หนักแน่น 3/3

“ทำไมมานั่งตรงนี้ล่ะ โต้ง”

ในขณะที่ผมกำลังคิดหาวิธีให้มิรินยอมกลับบ้านแต่โดยดี เปรี้ยวก็เดินเข้ามาชิดตัวผมพร้อมกับลูบไล้บริเวณอกแกร่งอย่างเอาใจ สายตาของมิรินจ้องเขม็งมาที่มือของเปรี้ยวก่อนจะหันไปกระดกเหล้าเข้าปากรวดเดียวหมดแก้ว ผมรู้ว่ามันให้มิรินโกรธแต่ผมก็แอบคิดว่า วิธีนี้อาจจะทำให้มิรินยอมกลับบ้านก็ได้

“ขอตัวนะ” ผมเอ่ยพูดกับมิรินก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วหันไปโอบไหล่เปรี้ยว

“ทำไมเป็นนี้ เจ็บมากนะ รู้ไหม..” มิรินไม่ได้หันมามองหน้าผมในระหว่างที่เธอพูด แต่มิรินกลับจ้องมองแก้วเหล้าในมือตาเขม็งพร้อมกับบีบมันแน่นจนมือบางสั่นไหว

“มิรินจะปิดหูปิดตา ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไร จะพยายามโอเครกับทุกๆ อย่างให้ได้มากที่สุด” มิรินหันมามองหน้าผมพร้อมกับรอยยิ้มที่เธอพยายามปั้นมันออกมาเหมือนยินดี

“เมาแล้วใช่ไหม เดี๋ยวโต้งไปส่ง” ผมผละตัวออกจากเปรี้ยวแล้วเดินไปยืนข้างมิริน ผมเอื้อมมือหนาไปจับมือบาง แต่ปรากฏว่า...ผมถูกมิรินปัดมือออกอย่างแรง

“จะไปทำอะไรกันก็ไปสิ เชิญ!!” มิรินพูดโดยที่ไม่ยอมหันหน้ามามองผม โกรธจริงๆ แล้วสินะ

“หยุดกินได้แล้ว” ผมรีบคว้าแก้วเหล้าในมือไว้ก่อนที่เธอจะดื่มมันอีก และนั้นก็ทำให้คนตัวเล็กถึงกลับลุกขึ้นยืนแล้วผลักอกผมอย่างแรง

“มายุ่งอะไรด้วย ห๊ะ!! ไอ้เด็กบ้า!!”

“มิริน!!!” ผมตะคอกเธอกลับทันทีด้วยความโมโห

“จะทำไม!! ไม่พอใจเหรอ” มิรินใช้สายตาจ้องมองผมอย่างเยาะเย้ย

“กลับบ้านได้แล้วมิริน” ผมคลบกรามแน่นแล้วพูดลอดไรฟันออกมาอย่างพยายามควบคุมอารมณ์สุดๆ

“อยากให้กลับเหรอ ได้!!”

“เรียกฉันว่าพี่ก่อนสิ เรียกพี่มิริน แล้วฉันจะยอมกลับ” ให้ตายสิ เล่นบ้าอะไรของเธอเนี้ย ไม่มีวันซะหรอก

“ถ้าไม่เรียก..ก็ไม่กลับ” มิรินยื่นมือมาหยิบแก้วเหล้าที่ผมแย่งเธอมา แล้วก็ยกขึ้นดื่มด้วยท่าทางแสนซะใจที่ได้เอาคืนผม

“ถ้าเรียกแล้วจะยอมกลับจริงๆ ใช่ไหม” ผมเดินเข้าไปชิดตัวมิรินจนเธอถึงกลับต้องก้าวถอยหลังด้วยความตกใจ หึ!! ปากดีนักนะ เดินเข้าหาแค่นี้ก็ตัวสั่นปานลูกนกแล้ว

“ชะ ใช่” มิรินพยายามเชิดหน้าตอบอย่างท้าทาย

“ไม่มีวันซะหรอก”

พูดจบผมก็เลื่อนมือขึ้นไปยึดท้ายทอยของมิรินไว้แน่นก่อนจะโน้มหน้าลงไปประกบปิดปากบางแสนอวดดีนี้ด้วยความมันเขี้ยว ตากลมโตจ้องมองตาผมอย่างตกตะลึง ก่อนที่มือบางจะพยายามผลักไสให้ผมออกไป

“แฮ่ก... ยังอยากให้เรียกอยู่ไหม” ผมจ้องหน้ามิรินด้วยสายตาอันเร่าร้อน ส่งผลให้แก้มเนียนของมิรินเริ่มเปล่งเป็นสีแดงจัด ไม่รู้ว่าเพราะแอลกอฮอล์ในร่างกายหรือเป็นเพราะผมกันแน่

“ทะ ทำบ้าอะไรของนาย ห๊ะ!!” มิรินกลอกตาไปมาไม่ยอมสบตากับผม

“จะให้เรียกพี่ได้ไง ในเมื่อ...” ผมเว้นวรรคในการพูดแล้วก้มลงไปกระซิบบอกชิดริมหู

“มิรินเป็นเมียโต้ง” ตากลมโตเบิกกว้างกว่าเดิม มิรินกัดริมฝีปากล่างพร้อมกับขมวดคิ้วเข้าหากัน ผมรู้..ว่ามิรินกำลังเขินอยู่

“โต้ง” เปรี้ยวเดินเข้ามารั้งแขนของผมให้กลับไปยืนชิดตัวของเธออย่างต้องการแสดงความเป็นเจ้าของ

“เราไปสนุกกันต่อเถอะ” เปรี้ยวเอ่ยขึ้นพร้อมกับใช้สายตาจ้องมองผมอย่างยั่วยวน

 

มิริน

“ปะ ไปด้วยสิ” จู่ๆ ริมฝีปากของฉันมันก็เอ่ยขึ้นไปเองโดยอัตโนมัติ ตอนนี้ฉันสับสนไปหมดแล้ว ตามอารมณ์เขาไม่ทัน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ทำเหมือนไม่สนใจแต่ก็ไม่เคยห่างไปไหน สรุป..เขารู้สึกอย่างไรกับฉันกันแน่

“โทดทีนะ โต๊ะเราเต็มแล้ว” ถ้าฉันจำไม่ผิดผู้หญิงคนนี้ชื่อเปรี้ยวสินะ

“ตามมา” แล้วโต้งก็เอ่ยขึ้นก่อนจะหันหลังให้แล้วเดินขึ้นไปยังชั้นสองโดยที่ไม่รอเปรี้ยวหรือฉัน เปรี้ยวหันมามองหน้าฉันก่อนที่เธอจะรีบวิ่งตามโต้งไป ซึ่งฉันยังมึนงงอยู่เลยว่าเธอจะรีบวิ่งตามไปทำไม และเมื่อเดินขึ้นมาถึงชั้นสองฉันก็ได้รู้จุดประสงค์ของยัยเปรี้ยวทันที หล่อนต้องการมานั่งข้างโต้งสินะ

“พี่มิริน” ราเรซเอ่ยชื่อฉันทันทีพร้อมกับหันไปยักหน้าใส่สาวสวยที่นั่งอยู่ข้างตัวให้เธอลุกออกไป แล้วราเรซก็เดินเข้ามาจับมึงฉันให้ไปนั่งแทนที่ของผู้หญิงคนเมื่อกี้

“มาอยู่นี่ได้ไง” ราเรซถามขึ้น

“มาเที่ยวไง” ฉันตอบน้องชาย

“พี่เคยมาเที่ยวสถานบันเทิงที่ไหนล่ะ อย่ามาโกหกเรซเลย” รู้ทันจนได้สินะ ฉันเคยโกหกใครได้บ้างเนี้ย

ฉันแอบมองหน้าโต้งเป็นระยะๆ ซึ่งเขาก็เอาแต่นั่งดื่มเหล้าไปเงียบๆ ไม่ยอมพูดยอมจาอะไร ทั้งที่เปรี้ยวก็พยายามที่จะชวนเขาคุยแต่เขาก็ไม่ยอมตอบเธอแม้แต่คำเดียว

“โบวี่ แคล ไปห้องน้ำเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ” เปรี้ยวหันไปพูดกับเพื่อนของเธอ ซึ่งสองสาว แคล โบวี่ ได้แสดงสีหน้าหงุดหงิดใส่เปรี้ยวอย่างเห็นได้ชัด เพราะพวกเธอสองคนไม่ได้อยากจะไปห้องน้ำด้วย แต่ว่า...เมื่อโดนเปรี้ยวส่งสายตาดุมาให้สองสาวก็ลุกขึ้นทันที

“จะกลับบ้านได้ยัง” เมื่อสามสาวนั้นไปพ้นสายตา โต้งก็เอ่ยถามฉันทันที

“เฮ้ยๆ ๆ จะรีบไปไหนวะ กูไม่ให้ใครกลับทั้งนั้นแหละ พี่มิรินด้วยอย่าพึงกลับนะครับ” เลโอรีบพูดขัดขึ้นทันที

“ไม่ต้องห่วงไปหรอกไอ้โต้ง เดี๋ยวกูดูแลพี่สาวคนสวยของกูเอง เลิกกันแล้วก็อย่าวุ่นวายให้มันมากเลย” ราเรซพูดขึ้นอย่างจิกกัด

“กวนตีน” แล้วราเรซก็โดนโต้งด่าซะงั้น แต่ราเรซกับยกยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้านใดใด

“กูไปห้องน้ำแป๊บนะ” บิ๊กไบค์ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปทันที

“พี่มิริน แม่เฌอรีนบอกว่า ถ้าเรซเจอพี่แล้วให้โทรบอกท่านด้วย ให้เรซโทรไหม”

“ถ้าเรซอยากโทร ก็ตามใจเรซเลย” ฉันยิ้มให้น้องชาย ฉันไม่อยากให้ราเรซต้องมารู้สึกลำบากใจเพราะฉัน ถ้าน้องอยากจะโทรบอกทางบ้านของฉัน ฉันก็ยินดีที่จะกลับโดยที่ไม่ได้รู้สึกโกรธน้องเลยสักนิด

“มึงควรจะโทรตั้งนานล่ะ ถ้ามึงอยากจะโทรจริงๆ” โต้งจ้องหน้าราเรซด้วยสายตาที่เรียบนิ่ง แต่ราเรซกลับยกยิ้มกรุ้มกริ่มแปลกๆ อะไรของพวกเขานะ คนหนึ่งทำหน้านิ่ง อีกคนยิ้มหน้าระรื่น นี่คุยกันทางจิตอยู่ใช่ไหม

.

.

.