8. เข้าใจผิด

.

 ปังๆๆๆ!!

"ไอ้ปาร์ค!! ตื่นโว้ยยย!!"

เสียงเคาะประตูลั่นพร้อมกับเสียงตะโกนเรียกของบิลลี่เพื่อนรัก ทำเอาปาร์คต้องตื่นและเดินไปเปิดประตูทั้งที่ตาข้างหนึ่งยังปิดอยู่ บิลลี่มองเขาอย่างหน้าตาตื่น ปาร์คทำหน้างงเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไร 

"มึงรีบไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปข้างล่างเลย"

"...อืม...มีไร?"

"บีบีมาหา นั่งรอมึงอยู่ที่ห้องรับแขก...เขาบอกติดต่อมึงไม่ได้"

"......."

ปาร์คเงียบไปก่อนเรื่องราวเมื่อคืนจะแล่นเข้ามาในหัวของเขา ทำเอาเขาหัวเสียไม่น้อยที่ยังนึกถึงเรื่องของน้องสาวเพื่อนอยู่ทั้งที่พึ่งจะตื่นแท้ๆ ปาร์คขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าตอบรับเพื่อน

"เร็วๆ นะเว้ย"

"...เออ"

ปาร์คเดินกลับไปอาบน้ำแต่งตัว ไม่นานนักเขาก็ลงมายังชั้นล่างก็เห็นว่าแฟนสาวของเขานั่งรออยู่พร้อมกับเพื่อนๆของเขา สาวสวยแต่งตัวเรียบร้อยเสื้อเชิ้ตพอดีทรงกับกางเกงสแลคเอวสูงรับกับรูปร่างของเธอได้พอดิบพอดี เธอยืนขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาคนที่พึ่งเดินลงมา

"ปาร์คคะ? ทำไมไม่ตอบข้อความบีบีเลย"

"...เมื่อคืนเกิดเรื่องนิดหน่อยน่ะ..."

เมื่อปาร์คพูดจบก็พอดิบพอดีกับที่ใบหลิวเดินลงมาจากชั้นบนด้วยท่าทีงัวเงีย เธอเดินขยี้ตาลงจากบันไดโดยไม่สนใจว่ามีใครอยู่บ้าง ทุกสายตาจ้องมองใบหลิวด้วยความอึ้ง ยิ่งแฟนสาวของเขายิ่งอึ้งไปกันใหญ่

พวกเขาไม่ได้ตะลึงอะไรนอกจากเสื้อที่เธอใส่ลงมา กาย บิลลี่และบีบีหันไปมองปาร์คด้วยความสงสัย ยิ่งบิลลี่มองเขาอย่างคาดคั้น เพราะทุกคนในบ้านตื่นกันหมดแล้ว มีแค่ปาร์คกับใบหลิวเท่านั้นที่ตื่นมาพร้อมกัน เพราะเมื่อคืนเหมือนว่าคนที่ตื่นอยู่หลังจากที่พวกเขาหลับก็คือปาร์คเพื่อนรักนั่นเอง ใบหลิวเดินผ่านพวกเขาตรงไปยังห้องครัวและเปิดตู้เย็นเพื่อจะหยิบน้ำมาดื่ม

"ปาร์คคะ...เสื้อตัวนั้น..ใช่เสื้อตัวโปรดของปาร์ครึเปล่าคะ?" -บีบี

"เสื้อมึงไม่ใช่หรอไอ้ปาร์ค" -กาย

"หมายความว่าไงวะ?" -บิลลี่

"...อืม ใช่ เมื่อคืนหลิวกลับมาก็ตี4แล้ว แถมยังเมามาอีกด้วยน่าโดนมอมยา กูเห็นว่าเสื้อมันโป๊เกินไปเลยถอดเสื้อให้ใส่..." -ปาร์ค

"โดนมอมยา!? แล้วยังไงต่อ? มึงก็เลยไปส่งน้องกูที่ห้องแล้วอยู่กับน้องกูสองต่อสองงี้หรอวะ?" -บิลลี่

"ไอ้บิล มึงก็ใจเย็นๆก่อนดิวะ นี่ไอ้ปาร์คนะเว้ย" -กาย

"......."

บิลลี่ยอมเงียบลงดึงสติของตัวเองและพยายามใจเย็น บิลลี่มองหน้าเพื่อนของเขาอีกครั้งอย่างช่างใจ ส่วนบีบีนั้นนิ่งเงียบไป เพราะภายในหัวคิดว่ายังไงผู้ชายกับผู้หญิงอยู่ด้วยกันสองคนก็ต้อง....

"กูเป็นพยานให้ไอ้ปาร์คเพราะกูยืนอยู่หน้าห้อง"

ออดี้พูดขึ้นทำให้ทุกคนถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่บีบีกลับยังเคลือบแคลงในใจเพราะปกติเขาจะตอบข้อความเธอกลับมาแม้จะสั้นๆ แต่ก็เขาก็ตอบ แต่เมื่อคืนเขาเงียบหายไปเลยจนเป็นเหตุต้องมาอยู่ที่นี่

"งั้นก็แล้วไป...กูแค่โกรธ..ที่น้องกูโดนมอมยา...โชคดีแล้วที่เป็นมึงไม่ใช่ไอ้ออดี้"

"อ้าว ทำไมมึงพูดอย่างนั้นล่ะครับเพื่อน" 

ออดี้ตีไหล่บิลลี่เบาๆ พร้อมกับพูดเชิงน้อยใจ ใบหลิวที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวก็เดินกลับมาอีกครั้งเตรียมจจะขึ้นไปอาบน้ำ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าทุกคนมองเธอเป็นตาเดียวยกเว้นปาร์ค

"มีอะไรหรอคะ?"

บิลลี่เดินเข้าไปดีดหน้าผากใบหลิว เธอทำหน้ายู่เมื่อพี่ชายของเธอแกล้ง แต่สีหน้าของใบหลิวก็ต้องสลดเมื่อสีหน้าของบิลลี่แสดงออกถึงความโกรธจริงๆ 

"ทำไมต้องดื้อถึงขนาดไปโดนมอมยาฮะ?"

"........"

ปาร์คปรายตามองใบหลิวเมื่อคำถามของบิลลี่ดังขึ้น ใบหลิวเองรีบหลบตาของปาร์คทันทีพร้อมกับใบหน้าที่เริ่มแดงเรื่อขึ้นมา แต่เธอก็ไม่ยอมพูดอะไร ได้แต่ยืนนิ่งๆฟังบิลลี่บ่น

"ถ้าเกิดไปพลาดไปเจอคนไม่ดีทำยังไง?"

"......"

"โชคดีแค่ไหนที่รอดมาได้ พี่เป็นห่วงแทบแย่"

"......."

"จะเลิกดื้อได้หรือยังเจ้าใบ?"

"พี่บิลก็ส่งใบกลับบ้านสิคะ"

"ไม่ วันนี้ต้องไปทำงานกับไอ้ปาร์คที่โรงงาน"

"ห๊ะ?! ไม่เอาอ่ะ!"

"ไม่ได้! ...ไอ้ปาร์คกูฝากน้องสาวกูไปทำงานด้วย เจอกันที่โรงงาน"

"......."

บิลลี่พูดคำขาดก่อนจะเดินออกไปเตรียมไปทำงานช่วงบ่าย ที่ไม่ได้เข้าโรงงานตั้งแต่เช้าเพราะปาร์คได้ลาไว้ให้ครึ่งวัน ปาร์คไม่ได้ตอบอะไร แต่ดูเหมือนว่าเขาคงหนีไม่พ้นอยู่ดี ใบหลิวเดินขึ้นบันไดด้วยความไม่พอใจ เหลือไว้เพียงบีบี กาย ออดี้และปาร์คเท่านั้น

"บีบี ไปทำงานก่อนก็ได้นะครับ"

"คะ? แต่......."

"บีบีครับ"

ปาร์คเรียกเธอด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ บีบีไม่ตอบอะไรได้แต่เพียงพยักหน้าแล้วเดินออกไป เธอรู้ดีอยู่แล้วว่าปาร์คไม่เคยรักเธอเลย แต่เพราะพ่อของเขาเท่านั้น แม้แต่ตัวเธอเขายังไม่เคยแตะต้อง

บีบีเห็นว่าปาร์คยังลอบมองน้องสาวเพื่อนคนนั้นอยู่ตลอด แม้เธอจะไม่พอใจแต่เรียกร้องไปกว่านี้ไม่ได้ เธอยังไม่อยากให้ความสัมพันธ์ปลอมๆ ของเธอกับปาร์คมันพังลง

"มึงใจร้ายกับบีบีเกินไปเปล่าวะ?" -กาย

"กูรู้นะเว้ยว่ามึงไม่ได้รักบีบี....แต่มึงจะมาสนใจน้องสาวเพื่อนก็ไม่ได้เหมือนกันนะไอ้ปาร์ค" -ออดี้

"......." -ปาร์ค

"เพราะไอ้บิลลี่มันไว้ใจมึงมากเกินกว่ามึงจะข้ามมันได้" -ออดี้

"...ยังไงกูก็ขอบใจมึงนะ ไอ้ออดี้ที่ช่วยกู..."  -ปาร์ค

"เพื่อนต้องช่วยเพื่อน...ว่าแต่...พวกมึงหมายถึงเรื่องอะไรวะ?" -กาย

"........"

กายถามเพื่อนทั้งสองของตนอย่างสงสัยในบทสนทนา แต่เพื่อนของเขากลับเงียบไม่ได้ตอบอะไร ออดี้ดยนกุญแจรถให้ปาร์คเพราะวันนี้เขาไม่ได้มีแพลนที่จะไปไหน และบิลลี่ก็เอารถของไอ้ปาร์คไปทำงานก่อนแล้ว

ปาร์คเดินไปนั่งที่โซฟาเพื่อรอหญิงสาวที่เขาจะพาไปทำงานด้วย ปาร์คนั่งคิดถึงภาพที่ใบหลิวเดินลงพร้อมใส่เสื้อเชิ้ตของเขา แม้ไม่ใช่ชุดที่หวือหวาแต่ก็ชวนให้หนุ่มใหญ่อย่างเขาใจเต้นไม่น้อย

หญิงสาวที่หยอกล้อเขาแรงใช่ย่อยเล่นซะเขาเกือบขาดสติยับยั้งช่างใจ แถมยังโดนเข้าใจผิดอีก ชีวิตที่เรียบง่ายของเขาไม่เคยปั่นป่วนขนาดนี้มาก่อน มีเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน มันน่าแปลกที่เขาไม่ได้รู้รังเกียจที่จะมีเรื่องเข้าใจผิดกับเธอเลย กลับรู้สึกสนุกเสียอย่างนั้น ปาร์คยิ้มกับตัวเองเมื่อตกอยู่ในภวังค์ความคิดโดยไม่ได้มองเพื่อนทั้งสองของเขาที่กำลังจ้องมองท่าทีของเขาอยู่

"ไอ้ปาร์คมันเป็นอะไรวะ นั่งยิ้มคนเดียวนานสองนาน" -กาย

"มันกำลังสับสนกับตัวเองอยู่ เดี๋ยวมันก็ได้สติ" -ออดี้

"หรือมัน...โดนของ?" -กาย

"อืม...น่าจะเมาขนมหวาน" -ออดี้

"กูได้ยิน" -ปาร์ค

"อ้าว...มึงก็มีสตินี่หว่า" -ออดี้

ปาร์คมองเพื่อนด้วยสายตาเชือดเฉือน ก่อนจะหันไปมองยังบันไดทางลงจากชั้นสองก็เห็นใบหลิวเดินลงมาด้วยชุดกระโปรงสั้นทรงเอและเสื้อเกาะอกรัดรูปพร้อมกับเสื้อสูทคลุมไหล่ รองเท้าบูตส้นสูงประมาณสองนิ้ว

ออดี้ยืนมองสาวสวยตรงหน้าด้วยสายตาหยาดเยิ้ม กายถึงกับทำหน้าเลิ่กลั่กก่อนจะมองใบหลิวด้วยรอยยิ้มหวาน แต่ปาร์คกลับดึงหน้าขมวดคิ้วแน่น เมื่อใบหลิวเดินลงถึงขั้นสุดท้ายของบันไดด้วยยิ้ม เพราะพวกพี่ๆ มองเธอขนาดนี้แสดงว่าเธอแต่งตัวดูดี 

"ไปเปลี่ยนชุด"

"ห๊ะ?!"

"ไม่สุภาพ"

ปาร์คพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเพราะความหัวเสีย ทำไมเขาต้องหงุดหงิดแค่เพราะเธอแต่งตัวก็ไม่รู้ ปาร์คคิดว่าน่าจะเพราะห่วงน้องสาวและถ้าแต่งตัวแบบนี้ไปบิลลี่ได้ว่าเขาแน่ๆ ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าสวยหุบลงแทบจะทันทีก่อนจะหันไปส่งสายตาคาดโทษคนสั่ง

"แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่ยังไม่เดินลงมาถึงล่ะ" 

ใบหลิวเดินกลับขึ้นไปอีกครั้งและยังคงได้ยินเสียงของปาร์คตามหลังมา ออดี้กับกายเริ่มสงสัยในสถานการณ์ตอนนี้ เพราะดูว่าใบหลิวจะเชื่อฟังปาร์คผิดจากเดิม ถ้าเป็นปกติเธอก็คงจะบอกว่าไม่เปลี่ยนถ้าไม่พอใจก็ไม่ต้องพาไปด้วยแน่ๆ 

"กางเกงขายาว"

"ไม่มี!"

"หรือจะให้พี่ขึ้นไปหาให้ใส่?"

"ไม่ต้อง! มีแล้วก็ได้!"

"หึ..."

ทั้งสองตะโกนเถียงกันระหว่างกลางบันไดกับโซฟา กายและออดี้มองทั้งคู่สลับกันไปมา ออดี้นั่งลงที่เดิมแล้วเริ่มมองปาร์คด้วยความสงสัยมากกว่าเดิม

"อะไร?"

"มึงห้ามน้องแต่งตัวทำไม?"

"กูไม่ชอบ มันโป๊...."

เสียงของปาร์คเริ่มขาดหายไป คิ้วที่ขมวดเริ่มคลายเมื่อพึ่งคิดถึงคำตอบที่ตัวเองตอบไป แต่กลับเป็นออดี้และกายที่คิ้วเริ่มขมวดชนกันแล้วมองเพื่อนอย่างสงสัย

"กูหมายถึง..ไปทำงานแล้วมันไม่สุภาพ" -ปาร์ค

"มึงกลัวคนอื่นมองน้องว่างั้น?" -ออดี้

"........" -ปาร์ค

"ทำตัวเป็นเสี่ยแก่หวงเด็กไปได้นะมึงเนี่ย" -กาย

"กูแค่ห่วงน้องสาว เหมือนที่กูห่วงเปียนั่นแหละ" -ปาร์ค

"เปีย มึงยังไม่ห้ามเสียงแข็งขนาดนี้เลยไอ้ปาร์ค" -กาย

"ปกติมึงก็ไม่ได้สนใจใครจะแต่งตัวยังไงอยู่แล้ว" -ออดี้

"แต่นี่มันโรงงานกูไง อีกอย่างไอ้บิลคงได้ต่อยกูแน่ถ้ากูปล่อยไปแบบนั้น" -ปาร์ค

ปาร์คตอบเพื่อนไปแบบปัดๆ ก่อนที่จะโดนซักไซ้อะไรต่อ ใบหลิวก็เดินลงมาด้วยใบหน้าบึ้งตึง เธอใส่กางเกงสแลคเอวสูงสีดำพอดีทรง และเสื้อเกาะอกสีครีมไม่เว้าลึกปิดเนินอกมิดชิด และสวมทับด้วยเสื้อชุดสีดำรองเท้าส้นสูงปลายแหลมสีขาว ปาร์คยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะลุกและเดินนำไปที่รถ

"ลุคนี้น้องใบก็สวยนะครับพี่ว่า" -ออดี้

"ดูเป็นผู้ใหญ่ดีครับ"- กาย

"แต่ใบไม่อยากแต่งตัวแก่นี่คะ" 

ใบหลิวพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนก่อนจะส่งยิ้มให้กายและออดี้ ไม่ทันได้คุยกันมากนักเสียงแตรรถก็ดังขึ้นเหมือนเร่งเธอ ใบหลิวบอกลาพี่ๆ ก่อนจะรีบเดินเข้าไปขึ้นรถคันหรูที่มีที่นั่งแค่สองที่ ใบหลิวกำลังจะคาดเข็มขัดปาร์คก็เหยียบคันเร่งอย่างเร็ว

"กรี๊ดดดดดด!! พี่ปาร์ค!!"

ปาร์คยิ้มเล็กน้อยก่อนจะผ่อนคันเร่งและกลับมาขับปกติ ใบหลิวมองปาร์คตาขวางก่อนจะรีบคาดเข็มขัดนิรภัยและหาที่จับ ปาร์คหัวเราะเบาๆ ก่อนจะขับรถไปอย่างอารมณ์ดี เขาแค่นึกอยากจะแกล้งเด็กแสบก็เท่านั้น ไม่ได้มีความคิดอื่นใด...

.

.