7. แผนการล้มเหลวและเหตุอันตราย

.

เสียงทุ้มที่คุ้นหูดังขึ้นมาจากด้านหลังของใบหลิว เธอหันไปมองอย่างรวดเร็วก็พบว่าปาร์คได้มายืนอยู่ใกล้ๆ เธอแล้ว เขาก้มหน้าลงไปใกล้เธอจนเธอก้าวถอยหลังแทบไม่ทัน

ปาร์คได้กลิ่นสบู่อ่อนๆ แทนที่จะเป็นกลิ่นน้ำหอมหรือกลิ่นเหล้า เขาก็เข้าใจทันทีว่าน้องสาวคนสวยตรงหน้าได้ไปแวะโรงแรมที่ไหนมาสักที่หนึ่ง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างไม่ชอบใจนัก

ใบหลิวค่อยๆ เดินถอยหลังเพื่อที่จะเตรียมวิ่งขึ้นบันไดหนีความคาดคั้นจากเขา แต่เพราะความที่ยังไม่ได้สติครบถ้วนและบวกกับห้องมันมืดเธอจึงมองไม่เห็นขั้นบันไดใกล้ๆ ใบหลิวสะดุดขั้นบันไดจนทรงตัวไม่ได้ ปาร์คเห็นอย่างนั้นจึงรีบคว้าเอวคอดกิ่วของเธอไว้

"อื้อออ...."

"....."

เสียงครางเบาเล็ดลอดออกจากปากสวยเมื่อโดนสัมผัส ใบหลิวรีบเอามือปิดปากตัวเองแน่นพร้อมกับมองปาร์คที่ทำหน้านิ่งไม่สะทกสะท้านและไม่ได้พูดอะไรออกมา อุณหภูมิในร่างกายของหญิงสาวเริ่มร้อนขึ้นจนฝ่ามือของปาร์ครู้สึกได้ เขาลองบีบเอวบางของเธอเบาๆ

"อึ๊...อื้มมม"

"........."

มันเป็นอย่างที่เขาคิด...ปาร์ครู้ทันทีว่าน้องสาวของเขาโดนวางยาเข้าเสียแล้ว ปาร์คไม่ได้ซักไซ้อะไรแต่เขากลับคว้าตัวใบหลิวอุ้มขึ้นท่าเจ้าหญิงทันที ก่อนจะเดินขึ้นบันไดตรงไปที่ห้องของเธออย่างเงียบๆ ใบหลิวเองก็เอาแต่ปิดปากแน่นกลัวว่าคนที่อุ้มอยู่จะได้ยินเสียงน่าอายของเธอ

ปาร์คอุ้มใบหลิวเข้ามาในห้องก่อนจะปล่อยเธอลง พร้อมหันหลังไปล้อกกลอนประตู ใบหลิวเห็นอย่างนั้นถึงถอยหลังกรูออกห่างจากเขา ชายหนุ่มหันหน้ากลับมาจ้องเธอเขม็ง

คิ้วเข้มขมวดไม่คายสายตาของเขาดุดันจนใบหลิวเริ่มหวาดหวั่นนิดๆ เธอจึงหลบตาเรียวของเขาแล้วเฉมองไปทางอื่น ปาร์คเดินเข้ามาจับมือของเธอแน่นจนใบหลิวรู้สึกเจ็บ 

"อ๊ะ!..พี่ปาร์ค! มันเจ็บนะ!"

"ไปไหนกับใครมา ถึงได้โดนวางยาแบบนี้?"

"ไม่ได้ไปไหนกับใครทั้งนั้นแหละ! ปล่อยใบนะ!"

ใบหลิวพยายามแกะมือของปาร์คออก แต่กลับทำให้เขาบีบข้อมือเธอแน่นขึ้นไปอีก ใบหลิวยังคงปฏิเสธกับทุกคำถามของเขาเสียงแข็ง ปาร์คก้มหน้าพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้เพื่อดมกลิ่นอีกครั้งเป็นการยืนยัน

"นี่มันกลิ่นสบู่ของโรงแรมชัดๆ...ถ้าไอ้บิลรู้มันจะเสียใจแค่ไหน"

"มันไม่ใช่อย่างที่พี่คิดก็แล้วกัน"

"มันจะไม่ใช่ได้ยังไง? โดนมอมยาแบบนี้"

"ไม่ได้โดน! และใบก็ไม่ได้กลัวด้วย ใบเอาตัวรอดได้!!"

"หรอ?"

ปาร์คพูดเพียงสั้นๆ และไม่พูดเปล่า เขาดึงแขนเธอให้เดินตามเขา ใบหลิวยื้อรั้งตัวเองไม่ยอมไปตามแรงของเขาแต่ก็สู้แรงเขาไม่ได้ ปาร์คลากใบหลิวมายังข้างเตียงก่อนจะเหวี่ยงเธอลงไปบนเตียงนุ่มพร้อมกับตามไปคร่อมร่างของเธอและล็อคแขนไว้ด้วยมือใหญ่เพียงข้างเดียว

ใบหลิวตกใจกับการกระทำนี้ของคนที่เธอมองว่าเป็นพี่ชายมาตลอด ดวงตาเรียวของเขามองเธอนิ่งทั้งที่เธอพยายามดิ้นจากการเกาะกุมของเขา ปาร์คใช้มืออีกข้างจับคางของเธอให้เงยขึ้น แต่ก็ยังคงเห็นแววตาแข็งกร้าวที่ต่อต้านเขา

ปาร์คยกยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับเลื่อนมือลงมาจับเอวคอดกิ่วและบีบมันเบาๆ อีกครั้ง มือหนาไล้เลื่อนลงไปยังต้นขาเนียน สายตายังคงจับจ้องไปที่ใบหน้าของเธอที่เริ่มแดงเรื่อ ร่างกายของเธอร้อนขึ้นจนรู้สึกได้

"อ๊ะ...อื้อออ...ปล่อย..."

ใบหลิวกลั้นเสียงครางของเธอพร้อมกับเบือนหน้าหนีสายตาเรียวสวยนั้น เพราะเธอไม่อยากให้เขาเห็นใบหน้าของเธอตอนนี้ ปาร์คค่อยๆ ไล้ปลายนิ้วเรียวของเขาเข้าใต้กระโปรงสั้นถึงแค่ขาอ่อนเนียนเพียงเท่านั้น

ใบหลิวถึงกับบิดสะโพกเข้าหามือเขาเพื่อรับสัมผัสอย่างห้ามตัวเองไม่อยู่ เธอหันมามองเขาด้วยสีหน้าท่าทางที่เขาเองก็ต้องมองค้าง สายตาที่เอ่อไปด้วยน้ำตาที่คลอเบ้ากำลังออดอ้อนเขาพร้อมด้วยใบหน้าที่แดงเรื่อนั้นทำเอาสติของเขาเองเกือบหลุด ปาร์คเผลอมองร่างกายที่น่าเย้ายวนก่อนจะขบกรามแน่นและลุกออกไปจากเตียง

"ไหนบอกว่าเอาตัวรอดได้?"

"........"

"ไหนบอกว่าไม่ได้โดนมอมยา?"

"........"

"ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่น เธอไม่รอดไปแล้ว"

ใบหลิวลุกขึ้นก้มหน้าโดยไม่ตอบอะไรเขา ตัวของเธอยังคงสั่นเทาเพราะใจหนึ่งเธอก็กลัว อีกใจหนึ่งก็รู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอคิดว่าที่เธอใจเต้นรัวคงเป็นเพราะฤทธิ์ของยาที่เธอรู้ดีอยู่แล้ว เพียงแค่เธอไม่อยากยอมรับกับเขาเพียงเท่านั้น

ใบหลิวแค่อยากแสดงว่าเธอไม่เป็นไรแต่กลับโดนแกล้งหยอกเล่นกับไฟในกายของเธอซะอย่างนั้น โดยไม่รู้เลยว่าปาร์คเพียงแค่จะสอนเธอเท่านั้น

"....แกล้งกันแรงไม่หรือเปล่าคะ?"

"แกล้งหรอ? พี่ตั้งใจจะสอนว่า ต่อให้เธอเก่งแค่ไหนก็สู้แรงผู้ชายไม่ได้หรอกนะ"

"สอนหรอคะ?....งั้นพี่ปาร์คช่วยสอน...ให้มากกว่านี้หน่อยได้ไหมคะ?..."

ใบหลิวเดินลงจากเตียงก่อนจะเดินเข้ากอดคอของคนที่ยืนสอนเธออยู่ เธอยื่นหน้าเข้าไปใกล้พร้อมกับลูบไล้อกแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามอย่างเชื้อเชิญ เป็นเพราะฤทธิ์ยาหรือเปล่าที่ทำให้เธออาจหาญใจกล้าแบบนี้ แต่ใบหลิวกลับคิดเพียงแค่ว่าจะแกล้งเขาคืนกลับเท่านั้น

ปาร์คมองใบหลิวนิ่งก่อนจะค่อยๆโน้มหน้าเข้าไปใกล้ แต่เธอกลับผละออกและเดินถอยหลังจูงมือเขาไปยังเตียงใหญ่ เมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้พอเธอจึงผลักเขาลงบนเตียงนุ่มแต่ตามไปคร่อมร่างหนาของเขาไว้ ใบหลิวก้มหน้าลงไปกระซิบข้างหูของปาร์คพร้อมกับพ่นลมหายใจร้อนไปที่หลังใบหู ทำเอาสติของเขาแทบขาด

"เป็นฝ่ายโดนแกล้งซะบ้าง ถือว่าหายกันนะคะ.."

เธอหันมายกยิ้มและเตรียมที่จะลุกออกไป แต่ปาร์คกลับกอดเอวเธอไว้แน่นและเงยหน้ามองเธอด้วยสีหน้าจริงจัง ใบหลิวถึงกับเขินจนหน้าแดงเรื่อที่ถูกสายเรียวที่มีเสน่ห์นั้นจ้องมอง

ปาร์คพลิกตัวกลับและคร่อมร่างเธอไว้ดังเดิม เขาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวเองออกเผยให้เห็นกล้ามเนื้อเป็นก้อนที่เรียงกันสวย และเขายังจ้องหน้าเธอไม่วางตา

"หลิว...พี่ไม่เล่น.."

เสียงทุ้มต่ำของเขาดูหนักแน่นจนใบหลิวเริ่มหวั่น สถานการณ์ตอนนี้มันเริ่มจะไปกันใหญ่ ปาร์คก้มหน้าลงมาดอมดมซุกไซร้ซอกคอขาวเนียนของเธอ ทำเอาหญิงสาวที่อยู่ใต้ร่างถึงกับสะดุ้ง

มันเริ่มไม่เหมือนที่เธอคิดไว้ ความกลัวเริ่มมีมากกว่าฤทธิ์ยาที่โดนมอมมาเสียอีก ปาร์คยังคงซุกไซร้ซอกคอไปมาและเลื่อนลงมาเรื่อยๆ จนถึงเนินอก ใบหลิวเองก็ยังคงช็อกตัวแข็งทื่อด้วยความกลัว น้ำตาของเธอเริ่มเอ่อล้นออกมาอีกครั้งเมื่อมือเรียวของคนบนร่างกำลังจะปลดสายเดี่ยวของเธอออก

"ม..ไม่...ไม่! พี่ปาร์ค!"

"หืม?...เธอก็ดูยั่วยวนเก่งเหมือน..เคย...คงไม่เป็นไรไม่ใช่?"

ปาร์คกระซิบข้างหูของหญิงสาวที่เขาเรียกว่าน้องสาว ใบหลิวเองยังคงดันอกแกร่งของเขาออกทั้งน้ำตา ครั้งนี้เธอกลัวจริงๆ ร่างเล็กสั่นเทาสะอึกสะอื้นและมองเขาพร้อมส่ายหน้า ปาร์คเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าน้ำตาของเธอและร่างกายที่สั่นเทาเหมือนลูกนก ปาร์คลุกออกจากตัวเธอและหันหลังให้

"คราวนี้คงจำได้ขึ้นใจแล้วนะหลิว...ว่าผู้ชายน่ากลัวแค่ไหน"

"อึก...ฮึกๆ ฮือ...."

ปาร์คพูดบอกใบหลิวและบอกตัวเอง ที่เขาเองก็เกือบเผลอไปแล้ว ถ้าฤทธิ์ยาแรงกว่านี้เขาคงจะห้ามใจไม่ได้แน่ๆ.... เสียงสะอื้นของใบหลิวทำให้เขาหันกลับมาและเห็นว่าเธอยังคงร้องไห้จนตัวสั่น เขาจึงเดินเข้าไปนั่งข้างๆ เตียงก่อนจะค่อยๆ กอดและลูบหัวของเธอเพื่อปลอบโยน...

"พี่...ขอโทษ...พี่คงเล่นแรงไป"

"..ฮือ..."

"ไม่โกรธพี่นะครับ"

"ฮึกๆ...อือ..."

ปาร์คพูดทั้งยังกอดและลูบหัวปลอบเธอ แม้ใบหลิวจะพยักหน้าแต่เธอก็ยังไม่เลิกสะอื้นเขาจึงกอดและลูบหัวเธอทั้งอยู่อย่างนั้นจนใบหลิวผล็อยหลับไปทั้งคราบน้ำตา ปาร์คเห็นว่าเธอหลับไปแล้วจึงจัดแจงให้เธอดีๆ และก็เห็นว่าชุดของเธอมันวาบหวิวเกินไป จึงถอดเสื้อเชิ้ตของตัวเองคลุมทับชุดเดรสของเธอแทน

พอใบหลิวสวมแล้วก็เหมือนเด็ก ชายเสื้อเชิ้ตของเขาคลุมร่างเธอเกือบถึงเข่า ปาร์คเบีอนหน้าหนีด้วยใบหน้าแดงเรื่อ ภายในใจคิดว่ามันอันตรายต่อใจเขามากกว่าชุดเดรสเสียอีก..

ปาร์คปิดไฟและเดินออกมาจากห้องโดยเปลือยท่อนบน แต่เมื่อออกมาก็เห็นว่าออดี้ยืนกอดอกพิงกำแพงอยู่หน้าห้องด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์นัก พอออดี้เห็นเพื่อนเดินออกมาจึงรีบเดินเข้ามาไปเขา

"มึงเข้าไปทำอะไรตั้งนานสองนาน....และยังออกมาสภาพนี้อีก?"

สีหน้าจริงจังของออดี้ทำเอาปาร์คอึดอัดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ปาร์คถอนหายใจก่อนเล่าให้ฟังแต่ก็ไม่ทั้งหมด สีหน้าของเพื่อนก็คลายกังวลลงไปบ้าง แม้จะเอะใจแต่เหมือนออดี้เองก็ไม่อยากถาม อาจจะเป็นเพราะเขายังเชื่อใจเพื่อนของเขาอยู่

"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว...กูกลับห้องก่อนนะ"

"อืม...เรื่องนี้กูจะไม่บอกอะไรบิลละกันให้มึงบอกมันเอง"

"เออ"

ปาร์คตอบรับสั้นๆ ก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องของตนเองที่อยู่ตรงข้ามไป หลังจากเข้าห้องมาแล้วปาร์คกลับยืนนิ่งหน้าประตูภาพในหัวกลับคิดถึงสีหน้าและท่าทางของใบหลิว ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างที่เขามองและได้สัมผัส กลิ่นหอมหวานที่น่าหลงใหลที่เขาได้ดอมดม กลิ่นกายของเธอยังคงติดอยู่ปลายจมูก ทำเอาใจของเขาแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว 

"เกือบไปแล้ว ไอ้ปาร์ค...."

ปาร์คสบถกับตัวเองก่อนจะสะบัดความคิดออกแล้วเดินไปอาบน้ำเตรียมเข้านอน เขาคิดว่าตื่นมาคงจะดีขึ้นและความคิดเหล่านี้จะหายไปเอง ที่เป็นแบบนี้อาจจะเพราะเขายังไม่ได้นอนถึงได้ขาดสติ...

.