บทที่16.ความสัมพันธ์เหินห่าง

ในห้องสี่เหลี่ยมที่บรรยากาศอึมครึมเพราะชายหนุ่มผู้มุ่งมั่นและจริงจังตอนนี้เขาได้เก็บตัวปิดประตูสังคมนั่งหน้าดำคร่ำเครียดปล่อยหนวดเครายาวสมองหมกมุ่นหนักกับงานที่ไม่ลงตัว แม้แต่อีฟคนที่กำลังคบหาเขาก็ไม่ได้สนใจตอบข้อความของเธออย่างเช่นเคยเพราะตอนนี้เขาแทบจะถวายชีวิตให้กับงานเลยก็ว่าได้ สามารถยอมแลกได้ทุกอย่างให้ได้มาซึ่งความสำเร็จแต่เขาอยากระบายออกมาบ้างในบางครั้ง

แล้วเสียงของชายหนุ่มได้ตะโกนลั่นปลดปล่อยอารมณ์ความเครียดจากสมองพลางมือขยำกระดาษเป็นก้อนแล้วปามันติดกำแพงผนัง..

ที่อะพาร์ตเมนต์ในที่พักอาศัยของอีฟและแนนซี่ ตอนนี้ทั้งสองกำลังยุ่งกับการเก็บข้าวของ แนนซี่มองดูรูปถ่ายที่ถืออยู่ในมือเป็นภาพของเธอกับอีฟในชุดนักศึกษาสมัยปีหนึ่งที่ถ่ายคู่กันด้วยความสนิทสนมด้วยความปลาบปลื้มที่มีเพื่อนดีๆเช่น อีฟ แล้วเก็บใส่กล่องสี่เหลี่ยมส่วนตัวของเธอ ข้าวของเครื่องใช้ที่แพ็กไว้เรียบร้อยพร้อมขนย้ายเพื่อเตรียมกลับบ้านที่ต่างจังหวัดอย่างถาวร ในขณะที่อีฟมือแพ็กกล่องสลับหยิบมือถือขึ้นมาดูเป็นระยะๆเพื่อเช็กข้อความแซมที่จะตอบกลับเธอ

“มีอะไรหรือเปล่าอีฟ เช็กมือถือตลอดเลย”แนนซี่เอ่ยถามเมื่อสังเกตว่าอีฟพะวงดูมือถือเกือบทุกห้าถึงสิบนาที

“เปล่า แนนซี่ เออ..แต่พ่อแม่เธอจะมารับกี่โมงละ ฉันจะได้อยู่ส่งเธอ ก่อนไปทำงานที่ร้านขนม”

“วันเสาร์ ประมาณเที่ยงแหละออกจากบ้านตั้งแต่เช้ามืดกว่าจะถึง ก็เที่ยงพอดี”

“แล้วเธอจะอยู่ที่นี้ต่อไปเรื่อยๆ เหรอหรือจนกว่าจะหางานทำได้อย่างนั้นเหรออีฟ” แนนซี่เดินเข้ามาหาอีฟถามด้วยน้ำเสียงแห่งความห่วงใยแต่อีฟก็ยังตอบด้วยความไม่มั่นใจ

“ก็คงประมาณนั้นแหละเพื่อน” อีฟก็ยังไม่มีแพลนใดๆเพราะเธอได้แต่รอหลายๆอย่าง งานที่สมัครไว้ล่วงหน้าหลายที่ก็ยังไร้วี่แววตอบกลับ และเธอก็คิดว่า ยังไม่พร้อมจะกลับที่ต่างจังหวัดในช่วงนี้ เพราะความคิดถึงครอบครัวที่จากไปยังฝังลึกในใจของเธอ

ช่วงบ่ายหลังจากช่วยแนนซี่แพ็กข้าวของเสร็จแล้ว อีฟไปทำงานที่ร้านขนมหวานด้วยใบหน้าปนเศร้าเพราะแซมเงียบไปไม่ได้ตอบข้อความและด้วยความเป็นห่วงเธอจึงตัดสินใจว่าจะแวะไปหาเยี่ยมแซมคนรักของเธอหลังเลิกงาน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

สองมือหนากำลังนวดคลึงขมับ แซมได้เลื่อนตามองดูข้อความของอีฟที่ส่งมาว่าจะมาหา ก็รู้แล้วว่าคนที่อยู่หน้าห้องเป็นเธออย่างแน่นอน เขาลุกออกจากเก้าอี้ที่นั่งมาหลายชั่วโมงไปเปิดประตู

คลิก!

“Hi ,sam” (สวัสดี แซม) อีฟยิ้มแล้วสวมกอดทักทายชายหนุ่มที่รักแต่แซมกลับเฉยชา ยืนทื่อไร้อารมณ์

"Are you okay?" (คุณเป็นอะไรหรือเปล่า )

"I'm fine."(ฉันไม่เป็นไร) อีฟมองใบหน้าแซมที่ตึงพลางส่งถุงขนมที่ซื้อมาฝากจากร้านของเธอเพื่อให้เขายิ้มออกมาบ้าง "I bought some snacks for you. They're really delicious and one of the best-selling items!"(ฉันซื้อขนมมาฝากอร่อยมากเป็นเมนูที่ขายดีสุดเลยนะ)

“Thank you ‘Eve“(ขอบคุณอีฟ)แซมวางถุงขนมนั้นไว้บนโต๊ะกลมของโซฟาแล้วเขาเดินกลับไปนั่งจดจ่อที่หน้าคอมที่เปิดค้างไว้

“I’m busy” (ฉันกำลังยุ่ง) เขาพูดเพียงเท่านั้นโดยไม่หันมามองเธอพลางมือขยุกขยิกกับแป้นพิมพ์ อีฟอึ้งในคำพูดนั้นอยู่เพียงชั่วครู่ มองดูรอบห้องที่เงียบและเคว้งคว้างกระดาษที่ขยำทิ้งบนพื้นห้อง และคิดว่าทางที่ดีเมื่อแซมยุ่งเธอก็จะกลับปล่อยให้เขาได้ทำงานต่อน่าจะดีกว่า

"Alright,Sam, I'll head back now."(แซมงั้นฉันกลับก่อนนะ)เธอเดินออกมาจากคอนโดด้วยใบหน้าราวกับคนจะร้องไห้สมองคิดต่างๆนานาระหว่างเดินไปขึ้นรถไฟฟ้าเพราะเธอไม่ได้ทราบถึงเหตุผลทั้งหมดเลยได้แต่เดาและคิดไปเอง

เมื่อกลับถึงห้องเธอทิ้งตัวลงบนเตียงดวงตาจ้องมองดูเพดานแต่สมองโลดแล่นไปไกลเธอพยายามหักความคิดไม่ให้เลยเถิดไปมากกว่านี้แม้จะเศร้าอยู่บ้าง เธอก็จะพยายามเข้าใจในตัวของแซมพลันหยิบมือถือพิมพ์ข้อความ “Good night ,love you” (ฝันดี ,รักคุณ) อย่างน้อยตอนนี้ทำได้เพียงเท่านี้ก็ตามคือการให้กำลังใจคนที่เธอรัก

“Look at the stars Look Look how they shine for you and everything you do Yeah,they were all yellow…”("มองดูดวงดาวสิ มองดูสิว่าพวกมันส่องแสงเพื่อเธอแค่ไหน และทุกสิ่งที่เธอทำ ใช่แล้ว พวกมันเป็นสีเหลืองทั้งหมด...")เสียงเพลงที่ดังมาจากมือถือเธอตั้งให้บรรเลงปลุกให้ตื่นเป็นเวลา 7.00am

เธอลืมตาเมื่อได้ยินเสียงเพลงโปรดของเธอหยิบมือถือขึ้นมาดูเลื่อนหน้าจอเช็กข้อความตอบกลับของแซมแต่ไม่มีไร้ซึ่งการข้อความและการตอบกลับใดๆ

พลันดวงตาต้องสะดุดไปที่อีเมลดูชื่อคลับคล้ายคลับคลาว่า เป็นบริษัทใหญ่แห่งหนึ่งซึ่งเหมือนเธอได้ส่งเอกสารสมัครงานไว้ เธอเด้งตัวออกจากเตียงเปิดโน้ตบุ๊กเพื่อเข้าไปอ่านจดหมายนี้อย่างตั้งใจ

บริษัทแห่งนี้เธอได้ส่งเอกสารสมัครงานไว้เมื่อสองเดือนก่อนแต่น่าเสียดาย สถานที่เปิดโอกาสให้นักศึกษาที่จบใหม่เช่นเธอต้องการให้ไปทำงานอยู่นั้นเป็นอีกที่ซึ่งห่างไกลจากเมืองหลวงที่อยู่ตอนนี้มากๆซึ่งหมายความว่าเธอต้องห่างกับแซมแต่อย่างน้อยก็คือโอกาสแม้เธอจะสมัครงานไว้ที่ กทม. ก็ตามแต่ทางบริษัทก็ตอบรับเธอแม้เงินเดือนจะน้อยนิดในสำหรับช่วงทดลอง

อีฟนั่งจ้องอีเมลนึกไตร่ตรองยังพอมีเวลาให้คิดซึ่งเธอก็หนักใจอยู่พอควร ว่าจะต้องเลือกทางไหนเพราะงานตอนนี้ก็หายากพอสมควรสำหรับเธอตอนนี้

ก๊อก ก๊อก ก๊อก “อีฟตื่นยังฉันลงไปรอเธอที่ร้านเจ๊แตงนะแล้วเจอกันที่ร้านเจ๊แตงนะอีฟรีลงมาไวๆด้วยหิวแล้ว”

“เดี๋ยว ฉันกำลังจะลงไปแนนซี่ เดี๋ยวเจอกัน” อีฟตะโกนตอบแนนซี่ที่เปล่งเสียงอยู่หน้าห้องพลางพับหน้าจอโน้ตบุ๊กลงเสียงหัวใจของเธอยังลังเลไม่สามารถให้คำตอบได้ ณ ตอนนี้คงต้องขอเวลาคิดอีกสักครู่แล้วเธอจึงโยกตัวออกไปชำระล้างร่างกายเพื่อลงไปพบแนนซี่ที่ร้านของเจ๊แตง