2. หอพักชายวัยรุ่น

.

.

"ไม่ต้องหรอกค่ะพี่ปาร์ค พี่ใบเขาถนัด"

"ไม่เป็นไร พี่ช่วยเอง"

ปาร์คช่วยใบหลิวเก็บจานโดยไม่สนใจคำพูดของลูกแก้ว และช่วยยกจานทั้งหมดไปด้านหลังบ้านแล้ววางลงอ่างก่อนจะหันไปมองใบหลิวที่ยังคงนิ่งเงียบไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร ปาร์คเตรียมจะช่วยเธอล้างจานแต่ใบหลิวห้ามเขาไว้ก่อน

"ไม่ต้องหรอกค่ะ พี่ปาร์คไปคุยกับแม่ดีกว่า เดี๋ยวใบล้างเอง"

"ช่วยๆ กันจะได้ไปกินผลไม้ที่พี่ซื้อมาฝาก"

"เดี๋ยวใบโดนแม่ดุ"

"งั้นพี่ยืนเป็นเพื่อน"

ปาร์คพูดจบก็ยืนกอดอกรอเด็กสาวอวบท้วมที่กำลังล้างจานอย่างคล่องแคล่ว ไม่ว่าจะนานแค่ไหนตั้งแต่ที่เขาเข้ามาที่บ้านนี้วันแรกตอนปีหนึ่งจนปัจจุบันเขาปีสี่ เธอก็ยังคงเงียบเหมือนเดิมแม้ว่าจะได้ยินจากบิลลี่หรือบางทีแม่รวีจะบ่นเรื่องวีรกรรมของเธอให้เขาฟังมาบ้าง แต่เขาไม่ได้สนใจนักหรอก เพราะเจอกันบ่อยกว่าทุกคนเขาจึงช่วยเธอตามมารยาทเพียงเท่านั้น

"ไม่ค่อยพูดหรอเราน่ะ"

"พูดเรื่องอะไรล่ะคะ"

"บนโต๊ะกินข้าว เขาคุยกันพี่ไม่เห็นเราพูดคุยอะไรเลย"

"ก็ปกติ...เอ๊ะ...พี่ปาร์คแอบมองใบหรอคะ?"

"เปล่า แค่รู้สึกว่าเหมือนมีวิญญาณนั่งด้วยเลยสงสัย"

"ถ้าพูดอย่างนี้ พี่ปาร์คไปเอาผลไม้แล้วกลับไปที่โต๊ะเถอะค่ะ"

ใบหลิวพูดไปพลางล้างจานไป ปาร์คหัวเราะในลำคอเบาๆ กับความช่างเถียงของเด็กสาวคนนี้ ถึงแม้เขาจะเห็นเธอเถียงบิลลี่เป็นประจำก็ตาม ในสายตาปาร์คก็เอ็นดูใบหลิวเหมือนที่บิลลี่มองเหมือนน้องสาวจอมแก่นคนหนึ่ง

ในขณะที่ปาร์คกำลังหัวเราะใบหลิวอยู่นั้น กลับไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งที่แอบมองพวกเขาอย่างน้อยใจ ก่อนจะปรับสีหน้าอย่างยิ้มแย้มแล้วเดินเข้ามาหาทั้งคู่

"พี่ปาร์คคะ? ป้ารวีเรียกหาแน่ะ ไปกันเถอะค่ะ"

"หรอ..งั้นพี่เอาผลไม้ไปด้วยเลยดีกว่านะใบ"

"เดี๋ยวลูกแก้วถือไปค่ะ ไปกันเถอะ พี่ใบก็รีบๆ ตามมานะ"

ลูกแก้วพูดจบก็คว้าแขนปาร์คไปยังตู้เย็นด้วยรอยยิ้มก่อนทั้งคู่จะเดินออกไปพร้อมกัน ใบหลิวถอนหายใจเมื่อทุกคนออกไปหมด เพราะเมื่อครู่เธอเกร็งไปหมด เธอไม่คุ้นชินกับการที่ต้องถูกใครมายืนจ้องมันโดนกดดัน ใบหลิวเดินออกไปหลังจากล้างจานเสร็จ ก็เห็นว่าทุกคนเตรียมตัวกันหมดแล้ว

"ไปยังไงหมดเนี่ย ลูกลิงอีก3ตัวเลยนะบิลลี่ลูก"

แม่รวีถามเมื่อเห็นว่ารถที่จอดหน้าบ้านมีแค่คันเดียว พร้อมกับปรายตามองเด็กสาวทั้งสาวคนที่เตรียมตัวพร้อม 

"ผมเอารถมาอีกคันครับ จอดหน้าบ้านน้านุชครับ"

ออดี้พูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะชี้ไปยังด้านหลังรถที่จอดหน้าบ้านไม่ไกลนัก ทั้ง7คนมองหน้ากันเพราะยังไม่รู้ว่าจะแยกกันนั่งยังไงดี

"แล้วไป...อย่ากลับดึกมากล่ะ แม่ไปตลาดก่อนนะ จะเตรียมมื้อเย็นไว้ให้"

"ครับ ไม่ต้องห่วง พวกเราจะดูแลน้องอย่างดี"

บิลลี่พูดจบก็ยิ้มให้ผู้เป็นแม่ก่อนจะบอกลากันทุกคน ชายหนุ่มทั้ง4หันมามองหน้ากันต่อเมื่อไม่รู้ว่าจะเอายังไงดี แต่บิลลี่คิดไว้แล้วว่ายังไงก็จะให้น้องสาวทั้งสามคนของเขานั่งคันเดียวกับเขาและเพื่อนๆ ไปนั่งด้วยกันบนรถอีกคัน แต่มันดันไม่เป็นอย่างที่คิด

"ลูกแก้วขอนั่งไปกับพี่ปาร์คได้ไหมคะ พอดีมีเรื่องจะคุยด้วยเกี่ยวกับสาขาที่ลูกแก้วอยากจะเข้าเรียนน่ะค่ะ"

"ถามพี่บิลลี่ก็ได้มั้งลูกแก้ว"

อะอายตอบกลับลูกแก้วทันที เมื่อรู้จุดประสงค์ของน้องสาวของตน แต่อะอายกลับหันมายิ้มแล้วพูดอย่างใสซื่อทำเอาทุกคนถึงกับต้องยอมตามนั้น

"พี่บิลไม่ได้เรียนสาขาย่อยเหมือนพี่ปาร์คนี่คะ"

"อ๋อ...หรอ" 

"ได้สิ...งั้นกายมานั่งคันเดียวกับกู" 

อะอายตอบกลับก่อนที่บิลลี่จะอนุญาตแล้วเรียกกายเพื่อนอีกคนของเขามานั่งกับเขาแทน บิลลี่เชื่อลูกแก้วสนิทใจเพราะความเป็นน้องสาวที่แสนเรียบร้อยและน่ารักเสมอ

ในบรรดาน้องสาวของเขาอะอายกับลูกแก้วจะน่ารักบอบบางและหน้าตาดีมาตั้งแต่เล็กๆ ไปไหนใครก็รักและเอ็นดู ก็มีแต่เจ้าใบที่อวบท้วมใบหน้าแป้นแล้นเพราะเธอไม่ค่อยสนใจดูแลตัวเองเท่าไหร่ ออกจากห้าวหาญเหมือนเด็กผู้ชายเสียด้วยซ้ำ การแต่งตัวนี่ไม่ต้องพูดถึงเธอไม่สู้น้องสาวสองคนแน่นอน เพราะใบหลิวคิดว่าจะต้องปกป้องบรรดาน้องสาวของเธออยู่เสมอ จึงออกจะแต่งตัวเหมือนผู้ชายไปสักหน่อย 

"งั้นกูไปนั่งกับมึงด้วย เพราะรถกูนั่งได้แค่2คน"

ออดี้บอกบิลลี่ก่อนจะเดินไปขึ้นรถ เพราะตอนแรกรถเก๋งคันนี้มากันสองคนคือบิลลี่และปาร์คเพราะเป็นรถของปาร์ค ส่วนออดี้และกายมาคันเดียวกัน หลังจากที่ทุกคนแบ่งที่นั่งลงตัวก็พาขึ้นรถ ส่วนปาร์คพาลูกแก้วไปที่รถออดี้เปิดประทุนคันหรู ก่อนที่ทั้งเจ็ดคนพากันไปเมืองหลวงเพื่อเข้าชมมหาวิทยาลัยและวางแผนที่จะเรียนคณะที่หวัง

พอเย็นๆ ก็พาไปที่หอพักของพี่บิลลี่ที่ไม่ใช่หอพักประจำเพื่อเตรียมดูห้องและค่าห้องของที่นี่ ในที่สุดทั้งเจ็ดคนก็มาถึงหอพักที่ไม่หรูหรามาก ปาร์คกับบิลลี่พักด้วยกันโดยช่วยกันหารค่าห้อง กายกับออดี้พักคนละห้อง แต่ก็ยังมาสิงอยู่ห้องบิลลี่อยู่ดี 

"มันไม่ค่อยมีที่นั่งนะ นั่งบนเตียงได้เลย"

บิลลี่พูดขึ้นเมื่อน้องๆ ของเขาเข้ามาก่อนจะรีบไปเก็บของใช้ของสงวนของพวกเขาหลบให้พ้นสายตาที่สุด ปาร์คเดินเข้าไปเอาน้ำกับขนมมาให้เหมือนพวกเธอเป็นแขก ใบหลิว อะอาย ลูกแก้วนั่งลงบนเตียงชั้นล่างเพราะมันมีสองชั้น ใบหลิวรู้สึกเหมือนนั่งทับกล่องอะไรสักอย่างจึงหยิบขึ้นมาก็เห็นว่ามันคือกล่องสีเงินแวววาวสี่เหลี่ยมจัตุรัสเล็กๆ ก่อนที่เธอจะชูกล่องขึ้นพิจารณา

"ตรงนี้เตียงใครหรอคะ?"

"เตียงไอ้ปาร์ค....เฮ้ย!! ไอ้ใบ!"

เมื่อปาร์คได้ยินเสียงของบิลลี่ที่ร้องโวยวายเขาก็หันมาก่อนจะเห็นใบหลิวถือกล่องสีเงินที่เขาคุ้นเคยขึ้นมาทำหน้างง ก่อนสายตาจะหันมามองปาร์คด้วยใบหน้าที่แดงเรื่อขึ้นมา ปาร์ครีบคว้ากล่องcondomของเขาบนมือใบหลิวแล้วเอามันไปโยนลงตะกร้าผ้าโดยไม่พูดอะไร ส่วนเด็กสาวคนอื่นๆ ก็ก้มหน้าหงุดกันตามระเบียบ

"ไอ้ปาร์คทำไมมึงไม่เก็บดีๆ วะ"

"เออ กูขอโทษละกัน"

"น้องสาวที่ใสซื่อบริสุทธิ์ของกูต้องมามองอะไรที่แปดเปื้อน"

"เว่อร์...สักวันก็ต้องโตขึ้นรับรู้อยู่ดี มันไม่ใช่ของไม่ดี แต่แค่ต้องสอนเมื่อถึงเวลา"

"น้องกูพึ่ง14เองไอ้เวร"

"กูก็ขอโทษแล้วไง"

"เออๆ ไปกันเถอะ กลับบ้านได้แล้วเดี๋ยวแม่บ่น"

 หลังจากนั้นทุกคนก็พาเด็กสาวทั้งสามมาส่งบ้านพร้อมกับกินข้าวเย็นด้วยกัน ก่อนจะแยกย้ายกันกลับ ที่พวกเธอต้องมาดูมหาวิทยาลัยตั้งแต่ม.2 เพราะความคาดหวังของแม่ จะได้ตัดสินใจถูกว่าจะต้องเริ่มเรียนพื้นฐานตอนม.ปลายยังไง และสอบเข้า เพราะการไหว้วานของแม่จึงทำให้บิลลี่เลี่ยงไม่ได้ที่จะพาน้องสาวของเขามาเรียนรู้ เพื่อที่จะได้มีเป้าหมายของตัวเอง

.

.

11ปีผ่านไป....

.