10. เปลี่ยนงาน

"หยุด!!!"

หญิงสาวคนสุดท้ายกำลังจะเง้อมือขึ้นมาตบใบหลิวอีกสักฉาด แต่ก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยห้ามเธอไว้เสียก่อนเธอจึงค้างอยู่อย่างนั้น ใบหลิวเห็นว่าเป็นจังหวะดีจึงประทับลงฝ่ามือลงบนหน้าผู้หญิงคนนั้นเต็มแรง ห้องที่เงียบลงทำให้เสียงฝ่ามือที่ปะทะเนื้อแก้มดังลั่นห้องนั้น

เพี๊ยะ!!!

ปาร์คมองใบหลิวนิ่งด้วยสายตาเรียบเฉย ทุกคนก้มหน้าหมดมีแต่ใบหลิวที่หันไปมองผู้มาเยือน ร่างสูงของเขาเดินเข้ามาหาเธอพร้อมใบหน้าและสายตาที่ดูดุดันมากกว่าปกติ

"นี่มันที่ทำงาน ไม่ใช่สนามมวย"

"เอ่อ...คือ...."

"ผมไม่รับฟังอะไรทั้งนั้น ไปแก้ตัวกับฝ่ายบุคคลเอง"

"คุณชรันขา....แต่เด็กนี่...."

"ลัลล์ลลิต เข้าไปพบผมที่ห้องด้วย"

ทุกคนไม่ทันได้เอ่ยปากพูดอะไร ปาร์คก็เดินเข้าห้องไปด้วยความหัวเสีย ส่วนหญิงสาวสี่คนก็ต้องเดินออกไปยังฝ่ายบุคคล ใบหลิวเดินตามปาร์คเข้าห้องไปไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้เดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ ใบหลิวก็พูดขึ้นมาอย่างหัวเสีย

"ใบไม่ได้เป็นคนเริ่มก่อน! พวกนั้นมาตบใบก่อน"

"......."

"แต่ถ้าพี่ปาร์คไม่เชื่อก็ตามใจ.."

"ทำไมไม่อดทนกับเรื่องง่ายๆ แค่นี้?"

"อดทน? ให้อดทนโดนคนอื่นตบฟรีๆ น่ะหรอคะ? หรือให้อดทนให้คนอื่นตราหน้าใบว่าเป็นเด็กเลี้ยงเป็นเมียน้อยพี่ อย่างนี้หรอคะพี่ปาร์ค.. เฮอะ...ไม่ใช่ทาง.."

"มันต้องอดทนรอเวลา...พอนานไป คนอื่นก็จะรู้เองว่าเป็นพี่น้องกันโดยที่ไม่ต้องพูดอะไร"

"กว่าจะถึงเวลานั้นใบคงโดนตบไปหลายฉาดแล้วมั้งคะ...พี่ปาร์คไม่ใช่คนเสียหายก็พูดได้สิ"

"เป็นข่าวลือกับพี่มันน่ารังเกียจจนคิดว่าเป็นเรื่องเสียหายขนาดนั้นเลยหรอ..หลิว?"

"ใช่ค่ะ! มันน่าอายที่ต้องมากลายเป็นเมียน้อยของคนที่คิดว่าเป็นเหมือนพี่ชาย...แค่คิดก็..."

คำพูดของใบหลิวทำให้ปาร์คจุกอกไม่น้อย แล้วไหนจะท่าทางของเธอที่ดูเหมือนมันเป็นเรื่องน่าขนลุกและเป็นไปไม่ได้นั่นอีก ปาร์คทั้งหงุดหงิดและโมโห เขาเองก็สับสนเหมือนกันว่าโมโหที่เธอก่อเรื่องหรือโมโหคำพูดของเธอ

ปาร์คย่างสามขุมเข้าไปหาใบหลิวที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะ เขาไม่ได้เบรกฝีเท้าเลยแม้ว่าจะใกล้ใบหลิวจนแทบจะตัวติด ใบหลิวก้าวถอยหลังจนติดโต๊ะทำงานของเขาอย่างไม่เข้าใจ ปาร์คเอาทั้งสองข้างตบลงบนโต๊ะทำงานดังลั่นพร้อมกับกั้นทางไม่ให้ใบหลิวหนี

ร่างเล็กสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ เขาจ้องมองเข้าไปในดวงตากลมสวยของผู้ที่เรียกว่าน้องสาวตรงหน้าและขบกรามแน่น ใบหลิวรู้สึกว่าใบหน้าหล่อเหลาของปาร์คยื่นเข้ามาใกล้เกินไปแล้ว แต่ไม่มีทางไหนให้เธอหนีหรือหลบเขาได้เลย

ก๊อกๆ!

"ขออนุญาตครับคุณชรัน..."

ประตูถูกเปิดออกกว้างพร้อมกับร่างของผู้ชายใส่สูทคนหนึ่งที่กำลังถือเอกสารอยู่ แต่ภาพตรงหน้ากลับทำให้ชายหนุ่มที่พึ่งเข้ามาถึงกับชะงัก มองดูใบหน้าหญิงสาวในชุดแม่บ้านที่หันมองเขาอยู่ก็ไม่คุ้นหน้าคุ้นตาเอาเสียเลย ภายนอกประตูเริ่มมองเข้ามาเห็นภาพที่ชวนเข้าใจผิด แต่ปาร์คกลับไม่ได้ถอยหนีแต่อย่างใด เขายังคงมองหน้าใบหลิวและค้างท่าเดิม

"เอ่อ...ขอโทษครับ.."

"เอาเอกสารวางไว้ตรงนั้น...แล้วออกไป"

"ครับ"

"ห้ามใครเข้ามารบกวน"

"ครับ คุณชรัน"

ชายหนุ่มคนนั้นเดินเอาเอกสารเข้ามาวางไว้ตรงโซฟารับแขก ก่อนจะรีบเดินออกไปพร้อมกับปิดประตูให้อย่างเรียบร้อย ได้ยินเสียงตะโกนจากข้างนอกกลายๆ ว่า ห้ามรบกวนคุณชรันตอนนี้

ใบหลิวงงงวยกับการกระทำที่ชวนเข้าใจของปาร์ค โดยเขาไม่สนใจสายตาของคนภายนอกที่มองเข้ามาเลย ใบหลิวหันกลับมามองหน้าปาร์คก็ปรากฏว่ามันใกล้แต่คืบเดียวจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจ

"พี่ปาร์ค! ถอยออกไปเลยนะ! นี่พี่ตั้งใจจะทำอะไรของพี่เนี่ย"

"ทำให้ข่าวลือเป็นเรื่องจริงเลยดีไหม? จะได้ไม่มีใครตราหน้าเพราะมันคือเรื่องจริง"

"พี่คิดบ้าอะไรอยู่..เรื่องมันก็ยิ่งแย่ไปกันใหญ่สิ ถอยออกไปนะ!"

ใบหลิวผลักใบหน้าหล่อนั้นให้ออกห่างจากเธอ ปาร์คเห็นอย่างนั้นจึงเปลี่ยนมาจับเอวยกตัวเธอขึ้นแล้ววางเธอให้นั่งบนโต๊ะทำงานของเขา โดยมีเขายืนอยู่ระหว่างขาเรียวของเธอ ปาร์คโน้มหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนใบหลิวต้องเอนตัวหนีจนทรงตัวไม่ได้จะหงายหลังอยู่แล้ว แต่โชคดีที่ปาร์คคว้าหลังและเอวเธอไว้ทัน

ทั้งสองใกล้กันมากเกินกว่าที่ตั้งใจไว้ สภาพท่าทางตอนนี้ใครเข้ามาเห็นคงคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ปาร์คเริ่มโน้มหน้าเข้าไปตามกลิ่นหอมหวานเหมือนขนมที่ตีขึ้นจมูก ใบหลิวหันหน้าหนีทันที ปลายจมูกโด่งแตะไปที่แก้มเนียนที่กำลังแดงเรื่อ

"พ..พี่ปาร์ค! ใบเป็นน้องสาวเพื่อนพี่นะ!!"

"......." 

ปาร์คหยุดชะงักเมื่อจู่ๆ ใบหลิวก็พูดขึ้นมาทำให้เรียกสติเขา ปาร์คเดินถอยหลังห่างจากใบหลิวก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้แล้วหันหลังให้เธอ ใบหลิวกระโดดลงจากบนโต๊ะทำงานของเขาโดยไม่หันกลับไปมอง เพราะรู้สึกว่าใบหน้าของเธอร้อนผ่าวขึ้นมาแถมใจเจ้ากรรมดันเต้นผิดปกติอีก ใบหลิวเอามือทาบอกพร้อมบอกกับตัวเองให้ใจเย็นลง 

"พี่คงให้เราทำงานที่นี่ต่อไปไม่ได้"

"ค่ะ งั้นใบขอตัวกลับบ้านเลยละกันนะคะ จะได้เตรียมเก็บกระเป๋ากลับไปอยู่กับแม่"

"...เห็นเราถนัดใช้แรงแบบนี้ แถมยังชอบเที่ยวกลางคืน งั้นก็ไปทำงานในผับของพี่แทน"

"เด็กเสิร์ฟ?"

"ตำแหน่งที่ว่างมีตำแหน่งเดียว นอกจากเธอจะไม่สู้งาน"

"ไม่สู้ค่ะ อยากกลับไปอยู่กับแม่"

พรวด!! 

"เจ้าใบ!!"

บิลลี่เดินพรวดพราดเข้ามาอย่างหน้าตาตื่น เมื่อได้ยินข่าวว่าน้องสาวของตนมีเรื่องวิวาทกับพนักงาน บิลลี่รีบเดินเข้ามาก่อนจะรีบเดินเข้าไปสำรวจใบหน้าของเธอที่แดงขึ้นมาอยู่ข้างหนึ่งและยังมีผมเผ้าที่กระเซิงไม่เป็นทรง บิลลี่เดินเข้าไปถามปาร์คทันที

"เกิดเรื่องขึ้นได้ยังไงวะ?"

"มึงถามน้องตัวดีมึงเองเลย"

"เจ้าใบ...?"

"ขี้เกียจเล่า!"

ใบหลิวตอบปัดๆ อย่างอารมณ์เสีย เพราะเธอก็ไม่ได้อยากจะมาทำงานที่นี่อยู่แล้ว ไม่ว่าเธอจะพยายามต่อต้านหรือสร้างปัญหาแต่พี่ชายของเธอก็ไม่มีทีท่าว่าจะส่งเธอกลับ แถมยังส่งเธอให้กับเพื่อนสนิทที่คิดว่าไว้ใจได้อีกโดยไม่รู้เลยว่าเพื่อนที่พี่ชายไว้ใจนั้นตัวแทบแนบชิดกับเธออยู่แล้ว

หรือจริงๆ แล้วนิสัยของปาร์คเป็นแบบนี้เพียงแค่เธอไม่เคยรู้ และมองว่าเขาเป็นเหมือนพี่ชายที่แสนดีมาตลอด ไม่ว่าอย่างไรก็เถอะ การที่แกล้งมาทำให้เธอใจเต้นอยู่บ่อยๆ มันไม่ค่อยจะปลอดภัยกับเธอสักเท่าไหร่

"แต่การวิวาทกันครั้งนี้ กูคงให้น้องมึงทำงานที่นี่ต่อไม่ได้"

"เออ กูเข้าใจ...เล่นไปตบพนักงานแบบนั้นทั้งที่มาวันแรก"

หลังจากที่บิลลี่ได้ฟังปาร์คเล่าเรื่องทั้งหมดแล้ว เขาก็ยอมรับความเห็นที่ใบหลิวจะไม่ได้ทำงานที่โรงงานต่อ บิลลี่คิ้วขมวดใบหน้าเคร่งเครียดจนไม่รู้จะทำอย่างไรต่อน้องสาวของเขาดี

"ไหนๆ น้องมึงก็ชอบใช้กำลัง...แถมยังตบตีเก่ง...เที่ยวกลางคืน...แต่งตัวเก่ง...ไม่เกรงกลัวใครอยู่แล้ว"

"นั่นน้องกูใช่ไหม?"

"ก็น้องมึงไง ร้ายๆ แบบนี้...ไปทำงานในผับน่าะจถนัดกว่า"

"มึงคิดงั้นหรอวะ?"

ปาร์คขยิบตาให้เพื่อนของตน บิลลี่เลยพยักหน้า เพราะรู้ว่าปาร์คคงต้องการสั่งสอนใบหลิวเพื่อให้พยศน้อยลงบ้างแน่ๆ แม้มันจะเสี่ยงแต่ก็ยังดีที่เป็นผับที่ปาร์คเป็นเจ้าของอยู่

"ก็ดี คราวนี้มึงจัดการได้เต็มที่เลย กูไม่ห้ามอะไรมึงแล้ว...เป็นผับจะตบตีกันมันคงไม่เสียหายเท่าไหร่หรอก"

"ทำไมพี่บิลพูดงี้อ่ะ"

"เราก็เป็นอย่างที่ไอ้ปาร์คว่าจริงๆ นั่นแหละเจ้าใบ"

"พี่บิลไม่รักน้องแล้วหรอ?"

"พี่อยากให้ใบรู้ไว้ว่าพี่รักและเป็นห่วงใบมาก"

"แล้วทำไม...."

"เพราะใบไม่ฟังพี่เลย แถมดื้อกับพี่อีก เถียงไม่เว้นคำ...อยู่กับไอ้ปาร์คนั่นแหละ เผื่อจะคิดอะไรได้บ้าง ไอ้ปาร์คมันอาจจะสอนโหดไปหน่อยแต่มันก็เถอะกับใบดี"

"ห๊ะ??!! พี่บิลลี่!!"

บิลลี่พูดจบก็เดินออกไปเพื่อจะทำงานของเขาต่อ ในหัวของบิลลี่คิดว่าคงมีแต่ปาร์คจริงๆ ที่คุมน้องสาวตัวร้ายของเขาอยู่ และก็หวังมากๆให้มันเป็นแบบนั้น ปาร์คคือความหวังเดียวที่เขาจะกล้ากลับไปสู้หน้าแม่

"ถ้าทำไม่ได้ก็จะไม่ได้กลับบ้านไปเยี่ยมแม่รวี...เด็ดขาด"

"ชิ!"

ปาร์คพูดยื่นคำขาดกับใบหลิวทำให้เธอถึงกับจิ๊ปากแล้วเตรียมจะเดินออกจากห้องไปอีกคน ปาร์คมองท่าทางของหญิงสาวตรงแล้วกุมขมับทันที

"เปลี่ยนชุดเสร็จไปรอพี่ที่รถ"

"...กลับเองได้"

"หรือจะให้พี่ไปเฝ้าที่ห้องเปลี่ยนชุดเลยดี?"

"รู้แล้ว!"

ใบหลิวเดินกระฟัดกระเฟียดออกไปอย่างไม่พอใจ จากที่อารมณ์เสียอยู่แล้วยิ่งอารมณ์เสียหนักไปกว่าเดิมอีก ใบหลิวเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องเปลี่ยนเสื้อ แล้วเดินออกไปรอเขาที่ลานจอดรถ ไม่นานนักปาร์คก็เดินออกมาแล้วพากันขับรถออกไป

"พี่ปาร์คจะไปไหน? นี่มันไม่ใช่ทางกลับบ้าน..."

"ทดลองงาน"

.