เรื่องของเรา 3/3

ที่จริง... ที่ผมชอบมิรินก็เพราะว่า ผมคิดว่าเธอโสด ส่วนบัวตองนั้น ผมเห็นเธอสนิทกับผู้ชายหลายคนและเธอก็เป็นคนที่คุยเก่งมาก ผู้ชายต่างก็เข้าไปคุยกับเธอ มันทำให้ผมมองเธอผิดไป

และในวันนั้น...ผมยอมรับว่า มีความคิดชั่วๆ อยู่ในหัว ผมเห็นเธออยู่ในห้องน้ำชาย และเผลอคิดไปว่าเธอต้องมารอใครสักคน เพื่อมาทำเรื่องอย่างว่า... ตอนที่ได้ยินเสียงห้องข้างๆ กำลังทำกิจกรรมเข้าจังหวะกันนั่น เมื่อบัวตองรู้ว่าผู้ชายคนนั้นคือเลโอ เธอมีสีหน้าที่ตกใจมาก ผมคิดว่าบัวตองต้องมารอเลโอแน่ๆ แต่ไอ้หมอนั้นกลับพาสาวอื่นมากินแทนซะงั้น

ผมจึงตอบสนองบัวตองซะเลย แต่แล้ว... กลับกลายเป็นว่าผมได้ทำลายความบริสุทธิ์ของเธอซะงั้น ถามว่ารู้สึกผิดไหม ผมรู้สึกผิด..แต่ไม่ได้รู้สึกผิดเพราะพรากความบริสุทธิ์ของบัวตอง แต่ผมรู้สึกผิด...ที่เคยมองบัวตองในแง่ไม่ดี เพราะฉะนั้น ผมถึงอยากจะศึกษาบัวตองให้มากกว่านี้ ผมอยากคบกับบัวตองจริงๆ

โต้ง

ผมยืนมองคนตัวเล็กที่กำลังกระสับกระส่ายอย่างเป็นกังวล เมื่อเพื่อนรักของตัวเองโดนผู้ชายลากไปไหนแล้วก็ไม่รู้

“จะกลับได้ยัง” ผมถามคนตัวเล็กที่เอาแต่ชะเง้อคอมองหาเพื่อนอยู่นั่นแหละ

“มิรินเป็นห่วงบัวตองอ่ะ”

“บัวตองไม่เป็นอะไรหรอกน่า”

ถามว่า...ผมสงสัยไหม เรื่องสองคนนั้น ก็สงสัยอยู่หรอก แต่ว่า..จะอย่างไรก็ตาม การที่ไอ้พี่ยูนั้นไปกับบัวตอง ผู้ชายด้วยกันมันดูออก ว่าไอ้รุ่นพี่ยู สนใจบัวตองเข้าให้แล้ว ซึ่งมันก็เป็นผมดีต่อผม เพราะหมดเสียนหนามไปหนึ่ง

“แต่ว่า...”

“ไม่มี แต่... กลับกันได้แล้ว”

เมื่อผมกับมิรินยังไม่กลับ ไอ้สามตัวที่เหลือก็ยังไม่ยอมกลับเหมือนกัน ผมพามิรินเดินมายังรถยนต์หรูคู่ใจ ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูให้มิริน ซึ่งเธอก็ส่งยิ้มมาให้อย่างขอบคุณ เมื่อมิรินนั่งที่เรียบร้อยแล้วผมก็เดินอ้อมไปยังฝั่งคนขับ แล้วก็ขับรถออกจากมหาลัยทันที

ใช้เวลาไม่นานผมก็ขับมาถึงบ้านของมิริน ซึ่งไม่ต้องถามทางซะให้ยาก เพราะผมรู้อยู่แล้วว่าบ้านของมิรินอยู่ตรงไหน ผมเลี้ยวรถเข้ามาจอดในตัวบ้านเมื่อประตูหน้าบ้านเปิดออก

บ้านของมิรินค่อนข้างใหญ่โต พอๆ กับบ้านของราเรซ แต่บ้านของมิรินจะดูเก่าแก่กว่าเพราะเป็นบ้านของตะกลูผู้ดีเก่า บ้านราเรซจะออกแนวสมัยใหม่แต่ความใหญ่โตก็พอๆ กัน

“ให้โต้งเดินไปส่งไหม” ผมหันไปถามมิริน พร้อมกับปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัว มิรินพยักหน้าให้แทนคำตอบ ผมจึงเปิดประตูเร็วแล้วเดินไปยังท้ายรถเพื่อหยิบกระเป๋าเดินทางมาให้มิริน

“กลับมาแล้วเหรอ มิริน” ผู้หญิงวัยสี่สิบกว่าๆ แต่ยังดูสาวและสวยอยู่ หน้าคล้ายกับมิรินมากเลย เพราะเธอคือแม่เฌอรีนแม่ของมิริน ผมจึงยกมือไหว้ท่านทันที ซึ่งท่านก็รับไหว้อย่างไม่เต็มใจนัก ผู้รู้สึกได้ทันที ว่าแม่ของมิรินไม่ชอบผม

“ค่ะ” ผมชำเลืองมองมิรินซึ่งเธอดูอึดอัดเป็นอย่างมาก ผิดจากตอนที่ผมเจอมิรินที่เวลาอยู่กับพ่อมิโน่ มิรินดูร่าเริงและสดใส ยิ้มเก่ง แต่ดูตอนนี้สิ ความสดใสความร่าเริงของมิรินหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้

“กลับมาแล้วเหรอ หลานตา” เสียงชายวัยสูงอายุทักขึ้น ผมจึงรีบยกมือไหว้ท่านทันที ซึ่งท่านก็รับไหว้พร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นมิตร ค่อยทำให้ผมรู้สึกหายเกร็งได้นิดหน่อย

“ค่ะ คุณตา” มิรินเดินเข้าไปโอบกอดชายสูงวัยที่เธอเรียกว่าคุณตา ท่านดูเป็นคนใจดี และดูจากสีหน้าของมิริน ดูเหมือนเธอจะรักคุณตามากๆ เลย

“ทำไมไม่พาเพื่อนไปดื่มน้ำดื่มท่ากันก่อนล่ะ ปล่อยให้เพื่อนยืนอยู่นั้น เสียมารยาทหมด” คุณตาบอกกับหลายสาวของตัวเอง ซึ่งมิรินก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ

มิรินยื่นมือมาหยิบกระเป๋าของเธอออกจากมือของผม แล้วส่งไปให้แม่บ้านเพื่อนำไปเก็บยังที่ของมัน จากนั้นมิรินก็เดินเข้ามาคล้องแขนผมแล้วพาเดินมายังห้องนั่งเล่นของบ้าน

“เดี๋ยวมิรินไปเอาน้ำมาให้นะ”

“ไม่ต้องหรอก” ผมเอื้อมมือไปรั้งข้อมือมิรินให้เธอนั่งลงที่โซฟาพร้อมกับผม

“ขอโทษนะ”

จู่ๆ มิรินก็เอ่ยคำขอโทษออกมา ผมจึงเอื้อมมือไปจับมือบางมากุมไว้ที่หน้าขาของตัวเอง พร้อมกับมองหน้ามิรินด้วยรอยยิ้ม ผมรู้ว่ามิรินขอโทษเรื่องอะไร

“ไม่มีอะไรที่คนเราได้มันมาง่ายๆ ยิ่งได้มายากเท่าไร มันยิ่งมีค่ามากเท่านั้น อย่าคิดมากเลยมิริน เพราะโต้งหนักแน่นพอที่จะไม่หวั่นไหวไปกับอะไรง่ายๆ” มิรินส่งยิ้มมาให้ผมอย่างอ่อนโยน เพียงแค่นี้ ก็ทำให้ผมใจชื้นขึ้นแล้วล่ะ

“ขอบคุณนะ ที่เข้าใจ” มิรินซบหน้าลงกับอกแกร่งของผม ผมรับรู้ได้ถึงน้ำอุ่นๆ ที่ซึมผ่านเสื้อยืดตัวบางที่ผมสวมใส่อยู่

“เวลาอยู่กับโต้ง ไม่ต้องเกรงใจ อยากจะทำอะไรหรืออยากจะพูดอะไร ก็เชิญเลย โต้งอยู่ข้างมิรินเสมอ” ผมเลื่อนมือขึ้นไปลูบผมยาวเสวยของมีมิรินอย่างปลอบโยน

มิรินดูอึดอัดมาก แววตาดูไม่มีมีความสุกใส เวลาที่อยู่ต่อหน้าแม่ของเธอ ผมไม่รู้ว่าระหว่างมิรินกับแม่เฌอรีน มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า และดูเหมือนท่านจะไม่ค่อยชอบผมด้วยทั้งที่พึ่งเคยเจอกันแท้ๆ ไม่รู้ว่า เผลอไปทำอะไรที่ไม่เข้าท่าให้แม่เฌอรีนไม่พอใจหรือเปล่านะ

“มิรินไปพักผ่อนเถอะ โต้งก็จะกลับไปพักผ่อนเหมือนกัน ถ้าคิดถึงก็ไปหาโต้งที่คอดโดนะ” ผมยื่นคี่การ์ดให้มิริน ซึ่งเธอก็รับไว้พร้อมกับพยักหน้าอย่างเข้าใจ ผมจูบลาที่หน้าผากมน แล้วค่อยลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะเดินออกมาจากบ้านของมิริน

ผมเห็นแม่บ้านมาซุ้มดูผมกับมิรินอยู่ห่างๆ ผมคิดว่าคงเป็นแม่เฌอรีนแน่ๆ ที่ให้มาคอยสังเกตการณ์ ผมไม่อยากให้มิรินมีปัญหากับแม่ของตัวเองไปมากกว่านี้ ผมจึงขอตัวกลับทั้งที่ใจจริงไม่ได้อยากจะกลับเลย อยากจะอยู่กอดปลอบโยนมิรินอยู่อย่างนั้นไปเรื่อยๆ ไม่ว่าอุปสรรคจะเยอะแค่ไหน ผมก็ไม่มีวันยอมถอยแน่นอน ขอเพียงแค่มิรินพร้อมที่จะอยู่ข้างๆ ผม คอยให้กำลังใจผม ก็เพียงพอแล้ว

ผมขับรถกลับมาถึงคอนโดของตัวเอง พร้อมกับคิดมาตลอดทาง ว่าผมเคยไปทำอะไรที่ไม่ดีให้แม่ของมิรินเห็น หรือไม่พอใจหรือเปล่า และก็คิดว่าจะต้องทำอย่างไร ท่านถึงจะรู้สึกพอใจในตัวผมบ้าง เฮ้อ... งานนี้มันยากซะยิ่งกว่าที่มีผู้ชายมาจีบมิรินอีก ในกรณีนั้น ผมแค่แสดงความเป็นเจ้าของก็ไม่มีใครกล้ามายุ่งกับมิรินแล้ว แต่กับแม่ของมิรินนี่ดิ จะทำอย่างไรดี

ก๊อกๆ ๆ ๆ

ผมหันไปมองที่ด้านข้างก็เจอกับร่างเล็กของใครบางคนที่แสนจะคุ้นตา เธอยืนส่งยิ้มมาให้อย่างสดใสตามสไตล์ของเธอ ด้วยความที่ไม่ได้เจอกันนาน ผมจึงรีบเปิดประตูรถลงไปหาเธอทันที ลืมคิดเรื่องแม่ของมิรินไปชั่วขณะ

.

.

.