คำพูด 2/4

“นี่เธอ...”

ผมถึงกลับชาวาบไปทั้งตัวเมื่อเจอกับแม่เฌอรีนพร้อมทั้งแม่ไลลา ราเรซและมิริน ผมจึงยกมือไหว้แม่ๆ ทั้งสองซึ่งแม่ไลลาเองก็ส่งยิ้มมาให้อย่างใจดีเหมือนอย่างเคย ส่วนแม่เฌอรีนนั้น ไม่ต้องพูดถึงหรอกครับ มองจิกผมอย่างเอาเรื่องเลยล่ะ ผมนึกว่าพากันกลับไปแล้วซะอีก ซวยแล้วไหมล่ะ ท่านต้องเดาออกแน่ๆ ว่าเมื่อคืนนี้มิรินอยู่กับผมไม่ใช่ราเรซ

“เธอพักอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ” แม่เฌอรีนมองหน้าผมด้วยสายตาดุร้าว ก่อนจะหันมองหน้ามิรินอย่างจับผิด

“ครับ” ผมพยายามซ่อนความตื่นกลัวเอาไว้ภายใต้ใบหน้าที่ใครๆ ก็มองว่าหยิ่งนี้

“แสดงว่า....”

“รอด้วยสิ โต้ง!!” ท่านกำลังจะถามอะไรผมต่อ ก็มีเสียงของต้นหลิวตะโกนขึ้นมาขัดซะก่อน

“อุ๊ย!! ขอโทษค่ะ มีแขกอยู่เหรอ” ต้นหลิวยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองก่อนจะหันมาถามผมอย่างสงสัย

“เปล่าหรอก ไปกันเถอะ” ผมคว้ามือต้นหลิวกำลังจะพาเธอเดินออกจากตรงนี้ แต่ว่า.. ก้าวไปได้เพียงก้าวเดียวเท่านั้น ผมก็ต้องชะงักกับคำพูดของแม่เฌอรีน

“อยู่กับแฟนนี่เอง”

“อ้อ ไม่ชะ....” ต้นหลิวกำลังจะปฏิเสธ ผมจึงพูดขัดขึ้นทันที เพราะถ้าหากต้นหลิวบอกความจริงไป มันไม่เป็นผลดีต่อมิรินแน่ ถึงแม้ว่าผมจะได้ผิดคำพูดไปแล้วก็ตาม แต่ว่า ยังไงซะ แม่เฌอรีนก็ยังไม่รู้ซะหน่อย

“ครับ” ผมจำต้องหันหน้าหลับมาตอบ และนั้นเองที่ผมได้เห็นแววตาที่แสนจะเจ็บปวดคู่นั้นของมิริน ขอร้องล่ะ เชื่อใจโต้งนะ แล้วโต้งจะอธิบายให้ฟังทีหลัง ผมพยายามส่งสายตาไปให้มิริน แต่เธอกลับไม่แม้แต่จะมองผมอีกแล้ว

“ขอตัวนะครับ” ผมรีบพาต้นหลิวเดินเข้ามาในลิฟต์ทันที ขอล่ะ อยากพึ่งคิดอะไรไปไกลเลย ผมได้แต่ภาวนาอยู่ในใจ ขอให้มิรินเชื่อใจและรอให้ผมได้อธิบายด้วยเถอะ

มิริน

ตอนนี้ฉันกำลังนั่งก้มหน้าก้มตามองพื้นพรมที่ปูรองชุดโต๊ะโซฟาในห้องของราเรซ ซึ่งเจ้าของห้องก็นั่งอยู่ข้างๆ ฉันนี้แหละ ทั้งที่ราเรซไม่ได้มีส่วนรู้เห็นในความผิดของฉันเลยแม้แต่น้อย แต่ก็ต้องมานั่งโดนแม่ๆ บ่นไปพร้อมกับฉัน

“มิรินไม่ควรทำแบบนี้นะลูก การที่หนูหายไปโดยที่ไม่บอกใครเลย มันทำให้เราทุกคนเป็นห่วงลูกมาก” แม่ไลลาบ่นด้วยน้ำเสียงป่นห่วงใย

“ราเรซก็เหมือนกัน ไหนรับปากแม่ว่า ถ้าเจอพี่แล้วจะโทรบอกแม่ไง ใช้ไม่ได้เลย” แล้วแม่ไลลาก็หันไปบ่นราเรซต่อ

“อย่าว่าน้องเลยค่ะ มิรินเป็นคนบังคับน้องเอง ไม่ให้โทรบอกใคร” ฉันไม่อยากให้น้องโดนบ่นไปมากกว่านี้

“ทีอย่างนี้ล่ะ ออกตัวรับผิดแทนน้อง ถ้าคิดได้ตั้งแต่แรกก็ควรกลับบ้าน ไม่ใช่มาสร้างปัญหาให้น้องแบบนี้” การพูดจากับลูกที่แสนจะแตกต่างคงเป็นใครไม่ได้นอกจากแม่เฌอรีน แม่ของฉันเอง

“เฌอรีน...” แม่ไลลาลูบแขนแม่เฌอรีนอย่างต้องการให้เพื่อนรักใจเย็นลง

“ทำตัวแบบนี้ เมื่อไรจะโตสักที” แม่เฌอรีนหันหน้าหนีไปอีกทางอย่างเสียอารมณ์

“มิรินขอโทษค่ะ” ฉันคลานเข่าไปกราบลงที่ตักแม่ไลลาแล้วค่อยคลานเข่าต่อไปยังกราบที่ตักของแม่เฌอรีน

“แม่ค่ะ มิรินไม่ได้ชอบพี่เฟย แม่เลิกพยายามที่จะจับคู่ให้มิรินเถอะนะค่ะ มิรินจะตั้งใจเรียนให้จบแล้วมิรินจะสานต่อธุรกิจของคุณปู่เอง ไม่ต้องให้ใครมาช่วย มิรินทำได้แน่ ขอเพียงแค่แม่ให้โอกาสและเข้าใจมิริน นะคะแม่..”

ฉันรู้...ว่าแม่รักฉัน เพียงแต่ท่านแสดงความรักไม่เหมือนกับแม่ไลลา เป็นเพราะแม่เคยอยู่คนเดียวเพียงลำพังไร้คู่คิด ถึงจะทะเลาะกันแค่ไหน ฉันก็รู้สึกได้ว่าแม่รักฉันที่สุด

“เฮ้อ... มันไม่ได้ง่ายอย่างนั้นหรอกนะมิริน แต่ก็เอาเถอะ เรื่องของพี่เฟย แม่จะไม่บังคับใจมิริน แต่แม่ขอบอกไว้นะ ว่ามิรินควรจะเลือกคนที่จะนำพาให้บริษัทของเราก้าวหน้าอย่างมั่นคง ซึ่งมิรินอาจจะเจอคนที่เหมาะสมและดี ถ้ามิรินยอมไปเรียนต่อที่ดอนลอน”

“แต่มิรินอยากเรียนอยู่ที่นี่นิค่ะ” ฉันยืนกรานที่จะเรียนอยู่ที่นี่

“เอาล่ะ แม่ว่า เราพักเรื่องพวกนี้ไว้ก่อนดีกว่า เธอเองก็ไม่ควรกดดันลูกมากนะ เฌอรีน” แม่ไลลาหันไปพูดเตือนเพื่อนรัก ซึ่งแม่เฌอรีนเองก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

“ฉันกลับล่ะ แม่กลับก่อนนะราเรซ” แม่เฌอรีนหันไปบอกราเรซ แล้วก็เดินออกไปจากห้องทันที

“แม่เขาก็เป็นแบบนี้แหละมิริน แม่เขารักมิรินมากนะ รู้ใช่ไหม” แม่ไลลาเดินมาลูบผมยาวสลวยของฉันอย่างปลอบโยน ฉันจึงพยักหน้าให้อย่างเข้าใจ แล้วแม่ไลลาก็เดินตามแม่เฌอรีนไปอีกคน

“พี่กลับก่อนนะ” ฉันหันมาบอกน้องชาย

“ครับ”

และเมื่อฉันเดินออกมาก็ต้องตกใจที่เห็นโต้งกำลังยืนคุยกับแม่อยู่ ฉันหันไปมองหน้าราเรซอย่างตื่นกลัว เพราะแม่ต้องรู้แน่ๆ ว่าฉันโกหกเรื่องที่ว่าอยู่กับราเรซ แต่แล้ว...สิ่งที่ทำฉันช็อกมากกว่าการที่เห็นว่าแม่เจอกับโต้งนั้น ก็คือ... ผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่งที่เดินออกมาจากห้องของโต้ง แถมเขายังยอมรับอีกว่า ผู้หญิงคนนั้นคือแฟนของเขา

ฉันงงไปหมดแล้ว เมื่อคืนนี้เรายังดีๆ กันอยู่เลย แต่พอฉันออกมาจากห้องของเขาเพียงไม่กี่ชั่วโมง ก็มีผู้หญิงอีกคนมาแทนที่ซะแล้ว สิ่งที่เขาบอกกับฉันเมื่อเช้านี้มันคืออะไร เขาโกหกงั้นเหรอ คงหมดเวลาของฉันแล้วสินะ ฉันยืนมองดูทั้งคู่เดินเข้าไปในลิฟต์จนหลับสายตา น้ำตาก็ปริ่มๆจะไหลออกมาอยู่แล้ว แต่ก็พยายามกักกั้นมันไว้ แสร้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไร เพื่อไม่ให้แม่เฌอรีนผิดสังเกต

ตอนนี้ฉันกลับมาถึงบ้านได้สักพักด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยวเกินจะเยียวยาได้อีกต่อไป ฉันเดินขึ้นมายังห้องนอนเพื่ออาบน้ำอีกรอบและเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ ก่อนจะเดินลงมายังชั้นล่าง และในระหว่างที่ฉันกำลังจะเดินไปยังห้องครัว ฉันก็ได้ยินเสียงสนทนาของสองเพื่อนรักระหว่างแม่ไลลากับแม่เฌอรีนของฉัน

“ทำไมแกต้องเลือกคู่ให้ลูกด้วยเหอะ เฌอรีน” (แม่ไลลา)

“ก็ถ้าให้เลือกเองก็คงจะพลาดเหมือนกับฉันไง ความรักในวัยรุ่นมันยั่งยืนซะที่ไหน มันเปราะบางแค่ไหนแกก็น่าจะรู้ ฉันไม่อยากให้มิรินต้องมาเสียใจเหมือนกับฉัน” (แม่เฌอรีน)

“ก็ใช่ แต่ว่า...ต่อให้แกอธิบายให้มิรินฟังแทบตาย มิรินก็ไม่มีวันเข้าใจหรอกนะ เพราะเขาไม่ได้สัมผัสด้วยตัวเอง แกต้องให้ลูกได้เรียนรู้ แล้วเขาจะเข้าใจและแข็งแกร่งขึ้น” (แม่ไลลา)

"แต่ว่า..." (แม่เฌอรีน)

"ไม่มีแต่หรอก เฌอรีน ประสบการณ์เท่านั้น ที่จะสอนให้เขาเข้าใจและเป็นผู้ใหญ่ในวันข้างหน้า" (แม่ไลลา)

“แม่ค่ะ”

“มิริน”

.

.

.