All Chapters of ยัยตัวร้ายคนนี้ พี่จอง: Chapter 21 - Chapter 30

..เช้าวันต่อมาอะอายและลูกแก้วเข้ามาเยี่ยมบิลลี่และใบหลิวที่บ้านตั้งแต่เช้า บิลลี่ต้อนรับพวกเธออย่างดีใจ นานๆ ทีน้องสาวทั้งสองจะเข้ามาเยี่ยมเขา เพราะงานที่ยุ่งมากของทั้งสองจึงไม่มีโอกาสได้เข้ามาที่บ้าน แม้ว่าพวกเธอจะอยู่ใกล้ๆ ก็ตามที  "ไม่คิดว่าพี่ใบตื่นเช้าเป็นกับเขาด้วย" ลูกแก้วพูดขึ้นหยอกล้อใบหลิวอย่างเป็นกันเอง ใบหลิวยิ้มแต่ก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรเธอ กายและออดี้ก็นั่งกินขนมปังและจิบกาแฟเงียบ ปาร์คปรายตามองใบหลิวก่อนจะก้มหน้ามองโทรศัพท์อย่างยิ้มๆ  "ต้องตื่นสิ ไม่งั้นพี่จะไปพังห้อง" -บิลลี่"พี่บิลก็เว่อร์" บิลลี่พูดไปพลางหัวเราะไป ใบหลิวเองก็เหลือบมองปาร์คที่นั่งเงียบ อะอายแอบเห็นจึงจ้องมองพี่สาวของตนพร้อมกับยิ้มอย่างสงสัย ใบหลิวทำหน้าเลิ่กลั่กก่อนจะก้มหน้า กินขนมปังต่อ โดยที่ลูกแก้วกับบิลลี่ไม่ทันสังเกต คนทั้งคู่ลอบมองกันไปมาแต่กลับไม่มีคำพูดใดๆ "แล้วพี่ใบทำงานที่ไหนหรอคะ?" ลูกแก้วหันมาถามพี่สาวด้วยความสงสัยหลังจากคุยกับบิลลี่จบ

"......." ปาร์คยังคงไม่ตอบ กลับพาเธอเข้าไปที่ห้องของเขา กายมองตามปาร์คและใบหลิวอย่างงงงวย แต่ก็ไม่ได้ทักอะไร เพราะเขาดูก็รู้ว่าปาร์คโกรธที่เขาทำแบบนั้นกับน้องสาวคนสนิท กายคิดว่าปล่อยให้ไปเคลียร์กันเองใบหลิวเข้ามายังห้องที่เธอไม่คุ้นตารอบห้องตกแต่งอย่างเรียบง่ายและเป็นโทนสีเทาเสียส่วนใหญ่ แต่เธอจะมัวชื่นชมห้องมันก็คงไม่ดูสถานการณ์เกินไปหน่อย ปาร์คล็อกห้องก่อนจะเดินเข้าไปหาเธอด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์นัก "ดูคุ้นชินดีนี่..ดื่มก็ไม่เมา...เฟรนด์ลี่กับผู้ชายทุกคน ไม่หวงตัวเลย?""พี่ปาร์ค นั่นก็พี่ชายหลิวนะ...แล้วพี่ปาร์คเป็นอะไร?""พี่ชาย? หึ...คนที่ไปรับไปส่งดึกๆ ดื่นๆ ที่บ้านป้ารวีก็พี่ชายทั้งนั้นงั้นหรอ?""พี่ปาร์ค? พี่เอาอะไรมาพูด?""ที่เธออยากกลับบ้านนักหนา เพื่อไปหาพี่ชายพวกนั้น?""ห๊ะ???""พี่ชายแบบไหนหรอ? อธิบายหน่อยสิ..อธิบายให้เห็นภาพหน่อย""หลิวว่าพี่ปาร์คเมามากแล้วนะคะ""ไม่ตอบ? ทำไม? มันอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้หรอ? ว่าเธอไปเหลวแหลกอะไรมาบ้าง""พี่ปาร์ค! ...ถ้าจะหาเรื่อ

..รถคันหรูวิ่งอยู่บนท้องถนนที่เต็มไปด้วยรถยนต์มากมายสภาพบนท้องถนนก็มีรถติดบ้าง แม้คนสองคนนั่งอยู่ในรถก็ไม่ได้เกิดเสียงพูดคุยใดๆ จนในที่สุดรถก็ได้เลี้ยวเข้าห้างดังในใจกลางเมือง ใบหลิวงงเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรคนข้างๆ ธุระที่ว่าคือมาเดินห้างหรอกหรือ ถึงจะไม่เข้าใจแต่ก็ยอมเดินตามปาร์คเข้าไปอยู่ดี ปาร์คเหลือบตามองใบหลิวที่ไม่ยอมพูดอะไรหรือแม้แต่ถามเขา ใบหน้าของเธอยังคงนิ่งเฉยและเดินตามอย่างว่าง่ายร่างสูงถือวิสาสะคว้ามือเล็กมาจับประสานไว้ก่อนจะเดินจูงมือไป ใบหลิวผงะเล็กน้อยและพยายามดึงมือออกแต่เขายิ่งจับไว้แน่นโดยไม่มีคำพูดใดๆ มองเผินๆ ก็เหมือนคู่รักซะอย่างนั้น "พี่ปาร์ค หลิวเดินเองได้ค่ะ""........""เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะพาลเข้าใจผิด""เข้าใจผิด? พี่ว่าเขาน่าจะเข้าใจดีเลยต่างหาก" ใบหลิวเลือกที่จะไม่ต่อล้อต่อเถียงชายหนุ่มข้างๆ เขาพาเธอเดินไปยังร้านตุ๊กตาแห่งหนึ่ง คนตัวเล็กสายตาเริ่มเป็นประกายเพราะมีตุ๊กตาน่ารักมากมายเรียงรายกัน มันน่ารักมากจนปฏิเสธไม่ได้เลย ปาร์คพาเธอเดินมาหยุดที่โซนตุ๊ก

."นั่งสิ" ใบหลิวพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ใกล้ ท่าทางของปรเมตต์ยังคงนิ่งเฉยพร้อมกับตักอาหารเข้าปากโดยที่ยังไม่ได้พูดเอื้อนเอ่ยอะไร ใบหลิวเองก็ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง บรรยากาศรอบตัวมันน่าอึดอัดจนแทบอยากจะหนีไปจากตรงนี้เร็วๆ "อายุเท่าไหร่?""เอ่อ..25ค่ะ""ทำงานอะไร?""ตอนนี้เป็นพริตตี้อยู่ที่โชว์รูมของพี่ออดี้ค่ะ""หึ..." ปรเมตต์เผยรอยยิ้มเย้ยหยันเล็กน้อยก่อนยกน้ำขึ้นมาดื่ม และหันไปจ้องหน้าเด็กสาวที่นั่งสงบเสงี่ยมอยู่ใกล้ๆ ใบหลิวทำได้แค่นั่งก้มหน้าและเหลือบตามองเท่านั้น เพราะเธอไม่กล้ามองไปตรงๆ ที่ใบหน้าของชายวัยกลางคนเลย "คบกับปาร์คได้ยังไง?""คะ?...ไม่ได้คบค่ะ ท่านเข้าใจผิดแล้ว""งั้นหรือ?...แล้วรู้จักกันได้ยังไง?""หนูเป็นน้องสาวของพี่บิลลี่ค่ะ""อ๋อ...อย่างนั้นเองสินะ""ค่ะ""มีอะไรกันหรือยัง?""คะ?...""กับปาร์ค""เอ่อ....." ใบหลิวมองปรเมตต์ด้วย

..ทั้งสองร่างกอดกันแนบชิดในห้องนอนที่สวยหรู ร่างสูงพยายามทะนุถนอมคนใต้ร่างให้ได้มากที่สุด ทุกสัมผัสมันอ่อนโยนจนเคลิบเคลิ้มไป เสื้อผ้าอาภรณ์ถูกปลดเปลื้องโดยมือหนาพร้อมลูบไล้ประปรายไปทั่วส่วนเว้าส่วนโค้งทุกๆ จุดที่มือหนาสัมผัสผ่านนำพาชุดบราตัวน้อยที่เหลือออกจนหมด เผยให้เห็นรูปร่างของหญิงสาวชัดเจน ร่างกายนี้ที่เขาต้องการ กลิ่นหอมที่ติดจมูกทุกครั้งที่ได้ดอมดม ใบหน้าหล่อซุกไซ้ซอกคอขาวและพรมจูบเบาๆ มือเล็กของเธอลูบไล้อกแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามอย่างแผ่วเบาคล้ายกล้าๆ กลัวๆ หน่อยๆ ปาร์คอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะถอดเสื้อตัวเองออกเหลือเพียงกางเกงสแลกทรงสวยเท่านั้น ใบหลิวเบือนหน้าหนีเล็กน้อย ท่าทางของเธอทำให้เขาอยากจะขย้ำแมวน้อยตรงหน้าให้แหลกเสียเหลือเกิน แต่ก็ต้องข่มอารมณ์ไว้และค่อยเป็นค่อยไป ในใจเกรงว่าคนตัวเล็กจะกลัวเขาเสียเปล่าๆ ชายหนุ่มขบกรามแน่นก่อนจะก้มลงไปป้อนจูบที่อ่อนหวานให้คนที่ทำหน้าตาออดอ้อนโดยไม่รู้ตัวนั้น ความชำนาญของเขาทำให้เธอเคลิ้มไปจนตอบรับเขาไปเสียหมด อารมณ์ทั้งคู่เริ่มคลุกรุ่นตามสัมผัส เธอเองก็ต้องการเขาแต่...เหมือนคนบนร่างดูจะอ