เปิดใจ 1/3

“ก็กินที่ชอบสิ” ฉันตอบน้องชายไป

“ทั้งที่มันไม่อร่อย พี่ก็จะกินใช่ไหม” ราเรซถามย้ำอีกครั้ง ซึ่งมันทำให้ฉันเริ่มระแวงน้องชายอยู่หน่อยๆ ไม่รู้ว่าสิ่งที่ฉันตอบไป มันจะมีผลอะไรตามมาหรือเปล่า

“ถ้าให้เลือกจริงๆ ก็อยากจะกินของที่ชอบและอร่อยด้วยนั่นแหละ”

“ของที่พี่ไม่ชอบ ใช่ว่ามันจะไม่ดีหรือไม่อร่อย พี่ต้องลองกินดูสักครั้งถึงจะรู้ว่าเป็นยังไง มันอาจจะอร่อยกว่าของที่พี่ชอบก็ได้นะ เราแค่ยอมเปิดใจรับมันดู” ราเรซขยิบตาให้ฉันหนึ่งที เมื่อพูดจบ

“ต้องการจะบอกอะไรพี่” ฉันถามออกไปอย่างรู้ทัน

“พี่ลองมองไปตรงนั้น ใช้ใจมอง อย่าใช้สมองมอง เพราะมันจะเกิดการต่อต้าน แค่เปิดใจแล้วทำตามความรู้สึกซะ ก่อนที่มันจะสายไป” ฉันหันไปมองตามสายตาของราเรซ ซึ่งสิ่งที่น้องชายของฉันอยากให้มองก็คือแก้มใสกับโต้ง ที่แสดงความสนิทสนมจนใจของฉันมันเริ่มสั่นด้วยความหวั่นไหวกับภาพตรงหน้าที่ได้เห็น ใจฉันมันบอกว่า ฉันไม่อยากเห็นภาพแบบนี้...

“โต้ง..” แล้วริมฝีปากของฉันก็เอ่ยเรียกเขาเองโดยอัตโนมัติ จนตัวฉันเองก็ยังตกใจ โต้งหันมามองฉันอย่าง งงๆ

“มีอะไร” โต้งเดินมายืนอยู่ตรงหน้าฉันในทันที ฉันหันไปมองหน้าราเรซอย่างขอความคิดเห็น แต่ราเรซกับใช้นิ้วชี้วาดเป็นวงกลมลงที่อกแกร่งของตัวเอง ประมาณว่าให้ฉันเปิดใจและใช้ใจคิด

“คือ...มิรินพึ่งออกแบบชุดใหม่เสร็จนะ มาเป็นนายแบบให้หน่อยสิ” นี่ฉันคิดอะไรไม่ออกแล้วใช่ไหมเนี้ย ถึงได้เอาเรื่องงานมาอ้าง เขาจะหาว่าฉันหลอกใช้เขาหรือเปล่านะ

“ได้สิ ไหนล่ะชุด” โต้งตอบด้วยใบหน้าที่งุนงงไม่หาย

ฉันจึงเดินนำเขามาอีกห้องหนึ่ง ซึ่งเป็นห้องเก็บเสื้อผ้าที่ฉันพึงทำเสร็จและเป็นห้องที่ฉันเอาไว้ถ่ายนายแบบนางแบบด้วย ฉันเดินไปหยิบชุดสูททันสมัยมาชุดหนึ่งแล้วยืนให้เขา

“เปลี่ยนตรงไหน”

“นั่นไง” ฉันชี้ไปที่หลังผ้าม่านฝื่นหนาขนาดใหญ่ ซึ่งมีไว้สำหรับเปลี่ยนชุด

ระหว่างที่รอโต้งไปเปลี่ยนชุด ฉันก็เดินมาเช็กกล้องของตัวเองให้เรียบร้อย เพื่อที่จะได้พร้อมถ่ายนายแบบจำเป็น

“ต้องติดกระดุมหมดไหม” โต้งเดินออกมาถาม จังหวะที่ฉันกำลังจะหันตัวไปหาเขา ก็เกิดสะดุดเท้าของตัวเอง ทำให้ร่างของฉันกระเด็นไปปะทะกับอกแกร่งเข้าอย่างจัง แขนหนาโอบรอบเอวรับตัวฉันไว้ทันที

“ซุ้มซ่ามจริงๆ เลย”

ฉันเงยขึ้นมองหน้าเขาอย่างตะลึง เสียงบ่นไม่ได้เข้าหูฉันสักนิด เพราะตอนนี้ฉันกำลังอึ้งในความหล่อเหลาของผู้ชายตรงหน้า เขาดูดีมากเมื่ออยู่ในชุดแบบนี้ ที่ผ่านมาฉันไม่เคยคิดว่าเขาหล่อหรือไม่หล่อเลย หรือเป็นเพราะตอนนั้นฉันยังปิดกั้นตัวเองอยู่ ก็เลยมองไม่เห็น โต้งเลิกคิ้วมองหน้าฉันอย่างแปลกใจที่ฉันเอาแต่จ้องหน้าเขานิ่ง

“โกรธเหรอ” โต้งยื่นหน้าเข้ามาถามใกล้ๆ จมูกโด่งเกือบจะโดนแก้มฉันอยู่ล่ะ

“ปะ เปล่า” ฉันผละตัวออกจากอ้อมแขนเขาเบาๆ ด้วยอาการตื่นเต้นยังไม่หาย

“แล้วเป็นอะไร” ใบหน้าของเขาแสดงออกถึงความเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด

“มะ มีอะไร มาถ่ายรูปกันเถอะ” ฉันพยายามเก็บความรู้สึกเอาไว้ จะให้เขารู้ว่าฉันหวั่นไหวไม่ได้ เดี๋ยวจะเสียฟอร์ม

“มิริน”

ร่างสูงเดินเข้ามาชิดตัวพร้อมกับเอื้อมมือทั้งสองข้างกักขังฉันไว้กับโต๊ะ ฉันมองหน้าเขาด้วยความตกใจ จนทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่

“รู้ใช่ไหม ว่าโต้งรู้สึกยังไง โต้งยังรอมิรินอยู่นะ เมื่อไรจะเปิดใจสักที”

สายตาของเขาดูเว้าวอนและขอร้องให้ฉันยอมเปิดใจ ฉันจ้องมองเข้าไปในดวงตานี้ที่กำลังฉายแววความโหยหาฉันอยู่เต็มที

“คือ...อุ๊บ..”

ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไร ริมฝีปากหนาก็โฉบลงมาบดจูบฉันทันที คราวนี้ฉันไม่ได้ต่อต้านเหมือนคราวก่อน ฉันยอมให้เขาได้สัมผัสอย่างเต็มใจ ฉันอยากจะลองชิมอาหารที่ไม่ชอบดูบ้าง ว่ามันจะอร่อยอย่างที่น้องชายแนะนำหรือเปล่า

“อือออ” ร่างสูงครางอยู่ในลำคออย่างพอใจ ที่ฉันยอมให้เขาจูบอย่างง่ายดาย ความหวานจากปลายลิ้นมันชั่งหอมหวานและนุ่มนวล มันทำให้ฉันรู้สึกเสพติดรสชาตินี้ขึ้นมา อยากจะชิมมันอยู่อย่างนั้น ไม่อยากหยุดเลย

รสจูบแสนอ่อนหวานเริ่มเปลี่ยนอารมณ์เป็นร้อนแรงขึ้น จนฉันแทบละลาย เหมือนกับว่าคนตรงหน้าเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว ร่างสูงอุ้มฉันขึ้นไปนั่งบนโต๊ะก่อนจะแทรกเอวสอบเข้ามากั้นกลางไว้ เขาล่ะริมฝีปากออกแล้วลากไล้ลิ้นร้ายลงมายังลำคอระหง มือหนาข้างหนึ่งเลื่อนเข้ามาใต้กระโปรง ฉันรีบคว้าข้อมือของเขาไว้แน่น แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะสู้แรงเขาไม่ไหว ทันทีที่ล่วงล้ำเข้ามาได้นิ้วเรียวยาวก็แทรกเข้ามายังกางเกงชั้นในก่อนจะกีดนิ้วเข้ามาทักทายสิ่งสงวนกลางกายสาว

“อ๊ะ! อืออออ” ฉันเผลอครางออกมาอย่างลืมตัว นิ้วเรียวเริ่มขยับรัวเร็วจนส่วนนั้นของฉันบีบรัดนิ้วเรียวแน่นเพราะไม่ชินกับสิ่งแปลกปลอม ฉันซบหน้าลงกับอกแกร่งด้วยความสยิวและวาบหวามอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน มือบางกำเสื้อด้านหลังของร่างสูงแน่น ร่างกายช่วงล่างเริ่มบิดเกร็งเมื่อใกล้ถึงจุดหมาย

“อือออ โต้ง...” ฉันเอ่ยชื่อเข้าเสียงเบาหวิว เมื่อเขาส่งให้ฉันไปถึงฝั่งฝัน ความรู้สึกเหมือนกับว่าได้ปลดปล่อยออกมา มันทำให้ฉันรู้สึกดี...

“อ่า... แน่นจัง ขอเข้าไปได้ไหม” เสียงกระเซ้าเย้ายวนอย่างอ่อนหวาน มันทำให้ฉันเคลิ้มจนลืมตัวแล้วเผลอพยักหน้าอนุญาตให้เขาเข้ามาได้

โต้งส่งยิ้มหวานมาให้อย่างพอใจ สายตาของเขาสั่นระริกอย่างตื่นเต้นเหมือนเด็กน้อยกำลังจะได้ของเล่นชิ้นใหม่ที่เขาต้องการ ร่างสูงอุ้มฉันเดินเข้าไปยังหลังผ้าม่านฝื่นใหญ่ที่เอาไว้สำหรับเปลี่ยนชุด เขาวางฉันลงกับพื้นให้ยืนด้วยตัวเอง และนั่นก็ทำให้ฉันพึงได้สติขึ้นมา ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่

“มะ ไม่ได้นะ” ฉันจ้องมองหน้าเขาอย่างตกใจ

“ทำไมล่ะ” โต้งส่งสายตาออดอ้อนมาให้สุดๆ สายตาก็เว้าวอนอย่างขอร้อง

“มิรินยังไม่พร้อม” ฉันบอกเขาตามความจริง ฉันยอมเปิดใจให้ แต่ฉันยังไม่พร้อมจะทำอะไรแบบนี้นะ มันเร็วไป แล้วดูเขาสิ แค่ฉันเผลอใจไปแป๊บเดียวเอง เขาก็... โอ๊ยยยยย ฉันจะบ้าตาย นี่ฉันทำอะไรลงไปเนี้ย

“ทำให้อยากแล้วก็จากไปอย่างนั้นเหรอ” โต้งยืนตาหลับนิ่งเหมือนกำลังพยายามข่มอารมณ์เอาไว้สุดๆ

“โกรธเหรอ” ฉันถามออกไปพร้อมกับมองใบหน้าของเขาอย่างรู้สึกผิด

“ไม่หรอก แค่อยากกินแล้วไม่ได้กินมันก็เลยหงุดหงิดอ่ะ”

“แล้วต้องทำไงถึงจะหายหงุดหงิดล่ะ”

“มันก็มีแค่ทางเดียวเท่านั้นแหละ” โต้งตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม

“ไม่มีทางอื่นเลยเหรอ” ฉันลองเชิงถามดูอีกครั้งเผื่อเขาจะเปลี่ยนใจ

“ร้อนจัง อยากเปลี่ยนชุดล่ะ ถอดเสื้อให้หน่อยสิ”

ฉันยิ้มให้แล้วรีบถอดเสื้อให้เขาทันที เพราะคิดว่าเขาคงไม่คิดจะทำอะไรฉันแล้ว ด้วยความที่คิดไปเองและวางใจ ฉันจึงถอดเสื้อเขาออกจนหมด เผยให้เห็นหมัดกล้ามหน้าท้องเป็นลอนคลื่นอย่างสวยงาม มันทำให้ฉันตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง ฉันเผลอยกมือขึ้นไปสัมผัสกับกล้ามหน้าท้องของโต้งอย่างลืมตัว...

.

.

.