ของโต้ง 2/4

โต้ง : นอนยัง

มิริน : ... (อ่านแล้ว) ...

โต้ง : มิริน

มิริน :... (อ่านแล้ว) ...

โต้ง : ตอบผัวหน่อยสิครับ

มิริน : โต้ง!!

โต้ง : เนะ จำได้ด้วย น่ารักจัง

มิริน : ไปเอาเบอร์มาจากไหน

โต้ง : น้องเรซให้มา

มิริน : บังคับเรซล่ะสิ

โต้ง : รู้ใจผัวซะจริง

มิริน : โต้ง!!

โต้ง : ครับ

มิริน : ง่วงแล้ว

โต้ง : ฝันดีครับ

มิริน : อืม

โต้ง : แค่เนี้ย!

มิริน : ฝันดีค่ะ

เพียงแค่นี้ก็ทำให้ผมนอนหลับฝันหวานทั้งคืนแล้วล่ะ ผมหันไปคว้าเอาแขนของราเรซมากอดพลางนึกไปว่ามันคือมิริน พร้อมกับพรมจูบเบาที่ต้นแขนของราเรซ

“หนักล่ะ มึง” ราเรซบ่น พร้อมกับดันหน้าผมให้ออกห่างจากแขนของมัน

ตุบ!!

“โอ๊ย!! ไอ้เชี้ยโต้ง” เมื่อมันไม่ให้ผมกอดแขน ผมก็เลยถีบมันหนีซะเลย ก่อนจะหันมาอีกฝั่งแล้วนึกถึงใบหน้าของมิรินต่อ...

เช้าวันรุ่งขึ้น....

เมื่ออาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันกันเรียบร้อยแล้ว ผมกับเพื่อนๆ ก็พากันเดินไปที่โรงอาหารของโรงเรียน เพื่อไปรับประทานอาหารเช้าที่ชาวบ้านมาเตรียมไว้ให้

ผมเดินไปตักอาหารให้ตัวเองพร้อมกับเพื่อนๆ เมื่อตักอาหารให้ตัวเองเสร็จผมก็หันไปมองรอบๆ โรงอาหารว่ามีโต๊ะไหนว่างบ้าง แล้วสายตาอันเฉียบคมก็มองไปเห็นใบหน้ารูปไข่ที่ผมฝันถึงเธอทั้งคืนกำลังนั่งทานข้าวกับเพื่อนสนิทอยู่สองคน ผมไม่รอช้ารีบเดินตรงไปหามิรินทันที

ผมเดินมานั่งที่เก้าอี้ตรงกันข้ามกับมิริน ใจจริงก็อยากจะนั่งข้างมิรินล่ะนะ แต่ว่าบัวตองนั่งอยู่ก่อนแล้ว จะไล่เธอออก เดี๋ยวมิรินก็โกรธผมอีกล่ะ

“หวัดดีโต้ง” บัวตองทักทาย ผมพยักหน้าให้หนึ่งทีพร้อมกับยิ้มทักทาย และผมก็ไม่ลืมที่จะหันไปส่งยิ้มหวานให้กับมิริน ซึ่งเธอก็แกล้งทำเป็นไม่เห็นแล้วทานอาหารต่ออย่างเงียบๆ ผมรู้..ว่ามิรินเขิน...

“ไม่รอกูเลย ไอ้โต้ง” ราเรซเดินมานั่งข้างผมพร้อมกับบ่นมาด้วย

“กูจะเลิกคบมันล่ะ ไอ้โต้งเนี้ย ชอบทิ้งเพื่อน” เลโอบ่น

“กูด้วย” บิ๊กไบค์เสริม

“กูต้องง้อพวกมึงไหม”

“เลี้ยงเหล้าพวกกูดิ” เลโอเสนอ

“เออๆ กลับไปเดี๋ยวกูเลี้ยง” เห็นแก่กินจริงๆ ไอ้พวกนี้

“วันนี้/วันนี้/วันนี้” แล้วไอ้สามตัวก็พูดประสานเสียงกันขึ้นมา

“ได้เหรอ เดี๋ยวก็โดนพวกรุ่นพี่เล่นเอาหรอก” ผมพูดด้วยเสียงที่เบาลง

“คนอย่างเฮียโต้งกลัวรุ่นพี่ตั้งแต่เมื่อไรว่ะ” บิ๊กไบค์มองหน้าผมอย่างสงสัย

"ก็มีรุ่นพี่คนหนึ่งแหละที่มันกลัว" ราเรซพูดพร้อมกับเหล่ตาไปที่มิริน ผมจึงส่งยิ้มไปให้มันอย่างกวนๆ รู้ทันไปซะทุกเรื่อง

“นี่ๆ ที่คุยกันอยู่เนี้ย รุ่นพี่ก็นั่งอยู่ตรงนี้นะจ๊ะ” บัวตองพูดขึ้นบ้าง

“รุ่นพี่น่ารักๆ แบบนี้ รุ่นน้องไม่กลัวหรอกครับ” เลโอตอบ พร้อมกับเล่นหูเล่นตาใส่บัวตอง มันกะหล่อนจริงๆ ไอ้นี่ ผมล่ะอยากเห็นจริง ว่าผู้หญิงแบบไหน ถึงจะเอาคนอย่างไอ้เลโออยู่

“นี่เรามาช่วยเหลือน้องๆนะ ไม่ได้มาเที่ยว” มิรินพูดขึ้นบ้าง

“เราก็ไม่ได้ทำงานเสียนิ แค่ปาร์ตี้เวลาพักคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง” ผมฉีกยิ้มให้มิริน ซึ่งเธอก็ได้แต่ส่ายหน้ากลับมาอย่างเหนื่อยหนาย

“ขอนั่งด้วยคนสิ โต๊ะอื่นเต็มหมดแล้ว” น้ำหวานลากเก้าอี้มานั่งข้างผม ซึ่งผมก็ไม่ได้สนใจอะไร ก็นั่งทานข้าวของตัวเองต่อ

“กำลังคุยอะไรกันอยู่เหรอ” น้ำหวานถามขึ้น

“ไม่มีอะไรหรอกครับ คุยกันไปเรื่อยแหละ” เลโอตอบ

“โต้ง ตั้งแต่วันนั้นที่ผับ เราก็ไม่ได้คุยกันเลยนะ”

แคร้ง!!

เสียงช้อนกระทบกับจานข้าวอย่างจัง เมื่อคนตรงหน้าผมทำมันหลุดมือ มิรินจ้องหน้าผมเขม็งพร้อมกับแผ่รังสีอำมหิตออกมา มันทำให้ผมถึงกลับกลืนข้าวไม่ลงเลยทีเดียว ซวยแล้วไง ไอ้โต้งเอ๊ย....

“โทษที พอดีมันลื่นอ่ะ” มิรินพูดแก้ตัว

“เดี๋ยวนะ!! ใช่วันนั้นหรือเปล่า วันที่มึงชิ่งหนีกลับก่อนอ่ะ อย่าบอกนะว่ามึงไปกับน้ำหวาน ไหนมึงบอกกูว่ามึงกลับคอนโดไง ไอ้เชี้ยโต้ง ร้ายนะมึงเนี้ย” เลโอโวยขึ้นทันที และคำพูดของมันก็ทำให้คนตรงหน้าผม นั่งกำหมัดแน่น พร้อมกับใช้สายตาจ้องมองผมด้วยอารมณ์โมโหสุดๆ ไปกันใหญ่แล้ว มันใช่อย่างที่ไอ้เลโอพูดซะที่ไหนล่ะ

“ไอ้เรซ มึงเอาเพื่อนมึงไปเก็บดิ ก่อนที่มันจะได้แดกตีนแทนข้าว” ผมพูดโดยที่ไม่ได้หันหน้าไปมองเพื่อน เพราะสายตาของผมยังจ้องอยู่ที่ใบหน้าของมิรินอยู่

“อะไรของมึง ไอ้โต้ง” เลโอโวยไม่เลิก

“ที่ไอ้เลโอพูด จริงหรือเปล่า” บิ๊กไบค์ถาม

“มะ...” ผมกำลังจะปฏิเสธ มิรินก็ลุกขึ้นยืนแล้วพูดแทรกซะก่อน

“ขอตัว!!”

“รอฉันด้วย”

มิรินเดินหนีไปทันที บัวตองก็รีบวิ่งตามมิรินไปด้วย มิรินต้องโกรธผมแน่ๆ เลย ผมไม่ได้ทำอะไรยัยน้ำหวานเลยนะ ถึงจะเกือบก็เถอะ แต่มันก็ไม่ได้มีอะไรอ่ะ

“พูดอะไรของเธอ ห๊ะ!!”

ผมหันมาตะคอกน้ำหวานทันที เมื่อเห็นมิรินเดินหนีไปไกลแล้ว แล้วทีนี้ผมจะง้อมิรินยังไง เธอคงคิดอะไรไปไกลแล้วล่ะตอนนี้

“ยังไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย” น้ำหวานพูดพร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้ ถ้ายัยนี่เป็นผู้ชายนะ ผมสาบานได้เลย ว่าเธอจะพูดไม่ได้อีกเป็นเดือนๆ แน่ กินไม่ลงแล้วข้าวเนี้ย ผมลุกออกจากเก้าอี้อย่างหัวเสีย กำลังจะดีอยู่แล้วเชี่ยวทำไมต้องมีมารมาผจญด้วยวะ

“เอาล่ะครับน้องๆ วันนี้เราจะซ่อมแซมอาคารเรียนกันก่อนนะ น้องๆ ผู้ชายมาหยิบเครื่องมือบนโต๊ะไปได้เลยใครถนัดแบบไหน ส่วนผู้หญิงก็คอยเสิร์ฟน้ำทุกๆ จุดให้ทั่วถึงเลยนะครับ อากาศกลางวันค่อนข้างร้อนนิดหน่อย” เสียงไอ้รุ่นพี่ที่ชื่อแมทตะโกนบอกทุกคน

“นี่ พวกนายอ่ะ ไปช่วยพี่ซ่อมอาคารหลังนู่นหน่อยดิ พอดีคนไม่พอ”

ผมหันไปมองตามเสียงนั่น ก็เจอกับไอ้รุ่นพี่ปีสาม คนที่มันแอบมองมิริน เมื่อตอนอยู่ที่มหาลัยและมิรินก็แอบมองมันด้วย มันน่าเจ็บใจตรงนี้แหละ

“ครับ” ราเรซตอบ แล้วพวกรุ่นพี่ก็เดินนำพวกผมไปยังอาคารที่ว่านั่นเพื่อลงมือซ่อมแซมกัน

“นายน่ะ ชื่อโต้งใช่ไหม” รุ่นพี่ที่ชื่อ ยู หันมาถามผม

“ใช่”

ผมกับรุ่นพี่คนนี้กำลังช่วยกันรื้อฝาไม้อันเก่าออก เพื่อที่จะได้ใส่ฝาไม้อันใหม่แทน

“พี่ชื่อยูนะ นายช่วยหยิบค้อนให้หน่อยสิ” ผมหันไปหยิบค้อนขึ้นมา แล้วส่งไปให้ไอ้พี่ยู

“ถามอะไรหน่อยสิ” ไอ้พี่ยูพูดขึ้นเมื่อถอนตะปูออกจากไม้ได้แล้ว

“อะไร” ผมยื่นมือไปรับแผ่นไม้ยาวๆ มาวางไว้กับแผ่นไม้อันอื่นๆ

“นายกับมิริน...เป็นอะไรกัน” สงสัยมาล่ะสิ

“หึ..ก็เป็น ผะ...”

“หนุ่มๆ มาพักดื่มน้ำกันก่อนเร็ว”

ผมกำลังจะตอบก็มีเสียงของบัวตองร้องเรียกซะก่อน เมื่อผมหันไปมองก็เจอกับมิรินกำลังหิ้วกระติกน้ำคนล่ะข้างกับบัวตอง พอรู้ว่าผมมอง มิรินก็เบือนหน้าหนีไปทันที ยังโกรธอยู่สินะ

“กำลังหิวพอดีเลย” เลโอรีบวางมือจากงานแล้วเดินไปหยิบขวดน้ำจากกระติกใบใหญ่ขึ้นมาเปิดดื่ม มันถือติดมือมาอีกสองขวด ซึ่งมันเอามาให้ราเรซกับบิ๊กไบค์

“ไหนของกู” ผมถามเลโอ

“หยิบเองสิครับ ไม่มีมือรึไง” เลโอตอบ

ผมกำลังจะก้าวเดินไปหามิรินก็ต้องชะงักเมื่อน้ำหวานเดินมาดักหน้าผมพร้อมกับยื่นขวดน้ำมาให้

“เหนื่อยรึเปล่า” น้ำหวานไม่พูดเปล่า เธอเอื้อมมือมาใช้ผ้าเช็ดหน้าของเธอซับเหงื่อให้ ผมผละตัวออกเล็กน้อยแล้วมองไปยังใบหน้างามที่ตอนนี้มีสีหน้าที่บูดบึ้งอย่างเห็นได้ชัด เอาแล้วไง ความวัวยังไม่หายความควายเข้ามาแทรกซะแล้ว

.

.

.