บังเอิญ 1/3

ผมนุ้งเพียงกางเกงบล็อกเซอร์ตัวเดียวเดินลงมายังชั้นล่าง มองหาผ้ากับกะละมังอีกรอบเพื่อนำไปเช็ดตัวให้มิริน

“ไอ้โต้ง”

“มีไร”

“ทำไมมึงอยู่ในสภาพนี้ว่ะ แต่ก็ชั่งเหอะ กูไปเอาผ้ามาอาบน้ำดีกว่า” ราเรซบอก พร้อมกับที่มันกำลังจะเดินขึ้นบันไดไป

“เฮ้ย!! เดี๋ยว!!” ผมรีบวิ่งไปขว้างหน้ามันไว้ก่อน

“อะไรของมึง กูอยากอาบน้ำใจจะขาดอยู่แล้ว” ราเรซจ้องหน้าผมด้วยอารมณ์หงุดหงิด

“มิรินอยู่ข้างบน”

“แล้วไง นั่นก็พี่กูป่ะ” ราเรซทำท่าจะเดินขึ้นบันไดไปอีกรอบ

“ไม่ได้!!”

“อะไรของมึง ทำอย่างกับว่าพี่กู...เดี๋ยวนะ!! มึงอยู่สภาพนี้..แล้ว พี่มิริน...” ราเรซทำท่าคุ้นคิด ผมจึงพยักหน้าให้มันทันทีโดยที่ไม่ต้องรอให้มันคิดนาน

“เฮ้ย!!” ราเรซกระโดนออกจากทางขึ้นบันไดทันที

“รอกูอยู่นี้... ให้กูไปจัดการด้านบนให้เรียบร้อยก่อน” พูดจบ ผมก็รีบเดินขึ้นมายังชั้นบนพร้อมกับกะละมังใบเล็กและผ้าเช็ดตัว   

ผมถือกะละมังใบเล็กกับผ้าเช็ดตัวมาวางไว้ข้างตัวมิรินก่อนจะจุ่มผ้าลงในกะละมังแล้วบิดน้ำออกพอมาดๆ ผมเริ่มเช็ดใบหน้ารูปไข่ก่อน ค่อยๆซับผิวเนียนอย่างเบามือ มิรนิขยับตัวหนีเล็กน้อย เมื่อผิวเนื้อโดนความเย็นชื้นสัมผัส ผมนั่งจ้องมองใบหน้าหวานนี้ด้วยความรู้สึกหลากหลาย ผมทั้งรัก ทั้งหวง และหลงเธอเป็นอย่างมาก แล้วเธอล่ะ มิริน.. รู้สึกเหมือนกันหรือเปล่า อยากรู้ใจเธอจัง...

เมื่อเช็ดตัวและใส่เสื้อผ้าให้มิรินเรียบร้อยแล้ว ผมจึงเดินลงมายังด้านล่างอีกครั้ง แต่พอลงมากลับไม่ได้เจอไอ้ราเรซเพียงคนเดียว บิ๊กไบค์กับเลโอก็อยู่ด้วย

“ตลอดเลยมึง หายไปทีไร เป็นได้กินหญิงทุกที” เลโอบ่น

“ร้ายนะมึงเนี้ย ขนาดน้องชายแท้ๆ ยังหลีกทางให้” บิ๊กไบค์พูดพร้อมกับเหล่ตาไปมองราเรซ

“เขาเรียกว่า ทำดีหวังผลโว๊ย” ราเรซตอบบิ๊กไบค์

“หวังผลเชี้ยไรมึง” ผมถามราเรซกลับทันที ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ามันหมายถึงอะไร และที่ผมถามกลับไปเมื่อกี้ ก็จะได้ความแถกลับมา

“ก็หวังว่า...ความดีที่ได้ทำในวันนี้ จะส่งผลให้กูได้ดี ในภายภาคหน้าไง” นั่นไง ผมคิดผิดซะที่ไหน มันแถไปเรื่อยล่ะ ไอ้เรซเนี้ย...

“แล้วพวกมึงเห็นบัวตองไหม จะได้ให้มารับมิรินกลับที่พัก” ผมถามเพื่อนๆ

“บัวตองเหรอ ตอนนั้นบอกจะไปห้องน้ำ แล้วก็ไม่เห็นกลับมาที่วงอีกเลย สงสัยไปนอนแล้วมั้ง” เลโอบอก

“งั้นไอ้เรซ มึงไปกับกู” ผมบอกราเรซ ซึ่งมันก็พยักหน้าให้อย่างรู้ใจ

ผมเดินกลับขึ้นมาบนบ้านอีกครั้งเพื่อใส่เสื้อผ้าในชุดกีฬาสบายๆ ผมย่อตัวลงข้างๆ มิรินแล้วค่อยๆ ช้อนร่างบางขึ้นมาอยู่ในอ้อมกอด ผมอุ้มมิรินเดินลงมายังชั้นล่างแล้วก็เดินนำราเรซไปยังบ้านพักหลังที่มิรินพักอยู่

“โต้ง”

เมื่อผมเดินเข้ามายังห้องที่มิรินพักอยู่ก็เจอกับกลุ่มเพื่อนของน้ำหวานที่ไปยืนรออยู่หน้าบ้านพักผมก่อนหน้านี้ น้ำหวานชักสีหน้าใส่ทันทีที่เห็นผมอุ้มมิรินเดินเข้ามาด้วย

“ที่นอนพี่มิรินอยู่ตรงไหน” ราเรซเอ่ยถาม ซึ่งพวกเธอก็เงียบไม่ยอมตอบ

“กูจะถามอีกรอบ ว่าพี่กูนอนตรงไหน” ราเรซเริ่มพูดคำหยาบ ทำให้เหล่าสาวๆ ต่างก็ชี้นิ้วไปที่มุมห้องซึ่งเป็นที่นอนของมิริน

“ก็แค่นั้น” ราเรซพูด นับว่าสาวๆ พวกนี้ชั่งยั่วต่อมโมโหไอ้ราเรซได้ดีจริงๆ เพราะไม่บ่อยนักหรอก ที่ราเรซจะพูดจาหยาบคายกับสาวๆ แสดงว่ากลุ่มสาวๆ เหล่านี้ต้องซวยไปทั้งชาติแล้วล่ะ

ผมเดินตามราเรซมายังที่นอนตามที่พวกน้ำหวานบอก ซึ่งราเรซก็เดินไปจัดหมอนกับผ้าห่มไว้รออยู่ก่อนแล้ว ผมค่อยๆ วางร่างบางลงอย่างเบามือ นี่ก็หลับลึกซะจริง ถ้าผมแอบลักหลับไปหลายยกก็คงจะไม่รู้เรื่องอะไรสินะ พอคิดได้ดังนั้น ผมก็เผลอยิ้มออกมาอย่างขำๆ กับความคิดของตัวเอง

“ยิ้มคนเดียวก็เป็นเฮะ..” ราเรซแขวะ

“มึงออกไปก่อนไป เดี๋ยวกูตามไป” ผมบอกราเรซ ซึ่งมันก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปรอที่ด้านนอกทันที

“ฝันดีนะครับ ที่รัก” ผมหันกลับมาบอกมิรินที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ผมจึงราตริสวัสดิ์ด้วยการจุมพิตเบาๆ ที่หน้าผากมน พร้อมกับแอบหอมแก้มไปหนึ่งที ผมเอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มมาห่มให้ร่างบาง ใจจริงอยากจะเป็นผ้าห่มให้มิรินเองซะด้วยซ้ำ เมื่อผมหันตัวกลับมาก็เจอสายตาของน้ำหวานและเพื่อนๆ ของเธอ

“ห้ามใครรบกวนมิริน ไม่งั้นเจอดีแน่” ผมบอกกับพวกน้ำหวานด้วยสายตาที่ดุดันพร้อมจะเอาเรื่องพวกเธอทุกเมื่อ ซึ่งพวกเธอก็รีบพยักหน้ากันอย่างรัวๆ เมื่อแน่ใจแล้วว่าจะไม่มีใครมากวนตอนมิรินหลับ ผมก็เดินออกมาจากบ้านพักทันที

บัวตอง

ฉันหันหน้ามาอีกที ก็ไม่เห็นยัยเพื่อนตัวดีซะแล้ว โดนใครหิ้วไปหรือเปล่านะ ฉันลุกขึ้นมองหันซ้ายหันขวาก็ไม่เจอมิริน หายไปไหนนะ เร็วจัง...

ฉันนะเคยดื่มเหล้ามาก่อนอยู่แล้ว ในตอนนั้นที่เรียนจบมัธยมปลายใหม่ๆ ฉันอยากจะลองดื่มเหล้าสักครั้งก็เลยแอบซื้อมากินอยู่ในห้องคนเดียว กินไปได้ไม่กินแก้วฉันก็สลบซะแล้ว และจากนั้นฉันก็ดื่มบ้างไม่ดื่มบ้าง แต่มิรินนี่สิ เคยดื่มซะที่ไหน แล้วยิ่งเพื่อนหายไปแบบนี้ฉันยิ่งอดเป็นห่วงไม่ได้

ไปกับโต้งหรือเปล่านะ เพราะตอนนี้ในกลุ่มก็ไม่เห็นโต้งเหมือนกัน ฉันล่ะอยากรู้ความสัมพันธ์ของมิรินกับเพื่อนน้องชายจริงๆ ว่าสองคนนี้ มีอะไรที่แบบเกินคำว่าคนรู้จักกันหรือเปล่า ฉันแอบสังเกตโต้งหลายครั้งล่ะ เขามักจะมีอาการหึงทุกครั้งที่มิรินอยู่ใกล้ผู้ชายคนอื่น

“ราเรซ เห็นมิรินไหม” ฉันจึงหันไปถามลูกพี่ลูกน้องของเพื่อน

“ไม่ต้องห่วงหรอก พี่มิรินมีคนดูแลแล้ว ว่าแต่ตัวเองเหอะ ดื่มขนาดนี้ ไหวแน่เหรอ” ราเรซถามกลับ

“บัวตองไม่ใช่ไก่อ่อนเหมือนยัยมิรินนะ ก็พอดื่มได้บ้างแหละ ไม่สลบง่ายๆ หรอก” ฉันตอบราเรซ รู้สึกว่าจะดื่มเยอะไปหน่อยล่ะ ปวดฉี่จัง

“ไปห้องน้ำแป๊บนะ” ฉันหันไปบอกกับทุกคนที่นั่งอยู่ในกลุ่ม ซึ่งก็ไม่ได้มีใครสนใจฉันสักเท่าไรหรอก

เมื่อลุกขึ้นยืนฉันถึงได้รู้ว่าตัวเองก็เริ่มเมาแล้วล่ะ ตอนนั่งอยู่ก็ไม่เป็นอะไรนะ แต่พอลุกขึ้นยืน รู้สึกเหมือนพื้นมันเอียงๆ ยังไงก็ไม่รู้

ฉันใช้ความพยายามอย่างมากที่จะพาสังขารตัวเองให้เดินมาถึงห้องน้ำอย่างปลอดภัย เอ๋...ว่าแต่ห้องน้ำหญิงอยู่ฝั่งไหนนะ อยู่ซ้ายแน่เลย ฉันเดินตรงไปที่ห้องน้ำฝั่งซ้ายมือทันที

ฉันเดินเข้ามาทำธุระส่วนตัวที่ห้องน้ำด้านในสุด และในจังหวะที่ฉันเอื้อมมือไปปลดกลอนประตูออก ก็ได้ยินเสียงเท้าหนักๆ เดินเข้ามาในห้องน้ำพร้อมกับเสียงพูดคุย และเสียงพูดคุยนั่นทำให้ฉันไม่กล้าก้าวขาออกจากห้องน้ำเลย เพราะว่ามันเป็นเสียงของผู้ชาย ทำไงดี นี่ฉันหลงเข้าห้องน้ำผิดเหรอเนี้ย โอ๊ย...จะบ้าตาย

ฉันกำลังจะเอื้อมมือไปล็อกกลอนประตูเหมือนเดิม ก็ต้องชะงัก...เพราะมันถูกผลักเข้ามาจากคนด้านนอกเรียบร้อยแล้ว เขาเดินเข้ามาในห้องน้ำพร้อมกับล็อกประตูก่อนจะหันหน้ามาหาฉัน

“เฮ้ย! อุ๊บ...” ?

.

.

.