เปิดใจ 3/3

สามสิบนาทีต่อมา....

เขาให้ฉันเดินออกมาจากห้องก่อน เพื่อไม่ให้ใครจับพิรุธเราได้ เมื่อฉันเดินออกมาก็เห็นลูกค้ากำลังเข้าร้านเต็มเลย ซึ่งแก้มใสก็ช่วยต้อนรับอย่างแข็งขัน เด็กคนนี้ขยันจริงๆ

“นานจัง ถ่ายได้กี่ยก เฮ้ย! กี่ชุดล่ะ” ราเรซเดินเข้ามากระซิบถามฉัน เป็นจังหวะเดียวกันกับร่างสูงเดินมาหยุดยืนอยู่หลังฉันพอดี

“ยกเดียว” โต้งตอบราเรซ

“เฮ้ย! จริงเหรอเนี้ย” ราเรซแสดงสีหน้าอย่างตื่นเต้นพร้อมกับเดินเข้าไปกระซิบถามเพื่อนรัก แต่ฉันนี้สิ หน้าแดงจนไม่รู้จะเอาไปซุกไว้ที่ไหนแล้วเนี้ย เพราะฉันเป็นคนพาเขาเข้าไปเอง แล้วก็.... ฉันยืนสลัดหัวแรงๆ เมื่อภาพเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ได้ฉายขึ้นมาในหัว

“เป็นอะไร ทำไมหน้าแดงแบบนั้น นี่คงไม่ได้คิด...อะไรอยู่ใช่ไหม” โต้งเอื้อมมือหนามาวางไว้บนหัวของฉัน พร้อมกับโน้มหน้าลงมาถามในระยะห่างไม่ถึงเซ็น สายตาของเขามีแววล้อเลียนฉันอยู่ในนั้น

“ถะ ถอยออกไปเลย” ฉันย่นหน้าให้เขาอย่างโกรธเคือง แต่โต้งกลับยืนขำฉันอย่างน่ารัก ^o^ ใช่...ฉันยอมรับ โต้งน่ารักจริงๆ

“ว่าแต่ จะสวีสกันอีกนานไหมครับ หาคนช่วยยกของไปใส่รถเนี้ย จะได้เอาไปเก็บไว้ที่คณะ” ราเรซบอก

เมื่อได้โอกาสให้ฉันได้พักหายใจหายคอได้บ้าง ฉันจึงดันร่างหนาให้หันกลับไปหาราเรซ เพื่อให้เขาไปช่วยน้องชายขนของไปใส่รถ

“ไปช่วยราเรซเลย” ฉันบอกเขา

“ได้ แต่ว่า อย่าลืมจ่ายค่าแรงด้วยล่ะ ชั่วโมงล่ะสองยก” โต้งหันตัวกลับมากระซิบบอกให้ได้ยินแค่สองคน แล้วเขาก็ยกของออกไปจากร้านของฉันทันทีที่ได้ทิ้งระเบิดตุ้มใหญ่ใส่หน้าฉันแล้ว เขาเดินไปไกลแล้ว แต่ฉันยังยืนนิ่งอยู่กับที่ด้วยความเขินอาย เขามันบ้าที่สุด... ฉันไม่น่าเผลอตัวเผลอใจไปกับเขาเลย...

วันเดินทาง.... 20:20 PM.

“เอาล่ะครับน้องๆ เช็กสำภาระของตัวเองให้เรียบร้อย แล้วก็เดินขึ้นรถไปนั่งรอได้เลยนะครับ” เสียงพี่แมทตะโกนบอกทุกๆ คน

“คนเยอะเหมือนกันเนอะ วันที่ลงชื่อเห็นมีไม่กี่คนเอง” ฉันคุยกับเพื่อน

ฉันกับบัวตองขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว บัวตองนั่งติดริมหน้าต่างส่วนฉันก็นั่งข้างบัวตองนี้แหละ

“เฮ้ หนุ่มๆ มาขึ้นคันนี้” อยู่ดีๆ เพื่อนฉันก็โบกไม้โบกมือให้กับหน้าต่าง พร้อมกับตะโกนเสียงดังลั่นรถ ทำให้คนที่อยู่บนรถหันมามองฉันกับบัวตองอย่างตำหนิ

“หุบปาก เดี๋ยวนี้นะ ยัยบัวตอง!!” ฉันเลยดุเข้าให้

“อุ้ย! โทษที คริๆ” บัวตองหันมาส่งสายตาขอโทษผู้คนที่นั่งอยู่บนรถ

“แกตะโกนบอกใคร แอบนัดผู้ชายไปด้วยเหรอ” ฉันกระซิบถามบัวตอง

“ก็หนุ่มๆ แก๊งนั้นไง” บัวตองเหล่ตาไปทางด้านหน้ารถ เมื่อฉันหันไปมองตามสายตาของเพื่อนก็หายสงสัยในทันที ราเรซกับบิ๊กไบค์เดินมานั่งที่เบาะด้านหน้าของฉัน ส่วนโต้งนั้นกำลังจะเดินมานั่งที่เบาะข้างๆ ฉันอีกฝั่ง แต่ไม่ทันได้นั่ง ก็โดนพี่แมทแย่งนั่งไปซะก่อน โต้งมองหน้าพี่แมทด้วยความไม่พอใจอย่างมาก พร้อมกับถอนหายใจแรงๆ ใส่

เลโอเดินเข้ามาขว้างหน้าโต้งกับพี่แมทไว้ ก่อนจะหมุนตัวกลับไปดันหลังโต้งให้ไปนั่งที่เบาะด้านหลังของฉัน ซึ่งว่างอยู่พอดี นี่ก็...ใจร้อนทีไร ลำบากเลโอทุกที

“บัวตองครับ แลกที่นั่งกับไอ้โต้งมั้ย ไม่อยากนั่งข้างมัน” เลโอยืนขึ้นแล้วชะเง้อหน้ามาถามเพื่อนฉัน ซึ่งบัวตองก็ไม่รอช้ารีบรุกขึ้นออกจากที่นั่งทันที

“นี่แกจะไปไหน” ฉันคว้ามือเพื่อนไว้ เมื่อบัวตองเดินออกจากที่นั่ง

“แกปล่อยฉันเลย ให้ฉันได้นั่งข้างผู้หล่อๆ บ้าง นั่งข้างแกแล้วฉันเมารถ” เพื่อนฉันนี่ มันน่าตบจริงๆ ผู้ชายกระดิกนิ้วให้ทีเดียวรีบแจ่นไปหาเขาเลย

“ยัยแรด!!” ฉันเลยแขวะเข้าให้

“สมัยนี้ ไม่แรดอยู่ยากนะคะ” แล้วบัวตองก็ตอบกลับมาทันที

“ขยับเข้าไปหน่อย” ฉันจำต้องขยับเข้าไปนั่งติดริมหน้าต่างอย่างเลี่ยงไม่ได้

“ถ้าง่วงก็ซบไหล่ได้นะ” โต้งบอกเมื่อเขานั่งลงเรียบร้อยแล้ว

“ใครเขาอยากซบไหล่นายกัน” ฉันบอกโดยที่ไม่หันหน้ามามองเขา แกล้งทำเป็นมองออกไปด้านนอกหน้าต่างทั้งที่มันก็ไม่มีอะไรให้มองเลย

“จะมองมันอีกนานไหม” อยู่ดีๆ น้ำเสียงของโต้งก็เปลี่ยนไป เหมือนกับว่าไม่พอใจอะไรสักอย่าง

“อะไร” ฉันหันหน้ากลับมาถามเขาอย่าง งงๆ

“ก็มองไอ้รุ่นพี่คนนั้นอยู่ไม่ใช่เหรอ” โต้งจ้องหน้าฉันพร้อมกับส่งสายตาดุดันมาให้

ฉันหันกลับไปมองนอกหน้าต่างอีกครั้ง ก็เข้าใจทันที กลุ่มของพี่ยูกำลังยืนคุยกันอยู่ข้างรถอีกคันหนึ่ง ซึ่งพี่เขากำลังส่งยิ้มหวานมาให้ฉันอยู่ สาบานได้นะ..ว่าเมื่อกี้ฉันไม่ได้มองพี่ยูเลย ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่เขายืนอยู่ตรงนั้น

พรึบ!!

โต้งยืนขึ้นแล้วดึงผ้าม่านมาปิดหน้าต่างทันที ทำให้ตรงที่นั่งของฉันมืดไปเลย เมื่อมีความมืดพรางตา ฉันก็สัมผัสได้ถึงมือหนาเลือนเข้ามาทางด้านหลังแล้วโอบรอบเอวฉันไว้ นิ้วเรียวยาวยื่นมาด้านหน้าเขี่ยวนเล่นอยู่กับสะดื่อของฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกเกร็งไปทั้งตัวอย่างสยิว

“เล่นบ้าอะไรนะ” ฉันรีบตะปบมือหนาทันทีที่พยายามจะสอดนิ้วเข้ามาในขอบกางเกงของฉัน

“กล้ามองผู้ชายคนอื่น ต่อหน้าผัวได้ไง” โต้งกระซิบบอกชิดแก้มเนียน ความอุ่นร้อนจากลมหายใจเป่ารดผิวแก้มเพียงนิด มันสามารถทำให้ฉันร้อนรุ่มไปทั้งตัวได้ ฉันกัดริมฝีปากล่างแน่นพร้อมกับจ้องหน้าเขาด้วยความโกรธเคือง

“กัดปากทำไม หยุดเดี๋ยวนี้” โต้งสั่งเสียงดุ ยิ่งโดนห้ามฉันยิ่งทำ ฉันแกล้งทำเหมือนกัดแรงกว่าเดิม

“ถ้าไม่หยุดนะ เดี๋ยวได้โดนกัดจริงๆ แน่” ฉันหยุดกัดปากตัวเองทันทีที่ได้ยินคำขู่จากเขา หงุดหงิดชะมัด ทำไมฉันต้องกลัว ต้องยอมเขาด้วยนะ ฉันยกแขนขึ้นมากอดอกแล้วหันหน้าไปทางหน้าต่างอย่างอารมณ์เสีย ที่ไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลย

“ข้างหลังอย่าหวานกันเยอะนะ เดี๋ยวมดขึ้นรถ” ราเรซโพล่หน้ามาแซว

ตุบ!!

แล้วก็โดนคนขี้โมโหเตะเบาะจากด้านหลังไปหนึ่งที ราเรซถึงกลับหันหลังไปนั่งที่เหมือนเดิม เพราะรู้แล้วว่า เพื่อนของตัวเองอยู่ในโหมดที่พูดเล่นด้วยไม่ได้

“อันธพาล” ฉันเลยแขวะเข้าให้

“พูดอีกทีดิ” โต้งยกยิ้มที่มุมปากอย่างมีเลศนัย แล้วใครมันจะกล้าไปว่าเขาอีกล่ะ ถ้าขืนยังปากดีอยู่ มีหวังโดนเขารังแกเป็นแน่

“ง่วงแล้ว” ฉันแสร้งทำทีเป็นง่วงนอนแทน เพราะไม่อยากต่อกรกับเขา

โต้งเลื่อนแขนยาวๆ ของตัวเองมาประคองหลังฉัน พร้อมกับดันหัวของฉันให้เอียงมาซบลงที่ไหล่ของเขา ฉันทำท่าจะขัดขืน ก็โดนสายตาดุๆ ส่งมาให้ ฉันจำต้องยอมซบไหล่เขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่จะว่าไป ไหล่ของโต้งก็นอนสบายดีนะ แถมอบอุ่นด้วย...

.

.

.