พยายาม 3/5

“ดึกแล้วนะ จะกลับยังไง” ผมอดเป็นห่วงไม่ได้จริงๆ ที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ ต้องกลับบ้านดึกดื่นแบบนี้ทุกวัน

“กลับแท็กซี่ค่ะ ดึกขนาดนี้คงไม่มีรถเมล์แล้วล่ะ” แก้มใสบอก

“ป่ะ! เดี๋ยวพี่ไปส่ง”

“แต่พี่โต้งดื่มแล้วนะคะ จะขับไหวเหรอ” แก้มใสมองหน้าผมอย่างพิจารณา

“ใครบอกว่าพี่จะขับล่ะ”

ผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะยื่นมือไปให้แก้มใสจับเพื่อดึงมือเธอให้ลุกขึ้นยืนตาม แก้มใสก็ยื่นมือมาจับมือของผมเพื่อเป็นที่ยึดให้ตัวเองลุกขึ้น

“ยังไงคะ” แก้มใสหันมาถาม ด้วยสีหน้าที่งงอยู่

“พี่จะนั่งแท็กซี่ไปส่ง เป็นผู้หญิงกลับคนเดียวมันอันตรายนะ” ผมยิ้มให้แก้มใสอย่างใจดี ก็นะ...เวลาเห็นแก้มใสแล้วผมก็อดนึกถึงน้องสาวของตัวเองไม่ได้ ต้าหนิงเป็นคนที่ภายนอกดูเข้มแข็งแต่ภายในกลับอ่อนไหวกับอะไรง่ายๆ ส่วนแก้มใสแลดูภายนอกเหมือนบอบบาง แต่ภายในเธอกลับเข้มแข็งอย่างน่าน่าทึ่ง ผมรักเธอเหมือนน้องสาวแท้ๆ เลยล่ะ ผมจึงอดเป็นห่วงไม่ได้ ถ้าหากต้องปล่อยให้เธอนั่งแท็กซี่กลับบ้านเพียงคนเดียว

ผมนั่งแท็กซี่มาส่งแก้มใสจนถึงหน้าบ้าน ภายในบ้านยังเปิดไฟอยู่ สงสัยแม่ของเธอกำลังรอลูกสาวอยู่เป็นแน่

“ขอบคุณนะคะ ที่นั่งมาเป็นเพื่อน” แก้มใสยิ้มให้ผมอย่างสดใส

“ไม่เป็นไร รีบเข้าบ้านเถอะ” ผมส่งยิ้มกลับไปให้แก้มใสเหมือนกัน

ถ้าแก้มใสต้องกลับบ้านดึกทุกวันแบบนี้คงไม่ดีแน่ แก้มใสกำลังจะเปิดประตูรัวเข้าบ้าน ผมก็นึกอะไรดีๆ ออกจึงเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินไปหาแก้มใส

“เดี๋ยว! แก้มใส”

“ค่ะ”

“พี่ว่า ไม่ต้องไปทำงานที่นั่นแล้วนะ กลับดึกๆ แบบนี้ทุกวันมันอันตราย”

“แก้มก็คิดว่าจะไม่ไปแล้วล่ะคะ เดี๋ยวไปหางานพิเศษที่ห้างดู” แก้มใสตอบพร้อมกับรอยยิ้มสดใส

“เรื่องงานพิเศษใหม่ เดี๋ยวพี่ช่วยหาให้อีกแรง แต่ตอนนี้เข้าบ้านไปได้แล้ว พี่จะกลับล่ะ” ผมยิ้มให้แก้มใสอีกครั้งอย่างเอ็นดู ก่อนจะเดินกลับมาขึ้นรถแท็กซี่คันเดิม

“ค่ะ กลับดีๆ นะคะ” แก้มใสยกมือขึ้นบ๊ายบายส่งทาง

ผมให้คนขับแท็กซี่มาส่งที่คอนโดเลย เพราะไม่อยากกลับไปดื่มต่อแล้ว ที่จริง...ผมกลัวว่าจะไปเจอกับน้ำหวานอีกรอบซะมากกว่า ได้โอกาสแล้วชิ่งกลับก่อนก็แล้วกัน

เมื่อเข้ามาในห้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ผมก็กดโทรศัพท์โทรบอกเพื่อนๆ ว่าผมอยู่คอนโดแล้ว และก็ทำให้ไอ้เลโอไม่พอใจโวยวายมาตามสายอยู่ยกใหญ่ หาว่าผมชิ่งกลับก่อน

ผมทิ้งตัวลงนอนกับเตียงกว้างอย่างอ่อนล้า พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูรูปของผู้หญิงที่เข้ามาอยู่ในหัวใจของผมตลอดเวลา ไม่มีวันไหน..ที่ผมจะไม่คิดถึงเธอเลย ปานนี้คงสนุกอยู่กับปาร์ตี้ต้อนรับไอ้หน้าอ่อนนั่นล่ะมั้ง เมื่อนึกถึงไอ้หมอนั่นก็พาลให้นึกถึงเหตุการณ์ที่ห้างขึ้น ขัดหูขัดตาชะมัด... ถ้ามันยังปากดีไม่เลิกนะ ผมได้ถวายบาทาให้มันแน่ๆ

10:10 AM.

Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

ผมคลำหาโทรศัพท์มือถือไปทั่วเตียงนอน ก่อนจะลืมตาขึ้นมามองดูเพราะคลำหาไม่เจอสักที มันคงจะเจออยู่หรอก เพราะผมวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียงนอน ผมเอื้อมมือไปหยิบมันมาดูที่หน้าจอ

.....ราเรซ......

มันจะโทรมาทำไมแต่เช้าว่ะ คนยิ่งง่วงๆ อยู่ด้วย ถ้าผมนอนไม่อิ่มนี่ ผมจะหงุดหงิดง่ายมากๆ เลยนะ

“โทรมาทำเชี้ยไร” ผมบ่นทันทีที่กดรับสาย

“แจกหมาแต่เช้าเลยนะมึง” (ราเรซ)

“รีบๆ พูดมาเลยกูจะนอน”

“มาช่วยกูขนของหน่อย” (ราเรซ)

“ของไร”

“ก็ของที่จะเอาไปบริจาคให้เด็กๆไง” (ราเรซ)

“มึงจะหอบไปตั้งถิ่นฐานอยู่ที่นู่นรึไง”

“ก็ไม่แน่ แต่ว่า ไม่ใช่ของกูโวย ของพี่มิริน เขาให้กูมาช่วยยกเอาไปไว้ที่มหาลัย มึงจะมาไหม ไม่งั้นกูจะได้โทรชวนพี่เฟยให้มาช่วยแทน” (ราเรซ)

“ขอเวลายี่สิบนาที” พูดจบผมก็กดวางสายทันที

พยายามแล้วครับ พยายามที่จะไม่สนใจเขาแล้ว แต่ว่า..มันทำไม่ได้จริงๆอ่ะ

ผมรีบลุกขึ้นจากเตียงนอนเดินตรงไปยังห้องน้ำอย่างรวดเร็ว เมื่อแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็รีบคว้าเอากุญแจรถคู่ใจเดินลงมายังลาดจอดด้านล่างทันที พอรู้ว่าจะได้เจอมิริน อารมณ์ขุ่นๆ เมื่อวานก็เลือนหายไปในพริบตา

ห้างสรรพสินค้า....

เมื่อจอดรถเรียบร้อยแล้ว ผมก็เดินเข้ามาในห้างมองซ้ายมองขวาไปเรื่อย แล้วสายตาของผมก็มองไปเห็น แก้มใส กำลังนั่งอยู่ที่ม้านั่งอยู่คนเดียว สีหน้าเธอดูหงอยๆ ผมจึงเดินเข้าไปทักทันที

“ไง แก้มใส”

แก้มใสเงยหน้าขึ้นมามอง พร้อมกับส่งยิ้มสดใสมาให้

“พี่โต้งมาซื้อของเหรอคะ” แก้มใสถาม

“เปล่าหรอก มาช่วยงานเพื่อนอ่ะ”

“ออ ค่ะ” แก้มใสพยักหน้าให้อย่างเข้าใจ

“แล้วแก้มล่ะ มาทำอะไร” ผมจึงถามเธอกลับบ้าง

“มาหางานพิเศษค่ะ แต่ว่า.. เต็มหมดแล้ว” แก้มใสตอบพร้อมกับทำหน้าหงอยทันที

“ป่ะ! เดี๋ยวพี่หาให้”

ผมเอื้อมมือไปดึงข้อมือของแก้มใสให้ลุกขึ้นยืน ก่อนจะพาเธอเดินมายังร้าน เอ็ม เอ็ม ช็อปปิ้ง ซึ่งเป็นร้านเสื้อผ้าของมิริน

ผมคิดไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ว่าจะฝากแก้มใสให้ทำงานที่ร้านของมิริน ผมเห็นมิรินพึ่งรับพนักงานมาใหม่ ก็เลยคิดว่าเธอคงจะอยากได้เพิ่มอีก เพราะร้านของมิรินกำลังขยายสาขาอยู่ด้วย

“ไงมึง” ผมเดินเข้าไปทักราเรซ มันกำลังยกลังออกมาวางไว้ที่หน้าร้านพอดี

“กว่าจะมาได้นะมึง” ราเรซบ่น

“สวัสดีค่ะ พี่เรซ” แก้มใสทักทายราเรซ

“ดีครับ แก้มใสมาได้ไง แล้วมาคนเดียวเหรอ” ราเรซถามแก้มใสอย่างตื่นเต้น ซึ่งผมดูออกว่ามันกำลังหวังอะไรอยู่ มันคงคิดว่าน้องสาวของผมมาด้วยแน่ๆ

“แก้มมาคนเดียวค่ะ มาหางานพิเศษทำ” แก้มใสตอบ

“เออ มึงช่วยฝากแก้มใสทำงานที่ร้านให้หน่อยสิ”

“อื้ม ได้ เดี๋ยวกูฝากให้ พี่มิรินอยู่หลังร้านอ่ะ เข้าไปด้านในกัน” ราเรซบอก

ผมหันไปโอบไหล่แก้มใสให้เดินเข้าไปด้านในพร้อมกัน ผมเปล่าแตะอั๋งแก้มใสนะครับ ผมมักจะปฏิบัติกับแก้มใสเหมือนกับต้าหนิง เพราะผมเอ็นดูแก้มใสมากๆ และเห็นเธอเป็นน้องสาวแท้ๆ ของผมอีกคนก็เท่านั้น

.

.

.