All Chapters of คุณหนูผู้นี้มีงานลับ: Chapter 21 - Chapter 30

นางยังไม่ยอมเคลื่อนย้ายออกจากห้องทรมาน นางรอคนทั้งสองฟื้นขึ้นมาเสียก่อน เพราะนางแปลกใจที่ไม่เห็นองครักษ์เงาของพวกเขา ส่วนองครักษ์เงาอีกคนของนางก็หายหัวไปไหนไม่รู้ด้วยสิ นางไม่อยากเสียคนมีฝีมือไปหรอกนะ เกือบสองเค่อ เฟยหยุนกับองค์ชายสามก็ฟื้นขึ้นมา ชิวเพ่ยเพ่ยรีบถามสิ่งที่นางอยากรู้ทันที“องครักษ์เงาของพวกเจ้าอยู่ที่ใด ทำไมข้าไม่เห็นพวกเขาในคุกนี่” นางไม่ได้เปลี่ยนเสียงเพราะนี่ก็คู่หมั้นนางเอง นางไม่สนใจว่าเขาจะรู้ตัวตนนางหรือไม่ด้วย“พวกเขาถูกจับไปทรมานอีกห้องหนึ่งด้านโน้น ข้าได้ยินพวกมันคุยกันก่อนหน้านี้ เจ้าช่วยพวกเขาแทนข้าได้ไหม ข้ามันฝีมือไม่เอาไหน จนมาถูกจับทรมานอยู่แบบนี้” เฟยหยุนที่ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าเป็นคู่หมั้น ได้แต่หน้าด้านขอร้องให้ช่วยคนของเขาก่อน องครักษ์ของเขาเปรียบเหมือนพี่น้องที่โตมาด้วยกัน ถ้าพวกเขาเป็นอะไรไป เขาคงเสียใจไปตลอดชีวิต“เจ้าไปช่วยพวกเขาสิ แล้วตามหาคนของเราด้วย ข้าไม่รู้ว่าเขาเฝ้าประสาอะไร ข้าจึงไม่เห็นแม้แต่เงา”“เอ่อ คุณหนูขอรับ ข้าอยู่ตรงนี้” องครักษ์อีกคนถูกขังในคุกใกล้ ๆ เขาเห็นคุณหนูกับเพื่อนที่ปลอมตัวจึงไม่รู้ว่าเป็นพวกนาง พอได้ยิ

รุ่งเช้า ชิวเพ่ยเพ่ยกระพริบตาปริบ ๆ อย่างงุนงง พอตั้งสติได้แล้ว นางค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้น นางเห็นใบหน้าคู่หมั้นสุดหล่อในระยะใกล้เพียงฝ่ามือ เขามองนางพร้อมอมยิ้มน้อย ๆ อา ʕ≧ᴥ≦ʔ มันทำให้นางรู้สึกดีต่อใจแบบแปลก ๆ หรือว่านี่เป็นอย่างที่ท่านแม่พูดเอาไว้ว่ามันจะรู้สึกฟินถ้าได้อยู่ใกล้ชิดสนิทสนมกัน เฟยหยุนที่เห็นคนในอ้อมกอดตื่นขึ้นมาแล้ว เขาจึงแย้มรอยยิ้มมากขึ้น โอ ขอบคุณสวรรค์ที่นางตื่นเสียที เขาต้องรีบไปล้างคราบน้ำลายเต็มหน้าอกออกก่อนเดินทางเสียด้วย นางในดวงใจของเขานี่ก็ช่างกระไร ไม่รู้นางฝันดีอีท่าไหน ถึงได้มีน้ำลายไหลย้อยได้ทั้งคืน ชิวเพ่ยเพ่ยเห็นเขายิ้มกว้างขึ้น จึงรีบกระแอมเบา ๆ อย่างขวยเขิน นางกอดเขาอย่างกับลูกหมีกอดแม่ แถมตรงอกเสื้อของเขายังเปียกชื้นไปหมด แฮ่ะ แฮ่ะ นางลืมไปว่าตัวเองชอบนอนน้ำลายไหล พอเช้าทีไร บ่าวนางจะรีบเปลี่ยนหมอนใบใหม่พร้อมปลอกให้ทุกวัน ชิวเพ่ยเพ่ยรีบปล่อยมือนางออกจากตัวเขาด้วยความอับอาย เฟยหยุนอยากแกล้งนางสักหน่อย แต่กลัวแม่สาวน้อยจะเขินอายจนถีบเขาแทน ตอนนี้เขายังบาดเจ็บอยู่ อย่าหาเรื่องตอนนี้จะดีกว่า เขารีบบอกนางว่าจะไปล้างหน

ชิวเพ่ยเพ่ยที่หายออกจากเรือนไปไม่บอกไม่กล่าว เกือบถูกท่านแม่คนงามแพ่นกบาลเสียแล้ว ถ้าท่านพ่อคนดีไม่เข้ามาห้ามเอาไว้เสียก่อน ที่ท่านแม่โกรธก็ไม่ใช่อะไร เป็นท่านพ่อคนดีที่หาลูกสาวสุดที่รักไม่เจอ ถามใครก็ไม่มีใครรู้ จนเขาเกือบไปแจ้งทางการ ท่านแม่ของนางจึงแก้ตัวว่านางไปเที่ยวบ้านท่านตาท่านยายน่ะสิ แต่พอนางกลับมา แล้วท่านแม่เห็นหน้าเท่านั้นแหละ ความโกรธที่สะสมมาก็ปะทุขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เดือดร้อนท่านพ่อที่คราแรกแสนจะเป็นห่วงบุตรสุดสวาท ต้องเกลี้ยกล่อมภรรยารักเสียหลายยกกว่านางจะหายดี เฮ้อ ภรรยาเขาแรงดีเสียจริง ๆ ส่วนตัวต้นเหตุที่ทำให้คนที่บ้านเป็นห่วงนั้นนนน ตอนนี้นอนกระดิกเท้าอยู่บนเตียงนุ่ม ๆ ไปนานแล้ว นางรู้นิสัยท่านแม่คนงามดีจะตาย แค่นางอยากให้ท่านพ่อเกลี้ยกล่อมใช่ไหมเล่า จึงได้ทำการแสดงที่แม้แต่นางยังดูออก เสียดายที่ท่านพ่อคนซื่อมีหรือจะทันเล่ห์เพทุบายของท่านแม่นาง ป่านนี้คงหมดแรงคาเตียงไปแล้วล่ะมั้ง หึ วันต่อมา ท่านพ่อกลับบ้านตั้งแต่บ่าย โดยบอกให้นางสองแม่ลูกเตรียมตัวไปงานเลี้ยงในวังตอนเย็น โอ้ ไม่นะ นางเบื่อหน่ายคุณหนูผู้ดีตีนแดงตะแคงตีนเดิน

หลังจบการแสดงจากบุตรีขุนนางทั้งหมด ฮองเฮาที่เล็งเป้าหมายบุตรีขุนนางที่อยากได้มาให้ลูกชายก็ประทานรางวัลให้เกือบสิบคน รวมทั้งชิวเพ่ยเพ่ยก็ได้รับกับเขาด้วย ฮองเฮาและฮ่องเต้ต่างยกย่องเพลงฉินของชิวเพ่ยเพ่ยอย่างไม่ตระหนี่คำชม พวกเขายังหยอกล้อชิวกังด้วยว่าที่ไม่พาภรรยาและบุตรสาวมา คงเพราะกลัวถูกครอบครัวอื่นแย่งชิงบุตรสาวไปหรือไม่ ถึงแม้ฮ่องเต้และฮองเฮาจะแอบเสียดายนางอยู่ไม่น้อย แต่พวกเขารู้ดีว่าจวนแม่ทัพคงไม่ปล่อยนางมาให้พวกเขาแน่ เด็กดีมีความสามารถขนาดนี้ เป็นใครใครก็คงหวงแหนยิ่งนักกระมัง ชิวเพ่ยเพ่ยยิ้มรับคำชมอย่างถ่อมตัว นางเพียงตอบกลับฮ่องเต้และฮองเฮาว่า เป็นเพราะท่านพ่อและท่านแม่ให้การศึกษาแก่นางมาตั้งแต่เยาว์วัย จึงทำให้นางสามารถเล่นฉินได้อย่างไพเราะเช่นนี้ คำพูดของนางยิ่งทำให้พวกเขารวมทั้งขุนนางอีกหลายครอบครัวที่คราแรกตั้งใจจะทาบทามนางให้บุตรชายตน เสียดายยิ่งขึ้นไปอีก ถ้านางไม่ใช่คู่หมั้นของแม่ทัพใจโฉดคนนั้นแล้วล่ะก็ พวกเขาคงกล้าหน้าด้านส่งแม่สื่อให้ตระกูลชิวเลือกอีกสักครั้ง แต่ลองถ้าพวกเขาทำจริง ๆ ตอนนี้ พวกเขาไม่กล้าคิดเลยจริง ๆ ว่าคนในจวนแม่ท

เฟยหยุนกับชิวเพ่ยเพ่ยมาถึงโต๊ะ เหล่าพ่อแม่ของทั้งคู่ก็บรรลุข้อตกลงร่วมกันแล้ว พวกเขาจะรีบหาฤกษ์ดีในวันพรุ่งนี้ทันที โดยใช้วันที่เร็วที่สุดจัดงานแต่งงานให้ลูกทั้งสอง เพื่อป้องกันค่ำคืนอันยาวนานและฝันที่ยุ่งเหยิง เตียวเฟยหลิวยังตั้งใจจะคุยกับลูกสาวผู้ไม่ประสาของนางหลังจากได้ฤกษ์แล้วด้วย ไม่อย่างนั้นนังหนูสองบุคลิกของนางต้องอาละวาดจนจวนพังพินาศแน่ เห็นติ๋ม ๆ หงิ๋ม ๆ แบบนี้ บทจะร้ายก็ใช่ย่อยนะลูกสาวนาง เฮ้อ ไม่รู้นิสัยเหมือนใคร ( เตียวหย่งไจ้ : เหมือนเจ้านั่นแหละ ((*￣(ｴ)￣)ﾉ) สองครอบครัวเดินออกจากงานเลี้ยงพร้อมกัน ครอบครัวแม่ทัพใหญ่เดินไปส่งครอบครัวว่าที่ลูกสะใภ้จนถึงรถม้า ด้วยกลัวว่าจะมีลูกชายขุนนางที่ไม่รู้ดีชั่วมาสร้างปัญหาให้ชิวเพ่ยเพ่ยของพวกเขา เมื่อถึงรถม้าสองคันของตระกูลชิว เฟยหยุนเดินไปส่งคู่หมั้นแล้วให้นางจับมือขึ้นไปบนรถม้าอย่างสุภาพ ชิวกังเห็นว่าที่ลูกเขยดูแลบุตรสาวเขาได้ดีก็พยักหน้าอย่างพอใจ จากนั้นพวกเขาเอ่ยลาท่านแม่ทัพใหญ่กับฮูหยินที่ยืนรอส่งก่อนจะพากันขึ้นรถม้าแล้วออกจากหน้าพระราชวังไป สามพ่อแม่ลูกจวนแม่ทัพนำรถม้ามาคันเดียว ภายใน