All Chapters of ยัยตัวร้ายคนนี้ พี่จอง: Chapter 1 - Chapter 10

.. "แม่!! วันนี้พี่บิลจะมารับเราไปเที่ยวไหนหรอ?" -อะอาย"เห็นว่าไปเที่ยวที่หอน่ะ แต่แม่ไม่ได้ไปด้วยนะ อะอาย ใบหลิว ลูกแก้วไปกับพี่นะลูกเผื่อจะได้เข้ามหาวิทลัยเดียวกับพี่เขา""โห กว่าจะได้เข้า พี่บิลคงเรียนจบไปแล้วอ่ะ" -ลูกแก้ว"เดินตามรอยพี่บิลนั่นแหละ ใบหลิวก็ตั้งใจเรียนกว่านี้หน่อย ติด0ตั้ง5ตัว ไปดูที่มหาวิทยาลัยก็ดีเผื่อจะได้นึกอยากไปเรียนแล้วกลับมาแก้การเรียนบ้าง ไม่ใช่เอาแต่เที่ยวเล่น" "ยังไงหนูก็จบให้แม่อยู่แล้วน่า แม่อย่าบ่นเยอะ""ไอ้ลูกคนนี้นี่ เดี๋ยวแม่ตีซะหรอก!"  อะอายกับลูกแก้วหัวเราะให้กับใบหลิวและแม่ที่มักจะเถียงกันประจำ แต่คนที่รู้ดีที่สุดคืออะอาย ว่าทำไมพี่สาวของเธอถึงได้มีการเรียนตก อะอายรู้ว่าใบหลิวรักแม่มากแค่ไหน ถึงจะดื้อไปบ้างแต่เธอก็มักจะทุ่มเทให้กับการช่วยแม่ขายของ อาจจะไปเที่ยวเล่นบ้างตามประสาแต่ที่จริงแล้วเธอต้องการสนิทกับเพื่อนๆ เพื่อให้เพื่อนๆ สั่งข้าวแกงของแม่แล้วเธอก็มักจะเอาออร์เดอร์มาส่งให้เพื่อนๆ ที่โรงเรียนประจำ จึงทำให้ขายหมดเกลี้ยงทุกวัน

11ปีผ่านไป.....สาวสวยหอบสัมภาระมากมายลงจากรถสองแถวก่อนจะพยายามลากกระเป๋าต่างๆ ของตัวเองเดินผ่านตลาดมายังบ้านไม้หลังสวยที่คุ้นเคย ร่างเล็กอรชรของเธอไม่เหมาะกับกระเป๋าใบใหญ่เลย ระหว่างเดินผ่านตลาดก็มีแม่ค้าพ่อค้ามองตามเธอเป็นแถว ไม่มีใครจำเธอได้ใบหลิวแบกกระเป๋าของเธอหยุดยืนอยู่หน้าบ้านไม้ที่อยู่ตรงกลางระหว่างบ้านสามหลังติดกัน เธอเดินเข้าบ้านพร้อมกับวางกระเป๋าลงบนโต๊ะกินข้าวตัวใหญ่ที่คุ้นเคย ก่อนจะเดินเข้าไปห้องครัวหลังบ้านก็เห็นผู้เป็นแม่กำลังทำกับข้าวอยู่ หญิงสาวเดินเข้าไปสวมกอดผู้เป็นแม่อย่างดีใจ  "อุ๊ย! ...เจ้าหลิว มาทำไมไม่บอกแม่""คิดถึงจังเลย""เป็นไงมาไงล่ะลูก วันนี้ไม่ทำงานหรอ ไม่ใช่วันหยุดสักหน่อย""ว่าจะมาอยู่ดูแลแม่ยาวๆ""เฮ้อ...ออกจากงานอีกแล้วใช่ไหมเรา" ผู้เป็นแม่ละจากอาหารตรงหน้าพร้อมกับถอนหายใจ ใบหลิวมองดูแม่ของตนที่แก่ชราลงมากกว่าเมื่อก่อน ถึงเธอจะแวะมาบ่อยครั้งแต่ก็ไม่ได้อยู่นาน ตลอด1ปีที่ผ่านมาหลังจากเรียนจบเธอก็เปลี่ยนงานเป็นว่าเล่น ทำเอาผู้เป็นแม่ถึงก

..รถหรูสองคันขับเข้าในบ้านหลังใหญ่ในตัวเมือง พร้อมกับจอดรถไว้ที่โรงจอดรถด้านข้าง ทั้งสี่คนเดินลงจากรถ บิลลี่ช่วยน้องสาวหอบกระเป๋าและสัมภาระขึ้นไปบนห้อง ด้านล่างว่ากว้างแล้ว แต่ด้านบนก็กว้างไม่แพ้กันมีห้องนอนทั้งหมด5ห้องพอดิบพอดี ชายหนุ่มทั้งสี่มีห้องเป็นของตัวเองคนละห้อง มันจึงเหลือห้องว่างอยู่หนึ่งห้อง นั่นคือห้องที่ใบหลิวจะต้องเข้ามาอยู่ ตรงข้ามห้องเธอคือห้องของปาร์ค ส่วนข้างๆห้องเธอเป็นห้องของบิลลี่ ส่วนข้างๆ ห้องของปาร์คก็จะเป็นห้องของกาย ถัดไปก็ห้องของออดี้เมื่อเปิดประตูเข้ามาก็เป็นห้องนอนที่ไม่กว้างนักเพราะมีเตียงใหญ่เรียบหรู ปลายเตียงมีโซฟาไม่มีพนักพิงไว้ดูทีวี และทุกห้องก็มีห้องน้ำในตัว  "พี่วางของไว้ตรงนี้นะ รีบอาบน้ำแต่งตัวจะพาไปกินข้าวข้างนอก""ไม่ไป...""เจ้าใบ อย่าดื้อกับพี่สิ""...ทำไมพี่ต้องมาซื้อบ้านอยู่กับพวกพี่ปาร์ค ทำไมไม่ซื้อคอนโดอยู่เองจะได้เป็นส่วนตัวไปเลย""พี่เองก็ยังไม่พร้อมขนาดที่จะผ่อนบ้านราคาขนาดนี้คนเดียวหรอกนะ และอีกอย่างพวกมันก็ไม่ได้ติดแถมยังไงก็ต้องสิงอยู่บ้านใครคนใ

.เสียงทุ้มที่คุ้นหูดังขึ้นมาจากด้านหลังของใบหลิว เธอหันไปมองอย่างรวดเร็วก็พบว่าปาร์คได้มายืนอยู่ใกล้ๆ เธอแล้ว เขาก้มหน้าลงไปใกล้เธอจนเธอก้าวถอยหลังแทบไม่ทันปาร์คได้กลิ่นสบู่อ่อนๆ แทนที่จะเป็นกลิ่นน้ำหอมหรือกลิ่นเหล้า เขาก็เข้าใจทันทีว่าน้องสาวคนสวยตรงหน้าได้ไปแวะโรงแรมที่ไหนมาสักที่หนึ่ง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างไม่ชอบใจนักใบหลิวค่อยๆ เดินถอยหลังเพื่อที่จะเตรียมวิ่งขึ้นบันไดหนีความคาดคั้นจากเขา แต่เพราะความที่ยังไม่ได้สติครบถ้วนและบวกกับห้องมันมืดเธอจึงมองไม่เห็นขั้นบันไดใกล้ๆ ใบหลิวสะดุดขั้นบันไดจนทรงตัวไม่ได้ ปาร์คเห็นอย่างนั้นจึงรีบคว้าเอวคอดกิ่วของเธอไว้ "อื้อออ....""....." เสียงครางเบาเล็ดลอดออกจากปากสวยเมื่อโดนสัมผัส ใบหลิวรีบเอามือปิดปากตัวเองแน่นพร้อมกับมองปาร์คที่ทำหน้านิ่งไม่สะทกสะท้านและไม่ได้พูดอะไรออกมา อุณหภูมิในร่างกายของหญิงสาวเริ่มร้อนขึ้นจนฝ่ามือของปาร์ครู้สึกได้ เขาลองบีบเอวบางของเธอเบาๆ "อึ๊...อื้มมม""........." มันเป็นอย่างที่เขาคิด...ปาร์

.ปาร์คขับรถเข้ามาจอดในที่จอดรถประจำตำแหน่ง เพียงแค่รถแล่นเข้ามาทุกคนก็มองเป็นตาเดียว พอชายหนุ่มลงจากรถสาวๆ ที่ทำงานในโรงงานต่างก็พากันกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่โต แต่พอใบหลิวเดินลงมาจากรถเสียงกรี๊ดก็เงียบลงกลายเป็นเสียงซุบซิบแทน ทุกสายตาจ้องมองมายังเธอที่ยืนข้างทายาทโรงงานน้ำมันสุดหล่อด้วยความสงสัย ใบหลิวไม่ค่อยชินกับเหตุการณ์เหล่านี้เท่าไหร่นัก แต่เธอเก่งเรื่องการเมินคนอยู่แล้ว เธอจึงเก๊กหน้าไม่สนใจมันซะก็สิ้นเรื่อง  "ตามพี่มา...อ้อ แล้วอยู่ที่นี่ต้องเรียกพี่ว่าคุณชรัน""คุณชรัน? คือใครล่ะคะ? พี่ชื่อปาร์ค ก็ต้องเรียกคุณปาร์คสิ""ชรันคือชื่อจริงพี่""ไม่บอกนามสกุลด้วยเลยล่ะคะ จะได้เรียกให้เต็มยศเลย""ต่อปากต่อคำจริงๆ" ปาร์คส่ายหน้าก่อนจะเดินนำเธอเข้าไปที่ตึกบริหาร ใบหลิวก็รีบเดินตามเข้าไปเพราะกลัวจะหลง โรงงานกว้างขวางขนาดนี้ถ้าหลงคงได้หาทางออกเป็นวันแน่ๆ ปาร์คนำเธอมายังหน้าห้องฝ่ายบุคคลพร้อมกับบอกให้เธอรออยู่หน้าห้อง ส่วนเขาเดินเข้าไปคุยกับหัวหน้าฝ่ายบุคคลครู่หนึ่งก็เดินออกมา "เดี๋