5. มาถึงก็เริ่มเลย

.

.

รถหรูสองคันขับเข้าในบ้านหลังใหญ่ในตัวเมือง พร้อมกับจอดรถไว้ที่โรงจอดรถด้านข้าง ทั้งสี่คนเดินลงจากรถ บิลลี่ช่วยน้องสาวหอบกระเป๋าและสัมภาระขึ้นไปบนห้อง ด้านล่างว่ากว้างแล้ว แต่ด้านบนก็กว้างไม่แพ้กัน

มีห้องนอนทั้งหมด5ห้องพอดิบพอดี ชายหนุ่มทั้งสี่มีห้องเป็นของตัวเองคนละห้อง มันจึงเหลือห้องว่างอยู่หนึ่งห้อง นั่นคือห้องที่ใบหลิวจะต้องเข้ามาอยู่ ตรงข้ามห้องเธอคือห้องของปาร์ค ส่วนข้างๆห้องเธอเป็นห้องของบิลลี่ ส่วนข้างๆ ห้องของปาร์คก็จะเป็นห้องของกาย ถัดไปก็ห้องของออดี้

เมื่อเปิดประตูเข้ามาก็เป็นห้องนอนที่ไม่กว้างนักเพราะมีเตียงใหญ่เรียบหรู ปลายเตียงมีโซฟาไม่มีพนักพิงไว้ดูทีวี และทุกห้องก็มีห้องน้ำในตัว 

"พี่วางของไว้ตรงนี้นะ รีบอาบน้ำแต่งตัวจะพาไปกินข้าวข้างนอก"

"ไม่ไป..."

"เจ้าใบ อย่าดื้อกับพี่สิ"

"...ทำไมพี่ต้องมาซื้อบ้านอยู่กับพวกพี่ปาร์ค ทำไมไม่ซื้อคอนโดอยู่เองจะได้เป็นส่วนตัวไปเลย"

"พี่เองก็ยังไม่พร้อมขนาดที่จะผ่อนบ้านราคาขนาดนี้คนเดียวหรอกนะ และอีกอย่างพวกมันก็ไม่ได้ติดแถมยังไงก็ต้องสิงอยู่บ้านใครคนใดคนหนึ่งแทบจะทุกวันอยู่แล้ว เลยตกลงซื้อบ้านแล้วหารกันส่ง"

"เหอะ...รักกันดีจริงๆ"

"ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง...ไปอาบน้ำแล้วรีบลงมา"

ใบหลิวไม่ได้ตอบอะไร บิลลี่จึงเดินออกไปเพื่อไปรอเธอข้างล่าง ใบหลิวไม่คิดจะรื้อเสื้อผ้าของเธอเก็บเลยแม้แต่น้อย เพราะเธอมีแผนอยู่ในใจ ยังไงพรุ่งนี้เธอต้องได้กลับบ้าน เมื่อคิดอย่างนั้นใบหลิวจึงเดินเข้าไปอาบน้ำอย่างอารมณ์ดีแล้วเริ่มแต่งหน้าแต่งตัวทำผม

.

.

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้วชายหนุ่มทั้งสามคนก็นั่งรอใบหลิวอยู่ด้านล่าง บิลลี่มองดูนาฬิกาแล้วมองตรงบันไดของบ้านสลับกันจนแทบจะตาเขก็ไม่เห็นลงมาสักที บิลลี่ถอนหายใจเป็นรอบที่ยี่สิบจนเพื่อนๆ มองบิลลี่แล้วส่ายหัว

"มึงก็ต้องให้เวลาหน่อย น้องมันโตเป็นสาวแล้วก็ต้องแต่งตัวนานเป็นเรื่องธรรมดา" -ออดี้

"เออนั่นดิ มึงจะรีบไปไหน?" -กาย

"กูก็เกรงใจพวกมึง เป็นเด็กเป็นเล็กให้ผู้ใหญ่รอ..." -บิลลี่

"......" -ปาร์ค

ออดี้เริ่มสะกิดแขนกายรัวๆ เมื่อเห็นหญิงสาวร่างเล็กในชุดเดรสสายเดี่ยวสั้นสีแดงสดแถมยังคว้านลึกเห็นเนินอกนิดๆ พร้อมกับกระเป๋าถือใบเล็กสีดำ รองเท้าส้นสูงสีดำรัดน่องเรียว เดินลงมาจากชั้นบน ใบหน้าถูกแต่งแต้มพอดี ผมยาวก็ถูกรวบขึ้นหลวมๆ ทำให้เผยไหล่เนียนสวย ปล่อยปอยผมประหน้านิดหน่อย พอแต่งออกมาก็ต้องยอมรับว่าสวยจนหนุ่มๆ ใจเต้น ออดี้ที่ขึ้นชื่อว่าเจ้าชู้ที่สุดในกลุ่มถึงกับต้องลุกขึ้นมายืนมองอย่างไม่เชื่อสายตา

"น้องมึงนี่...." -กาย

"กูขอสมัครเป็นน้องเขยมึงตั้งแต่วันนี้" -ออดี้

"พวกมึงหยุดเลย นั่นน้องนะเว้ย เห็นตั้งแต่เล็กๆ" -บิลลี่

"เฮ้อ....ดูท่าน้องมึงจะไม่ได้คิดไปกับพวกเราหรอก" -ปาร์ค

ใบหลิวเดินลงพร้อมกับแสร้งทำหน้ายิ้ม กับปฏิกิริยาของพวกพี่ๆ ออดี้ที่ออกตัวแรงถึงกับเดินเข้าไปหาแล้วถือวิสาสะจูงมือเธอเดินลงมาจากบันไดขึ้นสุดท้าย 

"อ้าว ยังไม่ไปทานข้าวกันหรอคะ?"

"พี่ก็รอเธอเนี่ย"

"ใบบอกแล้วว่าไม่ไป..."

"โธ่เจ้าใบ... แล้วนี่จะไปไหน"

บิลลี่ขมวดคิ้วหน้ายุ่งเมื่อเห็นการแต่งตัวของน้องสาวตน และเพื่อนๆ ของเขายังเกาะแกะไม่ปล่อยอีก ก็มีแต่ปาร์คที่นั่งนิ่งที่เดิมโดยไม่พูดอะไรเหมือนไม่สนใจ บิลลี่เริ่มกังวลเพราะขนาดเพื่อนของเขายังเสียอาการกันขนาดนี้ ทั้งๆที่พวกเขามีสเปคค่อนข้างสูง ถ้าปล่อยน้องสาวไปคนเดียวคงไม่วายโดนห้อมล้อมแน่ๆ

"ก็ไปผับไงคะ ใบไม่ได้บอกว่าจะไปกับพี่บิลสักหน่อย"

"ผับไหน? ไปกับใคร?"

"ไปคนเดียวสิคะ ใบเที่ยวคนเดียวได้"

"ผับไหนล่ะ?"

"Back Burn"

ปาร์คได้ยินอย่างนั้นก็ปรายตามองใบหลิวก่อนจะหันกลับมาทำหน้าปกติ บิลลี่แม้จะพยายามเกลี้ยกล่อมให้ใบหลิวไปกับพวกเขาเดี๋ยวพวกเขาพาไปแต่เธอก็ไม่ยอม แถมยังดื้อไปเองอีก

"ไปนะคะ บาย"

ใบหลิวหันมาบอกลาพี่ๆ ก่อนจะเดินออกจากบ้านไปเรียกแท็กซี่ บิลลี่ถอนหายใจมองน้องสาวของตนตาละห้อยด้วยความเป็นห่วงและหมดอาลัยตายอยาก พี่ชายอย่างเขาเข้าใจหัวอกแม่เลยทันทีว่าทำไมถึงห่วงนักห่วงหนา 

"ผับนั้นเป็นผับที่มึงลงทุนไว้ไม่ใช่หรอปาร์ค" -ออดี้

"เออว่ะ เป็นผับของไอ้ปาร์คนี่หว่า" -กาย

"ปาร์คเพื่อน ช่วยกูด้วย" -บิลลี่

"....พวกมึงนี่นะ" -ปาร์ค

ปาร์คส่ายหัวเบาๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นโทรหาใครคนหนึ่ง ปาร์คเพื่อนของบิลลี่ค่อนข้างกว้างขวางและธุรกิจเยอะ แต่ชอบอยู่แบบคนปกติไม่หวือหวา แม้เขาจะเป็นลูกชายของตระกูลบดินทร์เดชที่มีชื่อเสียงโด่งดังก็ตาม เขามักจะชอบอยู่กับเพื่อนๆ กลุ่มนี้เสียมากกว่า

ลูกชายเจ้าของโรงงานน้ำมัน ไม่แปลกที่จะมีเงินลงทุนร้านพวกนี้ในทุกๆ ที่ของประเทศ และยังเป็นเจ้าของร้านแบรนด์อื่นๆ อีกมากมาย ไม่ต่างจากกายและออดี้ แต่อีกสองคนจะติดเกมและติดเที่ยวมากกว่า แม้ไม่ทำงานพวกเขาก็มีเงินใช้

ส่วนบิลลี่ก็ทำงานช่วยในโรงงานของปาร์คในฐานะทีมบริหารเผื่อเรียนรู้และสืบทอดการเป็นลูกเขยของเจ้าของโรงงานน้ำมันต่อไป ถึงแม้ว่าพ่อของปาร์คจะไม่ค่อยเห็นด้วยแต่เพราะเป็นเพื่อนของลูกชายตนจึงยอมเปิดใจให้คบกับลูกสาวหัวแก้วหัวแหวน บิลลี่เองก็ขยันขันแข็งดีและทำงานอย่างหนักจนได้รับการยอมรับในที่สุด

"เรียบร้อยล่ะ...เดี๋ยวผู้จัดการจะดูให้" -ปาร์ค

"แล้วเขาจะรู้หรอวะ ว่าคนไหน?" -ออดี้

"กูบอกลักษณะไปหมดแล้ว ผู้จัดการก็ส่งรุปมายืนยันแล้ว" -ปาร์ค

"งั้นไปกินข้าวกันก่อนค่อยตามไป" -กาย

"ฝากเจ้าใบด้วยนะเพื่อน" -บิลลี่

"เออ น้องมึงก็...น้องกู" -ปาร์ค

แม้คำพูดของปาร์คจะชะงักเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ทำให้เพื่อนๆ สงสัย ทั้งสี่คนจึงพากันไปกินข้าวก่อนและมีแผนที่จะตามไปรับน้องสาวตัวร้ายของเขากลับบ้าน ในขณะที่นั่งคุยและปรึกษากันเรื่องใบหลิวก็ปาเข้าไปห้าทุ่มกว่าแล้ว เพราะบิลลี่เองก็รู้สึกว่าจะคุมใบหลิวไม่ได้เหมือนกัน แต่ด้วยความที่ไม่อยากให้แม่เป็นห่วงจึงไม่ยอมส่งกลับ เดี๋ยวใบหลิวจะได้ใจและเอาแต่ใจกว่าเดิม จึงเป็นเหตุให้ต้องมาหารือกับเพื่อนๆ ที่อยู่ใต้ชายคาเดียวกัน

"ให้เป็นแฟนกูก็จบเรื่องแล้ว" -ออดี้

"ยังไงมึงก็ไม่ละความพยายามที่จะขอกูจีบเจ้าใบใช่ไหม ไอ้เพื่อนชั่ว" -บิลลี่

"มึงจะหวงอะไรวะ น้องมันก็โตพอที่จะแต่งงานได้แล้วนะเว้ย แฟนน้องเป็นบรรดาเพื่อนๆ ที่มึงสนิทก็ดีซะอีก" -กาย

"กับคนอื่นกูไม่ว่า กับไอ้ออดี้นี่กูคิดหนัก" -บิลลี่

"ไม่ต้องมากล่าวหากูเลย ไม่ว่าคนไหนก็พอๆกับกูนั่นแหละ" -ออดี้

"แล้วมึงจะเอาไงกับน้องมึงต่อ?" -ปาร์ค

"กูเห็นก็มีแต่มึงอ่ะ ที่ดูเหมือนจะคุมน้องกูอยู่" -บิลลี่

"เฮ้ย!! อย่าๆ ไอ้ปาร์คนี่ไม่น่าไว้ใจสุดล่ะ เห็นเงียบๆแบบนี้ น้องมึงได้น่วมกันพอดี" -กาย

"ไอ้ปาร์คมันโหดเกินไป น้องมึงรับมือไม่ไหวหรอก กูดีกว่าโหดนิดๆ กำลังดี" -ออดี้

"เจอโหดซะบ้างก็ดีจะได้เข็ด" -บิลลี่

บิลลี่ส่ายหน้ากับคำพูดของออดี้ก่อนจะโบ้ยให้ปาร์คช่วยสยบความร้ายกาจของน้องสาวตน อาจจะเป็นเพราะปารืคคือคนที่เขาไว้ใจได้มากที่สุด และมีความเป็นผู้ใหญ่มากพอตัว ถึงขนาดสอนงานและการวางตัวให้เขาได้อย่างช่ำชองและเก่งกาจขึ้น

"มึงนี่หาเรื่องโยนมาให้กูอีกแล้ว"

"ทำไงก็ได้ แต่อย่าทำร้ายน้องกูมากไปก็พอ" 

ปาร์คพูดพร้อมกับคาดโทษเพื่อนที่โยนความรับผิดชอบเรื่องน้องสาวมาให้เขา หลังจากที่กำลังจะจ่ายค่าอาหารเสียงโทรศัพท์ของปาร์คก็ดังขึ้น จนต้องขอตัวออกไปรับสาย

"ครับ...ห๊ะ?? ได้...ผมกำลังรีบไป"