เรื่องของเรา 1/3

“โต้ง!!” ฉันเอ่ยชื่อเขาเสียงดังด้วยความตกใจ แต่ก็ไม่กล้าว่าอะไรเขาอยู่ดี

“หนีทำไม”

ป้าบ!! ป้าบ!!

“โอ๊ย!! เจ็บนะ!!” ฉันร้องลั่นด้วยความเจ็บ เมื่อโดนมือหนาฟาดก้นอย่างแรง จนน้ำตาแทบซึมเลยทีเดียว นั้นมือหรือเท้ากันแน่ ตีมาได้ เจ็บชะมัด

โต้งพาฉันเดินมาหยุดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างหอประชุมของโรงเรียน เขาย่อตัวเล็กน้อยเพื่อให้เท้าของฉันแตะพื้นแล้วยืนด้วยตัวเองได้

“เดินหนีทำไม” โต้งถามขึ้นพร้อมกับจ้องหน้าฉันนิ่ง ฉันหลุบตาลงต่ำทันทีไม่กล้าสบตากับเขา

“มิริน เงยหน้าขึ้นมาสิ” ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองเขา และเมื่อสายตาเลื่อนไปเห็นร่องรอยที่คอของเขามันก็ทำให้ใจฉันเจ็บจี๊ดขึ้นมาอย่างน่าโมโห โต้งยกมือขึ้นลูบคอตัวเองปอยๆพร้อมกับรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม

“โกรธหรือเปล่า” โต้งถามขึ้น

“เปล่า!! โต้งจะไปที่ไหน ทำอะไรกับใคร ก็เรื่องของโต้งสิ มิรินจะไปโกรธได้ไง..” พูดจบ ฉันก็ก้มหน้าลงมองพื้นตามเดิม

“ห๊ะ พูดอะไร ไม่เห็นจะเข้าใจเลย”

“น้ำหวานพูดออกมาหมดแล้วล่ะ เรื่องเมื่อคืนนี้” ฉันยังก้มหน้าลงมองพื้นอยู่ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาคุยกับเขา

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับน้ำหวาน” โต้งจับปลายคางของฉันให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา

“ก็รอยพวกนั้น ฝีมือน้ำหวานไม่ใช่เหรอ” พอพูดออกไปแล้ว น้ำตาของฉันก็เริ่มคลอเบ้าอีกครั้ง

“ใช่ที่ไหนล่ะ” โต้งชักสีหน้าหงุดหงิดใส่ฉันทันที

“ไม่ใช่น้ำหวาน แล้วใครล่ะ ยังมีคนอื่นอีกเหรอ” ผู้หญิงเยอะล่ะสิ ฉันเผลอกัดริมฝีปากตัวเองแน่น เมื่อคิดว่าเขามีผู้หญิงอื่นอีก

“พูดแบบนี้ แสดงว่า.. จำไม่ได้ล่ะสิ” ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันทันทีด้วยความสงสัย

“เมื่อคืนนี้นะ...” โต้งเว้นคำพูดแล้วเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะรวบเอวบางของฉันเข้าไปชิดกับอกแกร่งของเขา

“โต้งโดน ยัยขี้เมา...ข่มขื่นนะสิ” ฉันยิ่งขมวดคิ้วเป็นปมเข้าไปอีก ยัยขี้เมาเหรอ แล้วในหัวของฉันก็ฉายภาพตอนที่ฉันยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มอยู่หลายต่อหลายแก้ว จากนั้นฉันก็ไปอยู่ที่บ้านพักของเขา ฉันเหรอ...

“ล้อเล่นใช่ไหม” ฉันถามโต้งกลับอย่างไม่แน่ใจ

“เสียใจจัง โดนยัยขี้เมาฟันแล้วทิ้งซะได้”

“เป็นไปไม่ได้ ก็ไหนน้ำหวานบอกว่า...โต้งอุ้มมิรินมาส่งที่บ้านพักแล้วไง” จะเป็นฉันได้ไง

“แล้วใครเขาทำกลางทางล่ะ ก็ทำเสร็จก่อนสิ แล้วค่อยไปส่ง” ฉันเงยหน้าขึ้นมองโต้งอย่างตะลึงที่ได้รู้ความจริงจากปากหนา เป็นเขาจริงๆ ด้วย ร่องรอยบนตัวฉันก็เป็นฝีมือเขาสินะ จู่ๆ ฉันก็รู้สึกร้อนวูบขึ้นมาบนใบหน้าอย่างกับคนเป็นไข้ ฉันชำเลืองมองที่ต้นคอโต้งอีกครั้ง นี่ฉันเร่าร้อนขนาดนั้นเลยเหรอถึงได้สร้างรอยคิสมาส์กเต็มลำคอเขาขนาดนั้น และที่สำคัญ ฉันเป็นคนเริ่มก่อนด้วยนี่สิ..

“หน้าแดงแบบนี้ จำได้แล้วสินะ” โต้งยกยิ้มกรุ้มกริ่ม พร้อมกับมองหน้าฉันด้วยสายตาหวานเชื่อม

“ปะ เปล่านะ” ฉันรีบยกมือขึ้นลูบแก้มตัวเองอย่างเขินอายที่โดนเขาแซว

“ขอจูบทีดิ”

“นี่!!” ฉันรีบยกแขนขึ้นดันอกแกร่งไว้ เมื่อโต้งเอ่ยปากขอ..ซึ่งๆ หน้า

“นะครับ” โต้งส่งสายตาออดอ้อนมาให้ แล้วใครมันจะปฏิเสธได้ลงล่ะ

ริมฝีปากหนาทาบทับริมฝีปากบางอย่างแผ่วเบา ฉันเลือนมือทั้งสองข้างขึ้นไปโอบรอบคอโต้ง มือหนาก็เลือนลงมาโอบกอดเอวบางของฉันไว้แน่น ความรู้สึกในตอนนี้ มันชั่งอบอุ่นเหลือเกิน ก่อนหน้านี้ ฉันกังวลเรื่องอะไรอยู่ จำไม่ได้ซะแล้ว รู้เพียงแต่ว่า...สบายใจ และดีใจ ที่เจ้าของร่องรอยพวกนี้ที่อยู่บนตัวฉันคือโต้ง และเจ้าของร่องรอยบนตัวโต้ง คือฉัน...

“โต้ง!!” ฉันเผลอเรียกชื่อเขาเสียงดัง เมื่อโต้งถอนริมฝีปากออกเลื่อนลงมายังลำคอระหง ริมฝีปากหนาดูดเม้มแรงอยู่สองสามครั้งที่ลำคอ ฉันพยายามดันไหล่หนาให้ออกห่างตัว แต่โต้งก็ไม่ยอมขยับถอยออกแม้แต่น้อย

“โต้ง.. มิรินเจ็บ...” ฉันแกล้งพูดเสียงออดอ้อนเขาบ้าง ร่างหนาหยุดการกระทำ แต่ก็ยังไม่ยอมเอาหน้าตัวเองออกห่างจากลำคอของฉัน ลมหายใจอุ่นๆ รินรดที่ลำคอได้สร้างความวูบวาบให้แก่ร่างกายฉันดีนัก พร้อมกับทำให้ใจฉันเต้นแรงอย่างตื่นตัว

“ทำรอยทำไม..” ฉันถามกลับด้วยน้ำเสียงอู้อี๊ เพราะใบหน้ายังซุกอยู่กับไหล่หนาอยู่

“จะได้ไม่มีใครเข้าใจผิดอีกไง” โต้งตอบ พร้อมกับโอบกอดฉันแน่น ฉันฝั่งตัวเข้าไปในอ้อมกอดหนาพร้อมกับยกแขนขึ้นเขากอดตอบ

“มิริน..”

“ว่าไง”

“ระหว่างเราสองคน...เรียกว่าแฟนได้ยัง” ฉันเงยหน้าขึ้นมองโต้ง ซึ่งเขาก็มองฉันอยู่ก่อนแล้ว

“ยัง..”

“ทำไมล่ะ”

“ก็..โต้งไม่ขอเองนิ” ฉันตอบ พร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้เขา โต้งก็ส่งยิ้มหวานกลับมาให้ฉันเหมือนกัน

“เป็นแฟนกับโต้งนะครับ มิริน”

“ถ้าตอบว่าไม่ล่ะ” ฉันแกล้งเล่นแง้กับเขา

“งั้นโต้งก็จะกอดมิรินอยู่แบบนี้แหละ จนกว่ามิรินจะตอบตกลง” ไม่พูดเปล่า แขนหนากระชับอ้อมกอดแน่นเข้าไปอีก

“เข้าใจแล้ว ที่รัก..” ฉันบอกพร้อมกับเขย่งปลายเท้าขึ้นหอมแก้มหนาไปหนึ่งที

“น่ารักจัง ขอจูบอีกทีดิ” โต้งบอก

“ไม่เอาแล้ว” ฉันรีบฝั่งหน้าเข้ากับอกแกร่ง ไม่ยอมเงยหน้าออกมาให้เขาจูบ

“ก็ได้ๆ ไปกินข้าวกันเถอะ พอมอบของให้เด็กๆ เสร็จเราก็จะกลับกันแล้ว”

เมื่อได้ยินเข้าพูดแบบนั้น ฉันก็คลายอ้อมกอดออก แล้วเปลี่ยนมาจับมือกันแทน และด้วยความที่ไม่ทันระวังตัว โต้งก็โน้มหน้าลงมาจูบที่ริมฝีปากของฉันหนึ่งทีอย่างรวดเร็ว

“โต้ง...” ฉันจึงเอื้อมมือไปตีต้นแขนเขาหนึ่งที ซึ่งร่างสูงก็เอาแต่ยืนยิ้มพร้อมกับขำไปด้วย คนบ้าเอ๊ย...

เมื่อรับประทานอาหารเช้าที่โรงอาหารของโรงเรียนเสร็จ เหล่านักจิตอาสาทั้งหลายต่างก็นำสิ่งของมากมายมาบริจาคให้กับน้องๆ มีทั้งเสื้อผ้า อุปกรณ์กีฬา อุปกรณ์การเรียน และอื่นๆ อีกมากมาย

เมื่อมอบของให้แก่ตัวแทนของโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว เหล่านักจิตอาสาก็ร่วมกันถ่ายรูปเป็นที่ระลึก ฉันเดินไปยืนข้างบัวตองเพื่อนรักของฉัน ส่วนโต้งนั้นเหรอ... ก็เดินตามมายืนที่ด้านหลังของฉันติดๆ ตั้งแต่เมื่อเช้าล่ะ ที่ฉันตอบตกลงเป็นแฟนกับเขา เขาก็เอาแต่ตามฉันต้อยๆ ไปทุกที่ ไม่ว่าฉันจะไปไหน

“ไม่ต้องตามขนาดนั้นก็ได้” ฉันหันไปพูดกระซิบกับโต้ง

“กลัวหาย” โต้งตอบกลับมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มจนแก้มแทบปริ ถ้ารู้ว่าการที่ได้เป็นแฟนกับโต้ง แล้วจะได้เห็นเขายิ้มแบบนี้ ฉันน่าจะยอมไปตั้งแต่แรกนะ...

“ขอยืนข้างบัวตองได้ไหม” เลโอเดินมายืนอยู่ด้านข้างบัวตองอีกฝั่งหนึ่ง พร้อมกับแกล้งเอาไหล่ชนไหล่บัวตองอย่างหยอกล้อ

“แกๆ เรื่องที่เขาลือกัน น่าจะจริงนะ” ฉันได้ยินเสียงน้องปีหนึ่งผู้หญิงที่ยืนอยู่ด้านหน้าฉันพูดขึ้น

คงจะหมายถึงเรื่องบัวตองกับเลโอสินะ ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกัน ว่ามันจริงหรือเปล่า แต่จะให้ถามไปตรงๆ มันก็ยังไงๆ อยู่

“ก็คงจะจริงแหละแก ดูดิ เลโอติดพี่บัวตองแจเลย” สองสาวที่ยืนอยู่ด้านหน้าฉันพยักหน้าให้กันอย่างเข้าใจ ถ้าไม่ติดว่าบัวตองก็ยืนอยู่ตรงนี้นะ ฉันจะด่ายัยเด็กสองคนนี้เข้าให้

“บัวตอง” ฉันหันไปคุยกับเพื่อน ซึ่งเธอกำลังพูดเล่นกับเลโออยู่

“ว่าไงแก”

“แก กับเลโออ่ะ ยังไงเหรอ” ฉันลองเชิงถามแบบทีเล่นทีจริง

“ก็อย่างที่เห็นไง” บัวตองตอบพร้อมกับรอยยิ้มแบบขำๆ แล้วก็หันไปคุยเล่นกับเลโอต่อ อย่างที่เห็นนี้มันยังไงล่ะ บัวตองชอบพูดเล่นหรือแซวผู้ชายไปทั่ว แต่ความเป็นจริง บัวตองก็แค่แซวเล่นๆ ไม่ได้คิดอะไร

แล้วแบบที่ฉันเห็นในตอนนี้ คือบัวตองก็แค่เล่นๆ กับเลโอ เธอไม่ได้จริงจังอะไร ซึ่งมันขัดแย้งกับสิ่งที่ได้ยินมาอย่างมาก ด้วยเรื่องความสัมพันธ์อันลึกซึ้งนั่น...มันยังไงกันแน่ เท่าที่รู้จักบัวตองมา เธอไม่ใช่คนที่จะมีสัมพันธ์กับใครก็ได้ ถึงจะดูเหมือนบ้าผู้ชาย แต่บัวตองก็เป็นคนที่รักนวลสงวนตัวมาก

.

.

.