All Chapters of ยัยตัวร้ายคนนี้ พี่จอง: Chapter 31 - Chapter 40

..กลิ่นหอมกรุ่นของกาแฟลอยไปแตะจมูกคนที่หลับใหลอยู่ให้ตื่นขึ้น เปลือกตากลมสวยค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย ร่างเล็กลุกขึ้นโดยมีผ้าขนหนูสีขาวสะอาดพันรอบอกก่อนจะเดินออกไปยังส่วนครัวในคอนโดหรู ใบหลิวเห็นร่างสูงที่กำลังง่วนอยู่กับการเตรียมอาหารเช้า มือสองข้างถือกระทะและตะหลิวก่อนจะหันมาวางไข่ดาวและไส้กรอกลงบนจานสองจานที่เตรียมไว้ด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด ร่างเล็กที่ยืนกอดอกพิงประตูก็หัวเราะกับท่าทางของชายหนุ่ม ปาร์คเงยหน้ามองใบหลิวที่ยืนหัวเราะร่าอยู่หน้าประตูห้องนอนก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับยกยิ้ม เมื่อสายตาคมสำรวจเธอตั้งแต่จรดเท้า โดยที่เจ้าตัวยังคงหัวเราะร่าอยู่แบบนั้น "ออกมาแบบนี้คิดจะยั่วพี่แต่เช้าหรือไง?""เอ๊ะ...เอ่อ เปล่านะคะ หลิวแค่ได้กลิ่นกาแฟ...""หือ?...ถ้าต้องการพี่ก็ไม่ขัดนะ แต่ระวังจะไปทำงานไม่ไหว""ม..ไม่เอาด้วยหรอกค่ะ! แค่นี้ก็เพลียจะแย่" ใบหลิวหน้าแดงก่อนจะรีบกลับเข้าห้องและปิดประตูทันที ใจดวงน้อยๆของเธอเต้นระรัวกับคำหยอกเย้าของเขา ใบหลิวสะบัดความคิดก่อนจะเดินเข้าไปอาบน

..12.00 ใบหลิวเหลือบมองนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานก่อนจะบิดขี้เกียจเล็กน้อย พลันปรายตามองชายหนุ่มที่นั่งไขว่ห้างรอเธอตั้งแต่ยังไม่เที่ยงเพราะกลัวว่าเธอจะผิดนัดเขา "ดูเหมือนเลขาท่านผู้นั้นจะว่างเป็นพิเศษนะคะ ถึงได้มานั่งรอฉันแบบนี้""ก็...ครับ" คำตอบที่ไม่ใส่ใจนักตามด้วยรอยยิ้มมิตรภาพ ใบหลิวมองดูก็รู้ว่าเขาไม่ได้อยากจะมานั่งรอเธอสักเท่าไหร่หรอก เพราะระหว่างที่นั่งอยู่ปกรณ์ก็เอาแต่จ้องมองไปที่เลขาสาวสวยอย่างบีบีไม่วางตา ใบหลิวคิดว่าทำไมไม่ชวนบีบีไปทานข้าวแทนที่จะชวนเธอเสียเลยล่ะ ไม่เห็นจำเป็นต้องฝืนใจมาชวนเธอเลยสักนิด ใบหลิวกลอกตาก่อนจะเตรียมกระเป๋าใบเล็กเพื่อจะไปทานข้าวตามที่ตกลงไว้ "ไปกันได้หรือยังคะคุณปกรณ์""ได้เสมอ" ใบหลิวสร้างรอยยิ้มมิตรภาพไว้บนหน้าก่อนจะร้องทักปกรณ์ที่หันไปมองบีบีอย่างไม่วางตาอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะหันมาหาเธอและสร้างรอยยิ้มเช่นเดียวกันแอมมี่ที่นั่งอยู่โซนข้างๆ ใบหลิวมองพร้อมกับยิ้มกริ่มที่เพื

..รถคันหรูแล่นมายังคอนโดหลังจากทานข้าวเย็นกับคู่หมั้นสาวสวยที่พ่วงตำแหน่งเลขาของเขาในบริษัท ชายหนุ่มไร้คำพูดใดๆ แม้สาวเจ้าจะชวนคุยมากแค่ไหน สิ่งที่ได้ตอบคำมาเห็นเพียงจะเป็นความเฉยชาพ่วงด้วยสายตาที่ว่างเปล่าเพียงเท่านั้นจนรถจอดสนิท "ลงไป""ปาร์คจะไปไหนคะ คุณพ่อบอกให้เราอยู่ด้วยกัน..""ไปคุมผับ""งั้นบีบีขอตามไปด้วยได้ไหมคะ จะได้ศึกษาไว้ เพราะวันหนึ่งเราก็ต้องช่วยกันดูแลอยู่แล้ว""ไม่จำเป็น""แต่ปาร์คคะ..""กลัวอะไร? หลิวก็อยู่กับปกรณ์ไง ยังไม่พอใจเธออีกหรอ จะไปดูฉันล่าด้วยเลยไหมล่ะ""ถ้าปาร์คหาที่ลง บีบีก็พร้อม""ฉันไม่มีทางแตะต้องเธอ ไปซื้อกินยังจะดีกว่าอีก""ปาร์ค!""ลงไป!!" บีบีมองหน้าชายคู่หมั้นทั้งน้ำตา เธอทั้งเสียใจและโกรธเคืองคนตรงหน้าจนพูดไม่ออก แต่ปาร์คกลับมองเธอพร้อมแสยะยิ้ม สำหรับปาร์ค เขาคิดว่าคนที่ควรเสียใจมากที่สุดน่าจะเป็นใบหลิวมากกว่า เพราะเธอโดนพ่อเขาว่าขนาดนั้นหญิงสาวยอมลงจากรถแต่โดยดีและมองดูรถของคู่หมั้นหนุ่มแล่นไปจนลับตา ก่อนจะรี

..ข่าวบนหน้าจอโทรทัศน์ในห้องพิเศษของโรงพยาบาลดังขึ้น ใบหลิวมองดูข่าวนั้นอย่างไม่อยากเชื่อ หรือเรื่องนี้มันกำลังจะจบลงด้วยดีแล้วกันนะ “สมใจเธอรึยังล่ะ...เหอะ!” เสียงคนป่วยที่นอนไม่ฟื้นมาหลายชั่วโมงได้ดังขึ้น ใบหลิวรีบหันหน้ากลับมามองชายวัยกลางคนที่ตื่นมาก็หันมาประชดประชันเธอเลย แต่เธอก็ไม่ได้พูดตอบโต้หรือเถียงเขาแต่อย่างใด กลับหันไปหยิบน้ำเปล่ายื่นให้ชายคนนั้นแทน มีหรือที่เขาจะยอมรับน้ำจากเด็กสาว ปรเมตต์เมินหน้าหนีแก้วน้ำที่ใบหลิวยื่นให้ “ดื่มน้ำหน่อยเถอะค่ะ จะได้ดีขึ้น”“ฉันไม่ดื่ม”“ถึงจะรังเกียจฉัน แต่ก็ควรห่วงสุขภาพตัวเองนะคะ”“เด็กยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม กล้ามาเสนอหน้าสอนฉันหรือ”“รอให้หายดีก่อนดีกว่าไหมคะคุณลุง ค่อยคิดแผนขัดขวางทีหลัง”“เด็กนี่! ไม่กิน!” ปรเมตต์ล้มตัวนอนลงพร้อมกับหันหลังให้ใบหลิว หญิงสาวกรอกตาก่อนจะถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่ายกับความดื้อของคนแก่รุ่นพ่อ ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้เขาอยู่ดี แต่ปรเมตต์ก็กลับสะบัดมือเธอออ

..ภายในร้านอาหารบ้านๆ เต็มไปด้วยลูกค้าแน่นไปหมด กิจการกำลังดำเนินไปได้ดีจนทุกคนวิ่งวุ่น ใบหน้าเปื้อนต้อนรับลูกค้าตลอดเวลาอย่างมีความสุข ทำให้หญิงสาวแทบจะน้ำตาคลอ เธอไม่อยากทำลายรอยยิ้มนั้นเลยแม้แต่น้อย ใบหลิวยืนมองผู้เป็นแม่อยู่ไกลๆ แต่ไม่ยอมเข้าไปที่บ้านเสียที ปาร์คเองก็ไม่ได้ว่าอะไร ได้แค่ยืนรอข้างๆ รอให้เธอพร้อมที่จะก้าวเข้าไปกับเขาปาร์คจับมือใบหลิวไว้แน่นเป็นเชิงให้กำลังใจ แต่ถึงอย่างนั้นใบหลิวก็ยังคงทำหน้าเศร้ามาคลาย จากที่ไม่ได้เจอแม่มาหลายเดือน และไม่เคยได้แวะเวียนมาเยี่ยมหา แต่เธอก็ส่งเงินมาให้ตลอดไม่ขาด แต่พอกลับมาเจอกันอีกครั้งก็ไม่รู้ว่าแม่ของตนจะดีใจหรือเสียใจ “เข้าไปกันเถอะ”“ค่ะ..” ใบหลิวตอบปาร์คก่อนจะเดินนำเขาเข้าไปยังร้านอาหารที่เธอกับแม่ช่วยกันสร้างขึ้น ใบหลิวเดินเข้าไปทั้งที่ผู้เป็นแม่ยังไม่เงยหน้าด้วยซ้ำแต่ก็ยังร้องเรียกทักทายเพราะคิดว่าเธอเป็นลูกค้า “เชิญก่อนจ้า...ด้านในว่าง...ไอ้หลิว!!”“แม่” ผู้เป็นแม่ละทิ้งทุกอย่างด้วยความดีใจที่เห็นลูกสาวท