บังเอิญ 2/3

“เฮ้ย!! อุ๊บ..” ฉันรีบเอื้อมมือไปปิดปากเขาทันทีด้วยความรวดเร็ว พร้อมกับยกมืออีกข้างขึ้นมาจุ๊ที่ปากเป็นสัญญาณให้เขาเงียบๆ

“มีอะไรหรือเปล่าไอ้ยู” เสียงเพื่อนที่อยู่ด้านนอกตะโกนถามเขา

“ไม่มีไร แค่...” พี่ยูมองหน้าฉันแล้วยิ้มกรุ้มกริ่มออกมา ฉันรีบส่ายหน้าเป็นพลันวันไม่ให้พี่ยูพูดอะไรที่เกี่ยวกับว่าฉันอยู่ในนี้ด้วย

“แค่...แมวน้อยนะ” พี่ยูตอบเพื่อนเขา ฉันจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก นึกว่าพี่ยูจะบอกเพื่อนเขาไปซะแล้วว่าฉันอยู่ในนี้

“แล้วมึงเสร็จยังว่ะ พวกกูเสร็จหมดแล้วนะ” เสียงเพื่อนพี่ยูตะโกนถามอีกครั้ง

“พวกมึงไปก่อนเลย” พี่ยูตะโกนบอกเพื่อนกลับ

“ขอบคุณนะคะ” ฉันเอ่ยขอบคุณพี่ยูเสียงเบา เพราะไม่แน่ใจว่าคนที่อยู่ด้านนอกออกไปกันหมดหรือยัง

ปัง!!

เสียงประตูห้องน้ำห้องที่ติดกันปิดประตูดังลั่น จนฉันถึงกับสะดุ้งตัวโหย่ง สงสัยจะปวดหนักล่ะมั้งนั้น ถึงได้รีบปิดประตูเร็วขนาดนี้ แต่ว่า...กลับไม่ใช่อย่าที่คิดซะแล้ว เพราะว่าสิ่งที่ได้ยินต่อจากนี้มันชั่งบีบหัวใจเหลือเกิน

“ไม่ต้องใส่ถุงก็ได้นะ เลโอ”

ฉันถึงกับหูผึ่งทันทีที่ได้ยินเสียงผู้หญิงคนนั้นเอ่ยชื่อออกมา จะบ้าตาย จะมากินตับอะไรกันตอนนี้ ทำไมไม่ให้ฉันออกไปก่อน

“ไม่ได้หรอกครับคนสวย ถ้าไม่ใส่ ก็ไม่เอา” เลโอจริงๆด้วย ฉันจำเสียงเขาได้

“ก็ได้ค่ะ”

“อ๊ะ!! อ๊ะ!! อ๊ะ!! แรงๆ เลยค่ะ” ฉันรีบยกมือขึ้นปิดหูแทบไม่ทัน เมื่อมีเสียงกรีดร้องอย่างสุขสมจากห้องข้างๆ

ฉันชำเลืองมองหน้าพี่ยู ซึ่งพี่ยูยืนหลับตานิ่งพร้อมกับคลบกรามแน่น พื้นที่ห้องน้ำก็มีแค่นี้ ยังจะมาเล่นบทเร่าร้อนกันอีกเนอะ ในป่ายังกว้างกว่าเลย

“พี่ยูค่ะ” ฉันเอื้อมมือไปแตะไหล่พี่ยูเบาๆ แต่ร่างสูงถึงกลับสะดุ้งสุดตัว หน้าพี่ยูเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำลามมาถึงใบหู ซึ่งฉันไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร หรือว่าพี่ยูไม่สบาย

“พี่ยูไม่สบายเหรอคะ เรารีบออกไปกันเถอะ” ฉันยื่นมือไปจับแขนพี่ยู เพื่อที่จะพาพี่เขาออกจาห้องน้ำ แต่ว่า...พี่ยูกลับกระชากตัวฉันกลับเข้าไปหาเขาพร้อมกับกอดเอวฉันไว้แน่น

“พี่..ไปไม่ได้แล้ว” พี่ยูเอ่ยเสียงเบาคลายคนละเมอ กลิ่นเหล้าคละคลุ้งไปหมด นี่แสดงว่าพี่ยูดื่มหนักแน่ๆ เลย

“พี่ยูค่ะ ปล่อยค่ะ” ฉันพยายามแกะมือที่เหนี่ยวยิ่งกว่ากาวให้ออกจากเอวของฉัน

“พี่...ทนไม่ไหวแล้ว”

“พี่ยูก็อยากไปฟังสิคะ” ฉันเอื้อมมือของตัวเองขึ้นไปปิดหูให้พี่ยู แต่มันเหมือนกับว่าฉันเปิดโอกาสให้เขาซะงั้น เราต่างสบตากันนิ่ง หัวใจเต้นถี่แรงอย่างตื่นตัว ในห้องน้ำพื้นที่แคบๆ บวกกับเสียงประกอบจากห้องข้างๆ บอกตามตรงนะ ฉันเองก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ แล้วเหมือนกัน แต่ว่า...ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า..เขาไม่ได้ชอบฉัน และเราไม่ได้เป็นอะไรกันด้วย

“พี่ยู อุ๊บ...” ริมฝีปากของฉันถูกช่วงชิงไปทันทีด้วยริมฝีปากหนาของพี่ยู ฉันพยายามดันไหล่หนาให้ออกห่างจากตัวแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะพี่ยูแรงเยอะและตัวโตกว่าฉันมาก มือหนาพยายามล้วงเข้ามาในกางเกงยีนขาสั้น ฉันจึงรีบคว้ามือหนาไว้แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะเขาสามารถล้วงล้ำเข้าไปได้เรียบร้อยแล้ว

“อือออ” ฉันร้องท้วงอยู่ในลำคอหวังให้พี่ยูหยุด เพียงพริบตากางเกงยีนขาสั้นของฉันก็ร่วงลงไปกองกับพื้นพร้อมกางเกงชั้นใน

พี่ยูผละตัวออกเล็กน้อยเพื่อปลดกางเกงยีนของตัวเอง ฉันหันหลังให้เพื่อที่จะก้มลงหยิบกางเกงขึ้นมาใส่ใหม่ก็โดนมือหนารั้งเอวบางเข้าไปชิดตัวพร้อมกับดุนดันบางสิ่งเข้ามาที่กลางกายของฉันจากด้านหลัง

“อ๊ะ!! อึก อือออ” ความเจ็บปวดร้าวไปทั่วร่าง จนขาฉันถึงกับสั่นไหว พี่ยูจับฉันโน้มตัวไปด้านหน้าเข้าหากำแพง

“อ่า...บัวตอง ครั้งแรกใช่ไหม” พี่ยูกระซิบถาม

“ค่ะ..” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงที่ขาดห่วง

“เราจะไม่ใช่แค่คนที่รู้จักกันอีกต่อไป” พี่ยูกระซิบบอกจากด้านหลัง

“หมายความว่าไงคะ อ่ะ!!” ฉันยึดกำแพงแน่น เมื่อพี่ยูเริ่มขยับช่วงร่างจากช้าๆ ก็เปลี่ยนมาเป็นรัวเร็ว ฉันแทบหายใจไม่ทัน

“พี่ยู อือออ” ฉันเผลอครางเป็นชื่อเขาอย่างกลั้นไม่อยู่

“ชีวิตเธอจะอยู่ไม่สุขอีกต่อไปแล้ว บัวตอง อ่า..” ร่างกายเริ่มเกร็งไปทุกสัดส่วน รับรู้ถึงความแปลกใหม่ที่เกิดขึ้นอยู่กลางกาย ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำอยู่นี้มันดีหรือไม่ดี แต่ตอนนี้ร่างกายของฉันมันยินยอมให้พี่ยูหมดแล้ว เอวสอบกระแทกเข้ามาติดๆ จนฉันรู้สึกมวนท้องเป็นว่าเล่น

“บัวตอง ไม่ไหวแล้ว” ยิ่งฉันบอกแบบนั้น พี่ยูก็ยิ่งถาโถมแรงเข้าใส่

“อ่า/อืออ” ความรู้สึกเบาหวิวเหมือนปุยนุ่น อย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน มันเป็นแบบนี้นี่เองความรู้สึกที่สุขสมของอารมณ์เพศ

“บัวตอง” พี่ยูพูดขึ้นเมื่อเราต่างก็แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ฉันก้มหน้าก้มตามองพื้นไม่กล้าสบตากับพี่ยู ความรู้สึกมันหลากหลายจนบอกไม่ถูก

“รอพี่อยู่นี่ก่อนนะ ห้ามไปไหน จนกว่าพี่จะกลับมารับ” พูดจบพี่ยูก็เปิดประตูออกไปอย่างรวดเร็ว อะไรของเขานะ ทำไมต้องให้ฉันรออยู่ในนี้ด้วย เมื่ออยู่คนเดียว ก็ทำให้ฉันนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ขึ้นมา ไม่รู้ว่าห้องข้างๆ ออกไปตั้งแต่เมื่อไร แล้วพวกเขาจะได้ยินเสียงฉันหรือเปล่านะ โอ๊ยยย ยัยบัวตองเอ๊ย... เพราะเหล้าแท้ๆ เลย ถึงทำให้ฉันแรดได้ขนาดนี้

ก๊อกๆ ๆ ๆ ๆ

“บัวตอง นี่พี่เอง” ฉันรีบเปิดประตูให้พี่ยูทันที

“ไปไหนมาค่ะ”

“ไปซื้อนี่มา” พี่ยูยื่นกล่องยาคุมฉุกเฉินมาให้ ฉันมองดูอย่างอึ้งๆ นี่ฉันต้องพึงมันแล้วใช่ไหม

“หรือไม่กิน..ก็ได้นะ” พี่ยูทำท่าจะเก็บยาใส่กระเป๋าคืน

“กินสิ ไม่กินได้ไงล่ะ” ฉันรีบแย่งคืนก่อนที่พี่ยูจะเอาคืนไปจริงๆ

“ออกไปก่อนพี่สิ” พี่ยูบอก ฉันจึงพยักหน้าให้อย่างเข้าใจ แล้วก็ค่อยๆ ย่องออกมาอย่าระมัดระวังที่สุด มองซ้ายมองขวาเมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่มีใคร ฉันก็เตรียมวิ่งสี่คูณร้อยเมตร แต่ว่า..วิ่งไปได้แค่สองก้าวฉันก็ร่วงลงสู่พื้นทันที เพราะความเจ็บกลางกายยังระบมอยู่เลย

“เป็นอะไรหรือเปล่าบัวตอง” เลโอมาจากไหนไม่รู้เดินเข้ามาพยุงฉันให้ลุกขึ้น

“ไม่เป็นไร แค่สะดุดก้อนหินอ่ะ” ฉันหันโกหกออกไป

“ทำไมยังไม่กลับบ้านพักอีกล่ะ บัวตอง” พี่ยูเดินเข้ามาถามด้วยใบหน้าที่เรียบตึ่ง

“ออ กำลังจะไปแล้วค่ะ” เป็นอะไรของเขานะ ฉันกำลังจะก้าวเดินเข่าก็ซุดอีกครั้ง สองแขนหนาของเลโอกับพี่ยูต่างก็ช่วยกันรั้งเอวฉันไว้ได้ทัน

“เออ ขอบใจ” ฉันหันไปบอกกับทั้งสองคน ซึ่งต่างก็กำลังจ้องหน้ากันนิ่ง ไม่รู้ว่าผิดใจอะไรกันหรือเปล่า

“เออ เลโอจะกลับไปดื่มต่อเหรอ” ฉันถามเลโอขึ้นเพื่อทำลายบรรยายกาศอันน่าอึดอัดนี้

“เปล่าหรอก มาตามหาบัวตองนั่นแหละ” คำตอบของเลโอทำให้คิ้วของฉันขมวดเข้าหากันเป็นปมอย่างสงสัย

“มีอะไรหรือเปล่า” ฉันถามเลโอ

“จะมาบอกว่า พี่มิรินอยู่ที่บ้านพักแล้ว เหมือนจะเมาหนักอยู่นะ” เลโอบอก

“งั้นบัวตองไปดูมิรินก่อนนะ”

“เดี๋ยวพี่เดินไปส่ง”

“มะ...”

“ห้ามปฏิเสธ”

ฉันกำลังจะปฏิเสธพี่ยูก็พูดขัดขึ้นมาซะก่อน แถมยังส่งสายตาแบบบังคับมาให้ด้วย ทำไมต้องดุกันด้วยนะ อยากจะไปส่งก็ไปสิ ไม่เห็นต้องมองฉันแบบนั้นเลย

“บัวตองไปนอนก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์เลโอ” ฉันหันไปบอกเลโอ พร้อมกับยกมือขึ้นบ๊ายบายเขา และฉันก็ไม่รู้ว่า สิ่งที่ทำมันไม่ดีตรงไหน ถึงได้ทำให้สีหน้าของพี่ยู ดูตึ่งๆ อย่างไม่พอใจ

พี่ยูเดินมาส่งฉันจนถึงหน้าบ้านพัก ซึ่งตลอดทางที่เดินมาพี่ยูก็เอาแต่เงียบไม่ยอมพูดอะไรเลย รู้สึกอึดอัดจังเฮะ...

“พี่ยูค่ะ” ฉันหันตัวกลับมาหาพี่เขา

“ครับ” ขานรับได้ไร้อารมณ์สุดๆ

“ขอบคุณนะคะ ที่เดินมาส่ง”

“ครับ”

.

.

.