บทที่4.วันที่พิเศษ

แสงไฟนีออนส่องใบหน้าแดงอ่อนเพราะฤทธิ์สุรา นัยน์ตาสีฟ้าจมูกโด่งเป็นสันยกยิ้มพลางปากขยับ

“Hi” (สวัสดี ครับ)

ใบหน้าเรียวส่งยิ้มหวานให้หนุ่มตาน้ำข้าวแล้วเชิญเขานั่งลงข้างเธอ เขาไม่ได้อธิบายถึงเหตุผลอะไรมากมายที่มาสายมีเพียงเสียงที่ละมุนที่เอ่ย ว่า

“Sorry I’m late” (ขอโทษที่ผมมาสาย)

“That’s alright, ไม่เป็นไรค่ะ” .. บนโต๊ะอาหารทุกคนร่วมทานอาหารด้วยกันพลางสนทนาสัพเพเหระด้วยภาษาอังกฤษที่อาจจะไม่ถูกแกรมม่าบ้างแต่แซมก็เข้าใจได้ดี

ราตรีแห่งคืนสังสรรค์ของคืนนี้ใกล้เลิก.. รถที่เบาบาง ร้านค้าบางร้านก็เตรียมจะปิด นักเที่ยวบางกลุ่มก็กำลังจะกลับ เจ๊แตงได้เดินนำหน้าไปหลายก้าวเพื่อไปเรียกแท็กซี่ที่ปากทาง

หนุ่มสูงยาวกับสาวร่างเพรียวเดินคู่บนไหล่ทางพูดคุยสานสัมพันธ์ที่เริ่มสนิทพลันสายตาแซมชำเลืองมองเด็กหนุ่มยืนเรียกลูกค้าอยู่ริมทางที่ดังชัดเจน เขาก้าวยาวเข้าไปหาหนุ่มน้อยคนนี้ทันที หมุนตัวกลับมาพร้อมดอกไม้ช่อใหญ่ที่เหมาจากเด็กหนุ่มผู้โชคดีหอบมาด้วยสายตามันวาวส่งดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ให้อีฟ

“Happy valentine day”แซมพูดด้วยน้ำเสียงชวนหลงใหล

“Can I see you again tomorrow?” (ผมสามารถเจอคุณพรุ่งนี้อีกได้ไหม)

“Sure” (ได้แน่นอนค่ะ) อีฟไม่ได้ลังเลเลย ยิ้มกว้างรับช่อดอกไม้สีแดงที่แซมมอบให้

……

บนรถแท็กซี่ได้ยินแต่เสียงกรนของเจ๊แตงที่งีบหลับ นัยน์ตาระยิบระยับของอีฟมองดอกไม้หลายร้อยดอกใบหน้าอมยิ้มด้วยความปลื้มใจเพราะจริงแล้วเธอก็ชอบเขาอยู่เหมือนกัน

……

“พรุ่งนี้เจอกัน นะอีฟ”

“ค่ะ เจ๊”

คืนที่สองของงานได้ผ่านไปเธอนำเงินที่ได้มานับเลื่อนสายตามองบิลที่รวมอยู่บนโต๊ะ กดเครื่องคิดเลขจ้องดูตัวเลขที่รวมได้ พลางถอดหายใจยาวออกมาเพราะยังขาดอีกนิดหน่อย แต่พรุ่งนี้วันอาทิตย์ซึ่งเธอคิดว่าจะหยุดวันจันทร์มีเรียนแต่เช้าซึ่งสำคัญกว่า เธอบอกตัวเองในใจ ่ว่า "ไม่เป็นไร" แล้วหมุนตัวไปจัดการอาบน้ำเตรียมเข้านอน

………

10.45 Am เสียงนาฬิกาในมือถือดังปลุกอีฟตื่นลืมตาดันร่างจากเตียงไปหยิบดูมือถือที่ชาร์จแบตไว้ก่อนนอน เลื่อนหน้าจอมองข้อความแซมที่ส่งมา

“Can we meet today during lunch?” (วันนี้เราเจอกันช่วงกลางวันได้ไหม) อีฟอ่านข้อความจบ เธอยังไม่รีบตอบ เคลื่อนร่างไปเปิดประตูเพื่อจะไปหาแนนซี่ที่ห้องถัดไป

“แนนซี่ แนนซี่” เธอเรียกเพื่อนอยู่หน้าห้อง พลางยกมือเคาะประตู

ก๊อก ก๊อก

ประตูห้องเปิดออก สาวร่างอุดมสมบูรณ์เดินไปล้มตัวนอนลงต่อ

“แนนซี่ ไปทานข้าวกัน” อีฟดึงแขนแนนซี่ที่ยังนอนขี้เซาอยู่บนเตียง

“แนนซี่ ตื่น”

“อือ.” มีแต่เสียงในลำคอที่บอกว่าได้ยินแต่เปลือกตาไม่ขยับ

สายตาอีฟเหลือบเห็นกล่องพิซซ่าที่จัดโปรวางซ้อนกันเลื่อนสายตาหน้าจอโน้ตบุ๊กเปิดซีรีส์ค้างไว้

ก็พอนึกออก.. คิดในใจว่า “แนนซี่ยัยหมูตอนคงพึ่งจะได้นอนแน่เลย”

“โอเค แนนซี่ไม่กวนละ” เธอบอกแนนซี่พลางเดินออกไปคิดว่าวันนี้จะปล่อยให้แนนซี่นอนพักผ่อนเพราะดูแล้วแนนซี่คงพึ่งได้นอนเป็นแน่ หยิบมือถือแล้วพิมพ์ตอบแซม

“Sure”

“Where should we meet?” (เราจะเจอกันที่ไหนดีคะ)

หนุ่มหล่อที่ยังนอนกลิ้งอยู่บนเตียงมือถือข้างลำตัวสั่นเตือนให้เขาเปิดอ่านข้อความ

“eve” เขาเอ่ยชื่อในลำคอแล้วพิมพ์ข้อความตอบเธอนัดแนะจุดนัดพบใจกลางเมืองที่เธอพอจะมาสะดวกและเขาพอเข้าใจเพื่อจะได้ไม่หลงทางอีก

12.00pm สี่แยกใจกลางกรุงหน้าห้างดังหัวมุมถนนซึ่งชั้นบนเป็นโรงแรมระดับห้าดาว

หนุ่มร่างยาวผิวขาวสวมเสื้อผ้าฟรีสไตล์ให้เข้ากับเมืองร้อน ยืนสองขาด้วยรอยยิ้ม มองสาวผมยาวสวมกางเกงยีนขาสั้นโชว์ขาเรียวคล้ำในเสื้อยืดสีขาวไซซ์XS บนรองเท้าผ้าใบเดินตรงมา

“สวัสดี ครับ”

“สวัสดี ค่ะ”

“Where shall we go?” (เราจะไปที่ไหนกันดี)

“Where would you like to go?” (คุณอยากไปที่ไหนละ)

แซมนึกอยู่สักครู่ คิดว่าจริงๆ แล้วเขาก็พอไปมาหลายที่มาบ้างแล้ว เพราะอยู่ที่นี่ได้สักระยะถ้านับก็ประมาณ6-7เดือน แต่เขาอยากสานสัมพันธ์เพื่อจะได้รู้จักอีฟมากกว่า นั่นคือเหตุผลที่เขามี

“Are you hungry” (คุณหิวไหม)

“i ‘m ok” (ไม่ค่ะ)

“Anywhere ,You guide me” (ที่ไหนก็ได้คุณแนะนำ)

เมื่อแซมอยากให้อีฟพาเที่ยวเธอก็ยินดีเพราะเธอก็ชอบไปเป็นประจำช่วงวันหยุดกับเพื่อนเกือบทุกอาทิตย์ จึงมีไอเดียว่าจะพาแซมเที่ยวแถวรอบเกาะรัตนโกสินทร์ซึ่งเธอคุ้นเคย พาแนนซี่ไปหาของกินอร่อยๆ ทานกันตามกระแสอินเทอร์เน็ต

เรือด่วนในคลองมุ่งเข้าใจกลางเมืองในคลองที่แคบเรือแล่นเร็วสวนกันไปมาน้ำคลองสาดกระเด็นกระทบพลาสติกกั้น เล็ดลอดเข้ามาในเรือ มีเสียงกรี้ดของผู้โดยสารสาวเป็นระยะๆ ราวกับนั่งเครื่องเล่นบนสวนสนุกชวนลุ้นตลอดทาง ว่า " เมื่อไหร่จะถึง"

นั่งเรือต่อรถเมล์ซึ่งอีฟค่อนข้างชำนาญทาง พาแซมเดินกลางแดดร้อนระอุ ลัดเลาะเข้าออกตามซอกซอย ถึงตอนนี้แซมพอนึกออกแล้วว่า แถวนี้นี่เอง เมื่อคืนที่หลงมา

อีฟมองยอดปรางค์ที่โดดเด่นสวยงามตระการตานักท่องเที่ยวต่างมุ่งหน้าเข้าไปเยี่ยมชมเหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงก่อนสถานที่จะปิด

“I’ll take you there to make a wish” (ฉันจะพาเธอไปที่นั่น เพื่อขอพร) พลางชี้นิ้วให้แซมดู

“O k” แซมยิ้มด้วยความยินดียิ่งนัก

อีฟจับมือแซมเดินเข้าร้านขายของฝากที่ระลึกเพื่อซื้อเสื้อผ้าเปลี่ยนให้สุภาพ แล้วทั้งสองก็ผ่านเข้ามาชมความงดงามของหนึ่งในแลนด์มาร์กของเมืองไทย

มีเพียงกล้องมือถือที่ถ่ายเก็บความงามไว้เป็นที่ระลึกระหว่างที่เดินไปรอบๆแดดที่เผาผิวให้คล้ำบนรอยยิ้มของทั้งสองที่ส่งให้กันเป็นระยะ ไม่มีคำพูดอะไรออกมามากมายเพราะพวกเขาได้เพลิดเพลินกับความวิจิตรตระการตา

แดดเริ่มอ่อนแรง อีฟและแซมเดินวนรอบเมืองจวนใกล้เวลากลับ

“Are you hungry” (คุณหิวไหม)เสียงใสเอ่ยถามพลางมองนัยน์ตาสีฟ้าบนใบหน้าที่มีเหงื่อเกาะ นิ้วหยิบกระดาษทิชชูซับให้

“Yes” (ครับ)

มีร้านข้างทางที่เธอโปรดแวะเข้าทุกครั้งที่ผ่านมา มีเมนูที่เธอติดใจในรสชาติดั้งเดิม อีฟจับมือแซมเข้าร้านหาที่นั่งแล้วจัดการสั่งอาหารให้เขาได้ลิ้มลอง

แซมมองอีฟด้วยนัยน์ตาเป็นประกายอย่างไม่กะพริบ

อีฟเงยหน้ามองดวงตาที่มีเงาสะท้อนเป็นหน้าของเธอพลางเอ่ยน้ำเสียงใส ว่า

“Can you eat Pad Thai ?” (คุณทานผัดไทยได้ไหม)

“I like Phadthai but I like you more” (ผมชอบผัดไทยแต่ผมชอบคุณมากกว่า)

“Thank you very much for today’s special” (ขอบคุณมากครับสำหรับวันนี้ที่พิเศษ) แซมตอบเธอด้วยรอยยิ้มแห่งความประทับใจเพราะเธอทำให้วันนี้เป็นวันที่พิเศษสำหรับเขา