แค่เธอเท่านั้น 1/5

“ถ้าคิดว่าทำให้ถอยได้ก็ลองดูสิ”

“โต้ง อือออ”

ใบหน้าคมโน้มลงมาซุกไซร์ซอกคอฉันทันทีพร้อมกับที่มือบางถูกมือหนาตรึงไว้กับเตียงนอนที่ข้างหัว ทำให้ฉันไม่สามารถขัดขืนเขาได้ ใจอยากจะต่อต้านเขาเหลือเกินแต่เรี่ยวแรงกลับมีไม่พอที่จะผลักไสเขาออกไป ร่างกายของฉันถูกมือหนาถอดเสื้อผ้าออกไปทีล่ะชิ้นจนไม่เหลือสิ่งใดปกปิด ทุกส่วนบนร่างกายถูกริมฝีปากหนาครอบครองและทิ้งร่องรอยความเป็นเจ้าของไว้ทุกที่ที่ริมฝีปากสัมผัส

“คิดถึงโต้งหรือเปล่า หื้อ..” ริมฝีปากหนากระซิบถามพร้อมกับงับเข้ากับติ่งหูอย่างหยอกล้อ

“คิดถึง..อืออออ” ฉันถึงกลับครางเสียงแผ่ว เมื่อช่วงล่างถูกนิ้วร้ายล่วงล้ำเข้าไปสร้างความปั่นป่วนอย่างวาบหวิว

“อยากกลับมาหาโต้งไหม..อ่า..” ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารินรดอยู่บริเวณดอกบัวคู่งาม ชวนให้ขนกายรุกชันไปทั่วร่าง

“อยากสิ... อ๊ะ!!” ช่วงล่างบิดเร่าตามจังหวะจากมือหนา

“ยังรักโต้งอยู่ไหม..” ฉันเลือนสายตาขึ้นมาสบเข้ากับตาคมอย่างแน่วแน่

“มิรินรักโต้ง...” โต้งยกยิ้มอย่างพอใจกับคำตอบที่ได้รับ

“ขอกินหน่อยนะ” โต้งถอดนิ้วเรียวออกจากส่วนนั้นแล้วเลือนขึ้นมาชูตรงหน้าก่อนที่เขาจะค่อยๆ ใช้ปลายลิ้นเลียชิมนิ้วของตัวเองที่เปื้อนหยาดน้ำใสอย่างเอร็ดอร่อยต่อหน้าฉัน มันทำให้ฉันเขินอายจนหน้าแดงซะยิ่งกว่าลูกตำลึงสุก เผลอกลืนน้ำลายลงคอตามอย่างลืมตัว

ร่างหนาค่อยๆ เคลื่อนตัวลงต่ำเรื่อยๆ ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร พยายามใช้แขนสองข้างของตัวเองชันขึ้นเพื่อมองดูเขา เมื่อใบหน้าคมไปหยุดอยู่ตรงกลางกายสาวพร้อมกับก้มหน้าลงตรงส่วนนั้น ทันทีที่จุดอ่อนไหวต่อสัมผัสถูกริมฝีหนาและลิ้นร้ายครอบครอง ฉันถึงกลับทิ้งตัวนอนราบไปกับเตียงนอนอย่างวาบหวิว

“อืออออ โต้ง อ๊ะ” ฉันถึงกลับครางไม่เป็นภาษาเมื่อถูกเขากระทำอย่างจาบจ้วง มือบางกำยึดผ้าปูเตียงไว้แน่นเมื่อเริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังลอยขึ้นสู่ที่สูง ก่อนจะดิ่งวูบลงมาอย่างสุขสม

ร่างหนาเคลื่อนตัวขึ้นมาบูดจูบที่ริมฝีปากบางอย่างเร่าร้อน ทำได้เพียงยกมือบางขึ้นไปลูบไล้แผ่นหลังกว้างเบาๆ ก่อนที่จะรู้สึกเหมือนมีบางอย่างที่ขนาดไม่น้อยดุนดันเข้ามายังช่วงล่าง

“โอ๊ย!! อืออออ”

“แน่นจัง อ่า.. จะแตกแล้วนะ อย่ารัดแรง” ฉันถึงกลับหน้าแดงลามไปถึงใบหูอย่างเขินอายที่โดนคำพูดชวนสยิวซึ่งๆ หน้า

“ก็หยุดสิ มิรินเจ็บนะ อือออ” ฉันหลับตาลงพร้อมกับเชิดหน้าขึ้นสูงด้วยความรู้สึกหวาบหวาม

“งั้นก็ต้องทำบ่อยๆ แล้วล่ะ จะได้ชินไง” โต้งหยุดการเคลื่อนไหว ทำให้ฉันต้องลืมตาขึ้นมามองอย่างสงสัย และก็ได้เจอกับสายตาอันร้อนแรงที่ฉันไม่เคยจะต้านทานได้เลยสักครั้ง

“ไม่ให้ทำแล้ว” ฉันเชิดจมูกขึ้นหน่อยๆ เพื่อตอบเขาอย่างงอลๆ

“ถ้าคิดว่าห้ามโต้งได้นะ”

“อ๊ะ อ๊ะ โต้ง เบาๆ สิ”

แล้วร่างกายของฉันก็โดนร่างหนาโถมกำลังเข้าใส่อย่างหนักหน่วง ฉันทำได้เพียงแค่เปล่งเสียงกระเส่าออกมาอย่างเอาใจเขาเท่านั้น มือหนาปล่อยมือบางให้เป็นอิสระ ก่อนจะเลือนสอดเข้าไปที่แผ่นหลังแล้วยึดไหล่ฉันไว้แน่น เพื่อไม่ให้ร่างของฉันขยับเคลื่อนไปไกลยามที่เขาถาโถมสะโพกหนาเข้าใส่เต็มกำลัง ฉันจึงยกมือขึ้นโอบรอบคอโต้งไว้แน่นเมื่อร่างกายเริ่มเกร็งไปทุกสัดส่วน เสียงหอบหายใจแรงพ่นออกมาที่ข้างหูชวนให้ขนลุกชนไปทั่วร่าง ก่อนทุกอย่างจะแตกสลายอย่างสุขสมอยู่ในอ้อมกอดแสนอบอุ่นที่ต่างเฝ้ารอคอยซึ่งกันและกัน

สองเดือนต่อมา....

ฉันกลับมาเมืองไทยได้อาทิตย์กว่าแล้ว กลับมาพร้อมกับโต้ง โดยที่ไม่ได้บอกคนทางบ้านเลยสักคน และนั่น ก็ทำให้แม่ของฉันโกรธมาก ไม่ยอมพูดกับฉันอยู่หลายวันจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ยอมคุยอะไรกับฉันเลย ทั้งที่ฉันก็พยายามชวนแม่คุยนั่นนี้ไปเรื่อย แต่ผลที่ได้รับกลับมาคือความเงียบ

“คุณมิรินค่ะ วันนี้มีนัดประชุมตอนบ่ายสามนะคะ” เสียงเลขาคนสวยบอกเตือนฉัน เธอชื่อพี่วรรณ เป็นคนที่คุณตาหามาให้เพื่อคอยช่วยเหลืองานฉัน และเธอก็เก่งมากจริงๆ ช่วยฉันได้หลายเรื่องมาก ทำให้การทำงานในบริษัทค่อนข้างราบรื่นและเรียบร้อยดี

“ค่ะ” ฉันเงยหน้าขึ้นมาตอบจากการตรวจดูเอกสารที่พี่วรรณเอามาให้เพื่อเช็กความเรียบร้อย

“เห็นว่า บริษัททีที สปอร์ต ผู้ส่งออกอุปกรณ์กีฬารายใหญ่ก็มาร่วมประชุมด้วย เหมือนจะมาเปิดตัวทายาทคนสืบทอดกิจการคนต่อไปด้วยนะคะ”

“เหรอคะ” ฉันก็ฟังไปอย่างนั้นแหละ ไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษ

“ชื่อคุณธนาธร บรรณาลักษณ์ ยังเรียนไม่จบเลยนะคะ แต่กลับช่วยงานบริษัทได้ดีมาก สมกับเป็นคนหนุ่มรุ่นใหม่ไฟแรงจริงๆ ถ้าใครได้เกี่ยวดองด้วยละก็... ต้องดีมากๆ เลย ว่าไหมคะ” พี่วรรณพูดจบก็หันมาถามความเห็นฉัน

“เขาเก่งเนอะ” ฉันเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้พี่วรรณหนึ่งที ก่อนจะหันไปสนใจแฟ้มเอกสารตรงหน้าต่อ

“โธ่... คุณมิริน ไม่สนใจหน่อยเหรอคะ คุณธนาธรเขาหล่อมากเลยนะคะ” พี่วรรณยังไม่ล่ะความพยายามที่จะให้ฉันสนใจผู้ชายที่เขากำลังพูดถึงอยู่

“มิรินไม่สนหรอกค่ะ เพราะมิริน....มีแฟนแล้ว” ฉันปิดแฟ้มเอกสารแล้วก็ส่งยื่นให้พี่วรรณทันทีที่ตรวจเสร็จ

“จริงเหรอคะ” พี่วรรณมองหน้าฉันกึ่งเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ก็ไม่แปลกหรอกที่จะไม่เชื่อ เพราะโต้งไม่เคยมาหาฉันที่บริษัทเลย มีแต่ฉันแหละที่ไปหาเขาที่คอนโดอยู่ฝ่ายเดียว แต่ฉันก็ไม่ได้โกรธอะไรเขาหรอก เพราะโต้งเองก็ดูยุ่งๆ เอาไว้ให้เขาพร้อมก่อนก็แล้วกัน

“จะบ่ายสามล่ะ ไปห้องประชุมกัน” ฉันมองไปดูนาฬิกาที่แขวนติดกับผนังห้อง เมื่อได้เวลาฉันก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินตรงไปยังห้องประชุมที่อยู่ชั้นสิบทันที

เมื่อฉันเดินเข้ามาในห้องก็เจอกับนักธุรกิจทั้งหลายที่มีหุ้นส่วนอยู่ในบริษัทของคุณปู่ หนึ่งในนั้นก็มีพี่เฟยร่วมอยู่ด้วย ทันทีที่พี่เฟยเห็นหน้าฉัน เขาก็ส่งยิ้มหวานมาให้อย่างไม่ปิดบัง

ฉันเดินไปนั่งลงข้างแม่เฌอรีนซึ่งมีตำแหน่งเป็นรองประธาน ส่วนท่านประธานนั้นก็คือ คุณตาของฉันเอง ซึ่งท่านยังไม่เข้ามา พี่เฟยนั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับฉันพอดี เขาก็เอาแต่ส่งยิ้มมาให้ไม่หยุด จนฉันเริ่มรู้สึกรำคาญนิดๆ สักพักท่านประธานก็เข้ามาในห้องประชุมด้วยรถวิวแชร์ พร้อมกับเลขาส่วนตัวของท่าน

“สวัสดีครับทุกท่าน” เมื่อคุณตาเอ่ยพูด เลขาฯ ส่วนตัวของท่านก็เดินแจกแฟ้มงานให้กับผู้ร่วมประชุมทุกคน

“นั่นคือแฟ้มรายงานยอดขายของเราในช่วงสามปีที่ผ่านมา จะเห็นได้ว่า ยอดขายได้เพิ่มขึ้นต่อเนื่อง ซึ่งถือเป็นเรื่องดีอย่างมาก ที่เห็นความพัฒนาต่อเนื่องแบบนี้ ผมก็ต้องขอขอบคุณผู้ร่วมหุ้นรายใหญ่อีกคน ที่คอยช่วยและสนับสนุนบริษัทของเราอย่างเสมอมา” คุณตาหันไปพยักหน้าให้เลขาฯ ของท่านหนึ่งครั้ง

“ขอเชิญคุณธนาธร บรรณาลักษณ์ รองประธานบริษัททีที สปอร์ต ครับ” เลขาฯ ก็เดินไปเปิดประตูให้กับผู้ร่วมหุ้นคนสำคัญ

ทันทีที่บานประตูถูกเปิดออกมา ก็พบกับผู้ชายร่างสูงหุ่นดีอยู่ในชุดสูททันสมัย มันทำให้เขาดูดีออร่าพุงเป็นอย่างมาก

“เป็นไปไม่ได้” พี่เฟยยืนขึ้นแล้วเอ่ยออกมาด้วยท่าทีตกใจ

“ทำไมเฌอไม่เคยรู้มาก่อนเลยค่ะ คุณพ่อไม่เห็นบอกอะไรเลย”

เมื่อผู้ชายคนดังกล่าวปรากฏตัว ทุกคนต่างก็หันมาพูดคุยกันอย่างแตกตื่น ไม่ว่าจะอย่างไร คำพูดคุยเหล่าไม่ได้เข้ามาในโสตประสาทของฉันเลยสักนิด เพราะฉันยังเอาแต่นั่งจ้องหน้าผู้มาเยือนคนใหม่ด้วยความรู้สึกสับสนและมึนงง

.

.