กีดกัน 3/3

“ทำไมครับ ทำไม...” ผมเผลอก้าวเดินเข้าไปหาแม่ของมิรินด้วยท่าทีคุกคาม จนท่านถึงกลับก้าวถอยหลังไปด้วยความตกใจ

“แกจะทำอะไรนะ!!” ไอ้เฟยเดินเข้ามาขว้างหน้าผมอย่างกล้าๆ กลัวๆ พร้อมกับก้างแขนออกปกป้องแม่เฌอรีนอย่างวีรษุร

“ไอ้โต้ง” ราเรซรั้งแขนผมไว้ก่อนที่จะเดินเข้าไปถึงตัวของแม่เฌอรีน

“เป็นเพราะผมใช่ไหม” ผมไม่แม้แต่จะหลบสายตา ผมจ้องลึกเข้าไปในดวงของท่านอย่างต้องการคำตอบ

“มาคุยกันหน่อย”

แม่ของมิรินบอกกับผมก่อนที่ท่านจะเดินนำไปยังสวนด้านหลังของบ้าน ผมรีบเดินตามท่านไปในทันที ท่านเดินเข้าไปนั่งในศาลาริมน้ำของสวนหลังบ้าน พร้อมกับส่งสายตาบอกให้ผมนั่งลงตรงกันข้ามกับท่าน

“ทำไมต้องส่งมิรินไปเรียนที่ต่างประเทศด้วยครับ” ผมเปิดประเด็นถามก่อนด้วยความร้อนใจ

“ฉันอยากให้มิรินไปเรียนในที่ดีๆ สังคมดีๆ และอยู่กับคนดีๆ” แม่เฌอรีนจ้องหน้าบอกด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง

“เธอเองอายุก็ยังน้อย ยังมีโอกาสที่จะได้เจอคนใหม่ๆ อีกเยอะ”

“แล้วไงครับ”

“มิรินเป็นหลานสาวของตระกูลผู้ดีเก่า ฉันก็อยากจะให้ลูกสาวเจอคนที่ดีและเหมาะสมกัน ครอบครัวของเธอก็มีแค่กิจการสนามกีฬา ซึ่งต่างจากบ้านของฉันที่เป็นนักธุรกิจมานานและต้องการคนที่มีความพร้อมในการบริหารบริษัทต่อได้ ซึ่งเฟยเขาก็มีความพร้อมทุกอย่าง”

“ต้องการจะบอกอะไรกับผม ก็พูดมาเถอะครับ อย่างเสียเวลาอ้อมค้อมเลย”

“งั้นฉันจะพูดตรงๆเลยนะ” ผมพยักหน้าให้ทันที

“ฉันต้องการให้มิรินแต่งงานกับเฟย ฉันรู้ ว่าในตอนนี้มิรินไม่ได้ชอบเฟย เพราะฉะนั้น ถึงต้องให้พวกเขาได้ใกล้ชิดกันมากกว่านี้ เพื่อที่จะได้ศึกษาดูใจกัน”

คำพูดที่ออกมาจากปากของแม่เฌอรีน มันชั่งไม่ต่างอะไรกับของมีคมเลยสักนิด มันบาดลึกเข้ามาถึงใจของผมทุกคำพูด จากคนที่ปากร้ายถึงกลับจุกจนพูดไม่ออก มันเหมือนมีก้อนหินก้อนใหญ่มาถ่วงเอาไว้อย่างหนักหน่วง

“ไม่ไป ไม่ได้เหรอครับ" ผมมองหน้าแม่เฌอรีนด้วยสายตาอ้อนวอน

"จะให้ผมทำอะไร ผมก็ยอมทั้งนั้น ขอเพียงแค่ ให้มิรินเรียนต่ออยู่ที่นี่ อย่าส่งมิรินไปเลยนะครับ ผมขอร้อง” ผมลุกออกจากที่นั่งก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าของแม่มิริน ผมไม่มีความรู้สึกอะไรแล้วตอนนี้ รู้เพียงแต่ว่าไม่อยากให้มิรินไป ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม

“เธอพูดจริงเหรอ”

“ครับ” ผมจ้องหน้าท่านโดยที่ไม่หลบสายตาเป็นการยืนยันว่าผมจะรักษาคำพูด

“ฉันจะไม่ส่งมิรินไปเรียนต่อที่ต่างประเทศก็ได้ แต่...” ผมตั้งใจฟังสิ่งที่แม่มิรินพูดอย่างใจจดใจจ่อ แต่ไม่ว่าท่านจะเสนออะไรออกมา ผมก็พร้อมที่จะยอมรับมันโดยที่ไม่คิดจะคัดคาดแต่อย่างใด

“เธอ...ต้องเลิกกับมิรินซะ ห้ามเกี่ยวข้องกันอีก ไม่ว่าจะกรณีใดใด” ผมแทบหยุดหายใจเมื่อได้ยินสิ่งที่แม่ของมิรินบอก มันบีบหัวใจของผมเหลือเกิน ผมเฝ้ามองมิรินมาสามปี กว่าผมจะมีความกล้าพอที่จะเอ่ยปากบอกความรู้สึกในใจกับมิรินรู้ และกว่ามิรินจะยอมรับและคบกับผม แต่ดูตอนนี้สิ มันกำลังจะพังแล้ว มันกำลังจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม กลับไปยังจุดเริ่มต้น

“ฉันอนุญาตให้เธอเจอหน้ามิรินได้ แต่ก็แค่ในฐานะเพื่อนเท่านั้น เธอ...ตกลงไหม” ผมพยายามกลืนก้อนสะอึกลงคอก่อนจะเอ่ยพูดออกมาได้อย่างยากลำบาก

“ตกลงครับ” ผมก้มหน้าก้มตาตอบอย่างหมดหนทาง ผมไม่รู้จะทำอย่างไรแล้วจริงๆ ขอแค่มิรินยังอยู่ในสายตาของผม แค่เธอไม่ไปจากผม ให้ผมได้มองดูเธออยู่ห่างๆก็ยังดี

“แต่..” ผมเงยหน้าขึ้นมองแม่เฌอรีนอีกครั้งด้วยสายตาที่แน่วแน่

"อะไร.." ท่านมองหน้าผมด้วยสีหน้าหวาดระแวงนิดๆ

“ผมไม่มีวันเลิกรักมิรินได้ ต่อให้คุณน้าพยายามขัดขว้างแค่ไหน ผมก็ยิ่งรักมิรินมากขึ้นเท่านั้น ผมจะไม่ขอร้องไห้คุณน้าเห็นใจผม แต่ผมจะทำให้คุณน้าได้เห็นเอง ว่าผมรักมิรินมากแค่ไหน จำไว้นะครับ ผมชื่อโต้ง มิรินคือผู้หญิงที่ผมรัก และผมจะรักแค่มิรินคนเดียวตลอดไป”

ผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเมื่อพูดจบ แม่เฌอรีนมีแสดงสีหน้าตกใจและไม่พอใจในเวลาเดียวกัน ผมไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรแล้วตอนนี้ เพราะหัวใจของผมมันแตกสลายไปแล้ว ด้านชาเข้าไว้...ไอ้โต้ง แล้วมันจะดีเอง

“ผมขอคุยกับมิรินหน่อยได้ไหม..” ท่านมองหน้าผมด้วยสายตาเป็นกังวล

“วันนี้...มิรินยังเป็นแฟนของผมอยู่ อนุญาตเถอะครับ ไม่งั้นผมจะทุบประตูห้อง” ผมจ้องหน้าแม่เฌอรีนกลับไม่วางตา ผมไม่จำเป็นต้องอ่อนโยนอีกต่อไป เพราะคนที่ผมจะอ่อนโยนด้วยมีแค่มิรินคนเดียวเท่านั้น ซึ่งมันจะไม่มีอีกแล้ว ถ้าหากผมไม่ได้มิรินคืนมา ก็จะไม่มีโต้งคนที่อ่อนโยนอีกต่อไป

“ได้ แต่ว่า...คุยกันผ่านประตูเท่านั้นนะ”

“ครับ”

ได้ยินแค่เสียงหวานใสก็ยังดี ผมคิดได้แค่นั้นจริงๆ ถ้าหากว่าผมได้เจอหน้ามิรินแล้วเธอเข้ามาสวมกอดผมละก็... ความตั้งใจตั้งแต่แรก มันจะพังทลายทันที และผมจะกลายเป็นคนผิดคำพูด

ผมก้าวขายาวๆ ของตัวเองขึ้นมายังชั้นสองของบ้านด้วยความรู้สึกหลากหลาย มันทั้งดีใจและเสียใจ ผมเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูไม้บานใหญ่ ค่อยๆ แนบหูกับบานประตูเพื่อฟังเสียงของคนตัวเล็กที่อยู่ในนั้น

ผมได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ ออกมาเป็นระยะๆ มันชั่งบีบหัวใจผมเหลือเกิน ผมไม่อยากให้มิรินร้องไห้ อยากจะเข้าไปรั้งร่างบางเข้ามาโอบกอดพร้อมกับลูบผมยาวเสวยอย่างปลอบโยน ผมอยากจะเป็นคนที่เธออยู่ด้วยแล้วสบายใจที่สุด แต่มันก็เป็นได้แค่ฝัน เพราะผมไม่สามารถทำหน้าที่ตรงนั้นได้อีกแล้ว

“มิริน” ผมเอ่ยชื่อเธอออกมาด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ พยายามบังคับให้มันนิ่งที่สุด เพราะไม่อยากให้มิรินรู้ว่าผมกำลังรู้สึกอย่างไร

“โต้ง!” เสียงความเคลื่ยนไหวจากด้านในเข้ามาชิดประตูอย่างรวดเร็ว จนผมต้องยกมือขึ้นมาแปะที่บานประตูอย่างตกใจ

ก๊อกๆ ๆ ๆ

“โต้งช่วยมิรินด้วย” เสียงมิรินเคาะประตูจากด้านในอย่างรัวเร็ว ผมกลัวเหลือเกิน กลัวว่ามือน้อยๆ ของมิรินมันจะปลอบช้ำเอาได้ อยากจะเอื้อมมือทะลุผ่านประตูเข้าไปกอบกุมมือบางนั้นไว้ให้เธอเลิกเคาะประตูสักที

“กินข้าวหรือยัง” ผมพยายามกลั้นทุกอย่างเอาไว้ กดมันลงไปให้ลึกที่สุดของหัวใจ ไม่ให้มันได้เล็ดลอดออกมา

“โต้ง...ฮือ อึก..” ผมรู้สึกได้ว่า มิรินรู้สึกถึงความผิดปกติ เพราะเธอเริ่มร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

“ที่มาวันนี้ แค่จะมาบอกว่า...” ผมแหงนหน้าขึ้นมองเพดานก่อนที่น้ำตามันจะไหลออกมา

“คบกับเธอนี่ มันเหนื่อยจังเนอะ” มือหนากำหมัดแน่นจนสั่นไหว อดทนไว้โอ้โต้ง ถ้ายังอยากเห็นใบหน้าหวานๆ นี้ต่อ

“หยุดพูดนะ มิรินไม่อยากฟัง”

“เราเลิกกันเถอะ มิริน”

.

.

.