All Chapters of คุณหนูผู้นี้มีงานลับ: Chapter 1 - Chapter 10

เตียวเฟยหลิวและชิวกังอยู่กันอย่างมีความสุข ในปีแรกที่แต่งงานเตียวเฟยหลิวก็ท้องแล้ว ยิ่งนางท้องนางยิ่งติดหนึบกับสามี สามีผู้แสนอ่อนโยนยังตามอกตามใจภรรยารักเสียผู้คนในจวนต่างกินอาหารสุนัขแทนข้าว ขนาดว่าเตียวเฟยหลิวท้องโย้เสียขนาดนี้ ชิวกังยังทั้งรักทั้งหลงนางเหมือนวันแรก ส่วนพ่อแม่สามีที่เห็นลูกชายกับลูกสะใภ้รักกันยิ่งสนับสนุน มีเพียงเหล่าบ่าวรับใช้ที่ชิวกังเจียดเงินเดือนจ่ายค่าจ้างหลังซื้อตัวมานั่นแหละที่เฝ้าแต่อิจฉาตาร้อนในวาสนาของเตียวเฟยหลิว พวกเขาไม่กล้าแสดงฤทธิ์เดชใส่ฮูหยินผู้นี้หรอกหนา เพราะเห็นตัวอย่างบ่าวคนเก่าตั้งแต่นางเข้ามารักษาตัวในจวนแล้วเองกับตา ว่าฮูหยินผู้นี้ทำร้ายบ่าวคนนั้นอย่างโหดร้ายเพียงใด แถมยังมีองครักษ์ลับที่มาช่วยโยนบ่าวนิสัยเสีย หวังขึ้นเตียงนายน้อยคนนี้เข้าป่าไปให้หมากินอีก พวกเขามีหรือจะกล้า กระทั่งเตียวเฟยหลิวคลอดบุตรสาวออกมา ชิวกังเห็นสภาพภรรยาทุกข์ทรมานในวันคลอดก็ยื่นคำขาดไม่ขอมีบุตรอีก ถึงจะได้ลูกสาวเขาก็รักไม่ต่างจากลูกชาย พ่อกับแม่เขาเองก็ไม่รังเกียจหลานสาวตัวแดง ๆ คนนี้เช่นกัน ถึงอย่างไรลูกชายพวกเขาก็เป็นแค่ขุนนางตัวเล็ก ๆ

“ยังไงข้าก็ไม่ไป!!! ถ้าท่านอยากได้ผู้สืบทอด ท่านก็เอาเพ่ยเพ่ยไปสิ ข้าเห็นท่านทั้งรักทั้งหลงนางอย่างกับอะไรดี” เตียวเฟยหลิวรีบผลักลูกสาวตัวน้อยวัยห้าขวบไปให้ผู้เป็นพ่อทันที“บ๊ะ เพ่ยเพ่ยยังเล็กนัก เจ้าจะให้นางไปดูแลตำหนักแทนข้าได้อย่างไร หลานสาวข้าที่กิริยามารยาทเรียบร้อยขนาดนี้ ข้าจะหักใจให้นางเรียนวรยุทธแล้วกลายเป็นม้าดีดกะโหลกเหมือนเจ้าน่ะเหรอ ฝันไปเถอะ!” เตียวหย่งไจ้เถียงลูกสาวคอเป็นเอ็น เขาไม่อยากให้หลานสาวเขาได้นิสัยแย่ ๆ ของลูกสาวตัวดีมานี่นา“อ้าว แล้วทีตอนข้าอายุห้าขวบ ทำไมท่านบังคับสอนข้าทั้งที่ข้าไม่ต้องการเล่า ท่านรักข้าน้อยกว่าลูกสาวของข้าเหรอ ฮือ ʕ ´•̥̥̥ ᴥ•̥̥̥`ʔ ท่านแม่ ท่านพ่อไม่รักข้าจริง ๆ” เตียวเฟยหลิวรีบใช้วิชามารน้ำตาจระเข้ของนางเข้าไปออดอ้อนท่านแม่ทันที เจียวไฉ่หลานได้แต่ลูบหลังลูบไหล่ลูกสาวไปตามประสา นางรู้ว่าลูกสาวเสแสร้ง แต่ตัดใจทำใจร้ายกับนางไม่ลง ใครใช้ให้นางคลอดเด็กคนนี้มาเล่า เฮ้อ“เอาล่ะ ๆ เลิกร้องได้แล้วอาหลิว ตาเฒ่า เจ้าก็หาอาจารย์มาสอนเพ่ยเพ่ยเสียเถอะ ในเมื่อลูกสาวเจ้าไม่อยากสืบทอดก็ปล่อยนางไป ข้าจะลองคุยกับเพ่ยเพ่ยให้เองว่านางต้องการหรือไม่

ชิวเพ่ยเพ่ยใช้เวลาเดินทางจากเมืองหลวงถึงตำหนักเมฆาดับถึงสามวันเต็ม นางไปอย่างไม่เร่งรีบตามที่ท่านตากำชับมา นางจำได้ว่าที่นางต้องตกไปอยู่ในมือท่านแม่ก็เพราะสาเหตุที่ท่านยายถามนางว่าอยากเรียนรู้วรยุทธหรือไม่ พอมาถึงตอนนี้นางขี้เกียจที่จะโกรธเคืองผู้อาวุโสของนางแล้ว ไหน ๆ ก็เรียนมาขนาดนี้แล้ว แถมท่านตายังยอมที่จะยกตำหนักพร้อมสมบัติสูงกองท่วมหัวให้นางอีก นางมีหรือจะปฏิเสธความร่ำรวย เมื่อก่อนนางไม่รู้ว่าท่านแม่ร่ำรวย นางเพิ่งรู้เรื่องนี้หลังจากท่านตากับท่านยายแอบมาเยี่ยมนางในช่วงสองสามปีที่ผ่านมานี่เอง ท่านพ่อนางเป็นขุนนางน้ำดีที่แสนจะสมถะ ของดี ๆ บ้านนางไม่เคยมีใส่กับเขาหรอก พวกนางสวมเพียงเสื้อผ้าเนื้อดีกว่าบ่าวรับใช้นิดหน่อยเท่านั้นมาตลอดตั้งแต่นางเกิดจนโตเอาป่านนี้ ตอนนั้นนางก็นึกว่าบ้านนางไม่มีเงินทองเหมือนตระกูลขุนนางอื่น ที่นางเห็นพวกเขาสวมชุดผ้าไหม เดินกรีดกรายไปทั่วตลาดพวกนั้นเสียอีก ที่ไหนได้เป็นท่านแม่นางที่ไม่อยากทำให้ครอบครัวท่านพ่อเป็นจุดเด่น จึงได้ทำตัวดังเช่นอดีตจนถึงปัจจุบัน นางอยากบอกท่านแม่เสียจริง ๆ ว่านี่มันสมัยไหนแล้ว แถมท่านตากับท่านยายยังเก่

ชิวเพ่ยเพ่ยผู้แสนน่ารักตอนนี้โกรธจัดจนกลายเป็นแม่เสือสาวไปเสียแล้ว นางได้ยินว่าคนเลวพวกนี้ต้องการใช้ยาสกปรกครอบครองตัวนางแล้วบังคับท่านตากับท่านยายยกตำหนักนี้ให้พวกเขา หึ พวกมันกำลังฝัน!!! ชิวเพ่ยเพ่ยแฝงกายเข้าไปอย่างไร้ร่องรอย นางส่งยาพิษสารพัดที่สะสมไว้ในร่างกายด้วยพลังปราณ ไม่ถึงเค่อ คนพวกนั้นต่างอ่อนแรงและกระอักเลือดออกมา แถมพลังปราณที่สะสมไว้ชั่วชีวิตกลับหายไปเสียดื้อ ๆ นี่เป็นพิษที่ร้ายแรงที่สุดที่นางสร้างด้วยตนเอง ในใต้หล้านี้ไม่มีใครแก้ได้แม้แต่หมอเทวดาที่ว่าสามารถยื้อชีวิตคนจากมัจจุราช กว่าท่านตากับท่านยายจะมาถึง คนพวกนี้ก็กลายเป็นคนธรรมดาไปเสียสิ้น เฮ้อ หลังจากนี้เรื่องน้อยใหญ่ในตำหนักคงไม่พ้นพวกเขาสองสามีภรรยาต้องคอยสะสางเอง คนพวกนี้มีประโยชน์สำหรับเรื่องเล็กน้อยเหล่านี้นี่แหละ พวกเขาจึงยังไว้ชีวิตอยู่ แต่ใครใช้ให้พวกมันเหิมเกริมถึงขนาดนัดกันพูดคุยอย่างไม่กลัวใครได้ยินแบบนี้เล่า“ท่านเจ้าตำหนักช่วยพวกเราด้วย” ผู้อาวุโสใหญ่เห็นเขาเหมือนดั่งเทวดาแล้วตอนนี้ จากเมื่อก่อนที่มีฝีมือสูสีกัน แต่ตอนนี้เขาไม่มีแม้แต่พลังปราณพอที่จะยืนเสียด้วยซ้ำ ทำได้แค่

ชิวเพ่ยเพ่ยที่กลับมาจากร้านเครื่องประดับแล้ว นางนำกล่องเครื่องประดับไปให้ท่านแม่ตรวจสอบก่อน“เพ้ย นี่เจ้าไม่ได้ใช้ตาดูก่อนซื้อหรือเพ่ยเพ่ย เจ้าดูซิว่ามันจะใช้ในงานวันปักปิ่นของเจ้าพรุ่งนี้ได้หรือไม่ ฮึ่ย” เตียวเฟยหลิวมองเครื่องประดับในกล่องที่ลูกสาวเลือกมาอย่างดูถูก ของราคาถูกแบบนี้จะมาใช้ในงานปักปิ่นลูกสาวนางได้ยังไงกัน ถ้าท่านพ่อท่านแม่รู้เข้า มีหวังตามมาฉีกอกนางแน่“อ้าว ก็ท่านแม่สั่งให้ข้าไปเลือกเองนี่เจ้าคะ ท่านก็รู้ว่าข้าไม่รู้เรื่องพวกนี้สักเท่าไหร่ ข้าใช้แค่ของที่ท่านแม่กับท่านย่าให้มาทั้งนั้น” ชิวเพ่ยเพ่ยทำหน้าตาใสซื่อให้แม่คนดีของนาง ไม่อย่างนั้นแม่นาง จะกลายร่างระหว่างที่ท่านพ่อไม่อยู่เรือนอีกเป็นแน่ นางยังไม่อยากต่อสู้กับท่านแม่ตอนนี้นะ“เฮ้อ เอาล่ะ ๆ เจ้าไปรอที่เรือนไป เดี๋ยวแม่จะให้แม่นมเอาไปให้เจ้าพร้อมชุดที่เจ้าต้องสวมพรุ่งนี้ด้วย ส่วนพิธีการเจ้าคงรู้ดีอยู่แล้วใช่ไหม” นางถอนหายใจแรงกับลูกสาวที่มีแววตาเดียวกับสามีไม่มีผิด พอจะต่อว่านางทีไรเป็นต้องหยุดเพราะแววตานี้ทุกทีสิน่า“ขอบคุณท่านแม่เจ้าค่ะ ข้าขอตัวก่อน” ชิวเพ่ยเพ่ยยังคงกิริยามารยาทอันแช่มช้อยเอาไว้ไ