บททั้งหมดของ Sequel | พายุรักยัยจอมจุ้น : บทที่ 11 - บทที่ 20

(ZELYN PART)หลายวันมานี้ฉันขลุกตัวอยู่แต่กับพี่พายุ ไปทำงานพร้อมกัน กลับบ้านก็กลับพร้อมกันใช่ค่ะ!!! ฉันย้ายตัวเองมาอยู่ที่คอนโดพี่พายุแล้ว อาจจะไม่ได้ถึงขนาดลากกระเป๋ามาแต่ก็พอมีเสื้อผ้าแทรกอยู่ในตู้พี่พายุบ้างแล้ว“ทำอะไรอยู่คะ”กลับมาจากทำงานฉันก็รีบเข้าไปอาบน้ำ พอออกมาพี่พายุก็ยังนั่งทำงานอยู่ที่เดิม ไม่รู้จะขยันไปไหนทั้งๆที่เราพึ่งกลับมาจากทำงาน“มีงานด่วนต้องรีบเคลียร์ เดี๋ยวซีรีนสั่งอาหารเย็นมาซักสี่ห้าอย่างนะ”“สี่ห้าอย่าง!! สั่งมาทำไมเยอะแยะคะ”เรามีกันอยู่สองคน ปกติทุกวันถ้าพี่พายุไม่ทำอาหารเองก็จะสั่งแค่อะไรง่ายๆมาทาน แบบชุดใครชุดมัน“วันนี้พาขวัญจะมากินข้าวเย็นกับเรา พี่ต้องคุยงานกับพาขวัญด่วน”“ตะ…แต่ ซีรีนอยู่ที่นี่นะคะ”“แล้วทำไม”“พี่พายุบอกว่าให้ใครรู้ไม่ได้ไม่ใช่หรอ ถ้าพี่พาขวัญเห็นซีรีนอยู่ที่นี่ยังไง พี่พาขวัญก็ต้องรู้”“แล้วคิดว่าทุกวันนี้พาขวัญไม่รู้หรอ เราไปทำงานด้วยกันทุกวัน กลับพร้อมกันทุกวัน ที่พนักงานไม่ได้สงสัยอะไรก็เพราะคิดว่าเราเป็นพี่น้องกันปกติ แต่พาขวัญไม่ใช่ไง”พี่พายุอธิบายก่อนจะเดินไปเข้าห้องไปอาบน้ำ ก็จริงของเขา ยังไงพี่พาขวัญก็รู้อยู่แล้วว่าฉันชอบ

(PHAYU PART)“แผนการตลาดผมวางเอาไว้คร่าวๆแล้ว ถ้าทุกฝ่ายอ่านและทำความเข้าใจ ก็คิดว่าน่าจะทำตามได้ไม่ยาก จบการประชุมได้”“ห๊ะ…!!!”ผมฟังปัญหาที่เกิดขึ้นและชี้แจงสิ่งที่ผมคิดโดยไม่รอให้ทุกคนเสนอความคิดของแต่ละฝ่ายเหมือนทุกที“บอสปิดการประชุมเร็วจนทุกคนแปลกใจมากเลยนะครับ”“ไม่ดีหรอ หรืออยากให้ฉันลากยาวเหมือนเดิม”วันนี้เป็นครั้งแรกที่ผมจบการประชุมไวมาก เพราะปกติถ้าเริ่มประชุมช่วงบ่ายกว่าจะเสร็จก็ค่ำๆนู่น“บอสมีธุระหรือเปล่าครับ”“ไม่มี ฉันจะกลับบ้านเลย”“คะ…ครับ”ณภัทรดูเวลาสลับกับมองหน้าผม เพราะตั้งแต่ผมทำงานมา ผมแทบจะไม่เคยกลับบ้านก่อนสองทุ่มเลย ทุกคนดูแปลกใจรวมถึงณภัทรเลขาผมด้วย คนอยากกลับบ้านตอนบ่ายสามมีอะไรให้แปลกใจ“ทำไม”“ไม่มีอะไรครับ”ณภัทรรีบส่ายหน้าแล้ววิ่งไปเอารถ ผมส่งซีรีนกลับบ้านตั้งแต่ซื้อของเสร็จแล้ว หวังว่ากลับไปจะได้เห็นอะไรดีๆนะ(ZELYN PART)ฉันกลับมาถึงคอนโดพี่พายุตอนบ่ายแก่ๆพร้อมของพะรุงพะรังที่พี่พายุซื้อให้“จะเดินขึ้นมาส่งหน่อยก็ไม่ได้ ปล่อยให้เราแบกของตั้งเยอะขนาดนี้ขึ้นมาคนเดียว”ใช่ค่ะ!!เสื้อผ้าทั้งหมดที่พี่พายุซื้อให้ เขาให้ฉันแบกขึ้นมาเอง แล้วให้เหตุผลว่าต้อง

(PHAYU PART)ภาพใบหน้าซีรีนเปื้อนน้ำตา มันจุกอยู่ในใจ ซีรีนต้องร้องไห้หนักขนาดไหนตาถึงบวมได้ขนาดนั้น“พี่พายุแอบไปบ้านนู้นมาหรอคะ”“อือ”พาขวัญนั่งรออยู่กลางบ้าน เหมือนรู้อยู่แล้วว่าผมไปทำอะไรมา แค่มานั่งรอซ้ำเติม“คุยกับซีรีนหรือยัง ตกลงทะเลาะกันเรื่องอะไร”“ก็..เรื่องที่พี่ไปกินข้าวกับมีนาเมื่อวาน ไอ้ผิดพี่ก็รู้ว่าผิดแต่ซีรีนรู้เรื่องได้ยังไง แถมเหมือนไม่ได้รู้ธรรมดาๆด้วย เพราะแค่ไปกินข้าวแล้วไม่ได้บอกไม่น่าโกรธขนาดนี้”“หมายความว่า นอกจากเรื่องที่พี่ไปกินข้าวแล้วมีการใส่ไฟเพิ่มหรอคะ”“ประมาณนั้น!!”“งั้นเป็นไปได้ไหมคะ ว่าพี่มีนาจะจัดฉากขึ้นมาทั้งหมด แล้วก็บอกให้ซีรีนรู้”“แต่ซีรีนกับมีนาไม่ได้สนิทกันขนาดจะมีคอนแทคกันได้นะ”“โห่..!!! ซื่อจริงๆพี่ชายขวัญ แค่เบอร์โทรซีรีนขอจากคุณสรก็ได้ไหมคะ อีกอย่างคนระดับนั้นเรื่องแค่นี้ง่ายมาก ง่ายกว่าลากพี่ออกไปกินข้าวอีก”“จิ๊..!!! แล้วทีนี้พี่จะทำยังไงซีรีนไม่ยอมฟังอะไรพี่เลย”ผมอยากอธิบายอย่างน้อยก็ซักครั้ง!! ผมไม่ชอบให้ซีรีนเป็นแบบนี้เลย“เห้อ..!!!มันถึงคราวที่พี่พายุต้องวิ่งตามซีรีนบ้างแล้วล่ะค่ะ หลังจากที่น้องมันวิ่งตามพี่พายุมานาน”พาขวัญตบ

(ZELYN PART)เช้าวันต่อมา…ฉันหลับไปตอนไหนไม่รู้แต่ตื่นมาคนข้างๆที่กอดฉันเมื่อคืนก็ไม่อยู่แล้ว ฉันเลยรีบลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานก๊อกๆ“ค่ะ.!!”ฉันขานรับ เพราะรู้ว่าต้องเป็นม่าม๊าแน่ๆคงจะมาปลุกฉันเหมือนทุกๆวัน“ซีรีน!!”“พี่ขวัญหรอคะ!!”ฉันรีบลุกจากโต๊ะเครื่องแป้งเดินมาหาพี่พาขวัญ ที่อยู่ๆก็มาหาฉันแต่เช้า“พี่ร้อนใจ เห็นพี่พายุปีนขึ้นมาหาเราเมื่อคืนแล้วพี่กังวลน่ะ”“พี่ขวัญเห็นหรอคะ”“อื้อ..!! จริงๆก็เห็นตั้งแต่คืนแรกแล้วแหละแต่คิดว่าคงไม่มีครั้งที่สอง แต่พอเห็นเมื่อคืนแล้วก็รู้เลยว่ามันต้องมีครั้งที่สามอีกแน่ๆ”“ซีรีนก็ไม่รู้จะห้ามพี่พายุยังไง”“ห้ามยาก..!!พี่เลยจะมาถามเราตรงๆว่าตอนนี้ซีรีนแค่โกรธหรืออยากจะเลิกยุ่งกับพี่พายุจริงๆ”“คือ..!!”พอต้องมาตอบพี่พาขวัญแบบนี้ฉันก็พูดไม่ออก“เอางี้!!ถ้าซีรีนยังคิดจะไปต่อกับพี่พายุพี่มีทางออกให้ที่จะไม่ทำให้พี่พายุต้องเสี่ยงปีนขึ้นมาและซีรีนก็ยังดัดนิสัยพี่พายุได้ด้วย”พี่พาขวัญยื่นคีย์การ์ดมาให้เหมือนกับของพี่พายุเลย“อะไรคะ”“คีย์การ์ดคอนโดพี่เอง ห้องอยู่ตรงข้ามกับพี่พายุเลย ถ้าซีรีนยังจะไปต่อกับพี่พายุพี่อนุญาตให้ซีรีนไปอยู่ห้องนี้ได้ รับร

(ZELYN PART)“ซีรีน..”พี่พายุหมุนโทรศัพท์มาให้รอบที่เท่าไหร่ไม่รู้แล้วของวันนี้จนฉันต้องย้ายที่นั่งทำงานจากข้างนอกมาอยู่โต๊ะเดียวกับพี่พายุ โดยที่ไม่กลัวว่าใครจะสงสัยเพราะเขาเรียกฉันเข้ามาบ่อยเหลือเกิน“ถ้าเป็นลูกค้าพี่ก็รับๆไปเถอะซีรีนไม่ได้ว่าอะไร”“ไม่เอาอ่ะคนนี้เป็นผู้หญิง ซีรีนคุยเถอะบอกว่าเป็นเลขาพี่มารับโทรศัพท์แทน”“แต่นี่มันเบอร์ส่วนตัวนะ..”คำว่าเบอร์ส่วนตัวทำฉันฉุกคิด เพราะปกติไม่มีใครให้เบอร์ส่วนตัวกับลูกค้าหรอก แล้วยิ่งเป็นพี่พายุด้วย แต่ทำไมลูกค้าผู้หญิงพวกนี้ถึงมีZELYN : เลขาคุณพายุรับสายค่ะ…. : ทำไมคุณพายุไม่มารับเอง ไปบอกเขาว่าฉันเคซี่ลูกค้าคนสำคัญโทรมาZELYN : คุณพายุติดคุยงานอยู่ค่ะมารับสายไม่ได้ มีอะไรแจ้งดิฉันก่อนได้เลยนะคะคำว่าลูกค้าคนสำคัญทำเอาฉันหันมองพี่พายุเพราะลูกค้าคงไม่กล้าพูดแทนตัวเองแบบนี้ถ้าคู่ค้าอีกคนไม่ให้สถานะเขาแบบนั้นเคซี่ : งั้นฝากบอกให้เขาติดต่อฉันกลับมาด้วยตัวเองแล้วกัน เพราะเรื่องระหว่างฉันกับเขาฝากเลขาแบบเธอไม่ได้จริงๆติ๊ด..!!! ฉันกดวางสายแล้วพยักหน้าให้คนตรงหน้าอธิบาย สายนี้ไม่ใช่สายแรกที่โทรมาพูดแบบนี้กับฉัน“เคซี่..??”“อ๋อ…เคซี่คือลู