4. ข้อตกลง

.

.

ใบหลิวเดินลงจากชั้นบนมาได้ยินแม่บ่นอุบอิบเรื่องของเธอให้พี่ชายฟัง ทุกคนมองไปทางต้นเสียงก็เห็นหญิงสาวสวยร่างอรชรเดินลงมา เธอใส่เพียงกางเกงยีนขาสั้นและเสื้อยืดคอวีสีขาวบาง เพื่อนๆ ของพี่บิลลี่ถึงกับมองค้าง อกเป็นอกเอวเป็นเอวตัวเล็กบางหุ่นนาฬิกาทรายที่ผู้หญิงทุกคนอยากจะมี ไม่ต้องแต่งตัวมากก็รู้สึกถึงเสน่ห์น่าเข้าหา

จากเด็กอวบท้วมหน้าแป้นแล้นเปลี่ยนเป็นสาวสวยขนาดนี้เชียวหรือ ใบหลิวเดินหน้ายุ่งเข้ามาหาแม่ก่อนจะไปหยิบเอี๊ยมตัวประจำมาใส่ พร้อมกับรวบผมขึ้น ทำเอาหนุ่มๆ ถึงกับกลืนน้ำลายกันเป็นแถบจนบิลลี่ต้องตบไหล่เพื่อนๆ เพื่อเรียกสติ มีเพียงปาร์คที่มองใบหลิวด้วยสีหน้าเรียบเฉย บิลลี่เดินเข้าหาน้องสาวตนเองก่อนจะคว้าคอเธอมาล็อคพร้อมกับเขกหัวเธอเบาๆ

"ว่าไงยัยตัวดี...ได้ข่าวว่าดื้อมากหรอ"

"โอ้ย! พี่บิลเจ็บนะ"

"เจ็บสิจะได้จำ"

"พี่ใบสวยขึ้นเยอะมาก ไม่เจอกันตั้งนาน"

อะอายเดินเข้ามาด้วยท่าทางดีใจสุดขีด เพราะตั้งแต่เรียนมหาลัยเธอก็ไม่ค่อยได้เจอพี่สาวของตัวเองเลย บวกกับที่เธอเองก็ไปเรียนต่อนอกด้วยเลยรู้สึกคิดถึงและทึ่งในความเปลี่ยนแปลงของพี่สาวไม่น้อย

บิลลี่ปล่อยใบหลิวก่อนที่อะอายจะกระโดดกอดเธออย่างดีใจ ส่วนลูกแก้วนั้นเอาแต่มองปาร์คที่ยังคงจ้องใบหลิวไม่วางตา ทำเอาเธอไม่พอใจมากนักแต่ก็ต้องทักทาย

"พี่ใบสวยจริงๆ นะคะ เหมือนกับคนละคนเลย....ใช่ไหมคะ พี่ปาร์ค พี่กาย พี่ออดี้" -ลูกแก้ว

"เอ่อ...นั่นสิ" -กาย

"อื้ม...สวยขึ้นเป็นกองเลย" -ออดี้

"โตเป็นสาวแล้วนะเรา" -ปาร์ค

"สวัสดีพี่ๆ ด้วยค่ะ ถ้าไม่มีไรแล้วใบขอไปช่วยแม่ทำกับข้าวก่อน" -ใบหลิว

"ไปด้วยสิๆ" -อะอาย

ใบหลิวไหว้ทักทายก่อนจะเดินเข้าหลังครัวโดยไม่สนใจ แม้ว่าเธอจะลงมาตอนแรกจะอึ้งกับความหล่อออร่าของพวกพี่ๆ แต่ละคนเหมือนกับพากันมาถ่ายหนังอย่างไงอย่างนั้น แต่เธอเลือกที่จะเมินดีกว่า เพราะวีรกรรมของเธอที่แม่รวีได้บ่นให้พี่ๆ เขาฟังทำหให้เธอไม่มีอารมณ์มาว้าวอะไรทั้งนั้น

ใบหลิวเดินไปทำกับข้าวแทนแม่ เพราะแม่จะต้องออกไปคุยกับพวกพี่ๆ โดยมีอะอายคอยช่วย ส่วนลูกแก้วนั้นช่วยเอาน้ำท่าไปเสิร์ฟ และเตรียมจาน

"ว่าแต่พี่ใบ..แกไปทำไรมาถึงสวยขึ้นขนาดนี้"

"กินเหล้าไง ฮ่าๆ"

"มันใช่ที่ไหนเล่า สวยขนาดนี้มีแฟนรึยังเนี่ย?"

"ไม่เคยมีอ่ะ...แล้วแกล่ะ..มีแฟนรึยังอาย"

"โอ้ย...ฉันยังไม่สนใจหรอก ตอนนี้หาเงินได้เยอะมีความสุขแล้ว"

"ได้ข่าวว่าแกเลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้าไม่ใช่หรอ"

"ใช่ ว่าแต่พี่เถอะ หายไปนานเลย"

ทั้งสองคุยกันไปกันไปสัพเพเหระถามไถ่กันด้วยความคิดถึงจนทำกับข้าวเสร็จ ทั้งสองเอากับข้าวไปเสิร์ฟที่โต๊ะที่ทุกคนนั่งอยู่ พร้อมกับนั่งทานอาหารกัน บรรยากาศทุกอย่างเหมือนเคย มีแต่ใบหลิวที่อิ่มก่อนเพื่อนเพราะเธอรู้สึกพะอืดพะอมเลยทานอะไรไม่ค่อยลงเท่าไหร่นัก

"อิ่มแล้ว..."

"เป็นอะไร...กินไปนิดเดียวเอง"

"ก็อิ่ม"

"แฮงค์หรือไง?"

"ก็...อืม"

บิลลี่ถามขึ้นเมื่อเห็นน้องสาวเตรียมเอาจานข้าวของตนเองไปเก็บ พร้อมแซวถามเมื่อเห็นว่าน้องสาวของเขาทำหน้าพะอืดพะอมกับอาหารตรงหน้าเสียเต็มประดา 

"ถ้างั้น อิ่มแล้วก็ไปเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเตรียมตัวเลยนะเจ้าหลิว"

"เตรียมตัว? ไปไหนหรอแม่?"

"ไปอยู่กับพี่บิล แม่ฝากพี่เขาให้คุมความประพฤติเราแล้วหางานทำด้วย"

"แม่ไม่รักใบแล้วหรอ?"

"เพราะรักนี่แหละ แม่ล่ะห่วงอนาคตแกมากกว่าใครๆเลย"

"ไม่เอาอ่ะแม่ หนูจะอยู่กับแม่"

"เจ้าหลิว...อย่าดื้อกับแม่สิ ร้านนี้ไม่ต้องห่วงแม่ดูอยู่กับน้าๆ"

"ทำไมแม่ไม่ถามหนูก่อน แล้วทำไมต้องไปอยู่กับพี่บิล ไปอยู่กับอะอายก็ได้"

"อะอายคุมหนูไม่อยู่หรอก อีกอย่างอะอายไปต่างประเทศบ่อย..."

"ไม่ไป! ยังไงหนูก็ไม่ไป!"

ใบหลิวพูดจบก็ลุกขึ้นเอาจานของตัวเองไปล้างพร้อมด้วยเดินขึ้นห้องไป ปิดประตูล็อกกลอน เธอแค่ไม่อยากทิ้งแม่ไว้คนเดียวทำไมแม่ถึงไม่เข้าใจเธอบ้าง ไม่ว่าใครแวะเวียนมาเรียกเธอให้ออกจากห้องเธอก็ไม่ยอมออก จนในที่สุดแม่รวีก็เอ่ยปากขึ้น..

"เสื้อผ้ากระเป๋าของใช้ลูกอยู่ในรถหมดแล้ว ออกมาแล้วไปได้แล้ว..อย่าให้พวกพี่เขาเสียเวลา"

"ได้ไงอ่ะแม่!!"

ใบหลิวเปิดประตูออกมาประจันหน้ากับผู้เป็นแม่ที่มีท่าทีเหนื่อยใจ ระหว่างที่เธอทำกับข้าวผู้เป็นแม่รู้ดีอยู่แล้วว่าลูกสาวของตนไม่ยอมง่ายๆ แน่ หลังจากคุยกับบิลลี่เสร็จแม่ก็ขึ้นบ้านมาเก็บเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ของลูกสาวแพ็คใส่กระเป๋า พร้อมทั้งมีบิลลี่ยกกระเป๋าขึ้นรถตั้งแต่บ่าย โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เรื่องเลย มารู้ก็ตอนแม่พูดขึ้นหน้าประตู..

หลังจากที่ใบหลิวเปิดประตูออกมาก็ถูกบิลลี่คว้าตัวแล้วอุ้มขึ้นในท่าเจ้าหญิงแล้วพาลงไปชั้นล่าง เขาเองก็ไม่ได้อยากบังคับน้องสาวของเขาแบบนี้ แต่เพราะความดื้อและเอาแต่ใจของเธอจึงจำเป็นต้องใช้กำลัง แล้วมีหรือที่เธอจะไม่ขัดขืน ใบหลิวดิ้นไม่หยุด พอถึงชั้นล่างเธอก็กระโดดลงจากอ้อมแขนของพี่ชายเธอทันที แล้วตั้งท่าวิ่งออกไปหน้าบ้าน ไม่ทันที่จะวิ่งหนีไปได้ก็ถูกใครคนหนึ่งคว้าแขนเธอไว้ได้ทันท่วงที

"พี่ปาร์ค! ปล่อยใบเถอะค่ะ"

"......."

ปาร์คที่ยืนรออยู่ที่รถเห็นหญิงสาววิ่งมาก็รู้ได้ว่าเธอกำลังหนีแน่ๆ จึงคว้าแขนเธอไว้แน่น แม้ว่าหญิงสาวจะขอร้องให้เขาปล่อยก็ตาม แต่ปาร์คกลับไม่ได้พูดอะไรและไม่ได้ปล่อยมือเธอด้วย

ใบหลิวคิ้มขมวดทันทีก่อนจะสะบัดมืออย่างแรงจนหลุดจากการจับมือของเขาและเตรียมจะวิ่งอีกครั้ง แต่เหมือนปาร์คจะรู้ความคิด เขาจึงคว้าเอวของเธอไว้พร้อมกับอุ้มขึ้นไปพาดบนบ่า ใบหลิวตกใจอึ้งกับการกระทำของปาร์คพร้อมกับร้องเสียงหลงก่อนจะเริ่มดิ้นและทุบหลังเขาเพื่อให้ปล่อยลง

"กรี๊ดดดดดดด...พี่ปาร์คปล่อยใบลงนะ!"

"ก็อย่าดื้อสิ ไม่งั้นพี่จะตีให้ก้นลายเลย"

ทุกคนวิ่งออกมาอย่างเหนื่อยหอบก็เห็นว่าปาร์คจับตัวของใบหลิวได้แล้ว แถมใบหลิวยังนิ่งอีกด้วย ลูกแก้วเห็นแบบนั้นก็อดหงุดหงิดในไม่ได้ แต่ก็พอเข้าใจได้ว่าปาร์คแค่อยากจะช่วยแม่รวีเท่านั้น จนในที่สุดพวกเขาก็พาเธอขึ้นด้วยดีโดยที่เธอนั่งข้างๆ คนขับ

ปาร์คเป็นคนขับ และบิลลี่นั่งข้างหลัง กายและออดี้กลับด้วยกันโดยรถอีกคัน ส่วนสองสาวขอค้างที่บ้านก่อนค่อยกลับไปทำงานในวันรุ่งขึ้น แม่และน้าๆ บอกลาใบหลิวด้วยความเป็นห่วง แต่ผู้เป็นแม่เริ่มมีความหวังขึ้นมาบ้างว่ามีคนคุมเธออยู่ 

"อย่าดื้อกับพี่นะเจ้าหลิว"

"ไม่รับปาก....แต่หนูจะกลับมาหาแม่เร็วๆนี้"

"เอ้...เจ้าลูกคนนี้นี่"

แม่รวีส่ายหน้าก่อนจะพยักหน้าให้ปาร์คและบิลลี่เป็นเชิงบอกว่าฝากดูน้องด้วย รถคันเก๋งสีดำคันหรูแล่นออกไปจนลับสายตาของผู้เป็นแม่ ภายในใจก็อดห่วงลูกสาวจอมดื้อของเธอไม่ได้

แม้ว่าจะแอบมีความหวัง แต่ถ้าเมื่อใดที่ลูกสาวคนนี้ไม่มีเป็นที่ต้องการแล้วแม่ก็พร้อมจะอ้าแขนรับอยู่ดี แต่เพียงแค่ขอให้เธอได้ใช้ชีวิตอีกหน่อยเพราะเธอยังเด็ก ไม่ใช่มัวแต่มาดูแลคนแก่แบบเธอ สักวันเธอต้องหาคนมาอยู่เคียงคู่ดูแลในวันที่แม่ไม่อยู่แล้ว แม่รวีรู้ความคิดลูกสาวดีว่ารักเธอแค่ไหน

ภายในรถเต็มไปด้วยความเงียบ ใบหลิวนั่งหน้างอหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างเพราะเธอเองก็นั่งน้ำตาไหลลงอาบแก้มพอจากผู้เป็นแม่มา และเธอไม่ต้องการให้ใครเห็นทั้งนั้น แต่หญิงสาวกลับไม่รู้หรืออาจจะไม่สนใจว่ากระจกมันสะท้อนกลับเข้ามาทำให้ปาร์คที่นั่งอยู่ข้างๆ เห็นทั้งหมด

ปาร์คก็พอรู้ว่าเธอรักแม่มากแค่ไหนตั้งแต่เด็กๆ แต่พอโตขึ้นทั้งรูปร่างหน้าตานิสัยท่าทางการพูดการจาและการแต่งตัวเหมือนเป็นคนละคน เด็กสาวคนนั้นกับหญิงสาวคนนี้ต่างกันลิบลับจนกลายเป็นว่าเขาเหมือนไม่รู้จักเธออีกต่อไป เขาต้องยอมรับเลยว่าตอนเห็นเธอครั้งแรกหลังจากที่ไม่เจอกันเลยมา11ปี เขาเองก็อึ้งและมองเธอเหมือนผู้หญิงคนหนึ่ง แต่พอตั้งสติได้ก็ต้องเห็นเธอเป็นน้องสาวดังเดิม...

"เจ้าใบ.."

"อะไร?"

บิลลี่เรียกน้องสาวตัวเองขึ้นแต่ก็ได้คำตอบและน้ำเสียงตอบกลับมาแบบห้วนๆ ทำเอาใจพี่ชายที่เป็นห่วงเธอถึงกับแป้ว เพราะดูเหมือนน้องสาวของเขาจะโกรธเขามากพอสมควร

"อย่าโกรธพี่เลยน่า...เห็นแก่แม่เถอะ"

"แล้วทำไมไม่ให้ใบอยู่ดูแลแม่"

"แต่แม่ไม่ต้องการแบบนั้น แม่บอกว่าอยากเห็นอนาคตของเธอนะ"

"........"

"พี่จะไม่ห้ามที่เราเที่ยวหรอกนะ แต่เราต้องทำงานและต้องทำให้ได้นานๆ ขออย่างเดียวเที่ยวยังไงก็ได้และต้องไปทำงานได้"

"งั้นหรอ...."

"มันต้องอยู่ในขอบเขต ตัวเองต้องไม่เสียหาย"

บิลลี่รีบพูดดักเมื่อเห็นรอยยิ้มของใบหลิวที่ยกขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์เจ้าร้าย ปาร์คมองดูหญิงสาวที่นั่งข้างๆ อย่างเงียบๆ โดยไม่พูดอะไร เพราะพอจะเดาความคิดเธอออกว่าเธอต้องสร้างเรื่องให้พวกเขาส่งเธอกลับแน่ๆ ให้พูดตรงๆ คือ ร้ายใช่เล่น...

"พี่พูดเองนะพี่บิล"

"........."

.