หนักแน่น 1/3

“วันนี้ไปไหนดีแก” เสียงพูดหญิงคนหนึ่งในกลุ่มเอ่ยขึ้น ฉันทำทีเป็นไม่สนใจแกล้งแต่งหน้าแต่งตาไปพลางอย่างเนียนๆ

“วันนี้ผู้ชายนัดฉันไปเที่ยวที่เอสทีผับอ่ะ” ผู้หญิงที่ดันลอนผมเป็นวอลุ่มพูดขึ้น

“ใครเหรอ ถ้าเป็นลูกคนรวยแต่หน้า เ...ย ฉันไม่เอาแล้วนะ เสียของหมด” ผู้หญิงผมสั้นออกแนวทอมบอยพูดขึ้นเมื่อเธอเดินออกมาจากห้องน้ำ ดูจากการแต่งตัวของเธอแล้วนี่ ดูเปรี้ยวใช่ย่อย เธอใส่กระโปรงสั้นเหนือเข่าขึ้นมาถึงขาอ่อนแถมแวกข้างอีกต่างหาก

“ไม่หรอก ยัยเปรี้ยว คนนี้เนี้ยนะ เป็นทายาทเจ้าของห้างฯนี้ด้วย แถมหล่อเฟ่ออีกต่างหาก” ทายาทเจ้าของห้างนี้งั้นเหรอ ก็ต้องเป็นเลโอสิ พวกนี้รู้จักเลโอด้วยเหรอ แต่ก็ไม่แปลกหรอก รายนั้นก็นะ ว่านเสน่ห์เป็นว่าเล่น

“ฉันไม่เชื่อแกหรอก ยัยโบวี่ สายตาการมองผู้ชายของแกนะมันแย่ คราวที่แล้วก็บอกหล่อๆ เป็นไง อย่างกะพวกสัมภเวสีดีๆ นี่เอง”

“เออนั่นดิแก ไหนเอารูปมาดูก่อนดิ ถ้าไม่หล่อจริง ฉันไม่ไปนะ” เสียงผู้หญิงอีกคนในกลุ่มเอ่ยขึ้น

“แกอยากดูรูปเหรอแคล อ่ะนี่” ผู้หญิงที่ชื่อโบวี่ยื่นโทรศัพท์ของตัวเองให้เพื่อนดู

“อุ๊ยแก... คนนี้น่ารักจัง ชื่ออะไรเหรอ” เสียงผู้หญิงที่ชื่แคลเอ่ยขึ้น

“คนนี้ของฉันย่ะ ชื่อเลโอ” โบวี่หันไปตอบเพื่อนของเธอพร้อมกับส่งสายดุอย่างหวงผู้ชาย

“เชอะ!! แล้วสองคนนี้ล่ะ ขาวอ่อร่าพุงทั้งคู่เลย” แคลถามโบวี่ต่อ

“สองคนนี้นะเหรอ ชื่อราเรซกับบิ๊กไบค์”  หื้อ...นี่ไอ้น้องชายตัวดีของฉันก็ไปเที่ยวสถานบันเทิงด้วยเหรอเนี้ย

“แล้วคนนี้ล่ะ” เปรี้ยวถามขึ้นบ้างพร้อมกับใช้นิ้วชี้จิ้มลงไปที่หน้าจอโทรศัพท์ของเพื่อน

“คนนี้นะเหรอ ชื่อโต้ง แต่ว่า ค่อนข้างหยิ่งหน่อยนะ ฉันนะ พยายามอ่อยหลายทีล่ะ เขาก็ไม่ยอมสนใจเลย แถมทำหน้ายักษ์ใส่อีกต่างหาก” โบวี่พูดด้วยสีหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไร นี่เขาก็เป็นไปกับน้องชายของฉันด้วยเหรอเนี้ย แต่ว่า..พอได้ยินสิ่งที่โบวี่พูดมันก็ทำให้ฉันเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ถึงเขาจะชอบทำหน้ายักษ์ แต่มุมอ่อนโยนเขาก็มีนะ แถมน่ารักมากๆด้วย คนพวกนี้ไม่มีวันได้เห็นซะหรอก

“ฉันจอง!!” ฉันเผลอหันขวับไปมองหน้าผู้หญิงที่ชื่อเปรี้ยวด้วยสายตาที่ไม่พอใจอย่างมาก ทำให้เพื่อนของเธออีกสองคนต่างก็หันมามองหน้าฉันอย่างงงๆ

“มีอะไรหรือเปล่า” ผู้หญิงที่ชื่อเปรี้ยวถามขึ้น

“เปล่า” ฉันหันหน้ากลับมองส่องกระจกต่อ พยายามควบคุมสติตัวเองอยู่พักใหญ่

“มาแล้วค่ะ พี่มิริน” แก้มใสเดินเข้ามาพร้อมกับถุงกระดาษใบใหญ่ เป็นจังหวะเดียวกันกับสามสาวนั้นเดินออกไปพอดี

“ทำไมมาช้าจัง” ฉันก็ถามไปอย่างนั้นแหละไม่ได้รู้โกรธแก้มใสแต่อย่างใด แค่อยากหาเรื่องคุยเฉยๆ

“ขอโทษค่ะ พอดีว่า ต้องหลบพี่แอน ออกมานะคะ กลัวโดนพี่แอนดุว่าอู้งาน” แก้มใสตอบด้วยใบหน้าที่เศร้านิดๆ

“ไม่เป็นไรหรอก พี่ไม่ได้โกธรอะไร พี่แค่ถามเฉยๆ” แก้มใสเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้ฉันทันที

“กลับไปร้านได้แล้ว และก็... อย่าบอกใครนะ ว่าเจอพี่อยู่ที่นี่”

“ได้ค่ะ แก้มจะปิดปากเงียบ” แก้มใสทำท่ารูดซิปปากตัวเองอย่างน่ารัก นี่สินะ ที่ทำให้บิ๊กไบค์หลงจนหัวปลักหัวปลำ เธอจะรู้ตัวเองบ้างไหมน้อ แก้มใส ฉันยืนยิ้มให้กับบานประตูห้องน้ำที่แก้มใสพึ่งเดินออกไป และตอนนี้ ฉันก็มีจุดหมายแล้วล่ะ ว่าฉันจะไปไหนดี

 

โต้ง

จนได้สินะ...ไอ้โต้ง ผมเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้ของตัวเองด้วยอารมณ์ที่แสนจะเบิกบานอย่างมาก ถ้าแม่ของมิรินรู้ว่าผมทำอะไรลูกสาวของท่านไปบ้าง..จะเป็นยังไงนะ หึๆ ๆ แต่ผมก็ไม่คิดจะพูดอะไรแบบนั้นไปหรอก เพราะคนที่เสียหายคือมิริน ไอ้ผมมันผู้ชาย ไม่ได้มีผลกระทบอะไรอยู่แล้ว

ก่อนหน้านี้ผมกำลังนั่งมองดูรูปของมิรินที่หน้าจอโทรศัพท์ของผม เมื่อเช้าผมพูดจาไม่ดีกับมิรินอีกแล้ว ก็เลยมานั่งสำนึกผิดกับรูปของมิรินแทน แต่ในจังหวะนั้นเอง สายตาของผมก็มองออกไปยังนอกห้อง ก็เห็นร่างบางของมิรินเดินไปทางห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ผมจึงลุกออกจากที่นั่งแล้วเดินตามไปอย่างรวดเร็ว และก็...อดใจไม่ได้อีกตามเคย

“วันนี้ไปปาร์ตี้กัน กูนัดสาวๆ ไว้แล้ว” เลโอพูดขึ้น

“สาวไหนวะ” บิ๊กไบค์ถามเลโอ

“ก็สาวในมหาลัยเรานี้แหละ แจ่มๆ ทั้งนั้นเลย” เลโอบอก

“กูก็เห็นมึงบอกแจ่มทุกคนแหละ” ราเรซพูดขึ้นบ้าง

“พวกมึงอย่าจำศีลไปหน่อยเลย เราหนุ่มหล่อและโสดด้วย ไม่เที่ยวก็เสียของดิวะ!!”

“ไอ้แรด!!” ผมเอ่ยปากด่าเลโอไป

“เฮ้ยๆ ๆ ด่ากูได้แบบนี้แสดงว่าอารมณ์ดีแล้วดิมึง” แล้วไอ้เลโอก็หันมายิ้มล้อเลียนผม

“สองทุ่มเจอกัน” พูดจบผมก็ลุกออกจากเก้าอี้แล้วเดินออกมาจากห้องเรียนมุ่งหน้าไปที่รถคู่ใจของตัวเองเพื่อขับกลับคอนโดไปเตรียมตัวสำหรับปาร์ตี้คืนนี้

เมื่อกลับมาถึงห้องของตัวเอง ผมก็เดินมานั่งลงที่โซฟาตัวยาวพร้อมกับนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ผมค่อนข้างตกใจอยู่ที่จู่ๆ มิรินก็ขอในสิ่งที่ผมไม่คาดคิดมาก่อน ว่าคนอย่างมิรินจะยอมอะไรง่ายๆ มิรินคงคิดว่าผมกำลังมีคนอื่นอยู่แน่ๆ เธอขอให้ผมเป็นเหมือนเดิมโดยที่ไม่ต้องระบุสถานะใดใด มันเหมือนกับว่า เธอยอมเป็นรองผมทุกอย่างเพื่อไม่ให้ผมไปไหน

ผมอยากจะบอกมิรินเหลือเกิน ว่าผมไม่ได้มีใครและไม่เคยคิดที่จะให้มิรินมาเป็นตัวสำรองด้วย เธอคือผู้หญิงที่ผมรักและอยากจะอยู่ด้วยที่สุด แต่ในเวลานี้ ผมไม่สามารถแสดงความรู้สึกจริงๆ ของตัวเองได้ เพราะผมรับปากแม่เฌอรีนไปแล้ว

“ยัยบ้าเอ๊ย...ใครเขาให้เธอเป็นตัวสำรองกัน” ผมยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูรูปที่หน้าจอ

“มิรินเป็นเมียโต้งต่างหาก” ผมเอ่ยพูดกับรูปภาพของมิริน พร้อมกับรอยยิ้มที่ผมมอบใครแค่มิรินคนเดียวเท่านั้น

 

20:20 PM.

ผมขับถึงมาเอสทีผับเป็นเวลาสองทุ่มกว่า เมื่อก้าวขาเข้ามายังที่แห่งนี้เสียงเพลงก็ดังกระหึ่มกึกก้องไปทั่วชั้น ผมเดินขึ้นไปยังชั้นสองซึ่งเป็นชั้นวีไอพีและเป็นโต๊ะประจำของพวกผมด้วย

“มาแล้วเหรอ ไอ้พ่อพระเอก” เสียงทักทายอย่างกวนตีนเป็นใครไปไม่ได้ เลโอนั่นเอง

“ทำไม! คิดถึงกูเหรอ” ผมเดินมานั่งลงที่โซฟาข้างราเรซ เพราะมันนั่งอยู่คนเดียวพอดี ส่วนไอ้บิ๊กไบค์กับไอ้เลโอนั้นข้างกายพวกมันไม่ว่างเพราะมีสาวสวยนั่งประกบไว้อยู่

“กูนึกว่ามึงจะชิ่งซะอีก วันนี้ห้ามใครกลับก่อนนะโว้ย” เลโอบ่น

“มึงจะนอนที่นี้เลยไหมล่ะ” ราเรซถามเลโอ

“ก็ไม่ขนาดนั้น.. นี่! กูหาสาวๆ มาให้ด้วย อย่างทำให้พวกเธอหมดสนุกเพราะอารมณ์บูดของพวกมึงล่ะ” เลโอบอก ซึ่งผมรู้สึกว่ามันเจาะจงบอกแค่ผมต่างหาก เพราะผมไม่ค่อยสนใจผู้หญิงที่มาเที่ยวด้วยสักเท่าไร

“รอนานไหมหนุ่มๆ” สักพักก็มีผู้หญิงสามคนเดินเข้ามาทักทายยังโต๊ะของพวกผม ผมหันไปมองแวบเดียวพอรู้หน้าตาแล้วหันกลับมาสนใจแก้วเหล้าในมือต่อ ตอนที่ผมหันไปมองแม่สาวผมสั้นลุคเปรี้ยวเข็ดฟันพยายามส่งสายตายั่วยวนมาให้ เสียใจด้วยนะ ผมชอบสาวผมยาวมากกว่า ผมเมินใส่เธอทันทีไม่ต้องมาเสียเวลากับผมหรอก

.

.

.