ของโต้ง 1/4

โต้ง

ผมชำเลืองไปมองใบหน้ารูปไข่แสนสวยของมิรินที่ตอนนี้กำลังหลับใหลซบอยู่กับไหล่ของผม ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอซึ่งบ่งบอกว่าเธอหลับไปแล้วจริงๆ ไม่ได้แกล้งหลับเหมือนทีแรก เธอน่าจะดื้ออีกสักหน่อยนะ ไม่น่ายอมง่ายๆ เลย มันทำให้ผมอดทำโทษเธอ ถ้าดื้ออีกสักหน่อยละก็... หึๆ

ต้องขอบคุณไอ้เลโอมากๆ ที่ขอเปลี่ยนที่นั่งให้กับผม จุดประสงค์ของมันจริงๆ ก็อยากจะนั่งใกล้สาวล่ะครับ ส่วนผมนั้นคือผลพลอยได้

ความจริงผมไม่ได้ตั้งใจจะมาหรอก ที่ยอมไปลงชื่อก็เพราะเธอคนนี้แหละ ผมไม่ชอบใจที่ไอ้รุ่นพี่คนนั้นเล่นหูเล่นตาใส่มิริน ผมดูออก..ว่ามันชอบมิริน

ทีแรกผมคิดไว้ว่า เมื่อถึงวันเดินทางผมจะแกล้งมาสายเพื่อที่จะได้ไม่ต้องไป แต่ว่า... สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานมันทำให้ผมไม่สามารถปล่อยเธอไปได้จริงๆ ผมต้องตามมาดูแลของของผม ไม่อย่างนั้น โดนไอ้พวกรุ่นพี่คาบไปแดกแน่ๆ

ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะเกินเลยหรอกนะ แต่พอมิรินเปิดโอกาสให้แล้ว ผมก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้เลย มิรินเปรียบเสมือนแม่เหล็ก ที่คอยดึงดูดผมทุกครั้งที่ได้เข้าใกล้เธอ

“ตื่นครับ ตื่นๆ ถึงที่หมายแล้ว” เสียงรุ่นพี่ปีสี่คนหนึ่งพูดขึ้น ก่อนที่ไฟบนรถจะสว่างวาบขึ้นมา เป็นจังหวะเดียวกันกับที่มิรินตื่นพอดี ผมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู ห้าทุ่มกว่าๆ เรานั่งรถกันมาประมาณสี่ชั่วโมงได้ นักศึกษาคนอื่นๆ ก็เริ่มทยอยเดินลงรถไป

“ถึงแล้วเหรอ” มิรินงัวเงียเงยหน้าขึ้นมาถามผม

“ถึงแล้ว”

“ยังนอนไม่อิ่มเลยอ่ะ ขอนอนต่ออีกนิดได้ไหม” ขี้เซาจังเลยนะ ยัยตัวเล็ก ผมยิ้มให้กับความขี้เซาของมิริน

“ได้ เราจะนอนอยู่บนรถกันแค่สองคน” ผมกระซิบบอกมิริน และนั่นก็ทำให้ร่างบางรีบเด้งตัวออกจากไหล่หนาของผมทันที ตากลมที่ดูงัวเงียก่อนหน้านี้ได้สว่างขึ้นในพริบตาซึ่งไม่มีความง่วงหลงเหลืออยู่เลย

“หึๆ ๆ ” ผมอดที่จะขำกับท่าทางของมิรินไม่ได้

“ขำอะไร” มิรินทำหน้ามุ่ยส่งมาให้ ผมจึงเอื้อมมือไปบีบจมูกเชิดๆ ของมิรินเล่นอย่างหมั่นเขี้ยว

“ฮะ แฮ่ม!! จะลงไปได้รึไงคะ ยัยเพื่อนแรด” เสียงบัวตองแซวมาจากเบาะนั่งด้านหลัง ไม่รู้ว่าบัวตองยืนขึ้นตั้งแต่เมื่อไร

“ย่ะ! ยัยแรดยกกำลังสอง” มิรินว่าบัวตองกลับ ซึ่งบัวตองก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่มิรินอย่างหยอกล้อ

“ออกไปก่อนสิ” มิรินหันหน้ามาบอกผม

“ก็ออกไปสิ”

มิรินลุกขึ้นจากเบาะนั่งแล้วก้าวเดินออกมา ผมแกล้งเหยียดขายาวๆ ขว้างทางมิรินไว้ ซึ่งเธอก็ส่งสายตาดุๆ มาให้ ผมก็แสร้งทำเป็นมองไม่เห็น และดูเหมือนว่าเธอเริ่มจะโมโหผมนิดๆ แล้วล่ะ เมื่อผมไม่ยอมหลบทางให้ มิรินก็ก้าวข้ามขาของผม ในจังหวะที่มิรินก้าวข้ามไปได้เพียงขาข้างเดียว ผมก็รีบยกขาขึ้นทำให้ก้นงอนๆ นั่งทับตักผมเต็มๆ แขนแกร่งรีบโอบกอดรอบเอวบางทันทีอย่างรู้งาน นั่นแหละครับ คือจุดประสงค์ที่แท้จริงในการแกล้งมิริน

“โต้ง!!” มิรนหันหน้ามาทำตาเขียวใส่ผม

“ไม่ต้องอ่อยขนาดนี้ก็ได้ แค่ขอก็จัดให้แล้ว” ผมส่งสายตาวิ้งๆ ไปให้อย่างทะเล้น และนั้นก็ทำให้แก้มเนียนๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงอมชมพู ชั่งน่ากินอะไรอย่างนี้

“ไอ้คนบ้าเอ๊ย!!” มิรินพยายามลุกออกจากตักของผม แต่มีเหรอที่คนอย่างโต้งจะยอมง่ายๆ

“เบาๆ หน่อยก็ได้นะครับเฮียโต้ง คนอื่นๆ เขาลงรถกันหมดแล้ว” บิ๊กไบค์พูดขึ้น ผมหันไปมองตามเสียงของบิ๊กไบค์ก็เห็น บัวตอง เลโอ ราเรซและบิ๊กไบค์ ทั้งหมดกำลังยืนดูผมกับมิรินอยู่ เหมือนพวกนี้กำลังดูหนังฉากเลิฟซีนอ่ะ สายตาแต่ล่ะคน ชั่งอยากรู้อยากเห็นกันซะจริงๆ

“ต่อเลยๆ ไอ้โต้ง กูอยากเห็นว่าพระเอกกับนางเอกจะได้กันยังไง” เลโอพูดขึ้น

“เฮ้ย!! เกินไปแล้วพวกมึง ไม่ให้เกียรติพี่สาวกูเลย เชิญเฮียโต้งต่อเลยครับ” ราเรซเสริม นึกว่ามันจะดุจริงๆ ซะอีก

“ใช่ค่ะๆ บัวตองก็อยากดู” เพื่อนของมิรินส่งเสริมอีกคน บัวตองนี่น่ารักจริงๆ เดี๋ยวจะติดต่อไอ้เลโอให้เป็นรางวัลเลย

“ยัยเพื่อนบ้า แทนที่แกจะมาช่วยฉัน กลับมายุยงซะงั้น” มิรินหันไปโวยเพื่อน

“เอาน่า... ทุกคนเรียกร้องเหลือเกิน เรามาแสดงให้พวกนี้ดูหน่อยไหม” ผมยิ้มหวานส่งไปให้ แล้วก็ได้รับสายตาค้อนๆ ส่งมาให้แทน

“เฮ้ย!! ไอ้พวกที่อยู่บนรถอ่ะ เมื่อไรจะลงมาเอาของออกจากรถว่ะ!!” เสียงคนขับรถตะโกนบอก

ผมจำต้องปล่อยให้มิรินลุกออกจากตักของตัวเอง รู้สึกเสียดายนิดๆ ผมปล่อยให้สองสาวเดินลงไปก่อนแล้วก็ตามด้วยพวกผม ซึ่งพอลงมาจากรถได้ผมก็หันไปคุยกับคนขับรถอย่างกวนๆ ซึ่งพี่แกนั่งอยู่บนรถอยู่

“พี่!!” พี่คนขับหันมามองหน้าผม

“ต่อยกับเพื่อนผมเปล่า!!” เมื่อพูดจบมือสองข้างก็ผลักราเรซกับบิ๊กไบค์ พร้อมกับถีบไอ้เลโอ ทำให้พวกมันกระเด็นไปข้างหน้าเกือบถึงตัวรถ จากนั้นผมก็หันหลังให้แล้วใส่เกียร์หมาวิ่งหนีมาทันที

“ไอ้เชี้ยโต้ง!! /ไอ้เชี้ยโต้ง!! ไอ้เชี้ยโต้ง!!” เสียงเพื่อนทั้งสามร้องเรียกชื่อผมประสานเสียงกัน ชั่งไพเราะอะไรเยี่ยงนี้ ฮ่าๆ ๆ ๆ

เมื่อผมเดินเข้ามาในรั้วโรงเรียนก็สัมผัสถึงอากาศเย็นๆ เมื่อกี้ตอนที่วิ่งมาก็ไม่ได้รู้สึกเย็นสักเท่าไร คงเป็นเพราะผมวิ่งมาล่ะมั้ง แต่พอหยุดยืนอยู่กับที่แล้วอากาศก็เริ่มเย็นและค่อนข้างหนาวอยู่หน่อยๆ

ตุบ!!

ตุบ!!

ตุบ!!

เสียงไอ้สามตัวที่วิ่งมาตามหลังเตะก้นผมคนล่ะที ซึ่งผมก็ยืนให้พวกมันเตะแต่โดยดี พร้อมกับหันหน้าไปขำพวกมันที่มีสีหน้าแตกตื่นและเหนื่อยหอบกันยกใหญ่

“ไอ้เชี้ยนี่ ทีหลังจะเล่นอะไร ส่งสัญญาณก่อนดิวะ!!” เลโอบ่น

“แม่ง!! เกือบหนีไม่ทัน” บิ๊กไบค์

“ไอ้สัส!! โต้ง” ราเรซ

“ใครวิ่งเร็วสุดวะ ฮ่าๆๆ” ผมยืนขำพวกมันจนท้องแข็งอยู่ล่ะ หมดสภาพเลย คนหล่อทั้งหลาย หน้าซีดหมดล่ะ

“หนุ่มๆ ค่ะ มัวแต่ยืนขำกันอยู่นั่นแหละ ไปหาที่นอนกันได้แล้วนะ” น้ำหวานเดินเข้ามาบอกกับพวกผม ซึ่งเธอจงใจส่งยิ้มหวานมาให้ผมเป็นพิเศษ

“แล้วที่พักพวกเราอยู่ตรงไหนล่ะ” เลโอถามพร้อมกับส่งยิ้มพิมใจไปให้น้ำหวาน

“ผู้ชายปีสองไปนอนบ้านพักครูที่เป็นบ้านไม้หลังนั้น” น้ำหวานบอกพร้อมกับชี้มือไปที่บ้านไม้สามหลังที่ตั้งอยู่ข้างๆกัน

“แล้วผู้หญิงล่ะ” ผมถามน้ำหวานบ้าง ซึ่งเธอก็ทำหน้าเอียงอายพร้อมกับยืนบิดไปบิดมา นี่เธอคงไม่ได้คิดว่า ที่ผมถามเพราะอยากไปหาเธอหรอกนะ ที่ผมถาม เพราะผมจะแอบไปหามิรินต่างหาก

“มึงคุยดิ เรซ” ผมหันไปขอความช่วยเหลือจากราเรซ

“น้ำหวานครับ”

“ค่ะ!” เธอขานรับอย่างตกใจที่ราเรซเรียกชื่อ

“ผู้หญิงปีสองนอนหลังไหนเหรอครับ” ราเรซถามพร้อมกับส่งสายตาวิ้งๆ ไปให้เธอ

“หลังนู้นค่ะ” น้ำหวานชี้ไปที่บ้านปูนชั้นเดียวหลังหนึ่ง ซึ่งไม่ไกลจากหลังที่พวกผมพักสักเท่าไร

“ไปนอนเถอะ กูง่วงแล้ว” บิ๊กไบค์บอก พร้อมกับยกแขนขึ้นมากอดคอพวกผมให้เดินไปพร้อมกับมัน

บ้านหลังหนึ่งอยู่ได้สี่ถึงห้าคน ซึ่งพวกผมก็ขออยู่กันแค่สี่คน รุ่นพี่ผู้ชายปีสามและปีสี่บางส่วนก็ไปกางเตนนอนกัน เพราะนำเต็นท์มาด้วย ส่วนผู้หญิงบางส่วนก็นอนที่บ้านพักครู บางส่วนก็นอนที่อาคารเรียน

เมื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ผมก็เดินมาจองที่นอนก่อนเพื่อน ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูหน้าจอ อยากรู้จัง...ว่าตอนนี้มิรินกำลังทำอะไรอยู่

“เรซ” ผมเรียกชื่อเพื่อนเมื่อมันเดินเข้ามาในห้องพอดี บิ๊กไบค์กับเลโอยังไม่ขึ้นมา สงสัยยังแย่งกันอาบน้ำอยู่

“มีไร”

“เอาเบอร์พี่มึงมาดิ”

“พี่กู...คนไหนวะ” ราเรซแกล้งทำทีเป็นจำไม่ได้

“คนที่เป็นเมียกูไง” ผมตอบมันกลับทันที

“ง้ออออ เดี๋ยวนี้ชั่งกล้านะเราอ่ะ เต็มปากเต็มคำเลยนะ” แล้วมันก็แซวผมกลับมา

“อ่ะๆ ” ราเรซยืนโทรศัพท์ของตัวเองมาให้ผม เมื่อผมปลดล็อกหน้าจอก็เห็นเฟสบุ๊คของต้าหนิงขึ้นอยู่หน้าจอ เพราะเจ้าของเครื่องมันลืมกดออก แอบส่องน้องกูนี่วา... ไม่เนียนเลย ไอ้เพื่อนเวร สเตตัสส่วนใหญ่ของต้าหนิงก็จะมีแต่รูปอาหารหรือไม่ก็ขนมหวานซะส่วนใหญ่ ไม่ค่อยลงรูปตัวเองสักเท่าไร ผมหันไปมองหน้าราเรซพร้อมกับส่ายหัวไปมาอย่างขำๆ

“มึงมองหน้ากูทำไม อยากมีเรื่องเหรอ ห๊ะ!!” มันยังไม่รู้ตัวอีก

“เปล่าคร๊าบ พี่เรซคร๊าบ โต้งกลัวแล้ว” ผมแกล้งนั่งกอดขาตัวเองอย่างน่าสงสาร

“ดีมากสาวน้อย เอาใจพี่มากๆ แล้วน้องจะสมหวังในความรัก” ไม่พูดเปล่ามันเดินมานั่งข้างๆ ผมแล้วลูบหัวผมด้วย เอาเข้าไปเห็นยอมให้หน่อยล่ะ เอาใหญ่เลยนะ ไอ้นี่.. เมื่อได้เบอร์โทรของมิรินเรียบร้อยแล้วผมก็ยืนโทรศัพท์คืนมันไป

.

.

.