บทที่18.บทสุดท้าย

สถานการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องของแซมอาจเพราะด้วยความกดดันของทั้งสองที่ต้องการเพียงระยะห่างเท่านั้นและอีฟก็แค่ตั้งใจจะไปปรึกษาเรื่องงานของเธอกับแซม ยังไม่ทันได้ปริปากพูดถึงมันเลยกลับต้องจบลงแบบนี้จะด้วยเหตุผลอะไรก็ช่างแต่บทสุดท้ายคือตอนนี้เธอเศร้าใจนัก และคำปลอบใจที่พูดกับตัวเองก็มีเพียงอย่างเดียวคือ ต้องมูฟออน

เมื่อถึงห้องเธอก็ไม่รอช้าคว้าโน้ตบุ๊กขึ้นมาเปิดแล้วตอบกลับอีเมลงานที่รอคำตอบจากเธอมาหลายวันแล้วด้วยใจที่แน่วแน่มั่นใจและพร้อมเดินทางในวันถัดไปโดยไม่จำเป็นต้องรีรอ

วันต่อมา…

บางครั้งโชคชะตาก็พลิกผันรวดเร็วเกินตั้งตัวให้เราเดินตามทางที่ถูกกำหนดมาตามเวลาที่เหมาะสม

ตอนนี้เธอได้เก็บข้าวของเครื่องใช้ต่างๆแพ็กลงกล่องเพื่อจัดการส่งให้กับบริษัทขนส่งที่กำลังจะมารับ

หนังสือที่ตั้งวางอยู่ด้านหน้ามือหยิบลงใส่กล่องกระดาษสี่เหลี่ยมที่เตรียมไว้เป็นพิเศษสำหรับหนังสือเล่มโปรดของเธอแต่แล้วดวงตาต้องสะดุดกับสมุดบันทึกรักที่เคยจดบันทึกไว้เธอหยิบขึ้นมาแล้วเพ่งมองชวนให้นึกถึงและคิดว่าจะเปิดดูและอ่านอีกรอบแต่แล้วทันใดนั้นเสียงประตูหน้าห้องก็ดังแทรก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ใครคะ?”

“แม่บ้านจ้า”

เธอตัดใจโยนสมุดเล่มนั้นลงไปในกล่องโดยไม่เปิดดูแล้วเดินออกไปหมุนลูกบิดประตู

คุณป้าแม่บ้านประจำตึกยืนยิ้มกว้างพร้อมยื่นช่อดอกไม้ช่อโต

“มีคนฝากมาให้คุณอีฟค่ะ” คุณป้าพูดจบแล้วหมุนตัวออกไป

อีฟรับช่อดอกไม้มองด้วยความสงสัยและแปลกใจแต่มีการ์ดที่เขียนแนบมาอ่านให้พอรู้ว่าใครคือเจ้าของช่อกุหลาบสีขาวนี้เธอโยกตัวลงไปนั่งบนเตียงเปิดอ่านกระดาษแผ่นนั้น

“ขอแสดงความยินดีด้วยครับ รักและห่วงใยอีฟเสมอ ..ไอวา”อีฟอ่านข้อความของไอวาที่เขียนมาจากลายมือของเขาเอง เธอถอนหายใจยาวและพูดในใจ ว่า “ฉันยกโทษให้เธอนะไอวา” แต่เธอขอวางช่อดอกไม้ทิ้งไว้ตรงนี้จะขอไม่เอาไปด้วยใจจริงแล้วเธออยากฝังบางเรื่องไว้ตรงนี้มากกว่าเพราะเธอต้องการก้าวไปทางไหม่

การเดินทางที่ยาวไกลได้เริ่มต้นขึ้นที่สถานีขนส่งสายใต้หน้าชานชาลารถทัวร์ที่ติดเครื่องรอพร้อมจะออกมีเพียงเจ๊แตงเท่านั้นที่มาส่งเพื่อร่ำลาและอวยพรให้อีฟไปทำหน้าที่และความฝันของตัวเอง เจ๊แตงเปรียบราวกับญาติคนหนึ่งที่เหลืออยู่ตอนนี้ที่คอยช่วยเหลือตลอดในช่วงที่ผ่านมาและอีฟเองก็จะไม่ลืมบุญคุณของเธอเช่นกัน

“แวะมาหาเจ๊บ้างนะถ้ามา กทม.”เจ๊แตงยกมือโบกลาพยายามอดกลั้นน้ำตาเผยแต่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มส่งให้เธอ

…..

การเดินทางที่ยาวนานถึงสิบสามชั่วโมงเพื่อไปให้ถึงจุดหมาย..รุ่งเช้าของวันใหม่ท้องฟ้าสว่างใสแสงพระอาทิตย์ได้สาดส่องน้ำทะเลสีฟ้าได้ยินเพียงเสียงเครื่องยนต์ของเรือที่กำลังแล่นอยู่กลางทะเล

มือถือในกระเป๋ากางเกงได้สั่นเตือนจนร่างสัมผัสได้ว่ามีข้อความเข้ามา บริษัทประกันที่ยืดเยื้อเรื่องการจ่ายเงินสินไหมให้กับเธอต้องยอมแพ้เพราะเธอเป็นฝ่ายชนะในการยื่นเคลมประกันการจากไปของคนครอบครัวอย่างกะทันหันเมื่อปีที่แล้วและยินดีชดใช้เงินก้อนเต็มจำนวนให้กับเธอทายาทตามกฏหมาย อีฟเพ่งตาอ่านแล้วคิดระหว่างนั่งเรือไปยังเกาะสถานที่ทำงานอันห่างไกล ว่า “ถ้าจ่ายให้เธอตอนนั้นเธอคงไม่ต้องไปตรากตรำทำงานหนักและก็คงไม่ได้เจอกับแซมแต่นั่นคือสิ่งที่เธอต้องเจอโดยไม่มีทางหลีกหนีและวันนี้คงไม่ได้มาถึงที่นี่กลางท้องทะเล”

……

10ปีผ่านไป

“สวัสดีค่ะคุณมีเรียอีกสิบนาทีเรือกำลังจะออกแล้วนะคะไม่ทราบว่าคุณมีเรียถึงไหนแล้วคะ” สาวร่างบางผิวคล้ำแดดสวมกางเกงขาสั้นเสมอท่อนขาบน มองดูนาฬิกาข้อมือ มือถือแนบหูพูดกับปลายสายด้วยท่าทางกดดันจากนักท่องเที่ยวเต็มลำเรือกำลังจ้องมองมาที่เธอเพราะเธอต้องรอนักท่องเที่ยวอีกสองคนที่ได้จองทริปนี้ไว้ด้วยเช่นกันด้วยเรือนำเที่ยวสุดหรูของบริษัทชื่อดังแห่งอันดามัน

อีฟยืดคอมองเห็นมีเรียในระยะไกลรีบเดินกึ่งวิ่งมาถึงด้วยความเหนื่อยหอบแต่ทว่าเธอมาคนเดียว อีฟจึงเอ่ยถามทันที

“คุณคริส ละคะ”

“เขามาไม่ไหว เมื่อคืนที่ กทม. ดื่มหนักไปเป็นเพื่อนชายคนหนึ่งตามหาผู้หญิงในรูปที่เคยรู้จักเมื่อสิบปีก่อนจัดหนักไปหน่อยเมาค้างปลุกก็ไม่ตื่น”

“เขาชื่ออะไรละคะ ชายที่ตามหาคนรักเก่าอะค่ะ”ไม่รู้อะไรดลใจเธอเอ่ยถามคุณมีเรีย

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน คริสรู้จักได้แค่สองวันเอง คริสไม่ได้บอกฉันและฉันก็ไม่ได้รู้รายละเอียดมากรู้เพียงว่าตามหาใครบางคนอยู่จากปากของคริสแค่นั้น”มาเรียแฟนของคริสตอบเพียงสั้นๆเมื่ออีฟได้ฟังก็เอะใจเล็กน้อยแต่ในเมื่อมาเรียไม่ทราบข้อมูลอะไรเลยเธอก็ไม่รู้จะถามอะไรต่อ และหลังจากทริปวันนี้ อีฟก็ไม่ได้ติดต่อกับมาเรียอีกเลยเพราะมาเรียก็คือนักท่องเที่ยวที่ผ่านมาและผ่านไปในแต่ละวัน

วันนี้ชายหนุ่มคนนั้นได้ประสบความสำเร็จจากธุรกิจแต่สายเกินไปสำหรับความรักที่เขามั่นใจว่าลืมเธอไม่ได้จริงๆมีเพียงรูปถ่ายที่เขาจ้องมองด้วยความ รักและคิดถึง

รีสอร์ตกลางเกาะที่ล้อมไปด้วยสวนต้นไม้เสียงน้ำทะเลที่ซัดเข้าหาฝั่งแต่คำพูดที่บอกต่อของมีเรียเพียงเล็กน้อยก็สะกิดใจ ทำให้เธอหวนคิดถึงเรื่องสิบปีก่อน เธอมองกล่องกระดาษที่มีฝุ่นเกาะเพราะถูกเก็บไว้มานานโดยไม่ได้แกะเปิดดูเลยราวกับมันถูกล็อกเอาไว้ แต่วันนี้เธอเข้มแข็งพอที่จะเปิด มือค้นหาสมุดบันทึกเล่มนั้นเวลานี้เธอจะสามารถเขียนเป็นเรื่องแล้วก็เรียบเรียงเรื่องราวลงไปในสมุดบันทึกรักให้จบที่มีเพียงความทรงจำและความจริงที่ผสมกับจินตนาการที่เพิ่มเติมลงไปแม้เธออยากรู้เรื่องของชายหนุ่มผู้นั้นมากแค่ไหนแต่ก็น่าเสียดายที่เธอรู้จักเพียงชื่อและพิมพ์ได้แต่ คำ ว่า Sam ในเฟซบุ๊กซึ่งยากมากที่จะหาใครสักคนเจอ..แล้วเรื่องราวทั้งหมดแห่งความทรงจำที่ดีของเธอและเขาจะถูกบันทึกไว้ในสมุดบันทึกที่เธอได้เลือกแล้วว่ามีค่าและน่าจดจำตลอดไป