บทที่15.เฉลิมฉลอง

หนึ่งเดือนผ่านไป

เช้าของวันที่อากาศสดใสปลอดโปร่งในรั้วมหาวิทยาลัยที่ สองสาวใช้เวลาหลายปีในการร่ำเรียนและมีความผูกพันกับสถานที่เรียนแห่งนี้ก็มาถึงช่วงท้ายสุดของชีวิตนักศึกษา

นักศึกษามากมายหลายคนต่างยื่นหน้าจ้องบนกระดาษที่แปะไว้ที่บอร์ดของคณะพลางนิ้วไล่เช็กรหัสของตัวเอง

“อีฟฉันผ่านแล้ว”แนนซี่กระโดดกอดอีฟด้วยความดีใจเมื่อเห็นรหัสประจำตัวและชื่อของตัวเองติดอยู่ว่าสอบได้และอีฟยิ้มอย่างภูมิใจที่ทำสำเร็จเมื่อเห็นชื่อของเธอว่าสอบผ่านด้วยเช่นกันและตัวเธอเองจะไม่โอเคแน่ๆถ้าต้องเสียเวลาสอบใหม่อีกรอบเพราะฐานะการเงินที่ฝืดเคืองไม่สามารถประคองชีวิตต่อไปได้อีกหลายเดือนหากยังไม่มีงานประจำทำแล้ววันนี้เธอก็ทำสำเร็จซึ่งเธอก็ภูมิใจกับตัวเองอยู่ไม่น้อย

สองสาวที่แพลนเอาไว้เป็นเดือนแล้วว่าจะรวบรวมเงินกันจัดงานฉลองเล็กๆกันที่ร้านข้างหอถ้าสอบผ่านและสำเร็จทั้งสองคน “แนนซี่ เดี๋ยวเจอกันที่ร้านเจ๊แตงนะเราต้องเฉลิมฉลองกันตามที่เราได้สัญญากันไว้แต่ตอนนี้ฉันต้องรีบไปก่อนนะเพื่อนมีนัดกับแซมไว้เจอกันเย็นนี้นะ ” อีฟพูดพลางก้าวถอยหลังเดินออกไปด้วยใบหน้าที่แจ่มใสและเธอก็ยิ้มไม่หุบระหว่างการเดินทางไปหาชายหนุ่มที่คบและได้นัดไว้ช่วงระหว่างวัน

แซมผู้มุ่งมั่นและจริงจังกับความฝันที่เขาตั้งไว้อยู่เหนือสิ่งอื่นใดแต่เวลาทุกอย่างกลับไม่ง่ายดั่งสิ่งที่คิดไว้ สมองที่ใช้งานหนักหามรุ่งหามค่ำบนหน้าจอ แต่กลับไม่เป็นดั่งที่คาดหวังไว้เท่าไรนัก ชายหนุ่มผู้หล่อเหลาแต่วันนี้ใบหน้าดำเครียดผมที่เริ่มบางเพราะร่วงทีละนิด การเงินที่ย่ำแย่แต่อีฟก็ไม่เคยคิดที่จะปริปากรบกวนเขาเลย เพราะเธอรู้ถึงสถานการณ์การเงินของแซมดีว่า ตอนนี้ไม่ค่อยจะราบรื่นเท่าไรนัก

บนโต๊ะสี่เหลี่ยมที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งแซมดูใบหน้าเคร่งขรึมแตกต่างเมื่อสองเดือนก่อนลิบลับความรู้สึกตอนนี้ทั้งสองรู้สึกได้ถึงการกดดันอึดอัดซึ่งเขาไม่สามารถอธิบายออกมาได้แต่แสดงออกมาเป็นภาษากายและความรักบางครั้งก็ต้องใช้เงินในการเชื่อมสัมพันธ์แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมดแต่ก็เป็นปัจจัยหนึ่งเท่านั้นของการดำเนินชีพในเมืองกรุงของแซมและอีฟ

“Sam,Are you okay?” (แซมคุณเป็นอะไรหรือเปล่า)อีฟเอ่ยถามแซมด้วยความเป็นห่วงเพราะเธอมองดูใบหน้าของแซมที่ไม่ค่อยแฮปปี้เท่าไรนักเช่นเมื่อก่อน

“I’m ok (ฉันไม่เป็นไร ) คำตอบเพียงแค่นั้นแต่แฝงไปด้วยความเฉยชาเพราะความเครียดที่ครอบงำ

"Let's go back after we finish eating."(เดี๋ยวทานเสร็จแล้วเรากลับกันเถอะ)แซมพูดขึ้นด้วยอารมณ์ที่ยังพะวงเรื่องงานที่เต็มหัวสมอง เขายื่นแบงก์ใบเทาชำระเงินค่าบริการซึ่งเขากำลังมีปัญหาเรื่องจำกัดการใช้จ่ายด้วยใบหน้าตึง อีฟมองใบหน้าของเขาที่ต่างไปจากเดิมที่ไม่ค่อยจะสบตาเธอเหมือนก่อนแต่เธอพยายามทำความเข้าใจให้ได้ว่า “เขาเพียงเครียดเรื่องงานมากๆเท่านั้น”ซึ่งเธอก็ไม่ได้ทราบถึงรายละเอียดที่ลงลึกเท่าไรนักได้แต่ตามน้ำไปตามสถานการณ์ของชายหนุ่มที่จริงจัง

“Sam, will you go wiht me?”(แซมคุณจะไปกับฉันไหม) อีฟถามย้ำให้มั่นใจหลังจากคุยกันที่โต๊ะถึงรายละเอียดของงานที่จะจัดขึ้นที่ร้านของเจ๊แตงตอนเย็นนี้ไว้อย่างคร่าวๆแล้วถึงการฉลองหลังจากสอบเสร็จของเธอ

"No worries, I have to hurry back to work."(ไม่เป็นไร ผมรีบกลับไปทำงานต่อ)แต่เธอก็ต้องยอมรับในการตัดสินใจของแซมที่เลือกจะไม่ไปร่วมงานด้วยเช่นเคยเหมือนที่ผ่านมา แล้ววันนี้อีฟจึงแยกย้ายกันกลับกับแซมปล่อยให้เขาได้กลับไปทำงานตามที่ต้องการ

เธอยืนมองเขาเดินหันหลังกลับไป ในหัวใจปนเศร้าอยู่บ้างที่ทุกอย่างดูตึงเครียด มีร้อยแปดคำถามว่า “ทำไม”แต่ ก็ไม่ได้เอ่ยถามออกมา ได้แต่ปลอบใจตัวเอง ว่า “ไม่เป็นไรนะอีฟ”

“อีฟเสร็จแล้วรีบกลับมานะงานพร้อมแล้ว” เธออ่านดูข้อความบนมือถือที่แนนซี่ส่งมาหาเธอ ก็ทำให้พอเธอยิ้มออกแล้วมุ่งกลับไปยังอะพาร์ตเมนต์ของตัวเอง

.........

“อีฟ มาเร็วๆ” เจ๊แตงยิ้มกว้างเปล่งเสียงเรียกอีฟที่ก้มหน้าเดินอย่างช้าๆคล้ายกำลังนึกคิดอะไรอยู่

“แซม ละ ไม่มาด้วยเหรอ?” แนนซี่เอ่ยถามเมื่อเห็นเธอกลับมาลำพังเพราะปกติแซมก็ไม่น่าพลาดอยู่แล้ว

“กลับไปทำงาน ช่วงนี้แซมยุ่งมาก อะ”เธอตอบด้วยน้ำเสียงอ่อยๆแล้วโยกตัวลงบนเก้าอี้ที่จัดรอ

“มาๆ สาวๆ ทานกันเลยจ้า กินให้อิ่มหนำสำราญไปเลย” บนโต๊ะอาหารที่แลดูจะบ้านๆ ที่ทุกคนรวมเงินกันจัดแต่ทว่าเจ๊แตงผู้ใจดีกลับอยากเป็นเจ้าภาพเพื่อฉลองและร่วมยินดีให้กับสาวๆทั้งสอง

“ พ่อแม่ของฉันจะขึ้นมารับแล้วนะ เธอจะไปเที่ยวบ้านฉันไหม อีฟ”

“ยังไปไม่ได้หรอกแนนซี่ ต้องอยู่แทนพนักงานร้านอีกคนหนึ่งหล่อนลางานหลายวันอะ” จริงแล้วก็มีหลายเหตุผลแต่หลักๆแล้วก็อยู่ที่เงินที่ไม่เพียงพอแม้คิดที่จะพักผ่อนยาวๆ

แนนซี่ที่เตรียมตัวจะย้ายกลับไปอยู่บ้านที่ใต้โดยมีพ่อแม่มารับ งานฉลองเล็กๆนี้ราวงานเลี้ยงส่งเธอและรวบเฉลิมฉลองหลังสอบผ่านและสำเร็จไปด้วยเลยทีเดียวตามประสาสาว ตจว. ฉบับประหยัดแต่เย็นนี้เจ๊แตงยินดีเป็นเจ้าภาพ กับอาหาร ง่ายๆและเครื่องมึนเมาเล็กน้อยเพื่อล้างปากให้สมกับการเป็นงานฉลอง บนใบหน้าที่ยิ้มแย้มของอีฟแต่ในใจที่ยังพะวงเรื่องของตัวเองหลายอย่าง

เสียงเพลงที่ดังมาจากลำโพงเล็กที่เชื่อมจากมือถือเป็นเพลงโปรดของเธอ “Falling love”

แนนซี่ ก้าวเท้าชิดก้าวถอยแล้วยกแขนด้วยท่าทางว่ากำลังเต้นรำกับชายหนุ่มที่เธอนึกและวาดไว้ในหัวพลางฮัมทำนองเพลงในลำคอด้วยใบหน้ายกยิ้มอย่างเพลิดเพลิน พลัน เจ๊แตงได้ดึงพลุกระดาษสายรุ้งกลางงานเล็กๆแล้วหมุนตัวตามเพลง อีฟเท้าคางอมยิ้มมองและยินดีที่เห็นแนนซี่มีความสุข แต่ภาพในหัวของเธอ กลับมีภาพระหว่างเธอกับแซมเป็นช็อตๆ เพราะช่วงเวลานี้ที่เฉลิมฉลองแต่เขากลับไม่ได้อยู่ตรงนี้กับเธอ