

"I think so, but I really can't imagine this failing, Grei." sagot ni Harvey habang idinidiin ang daliri sa labi niya.

"Dude, what exactly crossed your mind that you came up with these."

"Alam mong ilang taon ko nang sinusubukang humanap ng gamot sa kondisyon ko. Minsan nakokonsiyensiya na ako whenever I treat someone badly."

"Konsensiya?! I thought your case manipulates your heart and you feel no positive emotions."

"I don't know. Maybe because hindi sakop ng function ng heart ang konsiyensiya ng isang tao."

"Is it really hard to suffer with bipartite souls case?"

"At first it isn't. Once you met your soul bipartite, you'll feel nothing but love. Even on your dim nights and times of blue, you'll smile as if something so powerful controls you and your emotions. But the consequence really sucks. Nahihirapan ako knowing that my heart isn't beating. I don't feel love for everyone and I treat them inhumanly. Minsan para akong nababaliw dahil my situation overpowers me and pushes me to be mad at my trainees at ipahiya sila anywhere, eventually magsisisi ako and I can't do nothing about it. Kaya minsan, I tend not to talk to anyone. In that way, maiiwasan kong makapanakit."

"I see..."

"That's why I'm dying to have the cure. Kahit ang kapalit ay ang ala-ala ni Candice, I'll sacrifice, for the people around me."

Lumakad papaikot sa lamesang nasa harapan nila ni Grei.

"Now what? There must be something behind these." saad niya sabay turo sa mga bagay na nakapatong sa lamesa.

"First, the bhuljao glöma flower petal, it was known that the extract of this rare flower can remove every memory from the past of whoever will drink it. Next is the water from the fountain of oblivion. This water also erases memories. It was so hard to get this but I reckon it's worth it. Another thing is the three silver feathers from nocturnal birds. Since the said birds have something to do with the bipartite souls case, when it's mixed with the first two substances, I'll forget everything about the bipartite souls case. The next one, I must put this mixture outside and let it sit for three straight days under the broad daylight and three straight nights under the light from the moon. Lastly, drops of my soul bipartite's tear. It will help me to forget everything about that certain person."

"That... was so... deep. No wonder walang nakakahanap ng cure for that."

"I spent months or even couple of years to study."

"And you did well I must say. But how would you know if it works?"

"Of course I'll try. There's no other way, but I have this problem."

"What is it?”

"As I said, I'll be needing tears from my soul bipartite. Candice's dead for years and hopelessness is starting to grow inside me."

"What if..." usal ni Grei habang nag iisip.

"What?"

"May kapatid ba si Candice?"

"Yes, a twin. She's one of my trainees."

"Really?! Then it's better!" natutuwang sambit ni Grei. "Their tears will probably match as high as 90%!"

"But still, it's not hers."

"But there's still a chance! Why not try?!"

"I don't want to. I don't want her to know anything about my case."

"Argh!!" inis na sigaw ni Grei. "What if... her dad?"

"Her dad?!"

"Kung ayaw mo sa kapatid niya, then sa tatay niya. Parents' genes."

"P-pero... mas mababa ang pagiging match ng parent and daughter."

"That's the point. It's better if the tear's from her sister."

Ilang araw hindi nakapag-isip ng maayos si Harvey. Patuloy siya sa pag aaral at umaasang makahanap ng alternative kahit alam na niyang wala na. Inabot rin siya ng maraming araw hanggang sa malaman niyang ama ni Candice na si Adam ay nag-suffer din sa parehong kondisyon. At nang malaman ang tungkol doon ay tila nabuhayan si Harvey.

Lumakas ang loob ni Harvey at naisip niyang makipagtulungan. Alam niyang malaki ang maitutulong nito sa kaniya dahil isa itong scientist. Ipinaliwanag niya ang lahat dito at nagmakaawa siyang pagbigyan siya sa hinihingi niya. Dahil naiintindihan ni Adam ang sitwasyon ni Harvey ay ibinigay niya ang hinihingi nito.

Humanga ng lubos si Adam sa talino ni Harvey. Nagsisi naman siya dahil sa maraming beses na pagpapabalik balik sa Switzerland ay wala siyang napala sa pinaniniwalaan niyang tutulong sa kaniya.

Nagkasundo silang dalawa na itago ang lahat sa kahit na kanino. Nang makumpleto na ni Harvey ang lahat kasama ang luha ng ama ng kaniyang soul bipartite ay natapos niya ang cure. Sa tulong na rin ni Adam ay nainom niya ang cure.

Ilang minuto at inabot pa ng oras ang hinintay nila ngunit walang kahit na anong pagbabago sa nararamdaman ni Harvey. Nawalan na sila ng pag-asa ngunit kinagabihan ay nakaramdam ng kakaiba si Harvey. May parang kung anong nakapatong sa d****b niya at nahihirapan siya huminga. Buong gabing pinahirapan si Harvey ng kalagayan niya ngunit sa tulong ni Grei ay kinaya niya. Ilang araw ang ginugol niya sa hospital at ipinaalam niya ito kay Adam.

Nang malaman ito ni Adam ay nagkaroon sila ng konklusyon. Alam nilang muli nang tumitibok ang puso ni Harvey dahil gumana ang ginamit nilang cure ngunit hindi ito naibalik sa normal dahil hindi kay Candice ang ginamit nilang luha. Madalang pa sa isang minuto ang itinitibok ng puso niya at mas lalo siyang nahirapan. Bahagya na siyang nakakaramdam ng mga positibong emosyon ngunit mas nangingibabaw ang kaibayo nito.

Nang naisip naman ni Harvey na ang luha ni Cindy ay mas makatutulong dahil siya ay kapatid ni Candice ay sinabi ni Adam na nagtalo sila nito at lumayo.

Mahigit isang taon din ang hinintay ni Harvey bago nagdesisyon. Nag-iimprove ang kalagayan niya at pansin niya ang mga pagbabago ngunit alam niyang hindi sapat ang luha ni Adam. Isinama niya si Cindy sa Manila ngunit nahihirapan siyang humanap ng tamang pagkakataon kumuha ng luha niya. Mas lalo siyang nahihirapan dahil nakokonsiyensiya sa tuwing makikita ang kabutihang loob ni Cindy.

Nang gabing umamin si Cindy sa nararamdaman niya para kay Harvey, nasasaktan man siya ay nagkaroon siya ng pagkakataong makakuha ng luha ni Cindy. Nang gabi ring iyon ay ininom niya ang gamot na ibinilad na niya't inihanda nang mga nakaraang araw, kung saan luha ni Cindy ang nakalagay. Sa daan pauwi, nakita niya ang dating kasintahan na si Charlotte at nagmakaawa itong balikan siya. Sa gitna ng pagtatalo ay biglang bumigat ang pakiramdam ni Harvey at sumakit ang d****b niya. Nang mawalan ng malay ay sumalpok sila sa isang nakaparadang sasakyan.

~~~

"What?!" gulat na tanong ko dahil sa mga sinabi ni papa.

"I'm sorry... Cindy..."

"Pa..." saad ko at nag crack na ang boses ko.

"Sorry, itinago ko ang lahat for so long."

"How could you hide the fact that I've been taken for granted? All this time akala ko... akala ko totoo yung nararamdaman niya. Akala ko... totoo siya."

"Sorry..."

Tumulo na ang luha ni papa at bumibigat na ang nararamdaman ko. Nahihirapan akong huminga at hindi na rin maawat ang luha ko.

"Pa, hindi ko maintindihan..."

"I really am sorry. Ginawa ko lang naman iyon... k-kasi-"

"Kasi ano Pa?!"

"Kasi naiintindihan ko yung nararamdaman niya."

"At ano? Yung nararamdaman ko 'ni hindi mo inisip? I've been doing everything I can after all this time pero bakit lagi niyong ipinaparamdam na wala lang ako?"

"I'm so sorry... Cindy... Please, f-forgive me." kita ko ang pagsisisi ni papa ngunit nangingibabaw ang sakit na nararamdaman ko.

"Ano pa Pa? Ano pang itinatago mo? Sabihin mo na please, atleast I'll just get hurt once." sambit ko at nadudurog na ako sa sobrang sakit na nararamdaman ko. "Pa, tell me."

Hindi sumagot si papa at mas lumakas lamang ang pag-iyak niya.

"So may itinatago ka pa nga. Pa, please tell me. Kasi minsan napapaisip na ako kung kilala ba talaga kita."

"Cindy..." Tumingin ako sa kaniya at nakita ko ang sakit sa mga mata niya. "I'm sorry... I lied for so long."

"W-what?"

"You told me to tell yo- There's another lie, I want to t-tell you." sambit niya kasabay ng pagbuhos ng mas maraming luha.

"What is it Pa...?" tanong ko at nanginginig na ang buong katawan ko.

"I lied for so long." sambit niya bago suminghap ng hangin. "I've been looking for the cure not because of your mom."

"W-what do you mean?" naguguluhang tanong ko.

Napakadami nang tumatakbo sa utak ko at pakiramdam ko ay hindi ko na kakayanin.

"That's why, I needed you to come here. I have now the cure. All I need is the final one, the tear of my soul bipartite. And... my soul bipartite... it's not Lairah. Cindy, your mom's not my soul bipartite."

Beat. Hindi ako nakapagsalita at wari'y bibigay ang tuhod ko. Napakalakas ng tibok ng puso ko na animo'y lalabas ito. Pagod na pagod na ang katawan at emosyon ko. Gustuhin ko mang umiyak pa ay tila naubos na ang luha ko.

Nagising ako nang isang malakas na busina ang  bumalot sa paligid. Hindi ko namalayan ang mga sumunod na pangyayari kanina. Ang alam ko lamang ay magkasama kami ni papa at ate Eva at pabalik kami sa Manila.

Nagpalinga linga ako at nakita ang kahabaan ng traffic. Kumikirot ang ulo ko at pakiramdam ko'y nade-dehydrate ako. Ilang minuto pa ang lumipas at ginising ako ni ate Eva sa pagkakaidlip. Nakaidlip muli ako dahil na rin sa pagod.

Bumaba ako ng taxi at may kung anong kaba ang pumasok sa sistema ko. Kami ay nasa isang lugar na hindi ko lubos akalaing pupuntahan namin. Nagkakaroon man ng ideya sa mga maari kong malaman ay pilit kong itinatanggi sa utak ko dahil alam kong imposible at malabong mangyari.

Habang naglalakad papasok ay sobrang lakas ng kabog ng d****b ko. Natataranta ako at hindi ko na maramdaman ang kamay ko sa sobrang pamamanhid.

Pansin ko rin ang kaba ni papa. Hindi kami kapwa mapakali at nanginginig. Hanggang sa tumigil kami sa isang parte ng gusaling pinuntahan namin. Unti-unting binibigyang linaw sa akin ang lahat ngunit ayaw kong paniwalaan. Nakita ko ang mabilis na pamumuo ng luha ni papa habang binubuksan ng isang babae ang pinto sa harap namin.

Pumasok kaming tatlo at bumuhos ang emosyon ni papa. Halos mawala siya sa katinuan dahil sa sobrang pag-iyak. Ako nama'y hindi pa rin makapaniwala sa nagaganap. Nahihirapan na ako himinga.

Tila gumuho ang mundo ko, sabay na bumagsak ang luha at panga ko nang magsalita si papa sa pagitan ng kaniyang hagulhol.

"Cindy... She's Elize... She's m-my soul bipartite."