เจ็บทั้งที่ยังรัก 3/3

“นะ..อุ๊บ!!”

ฉันยังเอ่ยไม่ทันจบประโยคก็ถูกริมฝีปากหนาช่วงชิ่งประกบปิดปากฉันไว้ซะก่อน ลิ้นชื้นแทรกผ่านกรีบปากบางเข้ามากวาดต้อนเอาทุกอย่างไปจนหมด ก่อนจะป้อนความหวานเข้ามาอย่างอ่อนนุ่ม ฉันรู้สึกวูบโวงไปทั่วท้องน้อยอย่างปั่นป่วนเมื่อโดนร่างสูงรุกรานอย่างไม่ทันตั้งตัว

“แฮ่ก...” เสียงหายใจหอบแรงจากร่างสูงเมื่อเขาถอนริมฝีปากออก เขาจ้องมองหน้าฉัน แววตาดูไหวสั่นเหมือนคนร้องไห้

ฉันมองหน้าเขาด้วยความตกใจป่นความไม่เข้าใจ ฉันมึนงงไปหมดแล้ว ไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรกันแน่ ถึงได้จูบฉันแบบนี้ คนเลิกกันเขาทำกันแบบนี้เหรอ

“ทะ ทำไม..” ฉันเอ่ยถามร่างสูงอย่างตะกุกตะกัก เพราะยังตกใจไม่หาย

“ออกไปได้แล้ว” โต้งไม่ตอบฉันแต่กลับไล่ให้ฉันออกไป

ฉันก้มหน้ามองพื้นด้วยความสับสน ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะรู้สึกอย่างไรดี ฉันเลื่อนมือบางขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากของตัวเองเบาๆ ความรู้สึกเหมือนอยากจะดีใจ แต่ก็ไม่กล้าแสดงออกมา ได้แต่เม้มปากเป็นเส้นตรงแล้วยิ้มอยู่ในใจ

“หูหนวกหรือไง”

ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงโกรธไปแล้วที่เขาพูดจาขวานผ่าซากแบบนี้ แต่ตอนนี้ฉันกลับรู้สึกชอบซะงั้น เพราะมันทำให้ฉันรู้สึกว่า เขายังเหมือนเดิม...

“โต้ง..” ฉันรวบรวมความกล้าอยู่สักพักก่อนจะเอ่ยชื่อเขาออกไปพร้อมกับเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา

“ถ้า...โต้ง ยังไม่มีใคร ในตอนนี้...” ฉันหยุดพูดแล้วหายใจเข้าปอด พลางชำเลืองมองดูท่าทีของเขาด้วยว่าเป็นอย่างไร

“เรา...เป็นเหมือนเดิมได้ไหม ไม่ต้องเป็นแฟนกันก็ได้ จะให้อยู่ในสถานะไหน มิรินก็ยอม ขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆ โต้งเหมือนเดิม” ฉันมองสบตาคมคู่นี้อย่างอ้อนวอน ด้วยหวังว่าเขาจะตอบตกลง

“แม้จะเป็นตัวสำรอง...ก็ยอมเหรอ” ตาคมจ้องมองฉันกลับด้วยแววตาที่เกินจะคาดเดา เขาคิดอะไรอยู่นะ

“ถ้ามันไม่สามารถกลับมาคบกันได้จริงๆ มิริน...ยอม” ฉันมองหน้าโต้งด้วยสายตาที่แน่วแน่ ว่าฉันทำอย่างที่พูดแน่นอน

โต้งถอนหายใจแรงหนึ่งที ก่อนจะเอื้อมมือมาปลดล็อกกลอนประตูพร้อมกับดึงบานประตูให้เปิดออก ร่างสูงก้าวเดินออกจากห้องน้ำที่เราอยู่ไปหนึ่งก้าว

“ยังกินยาคุมอยู่ไหม” โต้งเอ่ยถามขึ้นโดยที่ไม่ยอมหันหน้ากลับมาหาฉัน

“อื้ม ใกล้จะหมดแล้วล่ะ”

“หมดก็ไปซื้อมาใหม่ อย่าหยุดกินล่ะ”

“ห๊ะ!”

พูดจบร่างสูงก็เดินออกจากห้องน้ำไปทันที เมื่อกี้เขาบอกว่าอะไรนะ ไม่ให้ฉันหยุดกินยาคุมงั้นเหรอ ทำไมล่ะ ทำไมถึงไม่ให้ฉันหยุดกิน ในเมื่อเราสองคนก็ไม่ได้... เมื่อคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ความร้อนรุ่มก็ขึ้นมาสุ่มอยู่ที่ใบหน้า ฉันรู้สึกได้ว่าแก้มของฉันมันกำลังเปล่งสีแดงออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ นี่เขาคงไม่ได้...จะทำอะไร ใช่ไหม?

ฉันเดินกลับมายังห้องเรียนด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม ฉันไม่อยากคิดอะไรที่มันบั่นทอนจิตใจอีกแล้ว ขอแค่ได้อยู่ใกล้โต้งแบบนี้ไปเรื่อยๆ ถึงแม้ว่าเขาจะเบื่อฉันแล้วก็เถอะ แต่ฉันก็แอบหวัง...ว่าเขาอาจจะกลับมารักฉันเหมือนเดิมก็ได้

“ยิ้มหน้าบานมาเชียว มีเรื่องอะไรดีๆ เหรอ” บัวตองทักขึ้นทันทีเมื่อฉันนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเธอ

“เปล่า”

“เดี๋ยวนี้หัดปิดบังฉันเหรอ ยัยคุณหนู” บัวตองแกล้งทำโมโหใส่

“แกก็เหมือนกันแหละ กับพี่ยูนะ ไม่เห็นแกบอกอะไรฉันบ้างเลย” ได้ทีฉันเลยเอาคืนซะหน่อย

“ก็ฉัน...” บัวตองถึงกลับอ้ำอึ้งไปไม่ถูกเลยทีเดียว

“ไม่ต้องพูดล่ะ ตั้งใจเรียนดีกว่า”

ฉันหันกลับมานั่งตัวตรงพร้อมที่จะฟังอาจารย์บรรยายการสอนอย่างตั้งใจ เมื่อหมดเวลาเรียนฉันกับบัวตองก็เดินมานั่งเล่นที่ม้าหินอ่อนของตึกคณะ ที่จริงยัยเพื่อนตัวดีของฉันมานั่งรอผู้ชายต่างหาก

“รอนานไหม” พี่ยูถามขึ้นพร้อมกับเดินมานั่งลงข้างบัวตอง

“ไม่นานค่ะ” บัวตองส่งยิ้มหวานไปให้ผู้ชายของเธอทันที ฉันที่นั่งมองอยู่ก็อดที่จะยิ้มตามบัวตองไม่ได้ เห็นบัวตองมีความสุขแบบนี้แล้ว ฉันเองก็พลอยมีความสุขไปด้วย

“กลับเลยไหม” พี่ยูถามบัวตอง

“ค่ะ ฉันกลับก่อนนะแก” บัวตองตอบพี่ยูก่อนจะหันมาบอกฉัน ซึ่งฉันเองก็พยักหน้ารับแทนคำตอบ

เพื่อนไม่อยู่ก็นั่งหงอยอยู่คนเดียว ไม่อยากกลับบ้านเลยเฮะ แล้วฉันก็เกิดความคิดที่ไม่ค่อยจะดีสักเท่าไร เพราะมันอาจจะทำให้ฉันทะเลาะกับแม่ได้ ฉันลุกขึ้นยืนแล้วแอบเดินตามบัวตองกับพี่ยูไป ถ้าหากว่าฉันเดินออกไปเรียกรถแท็กซี่มีหวังได้เจอกับพี่เฟยแน่ๆ

ตุบ!! เสียงปิดประตูรถดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้สองคู่รักต่างก็หันมามองพร้อมกัน

“มิริน เล่นบ้าอะไรของแก ห๊ะ!!”

“ขอติดรถไปด้วยสิ แฮร่ๆ” ฉันฉีกยิ้มหวานไปให้เพื่อนสาว

“พี่เฟยไม่มารับเหรอ เมื่อเช้าก็เห็นเขามาส่งนิ”

“พอดีว่าฉันนัดให้ไปเจอกันที่ห้างนะ ฉันจะแวะไปดูร้านสักหน่อย” ฉันจำต้องโกหกเพื่อน เพราะไม่อยากให้บัวตองต้องรู้สึกลำบากใจ ถ้าหากฉันบอกว่าฉันจะหนีพี่เฟย ซึ่งบัวตองต้องไม่เห็นด้วยแน่ๆ เพราะบัวตองรู้ดีว่าถ้าฉันทำแบบนั้นจะโดนแม่ดุเอาได้

“แน่นะ ไม่ใช่ว่าแกคิดจะชิ่งหนีพี่เขานะ เพราะไม่งั้นแม่แกได้ดุแกยกใหญ่แน่” นั้นไง สมกับเป็นเพื่อนรักของฉันซะจริงๆ ฉันจึงพยักหน้าให้อย่างรัวๆ เพื่อเป็นการยืนยันสิ่งที่ได้บอกกับเพื่อนไป

ห้างสรรพสินค้า....

ฉันให้พี่ยูกับบัวตองส่งฉันแค่หน้าห้างสรรพสินค้า เพราะไม่อยากรบกวนเวลาของทั้งคู่ ฉันเดินเข้ามายังในตัวห้างฯกะว่าจะไปหาชุดสวยๆ เปลี่ยนซะหน่อย เพราะว่าฉันมาในชุดนักศึกษา ซึ่งมันค่อนข้างรัดรูปไปหน่อย ก็เลยต้องไปหาชุดที่ใส่สบายๆ กว่านี้

แต่ว่า...พอฉันเดินมาถึงหน้าร้านฉันก็เห็นพี่เฟยเดินเข้าไปในร้านก่อน ฉันรีบหาที่หลบอย่างรวดเร็ว จะทำไงดีล่ะทีนี้ เขาดันตามมาทันจนได้ จมูกไวจริง ในระหว่างที่กำลังคิดหาทางออก ฉันก็เห็นแก้มใสกำลังจะเดินเข้าไปในร้านเพราะใกล้เวลาทำงานของเธอ ฉันจึงรีบเดินเข้าไปคว้าข้อมือแก้มใสให้เดินตามฉันมาที่ห้องน้ำหญิง ซึ่งฉันคิดว่ามันคือที่ที่ปลอดภัยที่สุดแล้ว

“พี่มิริน!!” แก้มใสเรียกชื่อฉันเสียงดังด้วยความตกใจ

“จะเข้าร้านใช่ไหม”

“ค่ะ”

“ช่วยเอาชุดมาให้พี่ที พี่จะรออยู่นี้ พอดีว่าตอนนี้ในร้านมีคนที่พี่ไม่อยากเจออยู่ พี่วานแก้มใสไปเอามาให้พี่หน่อยนะ” แก้มใสพยักหน้าให้อย่าเข้าใจพร้อมกับส่งยิ้มแสนสดใสของเธอส่งมาให้ เมื่อแก้มใสเดินออกไปก็มีผู้หญิงกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาพวกเธออยู่ในชุดนักศึกษาของมหาลัยเดียวกันกับฉัน

.

.

.