บทที่ 10 ขนาดใหญ่เกินไป

เขาพานางเดินไปที่เตียงแคบๆ วางนางลงและเริ่มถอดเสื้อผ้าให้ภรรยา แม้โม่เหนียงจะรู้สึกเขินอาย แต่อย่างไรพวกเขาก็แต่งให้กันแล้ว เรื่องเช่นนี้ควรปล่อยมันให้เป็นไปตามธรรมชาติ

ไม่นานเขาก็เริ่มถอดเสื้อผ้าของเขาบ้าง รูปร่างของเขาดูภายนอกบอบบาง แต่เมื่อถอดเสื้อแล้วกลับมีมัดกล้ามออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน โม่เหนียงแม้อับอายแต่ก็มองไม่วางตา นางเห็นว่าส่วนล่างเริ่มตั้งตรงเป็นแท่งหยก ทั้งยังใหญ่โต ดูแล้วน่าหวาดกลัวว่าร่างกายของนางอาจกลืนกินไม่ไหว

“ชอบหรือไม่” เขามองสีหน้าภรรยาแล้วถาม

“...ใหญ่เกินไปหรือไม่” นางกลัวว่าจะเจ็บ เมื่อครั้งที่เข้าหอกับคหบดีเฒ่า แม้ของเจ้าชั่วนั่นจะเล็กมาก แต่นางก็ยังเจ็บมาก

“หากโม่เอ๋อร์กลัว เช่นนั้นเท่านี้เป็นอย่างไร” เขาถาม

โม่เหนียงเห็นกับตาว่าเจ้าสิ่งนั้นลดขนาดลงเหลือเท่านิ้วหัวแม่เท้า นางตาโตตกใจอยู่บ้าง ไม่เคยรู้ว่าพวกปิศาจทำเช่นนี้ได้ด้วย นางเงยหน้ามองสามีปิศาจของตนอย่างประหลาดใจ

“เล็กไปหรือ” เขาถามพร้อมกับขึ้นเตียงมาคร่อมนางไว้

“เช่นนั้นลองใช้ดูก่อน แล้วค่อยปรับตามที่เจ้าชอบ” เขากระซิบ

“...” โม่เหนียงได้แต่กลืนน้ำลายด้วยความยากลำบาก จะบอกว่าเป็นเรื่องน่าอับอายนางก็รู้สึกอับอาย จะบอกว่าเป็นเรื่องน่ายินดีนางก็ยินดี นางมีสามีที่รักและเอาใจนาง สามารถปรับขนาดตามที่นางร้องขอ เพียงแต่เรื่องราวชวนประหลาดมากเกินความเข้าใจของนางไปสักนิด

เขาเริ่มจูบไล่ไปมาตามคอระหง ปลายลิ้นอุ่นไล้วนไปรอบๆ เส้นเลือดอย่างเอาอกเอาใจ โม่เหนียงรู้สึกทั้งจั๊กจี้และสบายตัว ไฟในจุดตันเถียนล่างเริ่มลุกไหม้แผดเผา

หญิงสาวหลับตารอรับความสุขสมที่สามีจะมอบให้ แต่ระหว่างที่เขากำลังเลื่อนรอยจูบขึ้นมาที่ริมฝีปาก จู่ๆ โม่เหนียงก็รู้สึกว่าบางสิ่งยังไม่ถูกต้อง นางจึงผลักเขาและจ้องมองปิศาจหนุ่มผู้เป็นสามีของนาง

“มีอะไรหรือ” เขาถาม

“ข้าอยากถามนานแล้ว เจ้าชื่ออะไร?” ...นางยังจำได้ เขาคล้ายจะบอกว่าเขาไม่มีชื่อ แต่ยามนั้นนางกำลังอารมณ์ขุ่นมัวจึงไม่ได้ถามให้ชัดเจน

“ข้าไม่มีชื่อ” เขาตอบเรียบๆ

“เจ้าเป็นปิศาจอะไร” นางจึงเปลี่ยนคำถาม

“ข้าไม่รู้”

“เจ้าไม่รู้?”

“ใช่”

“เช่นนั้นเจ้ามาจากที่ใด” นางสงสัยยิ่งนัก นางอยากรู้เรื่องของเขา แต่เขากลับกล่าวเพียงไม่รู้ ไม่รู้ นี่นางแต่งงานกับตัวอะไรกัน แม้แต่เป็นปิศาจประเภทไหนเขายังไม่รู้ตัวเองเลยหรือ

เขาที่กำลังจะมอบความสุขหอมหวานในคืนแต่งงานให้ภรรยา แต่ในเมื่อภรรยาเอาแต่ซักถาม ไม่ได้อยากร่วมรักกลืนกินเขาอย่างที่เขาต้องการ บุรุษสายน้ำจึงได้แต่จนใจ ทิ้งตัวลงนอนข้างภรรยาและเล่าเรื่องของตนเอง

“ข้าไม่มีชื่อ เพราะตั้งแต่ลืมตาข้าก็ถูกพัดไปมาใต้แม่น้ำลึกและมืดมิด ไม่เคยมีใครตั้งชื่อให้ข้า ไม่มีใครพูดคุยกับข้า แม้แต่ปิศาจปลาตัวเล็กหรือปิศาจก้อนหินใต้น้ำ พวกเขาก็ล้วนพูดคุยกับข้าไม่ได้ ต่อให้ข้าตะโกนก็คล้ายไม่มีผู้ใดได้ยิน ในเมื่อไม่มีใครให้พูดคุย จึงไม่จำเป็นต้องเรียกชื่อ ข้าจึงไม่ได้ตั้งชื่อให้ตัวเอง 

ข้าอยู่มานาน ข้าเคยพยายามนับว่าผ่านไปกี่ปีแล้ว แต่มันก็นานจนข้าจำไม่ได้ว่าปีที่แล้วข้านับถึงเลขเท่าไร จำได้เพียงแต่สายน้ำมืดมิด ข้า..ไม่เคยมีตัวตน จนกระทั่ง..มีเด็กสาวมนุษย์คนหนึ่งถูกโยนลงมาใต้ก้นแม่น้ำ

ตอนนั้น ข้าเพียงนึกสนุกว่ามีคนถูกโยนลงมาอีกแล้ว อยากไปมองดูสักครู่เท่านั้น แต่..เมื่อข้าเห็นเจ้า ในใจข้าคล้ายรู้จักเจ้ามานาน จู่ๆ ข้าก็อยากเรียกชื่อเจ้า 

ยามนั้นเจ้ากำลังทรมานเพราะหายใจไม่ออก ข้าจึงเรียกชื่อเจ้าออกไป ไม่นึกว่าเจ้าจะได้ยินและตอบข้า ขอร้องให้ข้าช่วย ข้าจึงใช้พลังกายทั้งหมดที่รวบรวมมาหลายร้อยปีขึ้นไปนำอากาศด้านบนมาส่งให้เจ้า..ทางปาก”

โม่เหนียงได้แต่ขมวดคิ้วฟังเรื่องที่เขาเล่า นางคล้ายจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในวันที่ตัวเองถูกโยนลงแม่น้ำ แต่พอเขาพูดนางก็รู้สึกราวกับเห็นภาพที่เกิดขึ้นวันนั้น นางได้ยินเสียงทุ้มและไพเราะมากเรียกชื่อของนางจริงๆ

“ฟังดูแล้ว คล้ายคนโง่งมใช่หรือไม่” เขามองหน้าภรรยาแล้วถามยิ้มๆ

“...” โม่เหนียงไม่รู้จะตอบอย่างไรได้แต่มองเขาด้วยตาแดงก่ำ

“ข้าก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดจึงทำเช่นนั้น ยามนั้นข้าดีใจมากที่ในที่สุดก็มีบางอย่างได้ยินข้า รับรู้ถึงการมีอยู่ของข้า ข้าไม่ได้เข้าใจผิดว่าตัวตนของข้าเกิดขึ้นแล้วจริงๆ ข้าจึงไม่อาจเสียเจ้าไป

ข้ามอบอากาศให้เจ้าทางปาก แต่กลับกลายเป็นพันธะผูกพันที่มัดปิศาจไว้กับเจ้านาย เพราะเจ้าดันตกใจจนเผลอกัดข้า และยัง..กลืนเลือดของข้าลงท้องไปอีก ข้าจึงตกเป็นทาสของเจ้าอย่างช่วยไม่ได้”

“ข้า..ข้า..” ข้าขอโทษ หญิงสาวอยากพูดเช่นนั้น แต่พูดอะไรไม่ออก

“ไม่เป็นไร ข้าออกจะดีใจที่ได้เป็นทาสของเจ้า เพียงแต่ ข้าใช้พลังทั้งหมดเพื่อช่วยเจ้า ดังนั้น กว่าจะรวบรวมพลังปราณจนสามารถออกตามหาเจ้าได้จึงใช้เวลาไปหลายปี เจ้าอย่าถือสาความอ่อนแอของข้าได้หรือไม่”

“ข้า..เจ้าใช้เวลาหลายปีเลยหรือ ขอโทษด้วย เพราะข้าไม่ดีเอง” โม่เหนียงพูดขอโทษได้ในที่สุด

“ไม่ใช่ความผิดเจ้า เมื่อก่อนกว่าจะรวบรวมพลังปราณได้ ข้าใช้เวลาเป็นร้อยๆ ปี แต่เพราะจุมพิต..เอ่อ เพราะได้รับลมปราณจากปากของเจ้า จึงทำให้ข้ามีเรี่ยวแรงรวบรวมพลังปราณได้อย่างรวดเร็ว เพียงไม่กี่ปีก็สามารถเคลื่อนไหวได้แล้ว 

ข้าจึงมาดูแลเจ้า หาอาหารให้เจ้า ให้ความอบอุ่นยามอากาศเย็น ดูแลทำความสะอาดบ้านให้เจ้า ทำสิ่งที่พวกปิศาจทาสทำกัน เพียงแต่ข้ายังไม่อาจมีรูปร่างแน่ชัด จึงทำให้เจ้าเดือดร้อนบ่อยๆ” เขาอธิบาย

ในหัวของโม่เหนียงนึกถึงยามที่ห้องครัว บริเวณบ้าน ห้องนอนและเสื้อผ้ามักจะเปียกอย่างไร้สาเหตุบ่อยๆ วันนี้นางเพิ่งเข้าใจว่าตัวเองมีปิศาจทาสตนหนึ่งกำลังช่วยนางทำงาน แต่กลับกลายเป็นสร้างภาระให้มากกว่า

“ดังนั้น เจ้าจึงแอบขโมยจุมพิตข้า เพื่อเพิ่มพลังหรือ” นางถามถึงครั้งแรกที่เขาจูบนางใต้น้ำตก

“ไม่ใช่นะ วันนั้น ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้ารู้สึกว่าเจ้าตัวเย็นไปหมด ข้าเป็นห่วงว่าเจ้าอาจไม่สบาย ถึงอย่างไรเจ้าก็เป็นมนุษย์ร่างกายอ่อนแอ ข้าเพียงอยากเพิ่มความอบอุ่นให้เจ้าเท่านั้น นึกไม่ถึงว่า..เจ้าจะ..จะ..งดงามและเย้ายวนจนข้าอดทนไม่ไหว ข้าเพียงอยากสัมผัสเล็กน้อยเท่านั้น ถึงอย่างไรเจ้าก็ไม่รู้ว่าข้าอยู่ตรงนั้น แต่..ข้ากลับ..ห้ามใจไม่อยู่ ขอโทษด้วย” เขาพูดอย่างรู้สึกผิด