CHAPTER NINETEEN

CHAPTER NINETEEN

"It's not me who loves Flynt, Cindy." Zach uttered between his sobs.

I nodded and held his hand. I could feel he's gonna have another breakdown.

"It's my condition that pushes me to." he said as his eyes poured another wave of tears.

"Naiintindihan ko Zach. Wala kang kasalanan."

"I can't stop blaming myself."

"Hindi ikaw ang dapat sisihin. Walang dapat sisihin."

"I know. But I have these regrets na sana simula pa lang itinigil ko na. Sana una pa lang hindi ko hinayaang magkaroon kami ng kakaibang connection."

Muli namang bumuhos ang luha ko at nanikip muli ang d****b ko.

"But how will I stop myself from doing so if he's the only person I'm comfortable with? How am I supposed to stay away from him if he's the only one listens and stays with me? I was doomed. I was stuck between two cruel situations, both sides will kill me so I had no choice. I won't win whether I choose one or not." he gasped. "If I pushed him away that early, I'll be back on being alone but if I had the other one, I'll be with him in longer period of time but the pain will grow even more."

Isinubsob ni Zach ang mukha niya sa lamesa at iniuntog ito.

"And I was so stupid to choose the latter one... Because it stabbed me even deeper."

Ibinuka ko ang bibig ko ngunit hindi ako nakapagsalita. Tinakasan ako ng mga salita at hangin lamang ang lumalabas sa bibig ko.

"I was so stupid!"

"You weren't wrong though. It will never be wrong to choose your happiness as long as you can face what awaits in the end."

"What do you mean?"

"You didn't have the wrong choice because you deserved the happiness you got with such decision and I know you can get through these consequences."

Nagbuntong hininga si Zach at napahilamos sa mukha niya. Namumugto na ang mata niya dahil mahigit isang oras na kaming nag-uusap at hindi namin mapigilan ang emosyon. Ikinwento niya lahat at wala akong naramdaman kundi awa at sakit para sa kaniya.

"I actually given myself two years to realize and absorb every dumb thing I did."

"What... happened?"

"When I knew Flynt was brought here, I planned everything. I told myself na kailangan kong bantayan siya kagaya ng ginawa niya sa akin before. I didn't know about it before so he won't know this time." he sighed. "Sinabi ko na gagawa ako ng paraan. Tinulungan ako ni mom na pekein ang papel at palabasing may pneumonia ako at i-admit ako sa isang hospital, in that way hindi ako mapapadalas sa paglabas at less chances na makita ko si Flynt. Kalahating buwan ako sa hospital ay nalaman ni ate na may pinsan si Flynt na nursing student at nago-OJT sa same hospital kaya inasikaso namin ang mabilisang pagdischarge ko. Nang pumunta ka sa manila akala ko magiging mas madali para sa akin kasi less connection na sa kanilang magpinsan pero hindi. Mas dumalas ang pagpunta nila dito at araw-araw akong pinapatay ng pangungulila ko kay Flynt. Gusto kong ibalik ang dati. Gusto kong bumalik sa mga pinuntahan namin, gawin ang ginagawa namin dati na parang walang nagbago. Pero hindi, marami nang nagbago. Hindi na niya maaalala ang lahat, mga memories, mga lugar, o kahit ako." nakita ko ang pamumuong muli ng luha ni Zach kaya dali-dali kong pinunasan iyon ng aking daliri.

"Zach..."

"At bumalik ka. You don't know how wrecked I was when I saw Flynt confessing to you. But you know what breaks me even more? He mumbles to your ears the exact same sweet words he used to tell me."

"Zach... sorry..." hindi ko na napigilan ang pagcrack ng boses ko.

"Here's a thing. Nang maaksidente si Flynt... I stopped my medications. I let each day pass without me doing a thing. I did nothing but blaming myself. And now I regret everything because my sexual perplexity swallows me again and I'm falling in love with him even more."

"I-I... could help you with your medications. Come with me in going back to Manila. Promise, I'll help you."

"No need." he smiled bitterly. "Ako ang dahilan kung bakit ganiyan si Flynt ngayon. This time, siya naman ang pipiliin ko. Siya ang uunahin ko."

"S-sasabihin ko kay Dhaeny... I'll tell her everything about you so she could guide you with your medications when I'm away." saad ko.

"No need. Alam niya na." ngumiti siya. This time sobrang puro ng ngiti niya at walang itinatago. "I told her everything when she confessed to me."

"What? Nag confess siya?!" gulat na tanong ko.

"Yup." sagot niya habang tumatango. "Last month."

"A-anong sinabi mo?"

"Sinabi ko na wala pa ako sa tamang kalagayan para mahalin siya. Sabi niya naman maghihintay siya."

Nanlaki ang mata ko at bumagsak ang panga ko.

"So you don't have to do such. For a month now, I'm taking my medications with the help of miss kulot." saad niyang nakangiti.

Nagbuntong hininga ako. Kanina pa ako nakasakay sa bus ngunit parang hindi umuusad. Hindi ko pa rin mapigilang isipin ang usapan namin ni Zach bago ako umalis. Naguguluhan ako maging ang emosyon ko. Nahihirapan ako sa sitwasyon ni Zach. Nahuhulog siya sa pinsan ng babaeng nagmamahal sa kaniya. Pero alam ko rin naman na sa tuloy tuloy na pagtake niya ng medications ay matatapos na ang paghihirap niya at magagawa niyang mahalin si Dhaeny.

"Ano ba kasing nangyayari?!" rinig kong galit na tanong ng matandang babae.

"May hostage taking nga hong nagaganap." sagot ng kundoktor.

"Kaya hindi umaalis ang bus!? Ano bang dahilan iyan?"

"Tumahimik na lamang ho kayo kung ayaw niyo bumaba." pabalang na sagot ng isang pasahero.

"Bastos ka ah!"

"Baka naman ho gusto niyo mahostage para mayakap kayo nung terorista?" biro pa ng isa. Nagtinginan ang mga pasahero sa lalaking nagsalita. Ang iba'y tumatawa ang iba'y nababastusan.

"Huwag na lamang po kayong magsalita kung walang halaga ang sasabihin niyo. Nakakagulo lang po kayo." wika ng driver na medyo mainit na rin ang ulo.

"Nakakabaho pa ng hangin." bulong pa ng katabi ko.

Bigla namang nagkagulo ang mga tao sa labas at nakita ko ang bugso ng mga taong tumatakbo pasalubong sa sinasakyan naming nakahintong bus. Nagsisigawan ang mga ito at nang makita ang mga terorista na lumalakad papalapit na may hawak na mahahabang baril ay napabalikwas ang mga tao sa bus maging ako. Dali-dali kong binitbit ang mga dalahin kong bag at nakipagsiksikan.

Ang mga tao ay nagkagulo at nagsimulang magtulakan. Dahil ako ay nasa pangatlong upuan mula sa dulo ay naipit ako ng mga tao. Sa gitnang pintuan ko balak lumabas ngunit biglang nanghina ang tuhod ko. Tanaw ko na ang mga terorista na hindi bababa sa bilang na dalawampu at wari ko'y dirketang nakatingin sa akin. Nanghina ako at hindi ko maigalaw ang paa ko para tumayo. Nanumbalik ang lahat sa akin ng alaala nang may mag hijack sa eroplanong sinasakyan namin nina papa kung saan namatay si mom at Candice. Nagsimula akong maging emosyonal at hindi ako makahinga sa kapal ng bilang ng tao. May ilan ring nakakatapak sa akin at nasasagi ako. Unti-unting binalot ng kadiliman ang paningin ko at nawalan ako ng malay.

Nagising ako sa isang kwarto na mukhang pamilyar ngunit hindi ko maisip kung saan. Bahagyang sumasakit pa ang ulo ko at malabo pa ang paningin. Nagpalinga linga ako hanggang sa may pumasok.

"Kamusta ka?" boses ng lalaki ang narinig ko at wari'y anghel sa pandinig.

Hindi pa man makilala ang tao sa likod ng boses ay sumagot ako. "Oo."

Narinig ko ang dahan dahang paglapit niya sa kinaroroonan ko at umupo sa katabing upuan.

"Eat. Makakatulong iyan para lumakas ka."

"Liam..."

"Do you need something? Tell me."

"W-wala. Thank you."

"Come eat."

Bumangon ako at tiningnan siya. Nakangiti ito sa akin at hinihintay ang sagot ko. Nagpalingon lingon namang muli ako at nagsalita siya.

"You're in my room. Naka-lock ang room mo kaya dito kita itinuloy."

"Wait. Paanong-"

"I saw you fell from the bus. I was walking around because I went out of my car out of impatience due to the heavy traffic." paliwanag niya. "I immediately ran to you when you were being mashed by the crowd. You looked absent minded that time, plus you have a lot of stuffs to carry."

"Sandali lang. Yung mga gamit ko?" tanong ko nang maalala ang bag na naglalaman ng pinadalang mga prutas nila papa.

"There." saad ni Liam sabay turo sa isang sulok. "Kumain ka na at ililipat na kita sa kwarto mo."

"Pwede ako mag stay nang mas mahaba pa?"

"Why not? Wait, why are you shaking?" tanong niya dahilan para mapansin kong nanginginig ang mga kamay ko.

"Nothing. Baka dahil lang sa gutom."

"Hindi nanginginig sa gutom ng ganiyan. Tell me, anong nararamdaman mo?" ramdam ko ang concern sa boses niya.

"Would you believe kung sasabihin kong natatakot ako?"

"Why won't I? Traumatic naman talaga ang nangyari kanina. But don't you worry, since two weeks bawal lumabas dahil sa terrorism threat, I'll keep you safe." sambit niya at hinawakan ang kamay ko.

Ngumiti ako at siya rin.

"Salamat."

"No worries. Kaya huwag ka nang matakot."

Bahagyang kumalma ako ngunit hindi maalis sa isipan ko ang ala-ala ng plane crash kung saan namatay si Candice at si mom. Hindi ko maiwasang masaktan at maalala ang mga katakot takot na kaganapang iyon.

"I'm draining." bulong ko.

"Huh?"

"Uh, ganito kasi... uhm..." hindi ko na naman mahanap ang mga akmang salita upang ilahad ang nararamdaman ko. "Years ago, my mom and twin sister died in a plane crash. It was sabotaged. That damn plane was also hijacked. At kanina, actually hanggang ngayon, hindi ko maiwasan ang isipin ang tungkol sa hijacking dahil sa terrorism threat."

Hinawakan niya ang kamay ko at mas lalo itong humigpit.

"Natrauma na ako. Paranoia kills me at this moment. Hindi ko na kaya. Nahihirapan ako dahil hindi ko makalimutan ang pagkamatay ni mom at Candice." tumulo ang luha kong kanina ko pang pinipigilan.

"I understand. But you won't overcome that if you won't be brave enough to do so. If you can't have enough courage, don't worry, I'm here."

"Thanks..."

"Don't get offended huh, but I can say you're lucky. When my mom died, I didn't stand a chance to see her again. To let you know, my mom's in a mental hospital. Last time na nakita ko siya, eight years old ako. Tuwang tuwa ako that time kasi kakapanalo ko lang sa isang declamation contest." he chuckled.  "Nangako ako sa kaniya na babalik ako at hindi magsasawang balikan siya. Pero nang lumabas ako sa mental hospital, one of my classmates saw me. He made fun of me in school and the whole class bullied me. I was humiliated, feeling anxious that my mother has mental illness. That time, I was so selfish, hindi ko na ulit dinalaw si mom dahil takot akong mabully." his voice was so emotional yet his eyes shows no emotion.

"Liam..."

"Years passed, I was so damn stupid to take many years to realize everything. I just realize na dapat dinalaw ko siya despite experiencing being bullied. 'Cause you know why? When I decided to visit her again, I just knew she died a week before." he started sobbing and tears were visible in his eyes.

Inabot ko ang mukha niya at pinawi ang kaniyang luha.

"I wasn't even able to see her. Can't imagine how longing she was after so many years."

"You regretted?"

"Of course. But I didn't see any changes, so I stopped. Nothing's changed after regretting."

Hinagod ko ang likod niya.

"P-pero-"

"I'll just calm myself sorry." putol niya sa akin at dali daling tumakbo.

Ilang araw na ang lumipas ngunit iniisip ko pa rin kung sino ang nagsabi kay Liam na ang mom niya gayong nakita ko pa ito at nakausap. Anong dahilan? Anong napakalaking dahilan kung bakit ilalayo ng isang tao ang isang anak sa isang ina?

Hindi na kaming muli nakapag usap ng matagal ni Liam. Hindi naman siya ganoon kasalitang tao kaya naiintindihan ko. Hindi ko naman masabi sa kaniya na nakita ko si tita Elize dahil hindi ko alam ang dahilan kung bakit sinabi sa kaniyang patay na siya. Maraming maaaring mangyari kung ako ang magsabi kay Liam ng tungkol doon gayong wala ako sa tamang lugar.

Napabalikwas ako mula sa pagkakahiga nang biglang may kumatok.

"Sinde, pweydi na lumabas bokas. Gusto mo bang sumama? Mag jogging kami ni Jayniper." dinig kong tanong ni ate Nalyn mula sa labas.

"Pasok ka ate Nalyn, bukas iyan."

Binuksan niya ang pinto at dire-diretsong umupo sa tabi ko.

"Magpa sexy na kami ni Jayniper, sama ka?"

Bigla naman akong natawa ngunit napigilan ko agad. Gusto pang mag exercise ni ate Nalyn gayong ang bewang niya ay wala pa sa one fourth ng medida. Kapag nahagingan nga siya ng jeep e baka hanginin na.

"Huy?! Sama ka o hindi?"

"S-sige po."

"Kasama ka ha? Alas tres tayo aalis."

Tumango na lamang ako at lumabas na si ate Nalyn. Kinabukasan ay maaga akong naggayak. Paglabas ko ng kwarto ay nadatnan kong nasa kusina sina ate Nalyn at Jenifer. Nakabihis na sila at nags-stretching pa.

"Ready ka na?" tanong ni ate Jenifer habang nag-uunat.

"Handa na ang legs at sexy body ko." saad naman ni ate Nalyn.

"Opo. Kukuh-" hindi ko na natapos ang sasabihin ko nang makita kung sino ang lumabas mula sa kwarto ni Liam.

"Hi Cindy! Long time no see" saad ni Yuki sabay kindat.

"H-hi!" utal kong sabi sabay awkward na kaway.

"Stuttering huh? Shookt sa katawan ko?" sambit niya at napalunok ako.

Marahan ko siyang pinagmasdan mula ulo, yung ulo na may utak char, pababa sa paa niya at pabalik. Hindi ko inaasahan ang nakita ko dahil kung susuriin siya ay mukha siyang slim. Shaped ang abs niya at sobrang manly ng chest.

"Sira!" sambit mula sa likuran ng isang boses na matagal tagal ko ring hindi narinig.

"Harvey..."

"Hi Cinds!"

"Cinds?!" gulat na tanong ni Yuki.

"Huh? I said, Cindy." palusot ni Harvey.

"No, I heard it clear. Sabi mo Cinds."

"Whatever. Good to see you again." sambit ni Harvey at lumapit sa akin.

Tila naman naistatwa ako nang yakapin niya akong bigla. Hindi ako nakagalaw at marahan kong inamoy ang pabango niyang tila niyakap rin ako.

"Let's go." saad ni Liam nang lumabas siya sa main bathroom ng bahay sa dulo ng kusina.

"Wait. Nasaan na ba kasi yung sinasabi mong shirt?" tanong ni Yuki.

"I told you. Nasa ibabaw ng box na katabi ng cabinet. Para kang bata, paulit-ulit ang instructions."

"Okay po." saad ni Yuki na parang bata sabay takbo papasok ng kwarto ni Liam.

Nang makalabas kaming lahat ay medyo makapal ang hamog. Malamig rin kaya napahalukipkip ako. Namangha naman ako nang makita na si Yuki at Harvey ay nakasleeveless sweat shirt na parang hindi alintana ang lamig. Si Liam naman ay nakasweater at may headphones pa.

"Takot ka talagang masagasaan ate Jenifer?" tanong ni Yuki at parang natatawa siya.

Pinagmasdan ko naman sila ni ate Nalyn na kapwa nakasuot ng neon green na leggings, neon pink na sapatos at neon orange na t-shirt.

"Nakita ko man kanina na mahamog, baka di ako makita ng mga driver kapag madilim." saad ni ate Nalyn na animo'y proud pa.

"Style ang tawag diyan Yoki." sambit ni ate Nalyn.

Natawa naman si Yuki at siniko siya ni Liam. Maya-maya pa ay nagsimula na kami. Sina ate Nalyn at Jenifer ay nasa unahan at nakikipag-unahan pa kay Yuki. Si Yuki naman ay game na game sa pakikipagkarera. Si Liam ay nagpahuli dahil gusto niya raw na masiguradong walang naiiwan sa amin. Bahagya naman akong nauuna kay Harvey at nakasuot din ng earmuffs dahil di ko talaga kinakaya ang lamig.

Ilang minuto kaming nagjogging at hindi ko na maabot ng tanaw sina Yuki, ate Nalyn at ate Jenifer. Kung dahil ba sa layo nila o sa sobrang kapal ng fog ay hindi ko na alam. Ramdam ko ang pagtulo ng pawis ko dahil sa tagal ko na ring tumatakbo. Tumigil akong sandali at umupo sa tabing kalsada. Kinuha ko ang aking towel at nag punas ng pawis. Umiinom ako ng tubig nang may marinig na umupo sa tabi ko.

"Pagod ka na?" sambit nito at rinig ko ang bawat paghinga niya.

"Kaunti" sagot ko at tipid na ngumiti.

"Sporty ka pala?" tanong ni Harvey at tumingin direkta sa mga mata ko.

Tila naman bumagal ang lahat maging ang pagpatak ng pawis niya mula sa noo pababa sa kaniyang ilong.

"Napagod ako ah." hingal na saad niya at ngumiti. "Mas nakakapagod pa ito kaysa eight hours sa OR." biro niya pa.

Tumawa naman akong mahina.

"Hindi ka pala sporty?"

"Gustong gusto ko talaga magstart ng healthy lifestyle. Like regular exercise and such but my sched doesn't allow me." ngisi niya pa. "Ironic isn't it? I always say to my patients na mahalaga ang regular exercises pero ako mismo hindi ginagawa iyon."

"Acceptable naman ang reason mo."

"Really? Akala ko ang vague ng excuse ko." sambit niya at tumawa.

Magsasalita pa sana ako nang biglang makita siyang buksan ang isang bottled water. Iniangat niya ito at uminom. Hindi man sinasadya ay humubog ang matipunong braso niya. Napalunok ako kasabay ng paglunok niya na animo'y nauubusan ako ng laway habang pinagmamasdan siya. Nakapikit pa siya at hinahabol pa rin ang paghinga.

"Grabe..." sambit niya at gumawa ng tunog na animo'y punong puno ng ginhawa. Ibinaba niya ang bote sa pagitan namin at tumanaw sa malayo.

"Ayaw ko na tumakbo." wala sa sariling sambit ko.

"Huh?"

"Dito na lang ako sa tabi mo."

"Ako rin."

Nanlaki naman ang mga mata ko nang sabihin niya ang mga iyon. Narinig ko ang isang mabigat na buntong hininga niya at lumiyad. Bahagya na rin siyang nakahiga kaya tumabi ako sa kaniya.

"Fog..." bulong ko.

"You know the best thing I want about fogs?" tanong niya at nagulat ako dahil hindi ko akalaing narinig niya iyon.

"Huh?"

"It's that, you can't see through it so once you see lights coming you have nothing to do but to be ready."

"Anong ibig mong sabihin?"

"You'll be ready because you feel uncertain about the lights coming."

"So?”

"Then you're on the first step of bravery. Despite the uncertainty, you're still waiting for what is about to come."

Napatango na lamang ako. Anong klaseng nilalang ito at bakit ganiyan mag-isip? Pinapa-realize niya lang sa akin na napakabobo ko. Char.

"Anyway Cindy..."

"Hmm?"

"K-kanina ko pa iniisip kung s-sasabihin ko ba o hindi."

"Ano iyon?" tanong ko kasabay ng pagbilis ng tibok ng puso ko.

"Uh... I... Like-"

"Oh, ba't kayo tumigil?" tanong ni Liam at gulat kaming napatingin ni Harvey.

Hindi naman kami nagsalita ni Harvey at napailing si Liam.

"Sorry, did I disturb you?" he said as he smiled uneasy bago nagpatuloy na sa pagtakbo.

"Uh, ano nga iyon Harvey?"

"What I was saying is that, I like-"

Hindi na naman niya natapos ang sasabihin niya nang biglang tumunog ang phone niya.

"Excuse me." sambit niya at tumayo.

Pinagmasdan ko naman siya mula sa kinauupuan namin kanina. Para namang nanuyo ang lalamunan ko dahil basa ng pawis ang d****b niya at bahagyang bumabakat ito. Hindi ako makapaniwalang wala siyang regular exercise dahil sa tikas niya.

"Oh, yes baby of course." dinig kong sambit ni Harvey. Hindi ko sinasadyang makinig ngunit tila kusang pumasok sa tainga ko ang mga salitang iyon.

"Milktea? Burger? Fries? What more? Prutas? Okay baby." sambit ni Harvey sabay baba ng phone.

"Sana all sinusuyo." parinig ko sa kaniya ngunit hindi niya ata narinig.

"Shall we go? Mag-uumaga na."

"T-tara."

Nang makauwi sa bahay ay nadatnan naming kumakain sina ate Jenifer, Nalyn at Yuki.

"Kaya nga kayo nag jog para sa fitness tapos kumakain agad kayo. Ganiyan pa karami." reklamo ni Liam.

"Natural, nagutom kami." sagot naman ni Yuki.

"Gutom pero ang nakahain para na kayong bibitayin bukas. Junk foods pa." saad ni Liam at umalis.

"Ano bang mayroon?" tanong ko sabay habol tingin kay Liam.

"Melkti, borger at prayst." sambit ni ate Nalyn.

"Junk foods nga." saad ni Harvey mula sa likuran ko.

Naupo naman kami at sinamahan sila sa pagkain.

"May protas naman dito ah. Healthy pa rin." depensa naman ni ate Jenifer.

"Anyway Cindy, tomorrow, after work.... pwede ba kita makausap sa roof top?"

"Huh? Uh, sige. Pero ba't sa roof top pa?"

"Para... Uh... Para walang tao? Tama para walang tao." utal na sambit niya.

"Ang pangit ng confession place mo bro." pakisali ni Yuki ngunit hindi ko masyado naunawaan dahil sa laman ng bibig niya.

"Uh, sa parking lot?"

"Corny mo naman."

"Sa parking lot... Kasi... Aalis tayo. Aalis tayo Cindy."

"Iyan medyo okay na." ngisi ni Yuki.

"Pwede ba?"

"Sure." sagot ko.

"Hintayin kita ha."

Tumango na lamang ako bilang sagot. Hanggang kinabukasan ay hindi ako mapakali. Hindi ko naman maitatanggi na sumagi na sa isip ko na magc-confess siya. Nasasabik ako dahil alam ko sa sarili ko na noon pa man ay may nararamdaman na ako para kay Harvey.

Hindi pa man naiaaayos ang mga gamit ko ay dali dali na akong umalis ng office. Halos magkandarapa na ako dahil sa taas ng takong ng sapatos ko. Sa hagdan na rin ako dumaan dahil pakiramdam ko ay mas mabilis pa sa elevator ang pagtakbo ng babaeng hayok sa pag-ibig ni Harvey. Char.

"Ready ka na?"

"I was born ready." sambit ko at ngumiti.

"Good. Tara na?"

Tumango ako at pinagbuksan niya ako ng pinto ng kotse. Ilang minuto kaming nagbiyahe at itinigil niya ang kotse sa tabi. Bumaba kaming dalawa at pinagmasdan ko ang paligid. Hampas ng alon sa dalampasigan ang narinig ko at hinipo ng malamig na hangin ang balat ko.

Nang lingunin ko si Harvey ay nakapikit siya at sinalubong ang hangin. Ilang sandali kaming naglakad lakad hanggang sa tumigil kami. Naupo siya at nagbuntong hininga. Umupo ako sa tabi niya at nagulat ako nang hawakan niya ang kamay ko.

"I'll keep you warm." sambit niya at sinimulang pagkiskisin ang kamay namin.

Sa halip na init ay kuryente ang bumalot sa katawan ko. Hampas ng alon at paghinga niya ang tanging naririnig ko kasabay ng malakas na kabog ng d****b ko.

"I don't know how to say it so I'll go straight." sambit niya at nagpakawala ng hangin. "I like you Cindy."

"H-huh?" utal na sambit ko dahil hindi tinanggap ng kapiranggot kong utak ang sinabi niya.

Nag-expect ako na mag confess siya ngunit hindi ako makapaniwala nang gawin na niya.

"Anong ibig mong sabihin?"

"I like you. I like everything about you and I feel butterflies inside my stomach rumbling whenever I'm with you."

"Harvey..."

"I'll be lying if I'll say I don't love you. I don't want you to be confused anymore. I see it in your eyes. Whenever I stare at you, I see the confusion so I made it to myself that I want tell you what I feel about you."

Nakaawang lamang ang mga labi ko at hindi ako makapagsalita.

"Mahal kita Cindy... Hindi ko alam kung kailan pa ngunit ang mahalaga ay alam kong hindi ito matatapos..." sambit niya at hinawakan ang kamay ko.

"Gusto rin kita Harvey. Noon pa man..."

"Gusto? You like me too?"

Tumango ako at namuo ang luha sa mga mata ko.

"I was so coward. It took me a long time to gather enough courage and I'm so happy I didn't fail. I'm so afraid of rejections."

"Why would you feel afraid? Sino namang tangang babae ang ire-reject ka?"

"Who knows? I've been through a lot of rejections."

"Really? Anyway, worry no more, I'm with you." saad ko at hinawakan ang kamay niya.

Ilang oras na ang nakalipas ay hindi pa rin ako makamove on sa mga latest happenings. Mainit pa sa chika minute ang kaganapan kaya ikinuwento ko na kaagad kay Dhaeny. Kilig na kilig naman ang luka. Nagpaplano rin daw sila ni Flynt na dalawin ako next week.

Nagpagulong gulong ako sa kama at nagsisigaw. Binugbog ko ang mga unan at nakipag wrestling sa mga stuffed toys. Busy pa ako makipag sakalan sa isang stuffed toy na mickey mouse nang biglang tumawag si Yuki. Sinagot ko ito ng buong sigla na parang host ng party.

"Yes?! Ladies and gentlemen?"

"Cindy..." tila naman nawindang ang kalamnan ko at biglang bumagsak ang emosyon sa tono ng pagsasalita ni Yuki. "Bro got into an accident... Come please... Ikaw ang hinahanap niya..." umiiyak at utal na sambit niya at sinundan ng hagulhol at mabibigat na paghinga.

Hindi na ako sumagot at dali-daling pumunta sa hospital na pinagdalhan sa kaniya. Wala na akong pakialam sa hitsura ko kung mukha akong manang o anuman ngunit patuloy ako sa pag lakad. Umaagos ang luha ko sa mga pisngi ko at pinagtitinginan na ako ng mga taong nakakasalubong ko. Napakabigat ng pakiramdam ko at parang gumuho ang mundo ko. Nanginginig na ang buong katawan ko at hindi ko na maramdaman ang tuhod ko sa sobrang panghihina. Hindi pa man nagsi-sink in sa utak ko ay tuloy tuloy akong humangos.

"Harvey?!" sigaw ko at hinawi ang ang kurtina.

Nadatnan kong umiiyak si Yuki at si Liam ay bakas din ang matinding kalungkutan. Kinakagat na ni Yuki ang kuko niya at balisa. Si Liam naman ay paikot-ikot at hindi mapakali.

Halos bumagsak ako nang makita ko si Harvey. Punit na ang damit niya at ang katawan niya ay punong puno ng dugo. Ang mga bubog ng salamin ay nakabaon sa iba't ibang bahagi ng katawan niya. Ang ulo naman niya ay nalulunod na sa dugo. Nanlumo ako dahil sa kalagayan niya. Maging ang puting tela ng hospital ay nabahiran na rin ng napakaraming dugo. Walang sino man ang makakaisip na makakasurvive siya.

"Move!" saad ng isang doktor at dali-dali kaming gumilid.

Nag-umpisa nilang asikasuhin at dinala sa ER si Harvey. Naiwan naman kaming tatlo na walang ginawa kundi ang mataranta. Ilang minuto kaming natuyot sa kaiiiyak at pabalik balik. Drained na kaming tatlo at hindi namin maiwasang ma-paranoid. Maya-maya pa ay halos matalisod kami palapit sa doktor nang lumabas ito.

"The patient's heart's barely beating. He's fighting but his heart beats differently. Sobrang bagal at hina. Pero maayos ang vitals niya. We can't identify why."

"Baka dahil sa sobrang loss ng dugo? Fvck! Ano bang nangyayari?!" tarantang saad ni Yuki.

Sandali namang nanahimik si Liam na animo'y nag iisip.

"Damn!" nagulat kami nang mapasigaw si Liam.

"Why?!"

"Fvck it! Don't freaking tell me-. Oh god tell me I'm wrong. Please..." sambit ni Liam at balisang balisa na rin siya.

"Liam, what do you know?!" sigaw ni Yuki.

"Darn this life!"

"Why?! Why don't you just tell us?!"

"Damn..." sambit ni Liam na paikot ikot at hindi na mapakali.

"Liam!" hindi ko na napigilan ang sarili ko.

Kinagat niya ang mga kuko niya at ipinikit nang mariin ang mata niya.

"Shit!" sigaw ni Liam. "Sorry Harvey to tell this... Oh god argh!"

"Why?" tanong ko ngunit nanlamig ang buong katawan ko at nanigas nang sumigaw si Liam.

"Harvey's suffering with bipartite souls...!"