บททั้งหมดของ Sequel | พายุรักยัยจอมจุ้น : บทที่ 31 - บทที่ 40

(ZELYN PART)“งานก็ต้องทำเมียก็อยากเอา”พี่พายุบ่นตั้งแต่ออกจากโรงแรมจนมาถึงสนามบิน จากที่เราจะได้พักจนถึงอาทิตย์หน้า แต่ต้องรีบกลับด่วนเพราะงานพี่พายุมีปัญหาและพี่พาขวัญก็ทำแทนไม่ได้“ทำอย่างกับว่าอยู่ไทยพี่พายุไม่เอา”ฉันมองซ้ายมองขวาแล้ว เราอยู่ในห้องรับรองในสนามบินกันแค่สองคนฉันถึงกล้าพูด หมั่นไส้คนแก่ขี้บ่นขากลับเราใช้บริการเครื่องบินส่วนตัวเพราะพี่พายุต้องเริ่มทำงานเลย เวลาทำงานพี่พายุไม่ค่อยชอบให้ใครมา กวน ดังนั้นระหว่างเดินทางฉันก็ปล่อยให้พี่พายุทำงานคนเดียวเงียบๆส่วนฉันเวลานี้ถือเป็นเวลาพักผ่อน เกือบหนึ่งอาทิตย์ที่อยู่ญี่ปุ่นฉันนอนน้อยมาก(ประเทศไทย)หลังกลับมาจากญี่ปุ่นชีวิตฉันก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปเพราะตั้งแต่กลับมาพี่พายุก็บังคับให้ฉันมาอยู่ด้วยโดยที่แอบไปขออนุญาตผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายมาแล้วและผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายก็ไม่คัดค้านอะไรเพราะเห็นว่าฤกษ์แต่งงานของเราถูกกำหนดไว้แล้วกลางปีหน้า“วันนี้ซีรีนจะไปนอนที่บ้านนะคะพรุ่งนี้เป็นวันเกิดมาม๊าซีรีนกลัวตื่นมาใส่บาตรกับมาม๊าไม่ทัน”ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ด้วยกันฉันก็มีหน้าที่ผูกเนคไทให้พี่พายุทุกเช้า แม้ว่าวันนั้นฉันจะไม่มีธุระต้องตื่นเช้าก็

(ZELYN)พั่บ พั่บ พั่บ“อร๊ายย อ๊ะส์ พะ พี่พายุ ตะตีสี่แล้วนะ อื้ม”ฉันเงยหน้ามองนาฬิกาที่ข้างเตียง บอกเวลาตีสี่เกือบตีห้าแล้ว ฉันต้องไปขึ้นเครื่องบินไฟล์เช้าแต่ป่านนี้ฉันยังไม่ได้นอนเลยกระเป๋าก็ยังไม่ได้ปิดพี่พายุก็ไม่ยอมหยุดเอาซักทีตั้งแต่หัวค่ำจนถึงตอนนี้ฉันมีเวลาพักระหว่างยกแค่ครั้งล่ะไม่ถึงยี่สิบนาที“ไลน์ไปบอกณภัทรว่าให้เลื่อนไฟล์ไปเป็นสิบโมง อื้ม อู้ยย!! ยะ ยังไงวันแรกซีรีนก็ไม่ต้องทำงานอยู่แล้ว”“อิ๊อิ๊ ตะ แต่มันเสียเวลาเสียเงินไปเปล่าเลยนะคะ”“หึ่ม!! แล้วไงมันจะเท่าไหร่กันเชียว เลื่อนไฟล์ซ่ะพี่จะไปส่งเราที่สนามบินเอง”พี่พายุโยนโทรศัพท์มาให้แต่ด้วยแรงของเขากระแทกทำให้ฉันกดแป้นพิมพ์ผิดๆถูกๆอ่านได้ไม่เป็นคำเลย“บะ เบาหน่อยสิ ซีรีนพิมพ์ไม่รู้เรื่อง”ตับ ตับ ตับพี่พายุไม่รู้ว่าได้ยินที่ฉันพูดไหมแต่เขาเปลี่ยนจากกระแทกแรงๆเป็นช้าๆแต่หนักหน่วงมาก“อื้อ อุ๊ย พะ พี่พายุ”“พิมพ์เร็วๆพี่จะไม่ไหวแล้ว”พี่พายุยอมหยุดให้ฉันพิมพ์แต่ไม่หยุดยุ่งกับร่างกายของฉัน ไม่กระแทกแต่ก็โน้มตัวลงมาดูดเต้านมทั้งสองข้างจ๊วบ จ๊วบ“เสร็จยังพี่จะทำต่อแล้วนะ”พี่พายุเร่ง ฉันรีบตอบพี่ภัทรเพื่อจบการคุยให้เร็ว

(ZELYN)จ๊วบ จ๊วบ“อื้มม พะ พี่พายุไปให้ถึงเตียงก่อนสิคะ”เดินเข้ามาในห้องประตูยังไม่ปิดสนิทดีเลยฉันก็โดนพี่พายุดันเข้ากำแพงซ่ะก่อน ทั้งจูบทั้งดูดจนฉันไม่รู้แล้วว่าชุดที่ใส่อยู่หลุดไปตั้งแต่ตอนไหน“หึ่ม ไม่ไหวแล้วข้างนอกก่อนแล้วกัน”“ใจร้อนอีกแล้ว เมื่อกี้พี่พายุพึ่งเสร็จไปบนรถเองนะ”“เอากับเมียกี่น้ำก็ไม่พอ อู้ยย แค่ถูก็เสียวแล้ว”พี่พายุเอาเป้ามาถูที่หน้าขาจากที่มันสงบๆเมื่อกี้เริ่มแข็งขึ้นมาอีกแล้ว อยู่ๆคำพูดมาม๊าก็เด้งขึ้นมาคำว่าเมียมันไม่ง่าย ถ้าอยากให้ผัวรักผัวหลงเรื่องบนเตียงต้องแซบและอย่ามองข้าม“งั้นไปที่โซฟากันนะคะ”เราเดินกอดรัดฟัดกับไปจนถึงโซฟา ฉันพลักให้พี่พายุอยู่ข้างล่างส่วนฉันปีนขึ้นมานั่งบนตักเขา“อื้อ ซี๊ดด ทำไมร้อนแรงจังครับหืม..”ฉันพยายามลองดูดตามตัวพี่พายุเหมือนที่เขาพยายามทำกับฉัน โดยมีมือพี่พายุช่วยประคองแล้วขยับร่างกายให้ฉันทำได้สะดวกๆ“เราอยู่ห่างกันขนาดนี้แถมไม่ได้เจอกันบ่อยๆ ได้อยู่ด้วยกันทั้งทีซีรีนก็ต้องจัดเต็มให้พี่พายุหน่อย”ฉันผลักพี่พายุให้นอนราบไปกับโซฟาและขึ้นไปอ้าขาคร่อมหน้าพี่พายุไว้ ตอนนี้เราอยู่ในท่า69“ซี๊ดดด!! อื้อ พี่พายุ อุ๊บ”จ๊วบ แผล่บๆ!!

(ZELYN)‘คลั่งรัก’ ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองคลั่งรักพี่พายุมากๆเสพติดการอยู่ใกล้ๆพี่พายุตลอด อย่างตอนนี้ฉันก็นั่งมองพี่พายุขับรถจนไม่อยากหันไปทางอื่นเลย“มองอะไร”“มองไม่ได้หรอคะ”“ป่าว!! แค่เห็นซีรีนจ้องพี่นานแล้ว”ฉันกลับมาตั้งแต่เมื่อวานก็จริงแต่ยังไม่มีเวลาได้มองหน้าพี่พายุแบบจริงๆจังๆเลย ตอนนี้มีเวลาก็เลยมอง“ไม่อยากกลับแล้ว!! กว่าโรงแรมที่ภูเก็ตจะเสร็จไม่รู้ซีรีนต้องไปอีกกี่รอบ”อยู่ๆฉันก็อารมณ์ไหนก็ไม่รู้ พอได้มองหน้าพี่พายุนานๆมันรู้สึกกลัววันที่เราต้องห่างกันอีกครั้ง“เป็นอะไร หืมม!!”“ซีรีนไม่อยากกลับภูเก็ตแล้ว มันเหงาเลิกงานกลับโรงแรมมาก็ไม่เจอใครเลย”พี่พายุปล่อยมือจากพวงมาลัยข้างนึงมาดึงฉันไปกอด“ตอนนี้พี่กับไอ้ซีนกำลังคุยกันว่าจะทำยังไงได้บ้าง เพราะพี่ก็ไม่อยากให้ซีรีนต้องไปอยู่นานๆเหมือนกัน”ครั้งนี้ถ้าทุกคนคิดว่านานแล้วบอกเลยว่าถ้าโครงสร้างเสร็จฉันอาจจะต้องไปอยู่นานกว่านี้อีก และอาจจะบินกลับมาหาพี่พายุยาวๆแบบนี้ไม่ได้“เอ่อ..!!เมื่อวานพี่ลืมบอกเลยว่าคุณแม่ได้ฤกษ์วันแต่งงานของเรามาแล้วนะ”“วันไหนคะ”งานแต่งของเรามีแค่ประมาณๆเดือนเท่านั้นเพราะแม่ของพี่พายุและมาม๊าของฉันต้

(ZELYN)การกลับภูเก็ตของฉันจะไม่เหงาอีกต่อไปเพราะครั้งนี้ฉันกวาดผู้ช่วยมาถึงสองคน คือพี่พายุและพารัน“แน่ใจแล้วใช่ไหมคะที่จะทิ้งงานไปภูเก็ตกับซีรีน”“มาถึงขนาดนี้แล้ว”ฉันถามพี่พายุครั้งสุดท้ายก่อนเราจะขึ้นเครื่อง ในเมื่อเขาตัดสินใจแล้วก็ต้องตามนั้นพอถึงภูเก็ตฉันก็ต้องทำงานเลยพาพารันมาเรียนงานด้วยพร้อมๆกัน โชคดีที่โครงสร้างส่วนที่ผิดมีแค่นิดเดียวพี่พีคเลยสั่งรื้อใหม่ทั้งหมดและเป็นคนรับผิดชอบเอง“งานเยอะเหมือนกันนะ ยากด้วย”พารันถือไอแพดเดินตามแล้วก็บ่นๆแต่ถือว่ามันหัวไวมากเพราะมาแค่ไม่กี่วันพารันก็ช่วยงานฉันได้แล้ว“พี่ชายนายเป็นคนคิดทั้งหมดถ้าจะโทษก็ไปโทษพี่พายุนู่น!! คิดได้ไงทำโรงแรมใหญ่ขนาดนี้”ตั้งแต่มาอยู่ภูเก็ตฉันกับพารันก็ลุยงานกันแทบทุกวัน จนฉันมีเวลาให้พี่พายุน้อยมากๆ เรานอนห้องเดียวกันก็จริงแต่ก็แค่นอนเพราะฉันหัวถึงหมอนก็หลับเช้ามาก็ต้องออกหน้างาน เจอกันอีกทีก็ตอนกินข้าวเที่ยงกับเย็น“เอาแต่ทำงานป่านนี้พี่ชายฉันเฉาแย่แล้วมั้ง”“หึ พี่พายุบ้างานพอๆกับฉันนั่นแหละ”ฉันทำงานหนักแต่ก็คิดว่าพี่พายุก็คงเข้าใจเพราะเวลาทำงานเขาก็ไม่ต่างจากฉัน“อืม…”ฉันเอางานกลับมานั่งทำที่โรงแรมต่อ