ของโต้ง 3/4

มิริน

ฉันยืนดูอยู่นานล่ะ จะแสดงความรักต่อกันอีกนานไหม ฉันเริ่มจะไม่ไหวแล้วนะ ไอ้ผู้ชายมักมาก ไหนบอกว่ารอฉันคนเดียวไง โกหกทั้งเพ

“น้ำค่ะ พี่ยู” ฉันถือขวดน้ำไปให้พี่ยูเมื่อเห็นว่าพี่เขายังไม่ได้ดื่มน้ำเลย

“โทดทีครับ พอดีมือพี่เปื้อน เดี๋ยววางไว้ก่อนนะ” พี่ยูตอบ

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวมิรินป้อนให้”

ได้โอกาสเอาคืนบ้างล่ะ ฉันเปิดขวดน้ำแล้วเอาไปจ่อที่ปากของพี่ยู เพื่อให้พี่เขาดื่มได้ถนัด ฉันชำเลืองไปมองผู้ชายมักมากคนนั้น เขาส่งสายตาดุดันมาให้ฉัน ใครสนกันล่ะ ทีตัวเองยังทำได้ ฉันก็ทำได้เหมือนกันแหละ

“ขอบคุณครับ” พี่ยูส่งยิ้มหวานมาให้

“แหม่ๆ เบาๆ หน่อยสิ คู่นั้นน่ะ อิจฉานะ” น้ำหวานพูดแซว

ฉันหันไปมองน้ำหวานและก็ได้เห็นสีหน้าของโต้งเริ่มเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่ง แต่แววตากลับดุดัน ฉันไม่ชอบที่เขาทำหน้าแบบนี้เลย เพราะมันทำให้ฉันเดาใจเขาไม่ออก มันน่ากลัวมาก.. สู้ให้เขาแสดงออกเหมือนก่อนหน้านี้ยังจะดีกว่า

“ไปกันเถอะ บัวตอง” ฉันรีบคว้ามือบัวตองให้เดินหนีจากตรงนี้ทันที ทั้งที่เดินหนีมาไกลแล้วนะ แต่ฉันยังรู้สึกเสียวสันหลังไม่หาย เขาโกรธฉันจริงๆแล้ว จะทำไงดี...

“ไหนบอกไม่กล้าจีบพี่ยูไง แรดนะคะ” บัวตองพูดขึ้น เมื่อเราเดินมานั่งพักที่ม้าหินอ่อนหน้าบ้านไม้หลังหนึ่ง ซึ่งเป็นบ้านพักครู แต่ตอนนี้กลายเป็นที่พักชั่วคราวของนักศึกษาในคณะของฉัน ไม่รู้ว่าหลังนี้ปีไหนพักอยู่

“เฮ้อออออ” ฉันถอนหายใจยาวๆ อย่างเหนื่อยหนาย ไม่มีแม้แต่อารมณ์ที่จะพูดเล่นกับบัวตองเหมือนอย่างเคย

“เป็นไรแก” บัวตองหันมาถามฉันอย่างเป็นห่วง

“เปล่า..”

“แล้วแกถอนหายใจทำไม”

“ฉันไม่รู้..” ฉันหันไปตอบเพื่อนตามความจริง ฉันไม่รู้จริงๆ ว่า ตัวฉันเองเป็นอะไร มันรู้สึกหวิวๆ ยังไงก็ไม่รู้

“แกหึงโต้งใช่ไหม” บัวตองถามขึ้น

“ไม่รู้..”

“แกยังชอบพี่ยู อยู่หรือเปล่า”

“ไม่รู้..”

“แล้วสามีของตัวเองชื่ออะไร”

“ไม่รู้...” ฉันหันขวับไปมองทันที เมื่อกี้ไม่ใช่เสียงบัวตองนี่ แต่มันเป็นเสียงของโต้ง

“เดี๋ยวได้รู้...” ร่างหนาเดินเข้ามาย่อตัวลงตรงหน้าแล้วเขาก็จับฉันขึ้นพาดบ่าอย่างรวดเร็ว

“จะทำอะไรนะ ปล่อยนะ” ฉันโวยทันที พร้อมกับระดมทุบที่กลางหลังเขา

“ห้ามใครรบกวน” โต้งหันไปบอกเพื่อนๆ ของตัวเองกับบัวตอง

“มิริน!!” บัวตองทำท่าจะเดินตามฉันมาก็ถูกเลโอยืนขว้างหน้าเอาไว้

โต้งพาฉันเดินขึ้นมาบนบ้านไม้ด้านหลังทันที อย่าบอกนะ ว่าเขาพักอยู่หลังนี้ อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้นเนี้ย

เมื่อเขาวางฉันลงให้ยืนกับพื้นไม้ ฉันก็รีบวิ่งไปที่ประตู แต่ก็ช้ากว่าเขาอยู่ดี เมื่อไปที่ประตูไม่ได้ฉันก็วิ่งไปที่หน้าต่างเพื่อตะโกนขอความช่วยเหลือ

“ช่วย ดะ...อุ๊บ..”

ร่างบางของฉันถูกแขนหนากระชากกลับมา ก่อนที่ริมฝีปากบางของฉันจะถูกปิดด้วยริมฝีปากหนา

“อืออออ” ฉันร้องท้วงอยู่ในลำคอ เพื่อให้เขาปล่อย แต่ก็เปล่าประโยชน์ ลิ้นหนาดุนดันเข้ามาภายในโพรงปากของฉัน ตวัดดูดดึงลิ้นเล็กอย่างเร่าร้อน ฟันแหลมคมขูดกับริมฝีปากล่างจนฉันรู้สึกแสบนิดๆ

“บอกว่าไง จำไม่ได้เหรอ ห๊ะ!!”

โต้งถอนริมฝีปากออกแล้วตะคอกถามฉันเสียงดังลั่น จนฉันรู้สึกกลัวเขาขึ้นมาจริงๆ ฉันจ้องหน้าเขาตาเขม็ง น้ำตาก็เริ่มปริมอยู่ที่หางตา ไม่นะ.. อย่าร้องนะ มิริน..

“บอกอะไร” ฉันพยายามซ่อนความกลัวเอาไว้ก่อนจะเชิดหน้าถามกลับไป

“อย่าลองดีกับโต้งนะ มิริน” โต้งคลบกรามแน่น พร้อมกับพูดลอดไรฟันออกมา

“แล้วไง อย่าดีแต่ขู่สิ” ฉันจ้องหน้าเขากลับอย่างท้าทาย

“พูดแบบนี้ แสดงว่าพร้อมโดนทำโทษแล้วใช่ไหม” โต้งยกยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

“ฉันต่างหาก ที่จะเป็นคนทำโทษนาย” ฉันเขย่งปลายเท้าขึ้นพร้อมกับโอบรอบคอหนาโน้มลงมาเพื่อให้ริมฝีปากของฉันแตะถึงริมฝีปากของเขา สายตาของโต้งดูอึ้งเล็กน้อยที่ฉันเป็นคนเริ่มก่อน

ฉันไม่รู้ว่าต้องทำไงต่อ ได้แค่เอาริมฝีปากแตะกันไว้อยู่อย่างนั้น และเหมือนโต้งจะรู้แล้วว่าฉันทำไม่เป็น มือหนาเลื่อนขึ้นมาลูบไล้ที่ท้ายทอย ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะบดจูบกลับมาอย่างเร่าร้อนจนฉันแทบผละตัวหนี แต่ก็หนีไม่ได้ เพราะโดนมือหนาล็อกท้ายทอยไว้แน่น เขาบดจูบฉันอย่างโจนจ้วงและรุนแรง จนริมฝีปากล่างของฉันถึงกลับปริแตกได้รสคาวเลือดอยู่หน่อยๆ

“อือออ” ฉันร้องท้วงเสียงอยู่ในลำคอ เมื่อเริ่มขาดอากาศหายใจ

“ชอบมันหรือเปล่า...ไอ้พี่ยูนั้น”

โต้งถามขึ้นเมื่อถอนริมฝีปากออก สายตาที่โต้งมองมา ชั่งดูไหวหวั่นเหลือเกิน เหมือนเขากลัวอะไรบางอย่าง ทั้งที่คนอย่างเขาไม่น่าจะกลัวอะไรเป็นด้วยซ้ำ แต่ในตอนนี้ ผู้ชายที่ภายนอกดูแข็งแกร่งกลับกลายเป็นเด็กน้อยหวงของในสายตาของฉันไปแล้ว

“แล้วโต้งล่ะ ชอบน้ำหวานหรือเปล่า” ฉันไม่ตอบคำถามของโต้ง แต่ถามกลับแทน

“ไม่!” โต้งตอบกลับมาในทันที

“แล้วแก้มใสล่ะ”

“โต้งรักแก้มใสเหมือนน้องสาวแท้ๆ ของตัวเอง โต้งไม่เคยคิดอะไรมากกว่านั้น และที่สำคัญ แก้มใสคือผู้หญิงที่บิ๊กไบค์ชอบอยู่”

ทุกคำพูดที่เขาได้เอ่ยออกมา เขาไม่แม้แต่จะเสียเวลาคิดเลยสักนิด เขาสบตาฉันตลอดเวลาเหมือนเป็นการยืนยันคำพูดไปในตัว

ฉันหลุบตาลงต่ำทันที ไม่กล้าสบตากับโต้งต่อ รู้สึกเหมือนตัวเองงี่เง่าจัง นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี้ย ฉันเอาแต่คิดว่าโต้งเป็นเด็ก แต่ฉันนี่สิ ความคิดเด็กกว่าเขาอีก

“แล้วเรื่องที่ผับมันก็ไม่มีอะไรด้วย ถึงจะเกือบก็เถอะ..”

ฉันเงยขึ้นมาจ้องหน้าโต้งตาเขม็ง เมื่อกี้เขาพูดว่าอะไรนะ เกือบงั้นเหรอ ฉันเผลอแสดงความไม่พอใจออกมาอย่างลืมตัว

“มะ ไม่อะไรจริงๆ นะครับ” โต้งมีท่าทีที่อ่อนลง แต่ฉันนี้สิ กลับเป็นคนเดือดแทนซะงั้น

โต้งเดินเข้ามาสวมกอดฉันแน่น แต่ฉันยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ยอมกอดเขาตอบ

“มิริน คร๊าบบบบ พูดกับโต้งหน่อยน่า...”

มือหนาลูบหลังฉันจ้าล่ะหวั่น เหมือนกลัวว่าฉันจะฆ่าเขางั้นแหละ โต้งเริ่มแสดงความออดอ้อนออกมาอย่างสุดฤทธิ์ เขาฝั่งหน้าลงกับไหล่ของฉันแขนหนาก็โอบกอดแน่นไม่ยอมปล่อย

“ปล่อย!!” ฉันสั่งเขาเสียงเข้ม

“ไม่!!” โต้งก็ไม่ยอมง่ายๆ เหมือนกัน

ความจริง...ฉันหายโกรธตั้งแต่ที่เขาดึงฉันเข้าไปกอดแล้วล่ะ เพียงแค่เขาอ้อน ใจของฉันมันก็อ่อนระทวยไปกับกิริยาแสนน่ารักของโต้ง ทำไมฉันถึงได้ใจง่ายขนาดนี้นะ ควรจะโกรธเขาให้นานกว่านี้สิ

“รู้ไหม ว่าโต้งรอเวลานี้มานานแค่ไหน กว่ามิรินจะยอมเปิดใจรับโต้ง โต้งไม่ยอมให้มันมาพังเพราะคนอื่นหรอกนะ เชื่อใจโต้งเถอะ...มิริน โต้งมีแค่มิรินคนเดียวจริงๆ”

น้ำอุ่นๆ ไหลรินออกมาตามหางตาจนได้สิน่า... ทำไมต้องมาพูดอะไรแบบนี้ด้วยนะ เขาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนที่พิเศษสำหรับเขามาก เรียวแขนเล็กยกขึ้นกอดตอบทันที พร้อมกับซุกหน้าแนบลงกับอกแกร่งของเขา ฉันได้ยินเสียงอัตราการเต้นของหัวใจโต้งได้ชัดเจน เพียงแค่นี้...อารมณ์ขุ่นๆ ก็พลันหายวับไปในพริบตา ฉันหลงเจ้าเด็กนี่เข้าแล้ว...

“อื้อ.. เข้าใจแล้ว” ฉันเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา พร้อมกับรอยยิ้มแห่งความสุขใจ

“ขอบคุณครับ ที่เชื่อใจโต้ง” ริมฝีปากหนาประทับจูบเบาๆ ที่หน้าผากมน ก่อนจะผละตัวออกเล็กน้อยเพื่อสบตากับฉัน รอยยิ้มของโต้งชั่งอบอุ่นเหลือเกิน ฉันไม่อาจล่ะสายตาจากใบหน้าคมนี้ได้เลย ตั้งแต่เมื่อกัน...ที่ฉันนึกถึงแต่ใบหน้าของเขา อันตรายจริงๆ

“ออกไปข้างนอกเถอะ บัวตองกับเพื่อนๆ ของโต้งคงรออยู่”

“จะออกไปแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยเหรอ” โต้งถามขึ้น

“โต้ง!! นี่มันโรงเรียนนะ” ยังจะมาคิดเรื่องไม่ดีอีก

“เฮ้ออออ เสียงชื่อไอ้โต้งหมด” โต้งบ่น

“ว่าอะไรนะ”

“เปล่าครับๆ ไม่มีอะไร แล้วแต่มิรินเลย”

ฉันเดินลงมาจากบ้านไม้พักครู ซึ่งเป็นที่พักชั่วคราวของพวกสี่กุมาร เมื่อลงมาถึงด้านล่างก็ไม่เจอบัวตองกับพวกเพื่อนๆ ของโต้งแล้ว เจ้าพวกนี้ พร้อมใจกันเปิดทางให้ดีเหลือเกินนะ ทั้งน้องชายตัวเองแล้วก็เพื่อนรักฉันด้วย

“ไปไหนกันหมดแล้วล่ะ” โต้งเดินตามหลังฉันมาติดๆ

“สงสัยไปช่วยงานคนอื่นๆ ต่อล่ะมั้ง ไปก่อนนะ” ฉันหันไปบอกร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านหลัง

“มิริน”

“ว่า”

โต้งจับไหล่ของฉันให้หันกลับมาหาเขา ร่างสูงโน้มหน้าลงมาหอมแก้มฉันไปหนึ่งที ก่อนจะผละตัวออกไปแล้วยืนมองหน้าฉันด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม

“คนบ้า” ฉันยกมือขึ้นลูบแก้มตัวเองปอยๆ ด้วยความเขินอาย ก็เล่นจ้องฉันซะขนาดนั้น

“อย่าเข้าใกล้ผู้ชายคนไหนอีก ถ้าไม่ฟังกัน...เตรียมตัวเตรียมใจไว้ได้เลย” โต้งเดินเข้ามากระซิบบอกชิดริมหู พร้อมกับแอบหอมแก้มฉันอีกรอบ

“นี่!” ร่างสูงวิ่งหนีไปทันที ฉันยืนมองตามแผ่นหลังของโต้งแล้วรอยยิ้มก็ผุดขึ้นมาบนใบหน้าของฉัน

.

.

.