เปิดใจ 2/3

“แกะเข็มขัดให้หน่อยสิ” โต้งกระซิบบอกเสียงแผ่วเบา ฉันเอื้อมมือที่สั่นเทาไปแกะเข็มขัดออกให้เขาอย่างระมัดระวัง เมื่อแกะเสร็จฉันก็ก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว

“ไปรอด้านนอกนะ” ฉันหันหลังให้เตรียมจะเดินออกไป ก็โดนแขนหนารวบตัวไว้ก่อน

“ไม่ให้ไป”

“ไหนจะไม่ทำไง” ฉันรีบท้วงทันที

“บอกตอนไหน” โต้งตอบกลับมา

“ก็...” เขายังไม่ได้พูดจริงๆ แหละ ฉันคิดไปเองต่างหาก

มือหนาเอื้อมมือมาจับปอยผมของฉันไปทัดที่หลังหู ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะกดลงมาจูบเม้มเบาๆ ที่ซอกคออย่างหยอกล้อ เพียงแค่เขาสัมผัสเบาๆ มันก็ทำให้ขนลุกชันไปทั่วร่าง

“อือออ โต้ง” ฉันพยายามควบคุมและประคองสติตัวเองให้ได้ แต่มันก็ทำได้ยากเหลือเกิน

“ครับ...” โต้งขานรับเสียงหวาน มันทำให้ร่างฉันถึงกับอ่อนระทวยโรยแรงไปเลยทีเดียว

มือหนาเลื่อนผ่านใต้รักแร้เอื้อมมายังด้านหน้ากอบกุมเอาก้อนเนื้อนิ่มบีบเคล้นผ่านเสื้อผ้าตัวบาง ความอุ่นร้อนจากมือหนาแทบจะแผดเผาเสื้อผ้าที่ฉันใส่อยู่ล่ะ รู้สึกเหมือนโดนเขาสัมผัสโดนผิวเนื้อไปแล้วทั้งที่ร่างกายของฉันยังมีเสื้อผ้าอยู่

“ยะ หยุดเถอะ...” เสียงฉันขาดห่วงไป เมื่อชุดเดรสที่สวมใส่อยู่ร่วงลงสู่พื้นโดยที่ฉันไม่รู้ตัวเลย

โต้งจับไหล่มนของฉันให้หันหน้ามาหาเขา ก่อนที่เขาจะมองดูฉันตั้งแต่หน้าลงมาด้วยสายตาชื่นชมและแทะโลมไปในตัว เขาแลบลิ้นออกมาเลียที่ริมฝีปากของตัวเองมันทำให้เขาดูเซ็กซี่และน่ากินมาก

“สวยมาก มิริน”

โต้งคุกเข่าลงตรงหน้าฉัน ทำให้ใบหน้าของเขาอยู่ในระดับเดียวกันกับหน้าอกของฉัน แขนหนารั้งตัวฉันเข้าไปชิดก่อนที่ริมฝีปากหนาจะพรมจูบไปทั่วหน้าท้องแบนราบ ร่างกายของฉันถึงกับสะดุ้งเฮื้อก เป็นระยะๆ เมื่อโดนริมฝีปากหนาสัมผัส ฉันเลื่อนมือบางขึ้นไปสานเข้ากับเรือนผมสีดำสนิทของเขา เพียงแค่พริบตาบราสีเนื้อของฉันก็ถูกเขาถอดติดมือเขาออกไปในทันที และตามไปด้วยกางเกงชั้นใน ร่างกายของฉันไม่มีสิ่งใดๆ ปกปิดอีกต่อไป

ร่างสูงยืนขึ้นก่อนจะถอดปราการชิ้นสุดท้ายของตัวเองออก ฉันหันหลังให้เขาทันทีเพราะไม่กล้ามองส่วนนั้น..ของเขา

“มิรินครับ”

ร่างสูงเดินเข้ามาชิดกับแผ่นหลังของฉัน ความอุ่นร้อนจากร่างหนาแผ่ซ่านมาถึงตัวฉัน มันทำให้ร่างกายฉันเกิดอาการสั่นสะท้านไปทั้งตัว มือหนาจับไหล่ฉันให้หันกลับไปหาเขาอีกครั้ง

“ตะ โต้ง..” ฉันเอ่ยเรียกเขาเสียงตะกุกตะกัก เพราะปากสั่นด้วยความตื่นกลัว

“ไม่ต้องกลัวไป โต้งจะทำ เบาๆ” โต้งกระซิบบอกก่อนที่จมูกโด่งกดลงหอมแก้มเนียน แล้วค่อยเลื่อนริมฝีปากหนามาสัมผัสกับริมฝีปากบาง เขาค่อยๆ จูบฉันทีล่ะนิดอย่างแผ่วเบา รสจูบแสนอ่อนหวานมันทำให้ฉันเคลิบเคลิ้มจนลืมไปแล้วว่า ที่เข้ามาในห้องนี้เพราะอะไร ลืมไปแล้วว่า ที่เข้ามาในห้องนี้ต้องทำอะไร ฉันจำอะไรไม่ได้แล้ว นอกจากใบหน้าของผู้ชายคนนี้

“มิริน..” โต้งถอดริมฝีปากออกแล้วพูดขึ้น เขาดันร่างของฉันให้ไปชิดกับผนังด้านหลัง ฉันเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา สายตาเขาดูจริงจังและแน่วแน่ เขาจ้องลึกเข้ามาให้ดวงตาของฉันก่อนจะเอ่ยคำพูดออกมา

“หลังจากนี้ไป ห้ามเข้าใกล้ผู้ชายคนไหนเด็ดขาด ห้ามให้ใครสัมผัสร่างกายนี้ เพราะไม่อย่างนั้น มิรินจะเจอดีและโต้งจะทำโทษด้วยวิธีของโต้ง” มือหนาจับขาข้างหนึ่งของฉันขึ้นไปเกาะไว้ข้างเอวสอบ

“โอ๊ย!! อึก! อือออ”

ฉันถึงกลับสะดุ้งสุดตัวเมื่อโดนสิ่งแปลกปลอมแทรกเข้ามายังกลางกาย ขาเรียวถึงกับสั่นอย่างไร้เรี่ยวแรง ฉันโอบกอดร่างหนาแน่นด้วยความเจ็บ ฉันซุกหน้าลงกับอกแกร่งพร้อมกับร้องไห้ออกมา

“อึก อือออ ไหนบอกจะทำเบาๆ ไง อึก..”

“ไม่ร้องนะครับ” ใบหน้าคมเกยคางไว้บนหัวของฉันพร้อมกับลูบหลังอย่างปลอบโยน

“ไม่ต้องทำแล้ว” ฉันกำกำปั้นทุบหลังเขาไปหนึ่งทีด้วยความโกรธและเจ็บใจ ที่โดนเขาหลอกซะได้

“งั้นก็ทำเองสิ จะได้ไม่เจ็บ” ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างตกใจ จะบ้าเหรอ ฉันทำเป็นซะทีไหนกันล่ะ

“ถ้าไม่ทำ โต้งทำล่ะนะ ถ้าเจ็บก็แค่ครางออกมา” โต้งส่งยิ้มมาให้พร้อมกับสายตาเจ้าเล่ห์ คำพูดที่แสนจะตรงไปตรงมาของเขามันทำให้หน้าของฉันเห่อร้อนขึ้นมาทันที

“อือออออ เจ็บ...”

สะโพกหนาเริ่มขยับอย่างช้าๆ เนิบๆ ทุกครั้งที่เขาขยับ ได้สร้างความเจ็บให้แก่ส่วนนั้นของร่างกาย ความรู้สึกเหมือนจะฉีกขาดเสียให้ได้ ฉันได้แต่โอบกอดร่างหนาไว้แน่น หายใจรวยแรงรินรดที่อกแกร่ง น้ำตาปริมไหลเป็นระยะๆ ร่างสูงโน้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อบรรจงจูบลงที่หน้าผากมนอย่างปลอบโยน

“อ่า ไม่ไหวแล้ว... แน่นมากเลย” เสียงร่างสูงขบกรามแน่นจนได้ยินเสียงฟันกระทบกัน ไม่เพียงแค่นั้น เอวสอบก็เริ่มจะขยับเร็วขึ้น แรงขึ้น

“อ๊ะ! อือออ ตะ..โต้ง แรงไปแล้ว...นะ” ฉันพยายามพูดเตือนเขา แต่ว่า..เหมือนคำพูดของฉันไม่ได้เข้าโสตประสาทของเขาเลยในตอนนี้ เอวหนายังดุนดันเข้ามาไม่หยุด แถมยังมีแต่แรงขึ้นเร็วขึ้น จนร่างกายของฉันมันเริ่มเกร็งไปทั้งตัวด้วยความวาบหวาม เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่น ถ้าหากมีใครเข้ามาในห้องนี้ ตอนนี้ เป็นได้เดาออกแน่นอนว่าหลังผ้าม่านนี้...เกิดอะไรขึ้น และฉันก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลย แถมยังพร้อมใจไปกับเขา พร้อมใจไปกับทุกสัมผัส

“มิริน ไม่ไหวแล้ว อือออ” ฉันบอกเขาด้วยเสียงหอบเหนื่อย ทันทีที่บอกเขาไป เอวสอบก็กระแทกเข้ามาไม่มียั้ง ฉันถึงกับจุกอยู่ในท้องน้อย และในเวลาเดียวกัน มันก็ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนร่องลอยไปในอากาศอย่างสุขสม พร้อมกับที่สะโพกหนากระตุกเกร็งถี่อยู่สองสามครั้ง ฉันทิ้งตัวอยู่ในอ้อมกอดหนาอย่างไร้เรี่ยวแรง เขาค่อยๆ ย่อตัวนั่งลงกับพื้น พร้อมกับรั้งตัวฉันให้นั่งตามอยู่บนตักในท่าที่หันหน้าเข้าหาตัวเขา

“ขอบคุณนะ ที่เลือกโต้ง มิริน” เสียงทุ้มเอ่ยพูดขึ้น ร่างหนายังหายใจแรงไม่หาย ฉันได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นถี่แรงของเขา มันทำให้ฉันรู้สึกดีที่สุด

“บอกตอนไหนว่าเลือก..” เมื่อเริ่มหายใจเป็นปกติ ฉันก็เลยพูดแกล้งเขาเล่น ไม่อยากให้ได้ใจมากไป

“อีกรอบดีไหม จะทำจนกว่าจะเลือกเลยทีนี้” ฉันพละตัวออกเล็กน้อยเพื่อมองหน้าเขา และก็ต้องหลบสายตาของเขาในเวลาต่อมา เพราะเจอสายตาแพรวพราวเข้า มันทำให้ฉันถึงกลับทำตัวไม่ถูก และไม่กล้าเถียงเขาซึ่งๆ หน้าอีกด้วย อันตรายเกินไป...

“พอแล้วไหม” ฉันบอกเขาด้วยน้ำเสียงอู้อี๋เพราะเอาหน้าซุกลงกับอกแกร่งอยู่

“อะไรนะ อีกรอบเหรอ” โต้งถามกลับมาด้วยน้ำเสียงทะเล้น

“ไม่ใช่นะ” ฉันรีบเถียงกลับในทันที

“ก็พูดเบาอ่ะ ได้ยินไม่ถนัด” ใบหน้าคมส่งยิ้มกรุ้มกริ่มมาให้ พร้อมกับแววตาขำขัน

“แล้ว...จะอยู่แบบนี้อีกนานไหม ทำไม ไม่เอาออกไปสักที” ทางประโยคฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาสุดๆ ฉันยังไม่ชินกับความสนิทของเราในตอนนี้ จะให้มาเปลือยเปล่าต่อหน้าเขาแบบนี้ ฉันทั้งอาย ทั้งเขิน แต่ดูเขาสิ แล้วไหนจะสายตาแทะโลมนั้นอีก ฉันไม่ไหวแล้วนะ จะละลายเพราะเขามองนี่แหละ

มือหนาเอื้อมไปหยิบเสื้อผ้าของฉันมาสวมใส่ให้ ฉันแย่งมาใส่เองก็โดนสายตาดุๆ จากเขา ฉันจำต้องนั่งนิ่งอย่างจำยอม เพราะถ้าดื้อกับเขาคงไม่ได้ออกไปจากห้องนี้แน่ๆ

“อ้อ ถ้าไปซื้อยา ซื้อแบบที่กินเป็นเดือนมานะ เพราะโต้งชอบ สดๆ”

ขาที่กำลังจะก้าวเดินถึงกับชาดิ้ก ความร้อนรุ่มมาสุ่มรวมกันอยู่บนใบหน้าของฉัน เขามัน...บ้าที่สุด

“ทำไมเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้อ่ะ ไม่แฟร์เลย” ฉันเถียงเขากลับในทันที

“ไม่ได้เอาแต่ใจอย่างเดียวนะ แต่เอา...เก่งด้วย” เขาพูดเว้นวรรคแล้วเอ่ยชื่อฉันโดยไม่มีเสียง พร้อมกับยกยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างมีเลศนัย

.

.

.