คำพูด 1/4

โต้ง

“จำไว้นะ ไม่มีใครแทนที่มิรินได้”

ผมเอ่ยพูดกับร่างบางที่กำลังค่อยๆ หลับตาลงอย่างหมดแรง ไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมพูดไปเมื่อกี้มิรินจะได้ยินหรือเปล่า เพราะดูเหมือนว่า ผมได้ทำให้เธอสลบคาอกไปแล้ว

ความจริงยาที่ผมกินเข้าไปไม่ได้รุนแรงอะไรมากหรอก ผมพอจะควบคุมมันได้อยู่ แต่ยัยตัวเล็กนี้สิ ดันมายั่วผมสะงั้น แล้วใครมันจะไปทนได้ล่ะครับ บอกให้กลับบ้านก็ไม่ยอมกลับอีก ก็เลยโดนจัดหนักเข้าให้

จริงๆ แล้วคงเป็นเพราะผมคิดถึงมิรินมากกว่า ผมหยุดไม่ได้เพราะไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้อยู่ด้วยกันแบบนี้อีกไหม ไหนๆ ไอ้เพื่อนตัวดีทั้งสามของผมมันก็อุตส่าห์ช่วยขนาดนี้แล้วจะทำให้พวกมันผิดหวังได้ไง

ผมรู้ทันพวกมันสามตัวดี โดยฉะเพราะบิ๊กไบค์มันรู้ว่าในแก้วเหล้านั้นมียาปลุกเซ็กส์อยู่และที่มันไม่ยอมบอกตั้งแต่แรกเพราะมันอยากให้ผมกับมิรินได้มีช่วงเวลานี้ด้วยกัน

บิ๊กไบค์ถึงได้ยุยงให้ผมดื่มแทน เพราะถ้าหากมิรินดื่มเข้าไป เธออาจจะเป็นอันตรายได้ ก็อ่อนแอซะขนาดนั้นน่ะนะ แต่จะอย่างไรก็ตาม ต้องขอบคุณในความฉลาดของไอ้บิ๊กไบค์ เพราะมันผมถึงได้อยู่กับมิรินในคืนนี้ ถ้าหากผมไม่ดื่มสิ่งนั้นเข้าไปนะ ผมคงพามิรินกลับไปส่งบ้านแล้ว ถึงแม้มิรินจะไม่ยอมก็ตาม

เช้าวันรุ่งขึ้น....

ก๊อก!!! ก๊อก!!! ก๊อก!!!

เสียงเคาะประตูรัวๆ ดังอยู่หน้าห้อง ทำให้ผมต้องรีบลุกขึ้นจากเตียงนอนอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่ามันจะทำให้มิรินตื่นเอาได้ ใครวะ!! คงเป็นไอ้สหายสามตัวนั่นแหละ ไม่คนใดก็คนหนึ่ง ถ้าเปิดประตูไปแล้วไม่ใช่เรื่องสำคัญล่ะก็ ผมกระโดดถืบมันแน่

ผมจะเดินออกจากห้องนอนอยู่แล้ว ถ้าสายตาไม่ได้เลื่อนไปมองที่กระจกเงาแล้วสะท้อนภาพชีเปลือยล่อนจ้อน ผมจึงเดินกลับมาที่เตียงแล้วมองหากางเกงบล็อกเซอร์แล้วก็นึกขึ้นได้ว่ามันนอนแช่อยู่ในอ่างน้ำตั้งแต่เมื่อคืน ผมจึงเดินไปหยิบผ้าขนหนูที่หน้าตู้เสื้อผ้ามาพันรอบเอวไว้อย่างลวกๆ ก่อนจะเดินออกมาจากห้องนอนโดยที่ไม่ลืมปิดประตูห้องนอนให้สนิท ใครหน้าไหนก็ห้ามมองครับ เมียผม...

ปึก!!!

“มีไร”

“พี่มิรินตื่นยังวะ” ราเรซรีบทรุดเข้ามาในห้องผมอย่างรวดเร็ว

“อะไรของมึง” ผมเดินมานั่งลงที่โซฟาด้วยท่าทีสบายๆ

“ยังจะมาทำใจเย็นอยู่อีก อีกยี่สิบนาทีแม่ไลลากับแม่เฌอรีนจะมาถึงคอนโด”

“ห๊ะ!!” ผมเด้งตัวลุกขึ้นยืนอัตโนมัติ ผ้าขนหนูแทบหลุดเนะ

“ไม่ห๊ะ ไม่เหอะแล้ว รีบไปปลุกพี่มิรินแล้วให้ไปอยู่ห้องกูเดี๋ยวนี้ เพราะกูบอกกับแม่ๆ ไปว่า พี่มิรินมาหากู”

“เออๆ ๆ”

ผมรีบเดินกลับเข้ามายังห้องนอนเพื่อปลุกคนตัวเล็ก ผมเขย่าร่างบางอยู่สองสามครั้งกว่ามิรินจะรู้สึกตัว พอรู้สึกตัวก็มานั่งทำหน้ามุ้ยใส่ผม เห็นแล้วมันน่าขย้ำนัก แต่คงไม่ได้แล้ว เพราะถ้าทำอย่างนั้นเป็นเรื่องแน่

“มิริน รีบไปอาบน้ำแล้วแต่งตัวเร็ว”

“ทำไมล่ะ” มิรินยังงัวเงียถามต่อ

“แม่เฌอรีนกำลังมาที่นี่”

“ห๊ะ!!” มิรินหายจากอาการงัวเงียทันที

“ทำไงดีล่ะ แม่ต้องโกรธแน่ๆ เลย” ทีงี้ล่ะทำเป็นกลัว ไม่ยอมกลับบ้านเมื่อคืนล่ะไม่เห็นกลัวเลย

“รีบไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปอยู่ห้องไอ้ราเรซ เพราะมันรับหน้าแทนเราไปแล้ว” ผมรีบอธิบายให้มิรินฟัง ซึ่งมิรินก็พยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วรีบรุกขึ้นโดยที่เธอลืมไปว่า เธอไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ผมรีบเบือนหน้าหนีก่อนที่อารมณ์มันจะก่อเกิดปัญหาแล้วเปลี่ยนใจไม่ยอมให้เธอออกไปจากห้องง่ายๆ

ห้านาทีผ่านไป....

มิรินค่อยๆ ย่องออกมาจากห้องน้ำ เมื่อเธอแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วในชุดเมื่อคืน ผมนั่งพิงหัวเตียงแล้วจ้องมองทุกย่างก้าวของมิริน ซึ่งดูเหมือนว่า การเดินของมิรินค่อนข้างจะดูผิดปกติเล็กน้อย เพียงแค่นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ มันก็ทำให้ผมเผยรอยยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

“ยิ้มอะไร” มิรินขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วถามขึ้นอย่างสงสัย

“เปล่า” ผมยังเอาแต่นั่งอมยิ้มอยู่อย่างนั้น

“มิรินไปก่อนนะ”

มิรินส่งยิ้มหวานมาให้ก่อนที่เธอจะก้าวเดินออกจากห้องของผมไป ผมจึงรีบลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้วเดินตรงไปหาร่างบาง ผมเข้าสวมกอดมิรินจากด้านหลังพร้อมกับฝั่งหน้าลงที่ซอกคอของมิรินก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมา

“โต้ง...”

“อย่าหันมา” ผมพูดดักไว้ก่อนเมื่อมิรินทำท่าจะหันตัวกลับมาหา ผมไม่อยากให้มิรินเห็นน้ำตาของผมในตอนนี้

“เชื่อใจโต้งนะ มิริน” ผมกระชับอ้อมกอดแน่นเข้าไปอีก ซึ่งมิรินเองก็ยกมือบางขึ้นลูบไล้บริเวณแขนหนาอย่างเข้าใจ

“ถึงตอนนี้ มิรินจะไม่เข้าใจในเหตุผลของโต้งก็ตาม แต่ไม่ว่าจะอย่างไร มิรินจะรอโต้งนะ”

เพียงแค่นี้มันก็ดีที่สุดแล้ว ผมไม่อาจรู้อนาคตของผมและมิรินได้ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมเชื่อ นั้นคือ มิรินรักผม และผมก็รักเธอมากด้วย ผมเชื่อว่าความรักที่เรามีให้กัน มันจะนำพาให้เราได้สมหวังในสักวันหนึ่ง

เมื่อมิรินออกไปได้สักพักผมก็กลับเข้ามาในห้องนอนเพื่ออาบน้ำแต่งตัว เมื่อเดินเข้ามาในห้องน้ำก็เจอกับกางเกงยีนและบล็อกเซอร์ของตัวเองกำลังนอนแช่น้ำอย่างสบายใจ ผมเดินไปหยิบมันขึ้นมันพร้อมกับนึกถึงเหตุการณ์ในห้องนี้ไปด้วยรอยยิ้ม ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ แค่ได้เห็นพื้นที่ที่มิรินเคยอยู่มันก็ทำให้ผมเผลอยิ้มออกมาอย่างกับคนเสียสติไปแล้ว

ติ่งต๊อง!!

เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วผมมานั่งเล่นอยู่หน้าทีวีสักพักก็ได้ยินเสียงกริ่งที่หน้าห้องดังขึ้น ใครกัน? มิรินเหรอ เมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็รีบก้าวขายาวๆ ของตัวเองเดินกลับมาที่ประตูพร้อมกับเปิดออกอย่างรวดเร็ว

“หวัดดี ไอ้น้องชาย”

คิดผิดเฮะ นึกว่าเป็นมิรินซะอีก ที่แท้ก็ต้นหลิวนี่เอง จากตอนแรกที่กำลังยิ้มแป้นก็เปลี่ยนเป็นหน้ามุ้ยใส่ต้นหลิวทันที

“อะไรอ่ะ ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย” ต้นหลิวเดินผ่านหน้าผมเข้ามาในห้อง ก่อนจะเดินตรงไปที่ครัวเพื่อหาน้ำดื่มจากตู้เย็น

“มาทำไร” ผมเดินมานั่งลงที่โซฟาตัวยาวด้วยอารมณ์เซ็งๆ พร้อมกับตะโกนถามต้นหลิว

“เป็นอะไรไปล่ะ ดูอารมณ์บูดจัง” ต้นหลิวเดินถือแก้วน้ำมานั่งลงที่โซฟาตรงกันข้ามกับผม

“เปล่า” ผมตอบโดยที่ไม่ได้สนใจต้นหลิว แล้วหันไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมากดดูนั่นนี่ไปเรื่อย

“นี่!! สนใจกันหน่อยสิ พรุ่งนี้หลิวจะกลับแล้วนะ” ต้นหลิวแกล้งพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนน้อยใจ

“จริงเหรอ งั้นก็..กลับดีๆ ล่ะ” ผมหันไปบอกต้นหลิวแวบเดียวก็หันมาสนใจโทรศัพท์มือถือต่อ

“อะไรวะ ควรจะเลี้ยงส่งกันหน่อยสิ” ต้นหลิวนั่งมองหน้าผมตาแป๋วเหมือนเด็กน้อยอยากได้ขนม

“โอเคร อยากกินอะไรล่ะ”

“แล้ว..แถวนี้อะไรอร่อยสุดล่ะ”

“ข้าวผัดกุ้ง” จู่ๆ เมนูนี้ก็ผุดขึ้นมาบนหัว ผมคงจะจำได้แค่เมนูเดียวนี่ล่ะมั้ง เพราะมันคือเมนูที่มิรินชอบ

“ข้าวผัดกุ้งเนี่ยนะ ไม่เอาอ่ะ หลิวอยากกิน...ส้มตำ”

“งั้นก็ไปสิ รออะไรล่ะ” ผมลุกขึ้นยืนเตรียมพร้อมที่จะพาต้นหลิวไปเลี้ยงส่ง

“เย้ เย้”

ทันทีที่ผมตอบตกลงต้นหลิวก็ลุกขึ้นกระโดดโลดเต้นรอบโซฟาอย่างดีใจ ผมจึงเดินออกมาก่อนขี้เกียจรอไปให้กระโดดจนพอใจก็แล้วกัน เหนื่อยเดี๋ยวก็เดินตามผมมาเองแหละ ในจังหวะที่เปิดประตูออกไปนั่น ผมก็แทบชะงักค้างทันทีที่มีเสียงทักขึ้น

“นี่เธอ...” ?

.

.

.